Gazeteci Erol Erk'in anıları 1

Gazeteci Erol Erk'in anıları

SUNUŞ

Gazetecilik geçmişten günümüze üstlendiği önemli misyonla

kişilere, topluma ve tarihe karşı büyük sorumluluk gerektiren

önemli bir meslek dalıdır.

Dünyada yayınlanan ilk gazeteden günümüzün zengin sosyal

medya mecrasında bu işi üstlenmiş meslek mensuplarına kadar

geniş bir perspektifte mesleğinin gerektirdiği insani ve tarihi

sorumluluğun bilinciyle hareket eden sayılamayacak kadar çok

gazeteci vardır.

Dünyada genel kabul görmüş mesleki kriterleri baz alarak

üstlendiği vazifenin hakkını veren tüm gazetecilere bu vesileyle

bir kez daha saygı ve sevgilerimi sunuyorum.

1950'li yıllardan itibaren Adana medya dünyasında gerek

yaygın gerekse yerel gazeteler ve televizyon kanalları aracılığıyla

aktif gazetecilik, gazete sahipliği ve yöneticiliği görevlerinde

bulunmuş Erol Erk'in 40 yıllık döneme yayılan hatıralarını bu

mütevazi çalışma aracılığıyla meraklılarının ilgisine sunduk.

Gazeteci Abdulkadir Kaçar'ın 1993 yılında hazırladığı 'Adana

Bab'ı Ali'si yazı dizisi kapsamında 35 günlük bir söyleşinin ardından

kaleme aldığı ve küçük bir bölümü Yeni Güney Haber Gazetesi'nde

tefrika edilen yazı dizisi bu çalışmayla ilk kez kitap haline getirildi.

Sarıçam Şehir Kitaplığı'nın ikinci ürünü olarak huzurlarınıza

gelen bu çalışmaya emek veren herkese teşekkür ediyorum.

Kitaplığımızın yeni eserlerinde buluşmak temennisiyle iyi okumalar

diliyorum.

Bilal ULUDAĞ

                                              Sarıçam Belediye Başkanı

GAZETECİ ÇAĞININ TANIĞIDIR

Her gazeteci 'çağının tanığıdır' denir. Bu çok doğrudur. Çünkü

gazeteciler yaşadıkları dönemde normal bir insanın görmedikleri,

bilmedikleri, ulaşamadıkları, bilgilere ve kişilere ulaşarak elde

ettiği bilgileri mensubu olduğu medya kanalıyla kamuoyuna yansıtır.

Erol Erk, yerel ve ulusal anlamda döneminin en yıldız ve en

başarılı gazetecisidir.

Mesleğini aktif şekilde sürdürdüğü dönemde siyaset, yerel

yönetim ve güncel konularla ilgili pek çok olayın içine bizzat girmiş,

inanılmaz bazı olayları yaşamış ve görev yaptığı gazeteler aracılığıyla

bunları topluma yansıtmıştır. Bu haliyle de günümüz gazetecilerine

örnek bir davranış sergilemiştir. Bu arada aktif olduğu dönemde

mesleğe başlayan gazeteciler içinde bir rol model pozisyonu

üstlenmiştir.

Erol Erk, 1950'lerden başlayıp 1990'ların başına kadar Adana

ve Türkiye medyasında önemli bir görev üstlenmiştir. Bu kitapta

yer alan anıları ışığında değerlendirdiğimizde Erol Erk, kendisiyle

aynı dönemde gazetecilik yapmış pek çok meslektaşından daha

önde, daha öncü ve daha yönlendirici bir kimlik taşımıştır.

Tüm gazeteci meslektaşlarımın üstad Erol Erk'i örnek alarak

gördükleri, yaşadıkları, tanık oldukları olayları kaleme alıp

kendilerinden sonraki kuşakların faydalanabilmesi için ölümsüz-

leştirmeleri en büyük mesleki sorumluluktur.

Bu vesileyle tecrübeli bir gazetecinin hatıralarını kaleme

alan Çukurova Gazeteciler Cemiyeti'miz üyesi Gazeteci–Yazar

Abdulkadir Kaçar'a ve bu kıymetli söyleşinin gazete kolleksiyonları

arasında kaybolmasına izin vermeyip kitaplaştıran Sarıçam Belediye

Başkanı Bilal Uludağ'a tüm meslektaşlarım adına teşekkür ederim.

(Temmuz 2014)

Cafer ESENDEMİR

Çukurova Gazeteciler

Cemiyeti Başkanı

EFSANE GAZETECİ EROL ERK…

1979 yılında Hürriyet Gazetesinin Adana bürosunda

mesleğe başladım…

İlk duyduğum, en çekinilen, en büyük gazeteci, efsane

lakabıyla bilinen Erol Erk’ti…

Gün geldi birlikte çalışma şansım oldu… Yeni Güney

Haber Gazetesinde 5 yıl sorumlu yazı işleri müdürlüğü ve

yazarlık yaptım…

Hayatımın en özgür gazeteciliğini Erol Erk döneminde

yaptım…

Hakkımda en fazla tazminat ve ceza davası yine o

dönemde açıldı…

Erol Erk bir dönem Adana hatta Türkiye gazeteciliğine

damgasını vuran efsane bir gazetecidir…

Söylediklerimin doğruluğunu da anılarını okudu-

ğunuzda anlayacak ve bana hak vereceksiniz…

Onunla çalışmak, onu tanımak, her şeye rağmen

güzeldi…

Sağlıklı uzun ömürler diliyorum…

...

ABDULKADİR KAÇAR

2014 Adana Türkiye

(Gazeteci-yazar)

BİLAL ULUDAĞ BAŞKANIMA

TEŞEKKÜRLER…

Sarıçam Belediye Başkanım Sayın Bilal Uludağ;

1990'lı yıllarda kaleme aldığım dosyalar arasında

unutulmaya yüz tutmuş bu anıların kitaplaşmasını, gün ışığına

çıkmasını sağlayarak, Adana ve Türkiye medya tarihine

önemli bir hizmeti yapmış oldu…

İnsanlar gelip geçicidir, kalıcı olan eserlerdir…

Bir söz vardır; ÂLİM UNUTUR, KALEM UNUTMAZ…

Bu hizmetinizle medya tarihine damganızı vurdunuz…

Sağ olunuz, var olunuz…

                                                 Saygılarımla…

ABDULKADİR KAÇAR

2014 Adana Türkiye

(Gazeteci-Yazar)

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

BİRİNCİ BÖLÜM

MAVİ TULUMLU İŞÇİYDİM

Her zaman, her yerde söylemekten gurur duyduğum

cümleyi burada bir kez daha dile getirerek yaşamımı anlatmak

istiyorum. Ben, gazeteciliğe başlamadan önce Adana Tekel

Fabrikası’nda çalışan sabah 06.00’da kart basıp, akşam

19.00’da çıkan mavi tulumlu bir işçiydim.

Beni öykü yazmaya teşvik eden de ünlü opera sanatçımız

Aydın Gün’ün kardeşi olan Şefim Hamdi Gün’dü. Bu

saygıdeğer yöneticim sayesinde daktilonun başına geçer,

zaman zaman ufak - tefek öykü denemeleri yapardım, ama

yazdıklarımın gün gelipte yayınlacağını, ya da bir gazetede

yer alacağını hiç düşünmüyordun, sanmıyordum.

1952 yıllarında Adana Babıalisi; Çakmak Caddesi’ydi.

Türkiye’nin en ünlü şöhretleri (Gazeteci, sinemacı, yazar,

sendikacı vb.) hep bu cadde de yetişmiş ulusal ve evrensel

olmuşlardır. Nihat Oral’ın sahibi olduğu Bugün Gazetesi de

Çakmak Caddesi’nde yayınlanan cesur, kararlı, yürekli, en

etkili ve yetenekli gazeteydi. Ayrıca, Yeni Adana, Vatandaş,

Türksözü, Selahattin Canka’nın sonradan çıkarttığı

DEMOKRAT Gazetesi de o döneme mühürünü vuran günlük

yayınlardı.

-1-

Abdulkadir KAÇAR

Hiç unutamıyorum; bir gün üzerimde mavi işçi

tulumuyla yazdığım öyküyü BUGÜN Gazetesine götürdüm,

sonradan hocam olacak Gazetenin Müdürü Çoban Yurtçu

ile karşılaştım. Nev-i şahsına münhasır bir usta olan Çoban

Yurtçu’nun üzerimde o andan itibaren başlayan ve bugünde

süren, büyük bir etkisi vardır. Aslında onunla ilk karşılaş-

mamın sonradan başlayacak olan büyük serüvenimin ilk

dakikaları olduğunuda bilmiyordum Makamına girdiğim de

etkileyici, vakur bir görüntüsü vardı, yavaş yavaş masasına

yaklaştı hazır ol vaziyette ilk öykümü korkarak uzatırken:

-Efendim, bir öykü yazdım, acaba bunu gazetenizde

yayınlayabilir misiniz ?

O bilinen sert ifadesi ile yüzüme baktı, etkilenmesi

olanaksız olduğu için ağır ağır ve hakim olduğu harflerden

oluşan sözcüklerle şöyle dedi:

-Peki, bırak şuraya inceleyim…

O sırada karşı odada benim gibi yeni gelen, muhabir

olduğunu sonradan öğrendiğim birisi hızlı hızlı, hatta

uçarcasına daktilo yazıyordu. Aynı yaşıtım olan bu genç

arkadaş hafifçe başını kaldırınca göz göze geldik. İşte o

andan bugüne kadar dönemin büyük ustalarından birisi olan

bu kişi Kenan Gedikoğlu idi. O anı, sevgi dolu, saygılı, dürüst

bakışı BUGÜN Gazetesi’ne girmemin gerçek nedenlerinden

birisi oldu. Gazeteye bıraktığım öykümün hemen sayfalara

gireceğini düşünerek ertesi sabah işe gitmeden önce gazete

bayi’ne uğrayarak, BUGÜN Gazetesi’ni aldım, ama benim

öyküm yayınlanmamıştı. O günkü heyecanımı bugün bile

unutamıyorum, Aradan biraz zaman geçince Ander Abi

koşarak yanıma geldi:

-Erooool Müjdemi ver, bak öykün yayınlanmış…

-2-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Gerçektende inanamıyordum, kalbim duracak gibi

atıyordu, heyecanlanmanın ötesinde tuhaflaşmış, aptallaş-

mıştım. Fabrikada bu olay kulaktan kulağa birkaç dakika

içinde yayılmıştı.

Çalışan bütün arkadaşlarım sırayla tebrik ediyorlardı:

-  Bravooo Erol,

-  Helal olsun.

-  İşte böyle başarılar seni ileride ünlü birisi yapacaktır.

-  Tebrikler Erol..

-  Kitaplarını da bekliyoruz..

Ama, ben işin tam olarak bilincinde bile değildim. O

nedenle, şu anda bile o yazdığım ilk öykünün ismini anım-

sıyamıyorum.

İşte ilk öykümün Çoban Yurtçu tarafından yayınlan-

masından sonra kendime özgüvenim gelmiş, BUGÜN

Gazetesine daha sık uğramaya başlamıştım. Bu gidiş-gelişler

o kadar sıklaşmıştı ki, 19.00’daki paydos saatinden sonra

koşarak gazeteye gidiyordum ve o zamanın gelmesini

sabırsızlıkla bekliyordum. Artık yaşamımda fabrikadan sonra

gazete ilk sırayı alıyordu. Gazeteye gitmekten, o atmosferi

solumaktan, oradaki insanlarla birlikte olmaktan büyük

mutluluk duyuyordum. O dönemde Kenan Gedikoğlu ile de

ilişkilerimiz iyice gelişmişti. Herkesin yanına yaklaşamadığı

köşe yazarı Hakkı Gülmen’le de çok samimiydi. Av. Kemal

Göksel de gazetenin köşe yazarları arasındaydı, onunla da

çok iyi anlaşıyordum.

Ve 1952 yılında 140 Lira maaşla gazetenin muhabir

kadrosuna girdiğimde işçi tulumumu çıkartıp dostlarımın

verdiği bir ziyafetle gazeteciliğe ilk adımımı attım. BUGÜN

Gazetesi’nde 7 yıl geceli gündüzlü sürecek olan serüvenim

-3-

Abdulkadir KAÇAR

başlamış oldu. Ama hiç bir şey dışarıdan görüldüğü gibi

değildi. Özellikle Çoban Yurtçu’nun öğretmenlikten gelen

disipliniyle, o gençlik döneminde oldukça sıkıntılı günler

geçirirken bir taraftan da iyi eğittiğini anladım. Zaman zaman

çok duygusal olmasına rağmen Çoban Yurçu’yla birlikte çok

büyük ve sancılı günler yaşadım…

Çoban Yurtçu bana ilk görev olarak adliye muhabirliğini

verdi. Ama, fabrika işçisi iken öykülerimin noktasına bile

dokunmadan yayınlayan, bana ‘ŞEHİR NOTLARI’ isimli köşe

yazısı yazdıran Çoban Yurtçu haber yazmam konusunda

üzerimde olağan üstü baskılar kuruyordu, hatta beni

bunaltıyordu. Sabah gittiğim adliyeden akşamüzeri dönüyor,

haberimi yazıp Çoban Bey’in masasına koyuyordum. O ise

yazdıklarımı önce okuyup sonra yırtıp çöp kutusuna atıyor,

yeniden yazmamı istiyordu. Buna çok üzülüyordum. Öyle

ya köşe yazmak, öykü yazmak, uzun söyleyişler yapmakla

kalıplarına uygun haber yazmak çok farklıydı, bende bu

konuyu bir türlü kavrayamıyordum. Ama, çabalarım devam

ediyor ısrar ediyor ve asla vazgeçmiyordum. Aradan biraz

zaman geçince, Çoban Yurtçu haberlerimi artık üzerinden

düzelterek gazeteye koyuyordu, yani birinci etap olan yırtıp-

atmayı geçmiş, ikinci etaba başlamıştım. Serbest söyleyişlerle

çok başarılıydım. Denemelerimin bir tek noktasına dokun-

madan yayınlıyordu. Ama, günün her dakikası, saniyesi

benim üzerimde baskı kuruyor, bunalıyor, bunalıyordum.

Bir gün annem sıkıntılarımı farketmiş olmalı ki çağırdı,

dizinin dibine otutturdu :

-Oğlum (Gazetecilik gazetecilik dedin ama her yanın

sinir küpü oldu) Eğer, bu işi beceremeyeceksen kendini daha

-4-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

fazla tüketme, fabrikana geri dön, orda yükselirsin, ileride

ustabaşı, makam sahibi birisi  olursun…

Annemin bu söyledikleri beni etkilemişti :

-Hayır anne, inat ettim, bu işin en iyisini, en üstününü

ben yapacağım, hiç bir güç beni yolumdan döndüremez…

Aslında, anneme bunları söylerken çok sıkıntılıydım,

çünkü Çoban Yurtçu’nun üstümdeki baskısı arttıkça artmış,

intihar etmeyi düşünmeye başlamıştım. Hatta bir akşam

Seyhan Nehri üzerindeki Taşköprü’ye gidip demir trabzanlara

yaslandım. Ay ışığında bile pırıl pırıl akan bu nehre atlayıp

atlamama arasında gidip geliyordum ki, bir el omzumu

şefkatle kavradı, dönüp baktığımda 60,70 yaşlarında nur

yüzlü bir kişiydi. Ya bir sarhoş, ya garip, ya da evliya gibi

bir adamdı. Bilge bir üslupla sordu :

-Evlat, deminden beri, seni izliyorum, bir şeyler düşünü-

yorsun galiba ?

Durakladım, biraz kekeledim:

-Şey, şu anda bir şey düşünecek durumda değilim,

yalnız yaşamdan da, çalıştığım iş yerinden de nefret ediyorum,

ölmek istiyorum kısacası…

Kırış kırış yüzlü, çok tatlı bu kişi güldü :

- Evlat kaç yaşındasın ?

- 20 yaşındayım.

- Evlat, yaşam, yaşamaya ne de ölmeye değmez, ama

adı yaşamdır. Gel sen bu ölüm işinden vazgeç, önünde uzun

yılların tadını çıkartmaya çalış…

Düşünce yapım bu sözlerle değişmişti ki. O kişi; beni

sonu yüzde yüz intiharla bitecek ölümden kurtarmıştı. Birden

silkindim ve kendime geldim, eve dönmeye karar vermiştim.

Annemin hazırladığı yemekleri bir güzel ve iştahla yedikten

-5-

Abdulkadir KAÇAR

sonra rahat rahat bir uyku çekerek, sabah  gazetedeki işime

daha da hırsla sarıldım, o bilge kişinin söylediği gibi, yaşamı

sürdürmek, meslekte başarılı olmak gerekiyordu…

Tüm bu çelişkiler, sıkıntı ve bunalımlar içinde öykü ve

denemelerimi de yazıyor, gazetede yayınlamaya devam

ediyordum. Beni gerçekten yaşama bağlayan, coşkumu

arttıran bir olayda Milliyet Gazetesi’nde yayınlanan ‘SERSERİ’

başlıklı öykümdü. Böylece kendime güvenim daha da artmış,

yaşamı dört elle kavradığımın bilincine varmıştım. BUGÜN

Gazetesinde ‘FANTAZİ’, ‘ŞEHİR NOTLARI’ köşem de

başarıyla sürüyordu, Çoban Yurtçu bile köşelerimi çok

beğendiğini söylüyordu.

Günler su gibi akıp geçerken, mesleğimin ilk cinayet

haberine gitmemi söyleyen Çoban Yurtçu, başarılı olmam

için öğütlerde bulunuyordu. Adana’nın ünlü kabadayılarından

Karikatür Duran’ın kız kardeşini kocası öldürmüştü.

Çoban Yurtçu :

- Erol, bu cinayetin hem haberini, hem de geniş bir

röportajını yazacaksın. Ünlü kabadayı Karikatür Duran’ın

ailesi ile ilgili yazacağın her şey çok ilgi çeker.

Görevi aldıktan sonra koşarak cinayet yerine ulaştım,

Avluya girdiğimde Boşnak güzeli bir kız olan Karikatür

Duran’ın kız kardeşi sapsarı saçlarıyla kanlar içinde yatıyordu.

Yüzünde o donuk, durağan, korkunç görüntü, yaşamında

ilk defa bir cinayet haberine giden gazeteci olarak beni şok

etmişti. Tek bir kelime alamadan koşarak Hacıbayram

Karakolu’na gittim. Orada yine bana meslek yaşamımda

ağabeylik yapacak olan Hilmi Kürklü’yle ilk defa karşılaştım.

Demokrat Gazetesi’nin polis muhabiri olarak o da cinayet

haberini izliyordu. Ama, mesleğe benden önce başladığı için

deneyimli bir kişiydi. Ayaküstü yaptığımız konuşmalardan

-6-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

benim öykülerimi okuduğunu, beğendiğini, ilerisi için ümit

verdiğimi, acemi olmam nedeniyle beni tüm gücüyle

yetiştireceğini söyleyince sevinmiştim.

Berberlik mesleğini bırakarak gazeteciliği seçen Hilmi

Kürklü orada cinayetle ilgili notlarını verip haberi nasıl

yazacağımı anlatmıştı. Gazeteye geldiğimde Kenan Gedikoğlu

da bu ilk cinayet haberimi yazmamda bana yardımcı olmuştu,

daha sonraki yazı dizimde okurların büyük takdirini

kazanmış, olumlu puanlar almıştım.

-7-

Abdulkadir KAÇAR

CASUSLUK ÖYKÜSÜ

GECE YAŞAMIYLA TANIŞTIRDI

Adana’mız pamuk, buğday, narenciyesi kadar gece

eğlencelerinin odağı olan pavyonlarıyla da Türkiye de bir

ekoldü. 1960’larda Ziyapaşa Bulvarı gazinolarla doluydu.

Renk renk ışıkları, botanik bahçelerini andıran dev

sarmaşıkları, okaliptüsleri, palmiyelerin arasına kurulan

localarıyla pavyonlar eğlence dünyasına açılan kapılardı.

Gönül Yazar’lar, Sevim Tuna’lar daha pek çok sanatçılar

buralarda çalışarak ünlü olmuşlardır. Aynı şekilde Kemani

Hasan Özçivi, Darbukacı Hüseyin İleri, Şenyaylar Kardeşler,

Coşkun Erdemler’ler ve adını duyamadığım daha yüzlercesi,

binlercesi Adana Pavyonlarında sanatlarını icra ederek

Türkiye’de ünlü olmuş kişilerdir…

İşte, bu pırıl pırıl gecelerde 45 yıllık süren meslek

yaşamımda bir casuluk öyküsüne karıştırılacaktım. Bu da

benim gece yaşamıyla tanışmamı sağlayacaktı.

1950’li yılların sonlarına doğru o zamanlar Adana’nın

en etkili yerel gazetesi olan BUGÜN’de çalışan 20-22

yaşlarında, çubuk gibi pırıl pırıl bir delikanlıydım. Çocuk-

luğumdan bu güne kadar yurtseverliğimden, milliyet-

çiliğimden kimse zerre kadar kuşku duymamıştı. Atatürk

sevgisi de gençlikte, hatta doğuştan itibaren oluşan benim

dünya görüşümün kaideleriydi. Bu özelliklerim çevremde

-8-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

çok iyi biliniyor, izleniyor, seviliyordu. İşte bu nedenlerimden

dolayı beni baş aktör olarak casusluk öyküsünün içine atmıştı.

BUGÜN Gazetesi’nin bulunduğu Çakmak Caddesi

Adana’nın ünlü bir gezi mekanıydı. Çalışma masamda bu

caddeye bakıyordu, gelip geçenler de gazetemizi şöyle bir

göz ucuyla süzerlerdi. O yıllarda mesleğe yeni atılmanın

heyecanı ve gururuyla koltuğumda oturmanın heybetini

taşıdığımı, coşkusunu yaşadığımı söylersem de beni kimse

lütfen yanlış anlamasın. Çalışma masamdan gelip geçen genç

kızları süzerdim.

- Acaba, bunlar bana ilgi duyuyor mu ? Genç kızlar

beni beğeniyorlar mı ?

Hatta bazen daktilo yazarmış gibi yapıp, kimseyi

ürkütmeden dışarıyı kolaçan ediyordum. Onların arada bir

benimle olan düşüncelerini öğrenmek  istiyordum…

Bekar olmanın verdiği coşkuyla akşam saatlerinde Kız

Lisesi’nin önüne gidip, oradan çıkacak kızları bekliyor, onun

çocuksu heyecanıyla yaşıyordum. Kadınları ise sadece

Çakmak Caddesi’nden ve akrabalarımdan tanıyordum. Gece

yaşamının kapısını bile bilmiyordum. Hatta, akşamları eve

geç kaldığımda babamdan bir ton azar işitiyordum. Nereden

bilebilirdim ki, yaşamım hiç ummadığım bir tesadüfe

karışacak, devlet güçleri beni bir manken gibi kullanarak

Rus Casusu Kadını Rozeta’yı yakalatacaktı? İşte gazetecilik

mesleğimde karşılaştığım, yaşamımın rengini değiştirecek,

ilk macera budur. Üstelik benim gece yaşamına girmeye iten

olayların başlangıcıda budur. O günlerde kıymetli patronum

Nihat Oral , gazetede dizgicilik yapan Muzaffer Bey, gece

aleminin ünlü isimleri arasında yer alıyorlardı. Ayrıca,

Vatandaş Gazetesi’nin sahibi Mahmut Karabucak’ta bu

-9-

Abdulkadir KAÇAR

ekipteydi. Bu kişiler gece sabahlara kadar yaşadıkları

maceraları gündüz ballandıra ballandıra anlatıyor, onları

duyuyor merak ediyordum :

- Bu alem nasıldır ? Nasıl girilir ?

- Orada yaşam nasıldır ?

Ama bir yandan da çalıştığım BUGÜN Gazetesi’nden

aldığım 140 lira maaşla hiçbir şey olmayacağını da tahmin

ediyordum, üstelik param olsada ayrıca gece alemine

giremezdim. Çünkü, kapısını bile bilmiyordum. İşte çiçeği

burnunda, tertemiz, çubuk gibi, ince narin bir gazeteci olarak

dünyanın sınırları böyleyken BUGÜN Gazetesi’nde otur-

duğum bir gece vakti saat 21.00 de iki meçhul kişi geldi,

kapıda :

- Erol Erk kim? dediklerinde, koşarak kalktım :

- Benim buyurun efendim.

- Erol Bey, kabul ederseniz, bir kahvenizi içmeye geldik,

olur mu ?

- Çok memnun olurum hay hay buyrun.

Bana karşı böyle nazik, saygılı davranan bu kişiler

hoşumada gitmişti. Bir ara gazetede yer alan küçük fantezi

yazılarımı okuyup- beğenen hayranlarımın olduğunu

düşündüğümde içimden daha da çok sevinmiştim. Bu saygı

değer iki kişiyi patronum Nihat Oral’ın makamına aldım,

gece çalışanlara iki kahve yaptırdım, bu kişilerle güya sohbet

ediyorduk:

- Nasılsınız Erol Bey ?

- İyiyim … ya siz nasılsınız ?

- Bizde çok iyiyiz…

- Gazeteye başlayalı kaç yıl oldu ?

- Birkaç yıl oldu efendim, henüz genç sayılırım.

-10-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

- Ama, biz sizin yazılarınızı, günlük olarak okuyoruz

çok da beğeniyoruz, hoşumuza gidiyor dikkatimizi çekiyor.

Bu konuşmalar sürerken gelen kişilerin kim olduk-

larını, neden gazeteye geldiklerini benimle niçin konuştuk-

larını bir türlü soramıyordum. Bu ilginç kişiler benim ileride

yaşamımı çok büyük ölçüde değiştirecekler, etkileyeceklerdi.

O sırada sadece:

- Afedersiniz bende sizleri tanımak isterim, dedim

Birbirlerine bakıp gülümsediler:

- “Bizler sizi tanıyoruz” lafı hoşumada gitmişti. Çünkü,

bir iki yıllık gazeteci olmama rağmen tanınmış olmak güzel

bir duyguydu. Böyle çabuk tanındığım için kendimle gurur

duymuştum.

- Herhalde benim yazdıklarımı da takip ediyorsunuz?

- Evet, her gün okuyoruz ve senin kim olduğunu

biliyoruz.

Onların bu sözleri merakımı daha da arttırmıştı,

heyecanlanmıştım, o sırada şöyle dediler :

- Sen tam bizim aradığımız kişisin…

O gece geç saatlerde gazetede tektim, Kenan Gedikoğlu

gitmişti, Çoban Yurtçu da çıkmıştı, iki yabancı ben üçümüz

baş başa oturuyorduk. Aklıma da yavaş yavaş kötü şeyler

gelmeye başlamıştı. Adana’da oluşan cinayetler film şeridi

gibi gözümün önünden geçiyordu. Ama, ben henüz o büyük

haberleri giremiyordum, çünkü yeni bir gazeteciydim, sıradan

bir muhabirdim. Güçlükle ve sesim titreyerek:

- Afedersiniz, nasıl tam sizin aradığınız kişiyim ?

Bu iki kişi aşırı heyecanlandığımı görünce,

- Erol Bey, heyecanlanmanıza gerek yok…

Beni güya yatıştırmak istiyorlardı. Yüzüm pembe pembe

-11-

Abdulkadir KAÇAR

olmuştu, utanmıştım, biraz çekinmiştim. Kahvelerinide

bitirdikleri için hemen ayağa fırladılar:

- Bugünkü görüşmemiz bu kadar yanına daha sonra

yeniden geleceğiz. Bugün sizi sadece yakından görmek ve

tanımak istedik hepsi bu kadar… Gerçektende çok dürüst,

saf, bir insana benziyosun. Kahve için teşekkür ediyoruz…

Bu kişileri kapıya kadar yolcu ettim ama başka hiç bir

şey sormamıştım. Onlar çekip gidince o saatten sonra

kuşkularım heyecanım daha da artmaya başlamıştı. Hatta

çekinmiştim, olayı babama bile anlatmak istiyordum. Çünkü,

yaşımın daha genç olması nedeniyle sorunlarımı ailemle

paylaşmak istemiştim. Özellikle anneme - babama saygım

çok büyüktü, ancak heyecanımıda bu arada gizlemeye

çalışmam gerektiğini biliyordum.

Aradan uzun bir süre geçmişti, bu iki kişinin beni

unuttuklarını düşünmeye başladığım zaman saat 21.00’e

doğru yine telefon çaldı, kaldırdım, nazik bir ses :

- Erol Bey, nasılsınız ?

- Çok teşekkür ederim kimsiniz ?

 - Hatırlamadınız galiba, geçenlerde ziyaretinize gelip

kahvenizi içmiştik ya. İşte, biz o kişileriz. Ama, şu anda

arkadaşım yok, sadece ben arıyorum, sizinle görüşmek

istiyorum:

- Buyurun gazetemize gelin, kahve içelim.

- Tamam, bende zaten bunu bekliyordum, yarım saat

sonra oradayım.

Telefonu kapatmıştım ama yine heyecan basmıştı beni.

Yanaklarım al al olmuştu. Başıma nelerin geldiğini ya da

geleceğini çözüyordum. Kendi kendimede düşünüyordum:

- Erol sen bir çeteye mi karıştın?

-12-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

- Erol tehlikenin içine mi giriyorsun ?

- Yazdığın haberle birisine hakaret mi ettin ?

Telefon açan kişi gerçekten de yarım saat sonra gelmişti,

yine patronum Nihat Oral’ın makamına almıştım...

- Öteki arkadaşınız neden gelmedi ?

- Haa, onun işi vardı, gece sadece ben gelip sizinle

sohbet etmek istemiştim.

İsminin Naci olduğunu söyleyen kişiyle kahvelerimizi

içtik yüz yüze bakıyoruz, yine dereden tepeden konuşuyoruz:

- Nasılsınız ?

- İyiyim. Ya siz ?

- Bende iyiyim ?

İçimde sormam gereken çeşitli sorular yankılanıyor

- Beyefendi siz kimsiniz ?

- Beyefendi beni neden arıyorsunuz ?

- Beyefendi açık konuşur musunuz ?

Bu soruların hiç birisini soramıyordum. Bir süre sonra

Naci Bey açıldı,

- Erol Bey, sizin gece hayatınız var mı ?

- Hayır Naci Bey ?

- Peki, gece dışarıya çıkar mısınız ?

- Hayır efendim.

- O zaman sizin kadın arkadaşlarınız da yok.

- Yok tabi…

- Erol Bey, senin gibi genç, yakışıklı bir delikanlının

kadın arkadaşı olmaz mı ? Olması gerekmez mi ?

Düşündüm, sustum.

Naci Bey bana ‘Kadın’ konusunu sorunca bu kişilerin

kadın tellalları olduğunu düşünmeye başlamıştım. O konuş-

masını sürdürdü :

-13-

Abdulkadir KAÇAR

- Yarın akşam benim davetlim olmayı kabul eder misiniz?

Oldukça afalladım, çünkü gece hayatım olmadığı gibi

gece bir yerlerde yemekte yememiştim… Bir nefeslik bir

düşünmeden sonra :

- Hayhay… dedim.

O tarihlerde Bebekli Kilise’nin yanında Adana’nın en

ünlü KONAK Oteli bulunuyordu. Eski Koç Otobüslerinin

kalktığı yerde.

- Erol Bey, yarın saat 20.00’de Konak Oteli’nde buluşalım,

benim davetlim olursunuz.

O otelde de ünlü kabadayılardan Karikatür Duran

kalmıştı, ismini oradan biliyordum, ama onun lüks lokantasına

ilk defa gidecektim.

Ertesi gün, davete uymak gerekiyordu, her zaman

yiğitlik ve korkusuzluk olduğu için bu onurlu davranışı da

gösterme şartı vardı. Çok şık giyinerek Otel’e gitmiştim.

Ahşap olan binanın ikinci katına çıktığımda Naci Bey’i

sordum, Garsonlar birden etrafımı sarıp:

- Naci Bey, sizi bekliyor…dediler, beni onun masasına

beş - altı garson birden götürdü.

Naci Bey, beni ayakta karşılayıp, saygıyla elimi sıkmıştı.

İçkili, temiz, lüks bir lokantada kadınlı erkekli gruplar çeşitli

konularda yüksek sesle konuşuyorlar, kahkahalar atıyorlardı.

Naci Bey, centilmence:

- Erol Bey hoş geldiniz.

- Sağolun hoş bulduk…

- Sen buralara hiç gelmedin galiba, böyle telaşlı ve

heyecanlı olduğuna göre.

- Hayır, ilk defa geliyorum, sizin tarifiniz üzerine buraya

çıktım.

-14-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Sonradan gecelerin kralı olacak Erol Erk’in başına

gelen işlerin heyecanını anlatayım da, bana herkes hak versin.

Bir süre oturduk:

- Ne alırsınız ?

- Bir duble rakınızı alayım.

Servisler geldi, soğuk mezeler, sıcak yemekler, meyveler,

tatlılar her şey dolu doluydu…

Naci Bey sık sık:

- Erol Bey, sıkılmayın, rahat oturun, bakın herkes nasıl

mutlu kahkahalarla gülüyor, sen de gül rahat ol.

Aslında Adana da o dönem pavyon artistlerinin dışarıya

çıkmaları yasaktı, ama bazen kaçamak olarak gelip, Adana

kebabı yiyorlar, müşterileriyle kahve içiyorlardı. Ben de

etrafıma saf saf bakarken, garson yanımıza gelip, eğilip Naci

Bey’in kulağına bir şeyler söyledi :

- Efendim, konuğunuz geldi…

Naci bey, hemen ayağa fırladı

- Gelsin, buyursun… dedi.

İçeriye leopar kürklü, kalın kaşlı, beyaz benizli Türkücü

Hülya Süer’in benzeri 30 yaşlarında bir kadın girdi. Naci

Bey ayakta karşıladı, kadını yanıma oturttu:

- Hoşgeldiniz… dedi

Garsonlar kürkünü,  çantasını alırken, Naci Bey, bana

dönüp tanıştırdı:

- Semra Hanım,  Erol Bey… Erol Bey, sıkılma Semra

benim akadaşım...

Semra Hanım, bıçkın, nazik, buğulu bir ses tonu ile

çok güzel bir kadındı. Yaşamımda ilk defa böyle bir kadınla

yan yana oturuyordum… Naci Bey ve Semra Hanım şakalaşıp

gülüşüyorlardı.

-15-

Abdulkadir KAÇAR

- Konuğumuzu nasıl buldun Semra ?

- Yeni tanıştık,

- Erol Bey gazetecidir, bu gece kendisini ağlıyorum,

sıkılmasın diye de seni çağırdım.

Naci Bey bana döndü:

- Erol, sende katılsana bize.

Sesimi çıkartmadım, Semra Hanım ekledi :

- Çok genç ve yakışıklı bir delikanlıymış.

Yüzlerim utandığım için pembe pembe olmuştu…

- Erol kaç yıldır gazetecisin ?

- Hanımefendi, yeni sayılırım.

- Gazetede neler yazıyorsun bakalım ?

- Adliye muhabiriyim, cinayet davalarını izliyorum, bir

de polis olaylarına gidiyorum.

Gece geç saate kadar sohbet ettik, zaman oldukça

ilerlediği için izin istedim:

- Eve geç kaldım, gitmem gerekiyor.

Semra Hanım alaycı alaycı güldü:

- Ne yani, siz evden hala korkuyo musunuz ?

- Hayır, şeey aslında anneme-babama çok saygılıyım,

özellikle babam çok disiplinlidir. Geç kalırsam, önce gazeteye

gider, arayıp bulmasa olmaz.

O yıllarda Melekgirmez’de oturuyorduk, izin verdiler

kalkıp gitmek üzereyken, Semra Hanım o buğulu sesiyle

sordu :

- Erol Bey, zaman zaman sizi arayabilir miyim ? Yanınıza

gelebilir miyim ? Gazetede kahveni içebilir miyim ?

- Hayhay, ne zaman isterseniz, gelip benim kahvemi

içebilir, ziyaret edebilirsiniz…

-16-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

- Erol Bey, sizin gözünüzü biraz açacağız…

- Teşekkür ederim, iyi geceler… deyip ayrılmıştım.

“Gözünüzü açacağız” sözü beynimin içinde yankılanıp,

duruyordu,

- Gözümü nasıl açacaksınız diye soramamıştım.

Eve geldiğimde uzun süre yatağımın içinde bir sağa bir

sola dönüp durdum bir türlü uyuyamıyordum. Kendi kendime

de :

- Oğlum Erol, başına büyük işler açıyorsun.

Önce iki erkek ziyaret ediyor, kahve, içiyor, sonra bir

kadın-bir erkek yemeğe davet ediyor, “Gözünüzü biraz

açacağız” diyorlar.

Bu nasıl iştir anlayamadım…

Yorgunluğun etkisiyle uyuyup kalmıştım…

-17-

Abdulkadir KAÇAR

GECE YAŞAMINA ESRARENGİZ

ROZETA’YI TANIYARAK ADIM ATTIM

Semra ile ilişkilerimiz daha sonraki günlerde de devam

etmişti. Samimiyetimiz öyle ilerlemişti ki, her gün telefonla

halimi- hatırımı soruyordu. Ama, aramızdaki ilişkileri çözmem

olanaksızdı. Bana aşık bir kadın mıydı ? Gizli görevli miydi?

Casus muydu ?

Bunları bir araya getirip kafamdaki mozaiklerden bir

sonuç çıkaramıyordum. BUGÜN Gazetesi’ndeki Çoban

Yurtçu’nun makamında otururken telefon çalmış, ben

açmıştım, karşımdaki kişi Semra’ydı.

-Erol Bey, bu gün İstasyon Lokantası’nda buluşalım mı?

-Şeey, yani.

-Buluşalım buluşalım, bu gün belki daha ciddi konular

konuşuruz…

İlk defa bu laf hoşuma gitmişti, bir süreden beri

yaşamımın etrafını saran esrarengizlik dalgası biraz dağılacak,

gerçeği daha net biçimde görme şansını yakalayacaktım.

-Peki, mutluluk duyacağım.

-O zaman saat 15.00’te yarın orada buluşalım.

-Peki, gelirim.

-18-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Saat 15.00 ‘te yine giyinip- kuşanıp, şık biçimle faytonla

lokantaya gidiyordum. Ne de olsa karşımda güzel bir artist

bulunuyordu, bir bayan vardı. Kendisine karşı herhangi bir

cinsel his duymuyordum ama, gençlik maceramın başlan-

gıcında olduğum içinde tuhaf ve pembe duygular taşıyordum.

İlk defa bir artistle arkadaşlık yapıyordum. Üstelik, her geçen

gün biraz daha gizemli rüzgarlara kaptırıyordum kendimi.

Randevu saatinde karşı karşıya oturmuştuk. Söze Semra

girdi:

-Erol istersen aparitif bir şeyler alalım.

-Peki

Garsona emir verdi,

-Erol Ağaya hafif bir cintonik yapın.

Yaşamımda ilk defa cintonikle orada tanışmıştım…

Üstelik garsonların Semra’ya karşı iki kat biçimde saygı

göstermesi beni çok etkiliyordu. Demek ki, bu lokantaya sık

sık gelenlere garsonlar böyle davranıyorlardı. Semra ile

cintonik içip fıstık yerken biraz rahatlayınca söze başladım:

-Semra, beni ziyaret eden esrarengiz kişiler piyasada

yoklar, sadece Naci bey zaman zaman telefonla arayıp hatırımı

soruyor. Bu kişiler neden benim yanıma geldiler ? Seninle

neden tanıştırıldık ?

Şu anda karşımda sadece sen varsın, bir şeyler sormaya

kalktığımda benim lafımı başka yerlere çeviriyorsunuz, siz

kimsiniz ? Benden ne istiyorsunuz ? Gece-gündüz şüpheler

içinde yaşıyorum, lütfen beni anlayın kimseye de bir şeyler

anlatmıyorum, çok tuhaf durumdayım. Nedir bu olayın gerçek

yüzü ? Ben bir maceraya mı atıldım ? Bir yanlışın içinde

miyim ? Üstelik bana aşık olmanız olanaksız. Çünkü, daha

-19-

Abdulkadir KAÇAR

olgunsunuz, siz olgun erkeleri seversiniz, ben sana layık bir

kişide değilim üstelik. Saf, toy, deneyimsiz bir gencim.

Böyle kararlı, birazda sinirli konuşmamda havayı

yumuşatmak için gülmüştü, yüzündeki ben yüzüne yayılınca

da:

-Erol, belki sana aşık olmuşumdur. Sen çok hoş bir

delikanlısın, tam bizim istediğimiz gibisin.

Ellerimi tuttu:

-Erol, inan bana sen çok temiz, pırıl pırıl, bir çocuksun.

Öfkem geçmemişti:

-İlk defa, sizin sayenizde, esrarengiz bir olaya girerek

kaşarlanmış oluyorum. Ben gazetede yazı yazmaktan başka

hiçbir şey bilmeyen küçük dünyası olan kişiydim. Dünyam

gazetemdeki Müdürüm Çoban Yurtçu, Patronum Nihat Oral,

sık sık bisikletini sakladığımız Dizgicimizdi… Benim bu

küçük dünyamı allak-bullak ettiniz.

-Erol, o halde küçücük dünyana biraz renk katmak

istiyorum.

-Nasıl bir renk ?

-Bak göreceksin, çok beğeneceksin bu rengi şimdi sana

anlatacağım.

Bu cümleler beni biraz rahatlatmıştı, o zaman gerçeğe

doğru yakınlaşıyordum ve çok sevinmiştim.

-Evet, bekliyorum.

-Var mısın, Adana’nın gecelerine götüreyim seni.

Ürpermiştim, Adana’nın renkli gecelerini bilmiyordum.

Zevk sahibi, iri heybetli, kalıplı, saygın bir kişi olan Nihat

Oral, yani patronum bu yaşama girip- çıkıyordu. Onun girdiği-

çıktığı yere uğramam olanaksızdı. Ben ona karşı aşırı

-20-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

saygım ve sevgimden dolayı, birazda korkumdan neredeyse

geceleri sokağa bile çıkamıyordum.

- Peki nereye götüreceksin ?

- Adana’mızda harika gece kulüpleri var, oralara

götürmek istiyorum.

- Peki, oradaki eğlenceler kaçta başlayıp – kaçta bitiyor?

- Bunları sorma, yaşayarak öğreneceksin. Yarın saat

20.00 de giyinip buraya gel tamam mı ?

- Tamam anlaştık…

Bu kezde aklım eve takılmıştı ? Anneme - babama hangi

yalanları söyleyecektim ? Neyse, zamanım yaklaştıkça anneme

– babama Çoban Yurtçu ile Adana Kulübü’ne gideceğimizi,

geç kalırsam merak etmemelerini söylemiştim. Babam da:

- Aferin oğlum, seninle gurur duyuyorum, sana inanıyor,

kötü bir yola sapmayacağına inanıyorum:

Oysa gittiğim yol gerçekten kötü değildi, ama maceralı

bir yolun eşiğindeydim, büyük bir serüven denizinde kulaçlar

attıkça dalgalar daha da büyüyordu.

Çağla yeşili takım elbisemi giyip İstasyon Lokantasına

gittiğimde Semra da beni bekliyormuş, birlikte yemek yedik

ben bir an önce gidip-sonra eve erken dönmekte istiyordum.

- Kaçta gideceğiz Semra ?

- Saat 23.00 te başlıyor eğlenceler, ama biz 22.00’ye

kadar burada oturalım, sonra kalkarız…

- Nereye gideceğiz ?

- Seni Adana’nın en ünlü eğlence merkezi olan Yıldız

Gazinosu’na götüreceğim biraz bekle…

Gerçekten de Yıldız Gazinosunda diğerleriyle birlikte

Ziyapaşa Bulvarın’daki Eski Güney Haber ve MİT binasının

olduğu köşedeydi. Botanik bahçesini andıran bahçede

-21-

Abdulkadir KAÇAR

dünyanın bütün çiçekleri açıyordu, tam bir cennetti. Adana’nın

bitmeyen renkli geceleri oralarda yaşanıyor ve bitiyordu.

Semra’ya sordum:

- Peki, Yıldız Gazinosu’nda ne yapacağım ?

Gülümsedi:

- Ne yapılacağını bilmiyor musun ? Hiç gitmedin mi ?

- Hayır, vallahi gitmedim, ilk defa seninle gideceğim.

Kahkahalarla gülmüştü…

O kahkaha atarken beni büyük bir korku sarmıştı,

çünkü, üzerimde hiç para yoktu. Maaş zaten 140 liraydı,

Semra zaten bu sıkıntımı fark etmiş olmalı ki, hemen beni

rahatlatmak istemişti :

- Erol, sen işin parasal yönünü hiç düşünme, oraya

benim konuğum olarak gideceksin, bütçenin dar olduğunu

çok iyi biliyorum. Bu aleme para yetmez, oradaki hiçbir

masrafa karışmayacaksın. Bu lokantada dahi senin paran

geçmez…

- Semra sen öyle diyorsun ama, ben erkeğim ve bir

eziklik duyuyorum. Masrafları ben karşılamak isterdim aksi

takdirde çok ağrıma gider.

Gülmüştü:

- Hayır hayır, biz dostuz, arkadaşız, asla ağırına

gitmesin…

Sonra tekrar kafamı kurcalayan bir soru sordum:

- Semra beni neden Yıldız Gazinosun’na götürmek

istiyorsun ?

Hemen söze girdi:

-Erol, sana ufak ufak bilgiler vereyim. Yıldız

Gazinosu’nda Türkiye’nin en güzel artistleri çalışıyor.

- Bu artistlerle ben ne yapacağım ?

-22-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

 - Program izleyip, eğleneceğiz o kadar.

- İyi…

- Yalnız senden küçük bir ricam var, sakın küçükte olsa

bir pot kırma, falso yapma.

- Neden ?

- Çünkü, seni Türkiye’nin ve Adana’nın en güzel

artistleriyle tanıştıracağım. Adı  ROZİTA İtalyan kızı, harika

bir kişi …

- Rozita mı ?

- Rozita…

- Peki, Rozita’yla benim ilişkim nedir? Neler olacak?

Gülerek:

- Gençsin, delikanlısın, erkeksin birazda bu renkli

dünyaya kapı açmalısın. Yaşamına heyecan, renk kat. Sabah

gazeteye gelip, akşam eve gidiyorsun, artık yaşamayı öğren

Erol Erk, yaşamayı…

-23-

Abdulkadir KAÇAR

LEOPAR KÜRKLÜ ESRARENGİZ SEMRA

YAŞAMIMI DEĞİŞTİRDİ

Ertesi sabah erkenden uyanıp, gazeteye koşmuştum.

Çünkü, Müdür Çoban Yurtçu’nun mesai saatlerine olan

hassasiyetini bildiğim için her dakikanın hesabını soruyordu.

O gün ve ertesi gün beni kimse aramayınca yine

endişelenmeye başlamıştım. Çünkü, Semra beni çok

etkilemişti. Naci Beyden de haber çıkmamıştı. Üçüncü gün

öğle vakti Kenan Gedikoğlu yazılarını erkenden bana bırakıp

gitmişti, Çoban Yurtçu’nun masasında bu yazıları kontrol

ediyordum. Gözüm kapıda, kulağım telefondaydı. Sık sık

dışarıdan gelip - geçenlere de bakıyordum, ama içimde bir

endişe vardı. Saat 13.30’da telefon çaldı, açtım, karşımdaki

buğulu sesiyle Semra’ydı:

- Erol Bey orda mı ?

- Evet benim buyurun…

- Erol beni tanımadın mı ?

Tanımıştım ama tanımamazlıktan geldim

- Hayır tanımadım.

- Ben Semra canım, vay hayırsız vay daha geçenlerde

Konak Lokantası’nda buluşmadık mı ?

- Ooo Semra Hanım, nasılsınız ?

-24-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

- İyiyim Erol, sen çok hoşuma gittin, arayıp halini

hatırını sormak istedim. Çok cazip bir delikanlısın.

- Vallahi bilemiyorum cazip miyim, değil miyim ?

Farkında bile değilim…

- Yok yok alçakgönüllülük etme, çok dikkat çekici

birisin.

- Teşekkür ederim, buyurun.

- Yoo, sadece öyle bir aradım, küçük bir teklifim var

bilmem kabul eder misiniz ?

- Nedir o ?

- Yarın benim davetlim olur musun ? Seninle birlikte

İstasyon Lokantasında bir öğle yemeği yiyebilir miyiz ?

- Tabi, neden olmasın…

Muharrem Gülergin’in ünlü lokantasına bir defa sportif

amaçla gitmiştim. Adana’daki tüm ünlülerin, sporcu ve

politikacısının uğrak yeri olan nadide ve lüks bir lokantaydı.

Ama, gazeteden aldığım 140 lira maaşla bir kadın oraya nasıl

götürürüm ?

Semra bu tereddütümü bildiği için hemen açıklama

yaptı :

- Erol senin ekonomik durumunu çok iyi biliyorum,

takdir ediyorum. Benim davetlim olacaksın, orada sana para

ödettirmem, paran orda geçmez… Yarın saat 14.00’ de

buluşalım.

- 14.00 biraz geç değil mi ?

- Hayır, o saatte lokantada kimse olmaz, oturup baş

başa konuşuruz biraz.

- Peki, saat 14.00 ‘ te oradayım.

-25-

Abdulkadir KAÇAR

Telefonu kapattım, yine bir heyecan almıştı, karışmaya

devam ettiğim olayların boyutlarını düşünmeye başlamıştım.

Kafamı karıştıran, beni gıdıklayan sorular yankıla-

nıyordu kafamda. Ama yine de yemeği kabul etmiştim. Ertesi

gün öğle saatlerinde eve gittim, çağla yeşili takım elbisemi

giyerek, bir fayton arabasıyla randevu yerine gittim. Cebimde

de fayton parasını zor yetecek bir miktar vardı. Bunu

düşününce yüzüm bir hayli kızarmıştı. Ama, bana para

ödetmeyeceğini bildiğim, ısrar ettiği için oraya geldiğimi

düşünüp rahatlamıştım. Fayton lokantanın önünde durdu,

indim, 5-6 garson etrafımı sardı :

- Erol Bey Erol Bey, buyurun, buyurun.

Şaşırmıştım :

- Siz beni nereden tanıyorsunuz ?

- Sizin şeklinizi ve saat kaçta geleceğinizi söylediler,

talimat aldık.

Hemen içeride çiçeklerle süslenmiş bir masaya

oturttular:

- Siz, bugün bizim konuğumuzsunuz… Rahat edin…

Semra ortada görünmüyordu, gelip gelmediğini de bir

türlü soramıyordum. Hemen soda istedim, alkol alıp

almayacağımı sorduklarında da kullanmadığımı söyledim.

Birkaç dakika sonra siyah Cadillac marka bir araba lokantanın

önünde durunca garsonlar yine koşuşturmaya başladılar.

Gidip kapısını açtılar, Semra’nın Leopar Derisinden Kürkünü

alıp, masaya kadar eşlik etmişlerdi. Semra, kırmızı bir bluz

giymiş, başına kırmızı bir gül takmış, tıpkı İspanyol dansözleri

gibi salına salına gelip karşıma oturmuştu… İlk sözü şöyledi:

- Çok mu beklettim Erol ?

-26-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

- Hayır, birkaç dakika oldu. Ama, sizi burada bulacağımı

sanıyordum.

Bu arada servisler yapıldı:

- Nasılsın Erol Bey ?

- İyiyim ama nasıl olmam gerektiğini bilemiyorum. Bir

aydır başıma gelen ilginçlikler, buluşmalar, sizin karşıma

çıkışınız beni hayli meraklandırdı ve tedirgin etti…

- Hiçbir şey yok, kendini üzme, Erol biz bir dost

grubuyuz. Naci Bey seni çok seviyor, arkadaşı da beğenmiş.

Bende seni çok sevdim, dürüst, yakışıklı bir insansın,

sohbetimizi dostluğumuzu seninle devam ettirmek istiyoruz,

hepsi bu kadar, canını sıkma, endişe etme…

O sırada yemeklerimiz, gelmişti, içki içmediğimi

öğrenince çok şaşırmıştı:

- Erol bari bir bira al.

O saatlerde zaten rakı olmazdı, üstelik Tekel’in geçmiş

yıllarda ürettiği siyah bira vardı ve insan içince oldukça

rahatlıyordu. Bira istedim… Zaman zaman İstasyon Büfesi’ne

patronum Nihat Oral’da gelip – giderdi, onu düşününce bu

kez heyecanlanmaya başlamıştım, alnımdan boncuk boncuk

terler beliriyordu, siliyordum, yine kızarıyordum. Semra

şaşırmıştı:

- Hayırdır Erol ? Neden korkuyorsun ?

- Hayır, üşüdüm biraz.

Halbuki ne üşünülecek, ne de sıcaklanacak bir hava

yoktu…

-Gelen biradan iç bakalım…

Birkaç yudum aldım, kendisi de viski içiyordu…

Semra’ya da, sormak istiyordum :

-27-

Abdulkadir KAÇAR

- Semra Hanım, siz kimsiniz ? Çok garip biçimde

karşılaştırılıp – tanıştırıldık ? Sizler neden beni seçtiniz ?

Bu soruyu bir türlü soramıyordum… Sürekli bu soruyu

sorup – sormamak için kafamın içinde yankılanırken Semra

birden sordu:

- Erol sen vatanını seviyor musun ?

- Evet çok seviyorum.

- Bayrağı seviyor musun ?

- Evet çok seviyorum.

- Ya milletini ?

- Evet çok seviyorum, tabi seviyorum.

Semra rahatlamıştı,

- Zaten bizde bu özelliklerini bildiğimiz için seni seçtik,

onun için seviyoruz seni. Mazini biliyoruz, tertemiz, pırıl

pırıl…

Yine şaşırmıştım:

- Mazimi nerden biliyorsunuz ?

- Erol sen aynı zamanda asker çocuğusun.

- Ben asker çocuğu olduğumu unutmuştum:

- Bunu nerden biliyorsunuz ?

Sorular peş peşe geldikçe şaşırıyor, şaşırdıkça heyecan-

lanıyor, heyecanlandıkça soruyordum:

- Bir yerde gazetecilerle ilgili sohbet yapılırken senin

adın, geçti babanın asker olduğunu söylemişlerdi.

- Öyle miii ?

- Üstelik, Adana’da yeni yeni parlamak isteyen bir

gazetecisin, gülmece konusunda yazdığın yazılar harika...

Gerçekten de gülmece konusunda çok güzel yazılar

yazıyordum.

-28-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Aradan saatler geçti, yine hiçbir şey konuşmamıştık

neredeyse ? Kafamdaki soruların hiç birisine yanıt alamadığım

gibi, hayretim daha da artmıştı… Semra:

- Erol vatanın – milletini seven birisi olarak seninle

dostluğumuz devam edecek. Bazen buluşacağız, ayrıca

Ceyhan’da da bir görevim var oraya gidip – geliyorum.

Bir gecede seni oraya götürmek isterim…

Ceyhan’a da birkaç defa patronum Nihat Oral la politik

olarak gitmiştik, hiç bilmiyordum. Israr ederek :

- Yani senin için uygun mu ?

- Olabilir… ama nasıl gidip – geleceğiz ?

Dışarıda duran Cadillac marka arabasını görtererek,

- Sen yarın giyin gel, burada bekle bir şeyler atıştırırız,

bu arabayla gider – geliriz…

Lahavle çekiyordum kafamda binlerce soruyla. Ertesi

gün yine buraya gelecektim. Anneme – babama akşam

çıktığım zaman yalan üstüne yalan söyleyip, ertesi gün yine

fayton arabasıyla Semra’nın İstasyon Lokantası’ndaki

randevusuna gelmiştim. Semra oturuyordu, saçını toplamıştı,

kırmızı bir gül takmıştı… İçimden de geçiriyordum :

- Semra Hanım bana aşık mı oldu acaba ?

Ama, bu soruyu onunu yüzüne karşı sormak ne

haddime… Lokanta’da hafif bir şeyler atıştırdık, Semra

- Erol, yine bira al… dedi.

- Ama, yola gideceğiz,

- Önemli değil, rahatlarsın…

- Olsun canım gideceğimiz yer eğlenceli, çakır keyif

olursun hiç olmasa.

-29-

Abdulkadir KAÇAR

Gece ilk defa Adana dışına çıkacaktım… Birkaç kadeh

siyah biradan sonra çakır keyif olmuştum, biraz sonra

Ceyhan’a gidecektim ama, içimden korkuyordum. Çevremde

tanıdık kişiler arıyor, ama bulamıyordum… Hatta lokantanın

resepsiyonuna ‘ BEN CEYHAN’A SİYAH CADİLLAC MARKA

ARABAYLA GİDİYORUM ‘ diye not bırakmak istiyordum,

buda olmamıştı.

Eski yollardan geçerek Ceyhan’a vardığımızda, renkli

ışıklarla çevrili kapısından ‘SAZ’ yazılı bir yere gelmiştik,

ama burasının neresi olduğunu bilmiyordum, ilk defa

giriyordum. Yine kapıda garsonlar karşılamıştı, etrafımızda

iki sıra halinde bizi içeriye götürürken bir yandan da iltifat

ediyorlardı :

- Hoşgeldiniz hanımefendi.

- Sizleri görmek ne büyük mutluluk.

- Şeref verdiniz…

- Şuradan buyurun Semra Hanım.

Loş ve izbe bir yerde Semra benden ayrıldı, ve en dipte

yapayalnız bir masaya oturttular. Üzerimde para olmadığı

içinde yine ter basıyordu, garsonlar bu konuyu çok iyi anlayıp

ölçtüklerinden profesyonelce davranıyorlardı:

- Beyefendi, lütfen rahatınıza bakın, Semra Hanımın

talimatıyla siz bizim şeref konuğumuzsunuz…

- Ne emredersiniz ?

- Ben siyah Tekel Birası rica ediyorum.

- Peki… demişlerdi.

Bu sırada, sahneye etleri yanlarından fışkırmış, göbekli,

popolu, takma kirpikli bir kadın çıkıp şarkı söylüyordu,

meğerse okuyucuymuş. Masama yanaştı :

-30-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

- Erol Bey, hangi şarkıyı emredersiniz ?

Ne şarkı biliyordum, ne de emretmeyi, ama pot

kırmamam gerekiyordu:

- İçinizden ne geliyorsa, onu benim için okuyun.

Kadın sonra ‘NEREDEN SEVDİM O ZALİM KADINI’

şarkısını benim için okumuştu. Bir süre sonra da sahneyi

terk etmişti. Ceyhan’ın toprak ağaları, ekabir takımı, beyler

masalarda kadınlarla birlikte kahkahalar atıyorlardı. Semra

hala yoktu saatler gece yarısını çoktan geçiyordu. Garsonu

çağırdım:

- Semra Hanım nerede ?

Garson, her şeyi bilen bir eda ile gülümseyip, gizemli

bir ses tonuyla:

- Size bir süprizi var efendim…

Bir süre sonra uzun boylu, bir sunucu çıktı, elinde

mikrafon vardı, şöyle demişti :

- Saygıdeğer konuklarımız, gecenin yıldızı, şuh dansöz

SEMRA SARI’yı takdim ediyoruuum…

Sahneye Semra fırlayarak çıktı, bir oynuyor, bir

döktürüyor, hayretle onu izliyordum. Harika bir oryantal

yapıyor ama, benim yüzüme bile bakmıyordu. Çok profes-

yonelce davranıyordu, meğerse o harika kadın Semra

Dansözmüş…

Ceyhan o günlerde teksas gibi bir yerdi, şampanyalar

patladı, viskiler açıldı, bir süre sonra Semra kıvıra kıvıra

masama gelip, elindeki kastanyelleri başımda iki defa

şıkırdattıktan sonra kulağıma eğildi:

- Biraz sonra işim bitecek, sıkılma.

Yanağıma da bir öpücük kondurmuştu. 15-20 dakika

daha oynadıktan sonra çekilip gitmişti.

-31-

Abdulkadir KAÇAR

“EROL ROZİTA’YLA NE YAPACAĞINI

SANA SÖYLEYECEĞİZ….”

Kafamda bilerce soruya bir de ‘ROZİTA’ eklenmişti

tekrar sordum:

-Semra iyi güzel diyorsunda, Rozita ile ben ne

yapacağım?

- Seni şimdi tanıştıracağım, sonra ne yapacağını zaten

biz söyleyeceğiz..

Kafam yine karışmıştı, Ne yapacağını sonra biz

söyleyeceğiz sorusu beynimde yankılanıyordu. Kim söyle-

yecekti ? Neyi söyleyecekti ? Neden söyleyecekti ? Talimatı

kim veriyordu ? Nerede duracaktı bu esrarengizlik? Bunu

bilemiyordum..

- Peki, Roziya’lla tanıştım, sonra ne olacak ?

- Erol, yapacağın tek şey var.

- Rozita’yı kendine aşık edeceksin.

Haydaaa, başımdan kaynar sular dökülüp, tırnak-

larımdan çıkmıştı… Vücudum ateş gibi yanıyordu, şaşırıp –

heyecanlandım:

- Neee ? Kendime aşık mı edeceğim ? Nasıl olacak bu

iş ? Ben kimim ? Ben neyim ki ?

- Erol’cuğum, Erol’cuğum, bizim senden istediğimiz

küçücük bir rica var, hepsi bu. Tabi, bunların tamamı da bir

-32-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

gecede olacak diye bir kural yok. Ne yapacaksın, ne edeceksin,

o kadını kendine aşık edeceksin.

- Bilemiyorum, mahallemde tek bir aşık olduğum kızın

dışında kimseyi tanımıyorum. Ufak – tefek maceralarım

olmuşsa da hiçbir zaman aşk macerası falan yaşamadım,

kimseyi tanımıyorum..

- Yahu Erol, gerçektende çok saf konuştuğun kadar saf

olma arkadaş. Sende büyük, çok büyük kendin bile farkında

olmadığın kabiliyetler var, bunu henüz keşfetmemişsin…

İşte bu sözcükler, ileride olacak olaylar konusunda ilk

sözü Semra söylemişti, ve bu kabiliyetlerimin gerçektende

hiç farkında değilmişim…

Adana’nın sosyal yaşamının kalbinin attığı Eski İstasyon

Lokantası’nda, Yıldız Gazinosu’na gideceğimiz saati beklerken

bir yandan da bu konuşmalar oluyordu. Ama benim gerçek

korkum, patronum Nihat Oral’ın gelmesiydi. Etrafa iyice

bakarak tanıdığım olup – olmadığını gözlemliyordum. İyi ki,

hiç tanımadığım simalar vardı. Sadece Muharrem Gülergin’i

ve bazı futbolcuları birkaç defa görmüştüm, onları tanıyordum.

O dünyada yabancı bir kişiydim sanki. Saat 23.00’e doğru

Sema hareketlendi:

- Erol, istersen haydi gidelim.

- Peki, ama kalkalım mı ? oturalım mı bilemiyorum ?

Ben sana karşı büyülenmiş gibiyim. Ne dersen aynısını

yapıyorum. Benim yaşamıma girdiğinizden beri rahatım,

huzurum kalmadı. Zaman zaman çıldıracak gibi oluyorum.

Gel, otur, kalk, git, konuş, sus, hareketlerine dikkat et… Bu

emirlerinize aynen uyuyorum…

-33-

Abdulkadir KAÇAR

Semra bu söylediklerimi bir süre dinledi, biraz tedirgin

olduğumu, çekingen davranacağımı düşünerek yavaş yavaş

konuştu:

- Erol, Vatan ve Bayrak sevgisinin ne olduğunu sen bilir

misin ?

 Her yanım ürpermişti:

- Tabi bilirim Sema, Vatanımı, Milletimi, Bayrağımı

sevdiğimi herkes biliyor…

Durdu

- O Halde, Vatanına, bayrağına, milletine hizmet etmek

istemez misin ?

Ama, benim gideceğim yerle vatan-millet-bayrağın ne

ilgisi olduğunu bir türlü çözemiyorum… Bu konuşma üzerine

hiçbir şey diyememiştim, yutkundum:

- Tamam Hanımefendi, kendimi sizin kollarınıza teslim

ediyorum, etki alanındayım, ne istersen onu yapacağım..

Semra sevinmişti:

- O zaman sesini çıkartma, senden istenenleri yaparsın

olur biter.

- Peki, peki dedim.

Biraz sonra siyah Cadillac marka siyah otomabil gelip

bizi aldı, Ziyapaşa Bulvarı’ndaki  Gazinoya getirip bıraktı.

Yıldız Gazinosu’da pırıl pırıldı, yıldızların arasında yeşil,

kırımız, sarı lambaların altında muhteşem bir görüntü

sunuyordu. O günler de Yıldız Gazinosu’nun eşiğinden

adımımı atarak, GECE ALAMİNE giriş yapmıştım. Bizi bir

garson ordusu karşılamış, şaşırmıştım. En çok dikkatimi

çeken de Adana’nın yakından tanıdığı daha sonra öldürülen

Yahya o zamanlar gençti, koşarak gelip Sema hanımın elini

öperek:

-34-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

- Buyurun Hanımefendi…

Bana da ilk defa pavyon alemine girdiğim anda, bir

garson:

- Buyrun Beyefendi… demişti.

Bu garson Yahya’ydı… O, daha ileriki yıllarda çok

sevdiğim o alemin tatlı bir simasıydı. İşi herkesin aşağılık

görebileceği insanlara hizmet etmekti, ama bunu severek,

profesyonelce yapıyordu. Öyle ki, bu garsonlar, gelen

müşterilerin cebinde kaç lirası olduğunu, bunu kaç lirasını

harcayacağını, gazinoda kaç dakika kalacağını, hangi kadınla

kaç dakika sohbet etmek istediğinin röntgenin çekebilecek

kapasitede insan sarrafı profesyonellerdir. Bahçeye girdiği-

mizde Semra:

- Yahya, bize şöyle teras’ta bir yer bul, biraz serinlemek

istiyorum..

- Emredersiniz ablacığım…

Teras’a oturduğumuzda etrafımız sarmaşıklarla doluydu,

büyük bir pist, harika bir fıskiyeli havuzu muhteşem biçimde

görebiliyorduk. İçkili kadınlar, birbirileriyle sohbet eden

konuklar, Adana’nın en zenginleri bir araya toplanmıştı. Bu

görüntüleri zevkle izlerken, bir yandan da patronum Nihat

Oral’ın gelip buraya beni görmesinden çok korkuyordum,

birazda bu nedenle tedirgin olmuştum. Nihat Abi de zaman

zaman buraya geliyordu, bir de sevgilisi vardı, ona bir içki

ısmarlıyordu. Beni bu tedirginlikten uzaklaştıran, etrafımızda

garsonların pervane olmasıydı. Kimileri Semra’nın Leopar

derisi kürkünü alıyor, kimisi çantasını, kimisi masayı

düzenliyor, kimisi servis yapıyor, kimisi de hazır ol vaziyette

duruyordu. Semra masaya uymam için cintonik içmemi

istemişti, bir yandan da çılgın kahkahalar yükseliyordu, bu

-35-

Abdulkadir KAÇAR

o renkli gecenin ilk başlangıcıydı. Semra bir ara Yahya’yı

çağırmıştı, düğmeleri ilikli, iki büklüm masaya gelen Yahya,

-Emredin ablacığım.

-Yahya, bu arkadaşım gazeteci Erol Eerk, kendisi benim

konuğum, onu eğlendirmek istiyorum, ama bu alemi o fazla

tanımıyor.

Yerlere kadar eğilip seramoni yapan Yahya:

-Hay haaay, başımızın üstünde yeri var. Erol Bey

emretsin ne isterse yapayım ? Erol Bey, Erol Erk, Nihat

Abi’nin gazetesi’nde çalışan kişi mi ? diyince tepeden tırnağa

ürpermiştim, çünkü, beni tanımıştı.

Biraz ürkek bir sesle:

-Yahya Bey, aman Nihat Abi duymasın olur mu ?

-Merak etmeyin Erol Bey, merak etmeyin, Nihat Abi

bu saatte gelmez. O geç gelir, bir kahve içer çeker gider. Ben

sizi asla karşılaştırmam.

Yahya’nın bu teminatı beni rahatlatmıştı…

Semra devam etmişti:

-Yahya, Erol’u bu gece biraz eğlendirelim.

-Yook, bir tek kişi gelecek, o da henüz teşrif etmemiş

herhalde.

Yahya, şöyle bir etrafına bakındı:

-Kimi istiyorsunuz Abla ?

-Rozeta ne yapıyor ?

Yahya birden tokat yemiş gibi susmuştu, yutkunarak,

-Şeeey, Abla Rozeta buranın süper starı, bak şu

gördüğün Kadirli, Kozan masaları hep onun gelmesini

bekliyorlar.

Semra gülerek:

-Ne yani, biz Rozeta ile oturamaz mıyız ?

-36-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Yahya endişeliydi:

-Vallahi Abla, bilemiyorum, o programa gelmeden tüm

dakikaları doldu da.

Yahya ile Semra bu konuşmaları sürdürürken kendi

kendime söyleniyordum,

-Bu kadın kimmiş ? Ben onunla ne yaparım ? Kendime

nasıl aşık ederim ? Üstelik Çukurova’nın tüm ağaları- beyleri

kadının peşinde ? Olmaz böyle şey.

Semra bastırıyordu,

-Yahya, Rozeta gelirse benim selamımı söyle, 5-10

dakikasını bize ayırmasını rica ettiğimi ilet, seni kırmaz.

Yahya gittikten sonra Semra’ya:

-Yahu Semra, ne yapıyorsun, baksana kadını kimse

paylaşamıyor, bu lüks kadınla ben ne yapacağım ? Aşık falan

nasıl olacak bu iş ?

Semra rahattı:

-Olabilir, o buranın süper starı olabilir, paylaşılmayan

bir artist olabilir. Ama, senin konumunda çok farklı…

-İtalyan Kızı Rozy, Rozy dudaklarımdan bu cümleler

dökülürken, Semra beni rahatlatmak istiyordu.

-Hiçte kötü birisi değildir, canı sıkılırsa kalkıp İtalyanca

şarkılar söyler, herkesle oturmaz denildiğine bakma, Adana’yı

kasıp kavursa bile seni beğeneceğine inanıyorum…

-Semra, Adana’yı kasıp kavuran kadın, benimle ne, işi

olabilir ki ? Gencim, toyum.

-Kafanı yorma Erol’cuğum.

-Kalantor zenginler varken, bu kız beni ne yapsın,

bugün senin ısrarınla masaya geldi, ya yarın ne olacak ? Ben

nasıl geleceğim ? Nasıl neyi ısmarlayacağım ? Üstelik dışarıya

çıkıp yemekte yemiyormuş… Ne yaparım söylesene  ?

-37-

Abdulkadir KAÇAR

ROZETA HAVALI

BİR KADIN

Biz aramızda bu konuşmaları yapıp Yıldız Gazino-

su’ndaki sarmaşıkların arasında masamızı aydınlatan kırmızı-

yeşil-sarı- mavi ışıkların altında otururken, garsonlar arasında

bir hareketlenme, bir koşuşturmaca başlamıştı. Biraz sonra

da içeriye Rozeta girmişti. Aman tanrım, kürkler içinde, film

artisleri gibiydi. Hiç etrafına bakmıyor, randevu olan masalarla

bile ilgilenmeden yürüyordu. Garsonların tamamı etrafında

pervane olmuşlardı. Kimisi kürkünü alıyor, kimisi çantasını,

kimi masayı düzeltiyor, kimi masasına servisler yapıyor, kimi

oturacağı sandalyeyi hazırlıyodu. Etrafındaki diğer garson-

larda hazır ol vaziyetinde bekliyorlardı. Sanki, artist değilde,

kraliçe gibiydi. Uzaktan gördüğümde bu muhteşem pahalı

ve havalı kadının değil bizim masamıza gelmesi, benimle

konuşmaya bile tenezül etmeyeceğini düşünerek korkmuştu.

Semra’nın eline dokundum:

- Semra haydi kalk gidelim, baksana kadının havasına.

- Erol, sen kafanı yorma, bu gece bu kadınla tanışıp

sohbet edeceksin, bunu başaracaksın sana bunu ispat-

layacağım.

- Neden tanışacağım ?

- Tanışacaksın, bizim sana ikramımızdır. Senin iyi bir

-38-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

arkadaşın olarak gece alemine eğlenmeni, yaşamına renk

katmanı istiyorum o kadar.

Yine sessizlik olmuştu, ne kadar zaman geçtiğini

anımsamıyorum, Yahya sözünde durmuştu, koşarak yanımıza

geldi, yerlere kadar eğilerek selam ve saygısını sunduktan

sonra:

- Rozeta Hanım, size 10 dakikasını ayırıyor…

Birkaç dakika sonra da 10 garsonun arasında bizim

masaya, alımlı biçimde teşrif etmişti. Elini Semra’ya uzattı:

- Hanımefendi hoş geldiniz.

Bana da lütfen elini uzatıp:

- Beyefendi, sizde hoş geldiniz.

Ben tam o sırada ayağa kalktım, neredeyse masa

devrilecekti, oturmak sonradan aklıma geldi, karşılıklı

konuşmaya başlamıştık.

- Nasılsınız ?

 -İyiyim, Ya siz ?

- Eh, bende iyiyim. Nerede çalışıyorsunuz ?

 - BUGÜN Gazetesi’nde.

- Haa, Nihat Oralla mı ?

Korku basmıştı onun adını duyduğumda, heyecanla:

- Evet ama, n’olur geldiğimi duymasın.

Rozata gülerek:

- Yok canııım, bunlar söylenecek şeyler değil. O büyük

bir insan, hepimizin abisi:

- Teşekkür ederim.

- Erol Bey, Nihat Oral’ın bir sürü arkadaşı var, sizin yok

mu ?

- Rozy hanım ilk defa geliyorum buraları ilk kez

görüyorum.

-39-

Abdulkadir KAÇAR

Gülerek:

-Öyleyse çok acemiymişsiniz.

-Öyle, Semra da biliyorlar.

Semra da:

- Rozy Erol’un bu gece bu güzellikleri görmesini ve

sadece senin gibi büyük bir artisti tanımasını istedim, hepsi

bu. Ona sizden çok söz ettim.

Rozeta şuh bir kahkaha atmıştı:

- Aaah, Teşekkür ederim.

Bize ayrılan 10 dakika su gibi akıp geçmiş, garsonlar

sürenin bittiğini anlatmak için, özellikle de Yahya eliyle

saçlarını tarıyarak ona işaret veriyordu. Bende onların bu

garip hareketlerine hayretle bakıyordum. Sonradan

öğrenmiştim ki, gazinolarda bir artist eğer kadının daha

zengin müşterisi gelirse, oradaki garsonlar saçını tarıyarak

işaret veriyorlarmış. Artistin işini bitirip, sohbeti toparlayıp

kalkmasını istiyorlarmış. Rozy kalktı:

- Erol Bey, sizinle sabaha kadar sohbet etmek isterdim

ama inanın çok müşterim var, hepside sırasını bekliyorlar.

Kadirli’den, Kozan’dan gelen avukatlar gurubu da beni

bekliyor. Hatta verilmiş sözlerim olmasına rağmen Semra

ve Yahya’yı kıramadım. Erol Bey artık görüşürüz, beni ara

olur mu ?

Şaşırmıştım:

 - Nereden, nasıl arayacağım ?

Esprili biçimde:

- Nihat Abine söylersen o beni bulur.

Rozeta izin isteyip garsonların hazır olduğu bir

koridordan çekip gitti. Semra’ya döndüm:

- Semra, yahu bu kadın.

-40-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Sözümü kesti:

-Ben sana, bu gece onunla tanışacaksın, sohbet

edeceksin demedim mi ?

- İyi hoşta bu kadın bana aşık olur mu ? Baksana tüm

Çukurova’yı avucunun içine almış, zenginler, yakışıklılar

hep etrafındalar. Parasız, pulsuz bir gazeteyi ne yapsın…

Semra Israrlı ve kararlı hatta iddialıydı:

- Erol, bir gün bu kadını kendine aşık edeceksin.

Canını da sıkma, tüm masraflarıda biz karşılayacaz.

Adana’nın renkli gecelerine adım atmıştım. Türkiye’nin

en ünlü gazinosunda, en ünlü artistiyle bir arada olmama

rağmen mutsuzdum. Çünkü, Rozeta o kadar havalıydı, o

kadar havalıydı ki, ayağı yere basmıyor, sigara dumanını da

havaya üflüyordu, üstelik tanışırken, masa devrilecek gibi

olmuştu, çok çaylak olduğumu düşünüyordu. Semra da

ısrarla, ve tekrar tekrar:

- Bu kadını kendine aşık edeceksin…

O gece kalktık, Semra siyah Cadillac marka arabasıyla

beni evimizin yanındaki Erciyes Sineması’nın önünde

bırakmıştı…

Arabadan inerken de:

- Erol merak etme, ben seni yine arayacağım demişti.

Sabaha kadar düşünüp bir kabına koyamıyordum.

Rozeta’nın bana aşık olması olanaksızdı. Kendi kendime

böyle bir işe giriştiğim için kızıyordum. Hatta kendimle

konuşuyordum

- Erol, nasıl bir işe girdin çetelerin eline mi düştün ?

Mafya seni filmlerdeki gibi kullanıyor mu ?

-41-

Abdulkadir KAÇAR

Mafya sözünü de Amerikan filmlerinda ‘İTALYAN

MAFYASI’ olarak duyuyordum, bu da Türkiye’deki Çetelerin

karşılığını oluşturuyordu…

Ertesi gün Semra beni yine telefonla aradı:

- Erol’cuğum, nasılsın, iyi misin ? Memnun musun ?

- Vallahi hiç memnun ve de mutlu değilim. Semra sen

benim başıma öyle bir iş açtın ki, eve geç gittim, istifra ettim

babamla annem çok kızdılar..

- Erol sana inanıyor, güveniyorum, bu işi başaracağını

da biliyorum. Al sana Rozete’nın telefonunu veriyorum, bir

yere yaz ve hemen ara..

- Neee arayım mı ?

- Ara, halini hatrını sor canım…

O zaman artistlerin dışarıya çıkmaları yasaktı,

gazinoların kadınlar pansiyonu vardı, orada kalıyorlardı.

Yıldız Gazinosu da bu günkü Çetinkaya’ların olduğu yerdeki

pansiyonunda kalıyordu… Telefonu çevirdim uzun uzun

meşgul çaldı daha sonra açılmıştı:

- Ben Erol Erk’im Rozy hanımla görüşebilir miyim ?

- Kim arıyor diyelim ?

- Ben Erol’um …

Telefon bir süre bekledi, cevapı santral memuru

veriyordu,

- Rozy hanım rahatsızmış, rahatsız edilmek istemiyorlar.

Çaat diye telefon yüzüme kapanınca, maneviyatım yine

sıfıra düşmüştü. Telefonda bile beni anımsamayan kadını

kendime nasıl aşık edecektim? Yarım saat sonra Semra

yeniden aramıştı:

- Ne oldu konuştun mu ?

-42-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

- Yoook, telefona bile çıkmadı, üstelik santral telefonu

yüzüme kapattı..

- Erol bu işler böyle olur, sen aramaya devam edeceksin.

- Semra nasıl devam ederim.

- Ne diyorsam onu yap, önemli olan senin ona kendini

aşık etmen ...

- Bu nasıl olur Semra ?

- Edeceksin, edeceksin, üstelik bu akşam aynı gazinoya

tekrar gideceksin..

- Semra iyi güzel hoşta, para nerede ?

- Merak etme, tabi bu konuları senin cebinden harca-

yacak halin yok. Biraz sonra birisi gelip, zarf içinde sana

para getirecek, masraflarını bununla karşılarsın…

Bu konuşmalar aramızda geçerken, korkacağım o kadar

çok şey vardı ki, bunların en önemlilerinden birisi de Müdürm

Çoban Yurtçu’ydu. Eğer, bu olayları duyarsa beni mahvederdi.

Dünyada korktuğum ikinci kişiydi, öğrencilerine karşı çok

sert ve zalimdi. Hele bu tip işleri hiç sevmezdi…

Gazetede otururken, gözlerim kapıda, kulağım telefon-

dayken, akşamüstüne doğru genç bir çocuk içeriye girdi,

elinde beyaz bir mektup zarfı vardı:

- Erol Erk, burada mı ?

Hemen ayağa kalkmıştım,

- Benim..

Zarfı uzatarak:

- İçinde, fotoğraflarınız var..

Beyaz zarfı alıp, Nihat Oral’ın masasına koşmuştum.

Açtığımda içinden o dönemin çok büyük parası 100 lira

çıkmıştı. Afalladım, ama yapacak başka şeyim yoktu, yine

-43-

Abdulkadir KAÇAR

yüzüm al al, kızarmıştı. Parayı aldığıma göre, yine pavyona

gidip Rozy’le karşılaşacaktım. Cebime parayı yavaşça yerleş-

tirmiştim. Bu konuda muhatabım hesap vereceğim kimse de

yoktu. Tam bu sırada telefon çalmıştı, Patronum Nihat Oral

Duvudi sesiyle seslendi:

- Eroool.

Koşarak gitmiştim:

- Buyur Nihat Abi ?

- Oğlum seni bir hanımefendi arıyor ?

Şaşırarak:

- Kim acaba ? Eyvaaaah..

- Al eline sor öğren, yoksa sendemi azıttın ?

-  Şeey abi, olur mu ? bir okurum falandır.

Telefondaki ses Semra’ydı:

- Emaneti aldın mı Erol ?

- Evet… dedim, hemen lafı değiştirdim, komşumuz

Meserret abla vardı:

- Meserret Abla ben şu anda müsait değilim, sen sonra

yine ararsın olur mu ? dedim, telefonu kapattım.

Nihat Oral’ın yüzü simsiyahtı, kızdığı zaman yüzü

asılırıdı, ama Meserret Abla lafım iyi tutmuştu.

Saat 17.00’ye doğru, telefon yine çaldı, arayan Semra’ydı:

- Erol kusura bakma, ben seni yalnız sanıyordum, iyi

misin ?

- İyiyim, iyiyim… Ama siz benim amatör yaşamımı allak

bullak ettiniz. Ben sadece gazetemi biliyordum, yazımı yazı-

yordum, bunu değiştirdiniz.

- Erol, bu gece yalnız gideceksin tamam mı ?

- Nee ? Yalnız mıı ?

-44-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

- Canım, git bir iki duble içki ısmarla, sonra çek git.

Ama hafızasında yer et, seni unutmasın. Tanışıklılığın devam

etsin, kendini ona unutturma ama üstüne de fazla düşme.

- Peki, başüstüne…

Erken gitmeyi kafama koymuştum saat 22.30’dan önce

hareket başlamıyordu. Annem-Babama yine o yıllarda

ayrıcalıklı olan Alsaray Sinemasına gideceğim yalanını

söylemiştim.

Saat 23.00’e doğru Yıldız Gazinosun’dan içeriye girince

Garson Yahya karşılamıştı, sanki 40 yıllık dostummuş gibi

yerlere kadar eğilip, güleç bir yüzle:

- Oooo Erol’cuğum ? Nasılsın ? Semra hanım yok mu?

- Yok ben tek geldim.. Rozeta hanıma bir teşekkür edip

gideceğim. Bu konuda yardımcı olursan sevinirim.

- Olur Erol’um, bir iki dakika senin için randevu isterim

hatta alırım..

Ben de zaten zoraki görevim için orada bulunuyordum.

Bir süre sonra garsonları yine koşuşturunca Rozete’nın

geldiğini anlamıştım. Yahya çok anlayışlı olduğu için, bende

kaç lira bulunduğu, ne kadar oturup – gideceğimi çok iyi

bildiğinden Rozeta içeriye girer girmez hemen  benim masama

oturt-muştu.

- Abla’cığım, Erol Erk, size teşekküre gelmiş.

Rozy çok sevinmiş gibi bir ifade takındı:

- Ooo, Hangi Erol ?

- Hani dün akşam Semra Hanım tanıştırmıştı ya

- Aaa unuttum, Vallahi kusura bakma, Erol otur otur

unutmuştum..

İçki ısmarladım,

-45-

Abdulkadir KAÇAR

- Erol kusura bakma, yani o kadar yoğunum ki…

Bu arada Rozeta’nın şöyle demesini beklemiştim:

- Erol Bey kusura bakmayın, bu gün telefonla aramış-

sınız, yok dedirttim, özür dilerim..

Ben bunları söylemesini beklerken o hiç oralı bile

olmuyordu..

- Rozeta Hanım, bugün sizi telefonla pansiyondan

aradım.

- Haa, sahi birisi beni aramıştı siz miydiniz o kişi ?

- Evet.

- Yahu kusura bakma, akşamları alkol alınca, olan her

şeyi unutuyorum , kusura bakma..

- Ne iş yapıyorsun ?

Allah allah, yaptığım işi de unutmuştu:

- Dün akşam söylemiştim ya Nihat Oral’ın gaztesinde

çalışıyorum..

Yani, Rozeta kendi dünyasında, ben kendi dünyamda

yaşıyordum. Ama, Semra Hanımın talimatlarını uygulu-

yordum, bir iki dubleden sonra kalkmak istedi, ben Yahyanın

eline bir büyük bahşiş sıkıştırıp apar – topar kaçmıştım.

Kadın yüzüme bile bakmıyordu. Nasıl arkadaşlık kurabilirdim

nasıl aşık edebilirdim ? Böyle dengesizlik olur muydu ?

Semra ertesi gün ararsa kızacaktım:

- Yahu arkadaş, siz deli misiniz, divane misiniz Böyle

aşk olurmu ?

Kafamda bunları tasarlarken, telefon çaldı Semra’ydı,

- Erol nasıl geçti ?

- Semra Hanım, bu kadın benim yüzüme bile bakmıyor

benimle konuşmuyor bile, neden zorluyorsunuz ?

-46-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Israrını sürdürüyordu ?

- Hayır Erol, o kadın aşık O-LA-CAK, Kendine onu aşık

edeceğine inanıyorum o kadar. Sadece söylediklerimi yap,

gerisine karışma..

Şaak diye telefonu yüzüme kapatmıştı…

Bu olay beni daha çok tahrik etmişti, kendi kendime

şöyle demiştim:

- Erol, Rozetayı kendine aşık edeceksin bunun başka

yolu yok..

Daha sonra kendimi derin düşüncelerin içinde

bulmuştum. O Adana’yı ve Çukurovayı avucunun içine alan

bir artistti. Üstelik zengindi, bir kraliçeydi. Ben ise fakir bir

gazeteciydi. Bu halimle bana nasıl aşık oalcaktı ? Param

yoktu, olağanüstü yakışıklı bir yanım yoktu. Ama, kafamda

da onu nasıl elde edeceğim konusunda senaryolar üretmeye

başlamıştım bile. Öncelikle gazinoya gitmeyi kafamdan silip

atmıştım, pek acemice görünen bu formül çok büyük bir

aşkın meyvesi doğmasına neden olacaktı…

-47-

Abdulkadir KAÇAR

KIRMIZI KARANFİL OPERASYONUM

YÜZDE YÜZ ETKİLİ OLMUŞTU

Aşk, öfke, macera, sevgi, kin, silahtan oluşan meslek

yaşamımın 45 yıllık bölümünün ilk dönemlerinde yaşamımın

ilk operasyonundan başarıyla çıkmayı, tamamen kendi

yeteneklerimden ve düşüncelerimle gerçekleştirmiştim. Bu

operasyon zaman aşımına uğradığı için çok rahat anlatıyorum.

Rozeta konusunda daha sonraki yıllarda tamamen çözmüş

olarak, her şeyi anlayacaktım, ama anlamam içinde benim

yaşantımda yarattığı sarsıntılar ve acılar, hatta kara

sevdalardan sonra GECE YAŞAMININ KRALI olacaktım,

oraya ulaşmak çok kolay olmayacaktı. Ama, oraya ulaşmam

için, başkaları tarafından çizilmiş bir senaryoda oynamam

gerekiyordu, verilen talimatlarla çizilmiş bir rolü yerine

getirmem gerekiyordu. Bu görevimi yaparken devletin

çıkarlarına hizmet ettiğimi kabul ediyorum. Çünkü, benimle

ilişki kuran kişiler sıradan, yasadışı değillerdi, bunların

sayesinde başım hiçbir zaman derde girmediği gibi sürekli

korunan insan halindeydim.

Beni gecelerin kralı yapacak olan, yarım asıra ulaşacak

meslek yaşamımda Rozy’i elde etmek için bu bölümü

tamamen kendimin yazıp oynadığım senaryoya, onu kendime

aşık etme girişimine ‘KIRMIZI KARANFİL OPERASYONU’

-48-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

adını vermiştim. İlk bakışta safça tasarlanmış, ama yüzde

yüz etkili olmuştu. Çünkü, onun gibi erişilmez bir kadını

yakışıklılıkla, parayla, erkeklik gücüyle, hatta silahla ya da

gazinoda uğruna yüzlerce şişe viski açtırarak. Kadınlar

pansiyonuna günde 20-30-40-50 defa telefon açarak elde

edilemeyeceği teşhisini koymuştum.

Çünkü öyle profesyonel, öyle olağanüstü bir kadındı

ki, aynı masada sigara içmesine rağmen dumanını havaya

üflüyor, yüzüme bakmıyordu. Dudaklarındaki o alaycı

gülüşüyle hem beni tahrik ediyor, hem de bu olay benim

maneviyatımı bırakın kırmayı çökertiyordu. Bu işin içinden

zafer kazanmış komutan edasıyla çıkmam gerekiyordu,

bunun içinde kafamda senaryolar üretmeye devam ediyordum.

Bir gün Çakmak Caddesi’nde ellerim cebimde, akşam üstü

dolaşırken birde yere çivilenircesine dolmuştum, kafamda

şimşekler çakmıştı…

Gözlerime inanamıyordum, çünkü az ilerimde, 14-15

yaşlarında önündeki sepette bir dolu çiçek satan çocuğa

gözlerim takılmıştı. Onun sepetinde pek çok çiçek vardı ama

benim kızıl olanlarına gözüm takılmıştı. Artık, ne para

harcayacaktım, ne de Rozy’i taciz edecektim. Bu olağanüstü

etkili olacağını düşündüğüm karanfil operasyonuna

başlayacaktım. Satıcıya yaklaşarak:

- Adın ne senin ?

- Ali Abi.

- Bu çiçekleri ne yapıyordun Ali ?

- Abi, satıyorum, bazen deste deste, bazen teker teker

sevgililere satıyorum…

- Ali, sana çok iyi para versem, bir görev yapmanı

istesem yapar mısın ?

-49-

Abdulkadir KAÇAR

- Neden yapmayayım abi ? Herhalde bana vereceğin

görevde kötü bir şey olamaz.

- Tabi, olur mu? Sen şimdi sepetini şu bitişikteki

kunduracıya emanet et, benimle birlikte bir kırmızı karanfil

alıp gel, gazetede seninle konuşalım.

- Tamam Abi, emrin olur.

Birlikte gazeteye çıkmıştık, Ali’yi Nihat Abi’nin

makamına adlım.

-Ne içersin Ali ?

O içerideki havayı, ve makam odasının güzelliğini

süzüyordu,

- Abi bari çay içeyim

Hemen çay getirmelerini istemiştim.

- Bu çiçek paralarını ne yapıyorsun Ali ?

- Anneme, kardeşlerime, bakıyorum. Bazen çiçek satıyor,

bazen ayakkabı boyuyorum. Para kazanarak, evimizi

geçindiriyorum. Bazı abiler, sevgililerine deste deste çiçekler

alıyorlar ama az para veriyorlar, bazılarıda az alıp, çok para

veriyorlar, bende keyfime bakıyorum. Birde sizin gibi abiler

olunca, bir çiçek alıp, bir deste çiçek parası verdiklerinde

mutlu oluyorum. Yoksa sende mi çiçek alacaksın abi ?

-Olabilir ama sana çiçek almaktan daha da önemli bir

görev vereceğim ?

- Abi, deminden beri görev görev diyorsun ama, bu

görevi söylemedin daha

- Yapar mısın ?

- Neden yapmayayım Abi ?

- Ama zamanın var mı ?

- Saat kaçta ?

-50-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

-23 - 23.30 arasında bir kadına her gün kırmızı karanfil

vereceksin.

Düşünüp, düşünüp:

- Tamam Abi, yaparım…

- Ali’ciğim, yalnız bu ikimizin arasında ebedi sır olarak

kalacak olur mu ?

- Tamam.

- Ziyapaşa Bulvarı’ndaki Yıldız Gazinosu’nu biliyorsun

değil mi ?

- Abime bak, oraları bilmeyen adam mı var ?

- Çok güzel, bu geceden itibaren her gece bir adet

 kırmızı karanfili jelatinle çok kibar bir şekilde sarıp, 23-

23.30 saatleri arasında ROZETA hanıma götüreceksin.

Oradaki görevlilere sor, Rozy Hanım geldi mi? Gelmedi mi?

diyeceksin. Eğer gelmişse, o kırmızı karanfili kendisine

verceksin, ama kimin gönderdiğini söylemeyeceksin tamam

mı?

-Tamam Abi, hiç merak etme.

- Yalnız bu iş aralıksız 15 gün sürecek ama, hafta dolunca

gelip benden paranı fazlasıyla alacaksın.

Ali çok sevinmişti:

- Vay be abi, çok kolay bir görev. Hem teyzemin kızı da

pavyonların önünde çiçek satıyor, daha sonra onu da eve

götürürüm. Çok iyi çok iyi…

Sıkı sıkıya tembih etmiştim,

- Rozy’den başkasına vermeyeceksin tamam mı ?

- Tamam abi ?

- Kimin gönderdiğini söylemeyeceksin

- Çiçeği kim gönderdi derse, bilmiyorum, diyeceksin.

-51-

Abdulkadir KAÇAR

- Emrin olur abi, bu kadar görev için bana bu kadar

tembihte bulunmana gerek yoktu be…

Ali bir hafta süreyle dediğim saatte ve kişiye çiçekleri

götürüp vermişti. Haftalık parasını almak için geldiğinde,

biraz heyecanlandı ?

- N’oldu Ali ?

-Sorma abi, ilk iki gün sesini çıkartmadı, üçüncü,

dördüncü gün bağırıp azarladı. Sonraki günler garsonlar

peşimden koştular:

- Eee ?

- Beni yakalayamadılar.

- Eee ?

- Hatta bir defasında hangi terbiyesiz gönderiyor diye

kızdı. Ama, ben her gün karanfil vermeye devam ettim.

- Aferim Ali

- Bir defa sorduğunda da:

- Bir beyefendi gönderiyor, hayranınızmış dedim.

- Eline sağlık, aferim sana… Al şu paranı, daha fazlasını

da 15 günde vereceğim tamam mı ?

- Emrin olur abi…

Planımın birinci perdesi çok iyi tutmuş, pavyona

gitmeme, para harcamama, viski açtırmama gerek kalmadan

işler şıkır şıkır rayına oturmuştu… Aradan bir süre daha

geçip Ali yeniden yanıma gelmişti:

- Ali şimdi ne yapıyor ?

- Abi, vallahi, bazen öfkeleniyor. Kim bu alçak ? Onun

gözlerini oyacağım diyor. Bazen de garsonlar peşimden

koşuyorlar. Garsonlara da (Abi, ne yapayım, bir müşterisi

vermemi söylüyor, parasınıda ödüyor, ben de bu işten para

-52-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

kazanıyorum ) diyorum. Garsonlar da kızar gibi olmasına

rağmen, benim karanfili vermemi istiyorlar. Kim bu adam

diye merak ediyorlar.

- Ali onlara zengin bir adam dersin tamam mı ?

Ali, etrafı şöyle bir gözden geçirdikten sonra:

- Abi be, gördüğüm kadarıyla sende zengin falan değilsin

yani.

Yok be çocuğum, tabi zengin değilim, o kadına bir defa

tutuldum, kalbini kazanmak için çeşitli çareler arıyorum, ne

yapayım ?

Büyük adam havasında Ali:

- Abi, bana sorarsan biraz zor gibi.

- Beni görünce son günlerde, ‘YİNE Mİ GELDİN

BEEEEEE’

 - Ali’ciğim sen 15. gününü doldur, 16. Günü yanıma

gel ücretinin fazlasıyla ödeyeceğim.

- Tamam Abi, zaten bu işi yapmaktanda laf aramızda

büyük mutluluk duyuyorum. Benim için büyük bir kazanç

oldun. İşin bitmesinde de korkuyorum. Senin sayende her

gece hem eğlence yerlerini geziyorum, hem de teyzemin

kızını gece geç saatlerde alıp evine götürüyorum. Demet

demet karanfil sattığım müşteriler, senin bir tek çiçeğe

ödediğinden daha az para veriyorlar…

- Sen görevini yap, paran için kafanı yorma.

Benim gece yaşamına girmem için Semra tarafından

gönderilen paraları harcamıyor, bir bölümünü de stok

yapıyordum. Kafamdaki senaryoya göre, içkiye, vereceğime,

karanfile ödeme yapıyordum. Anılarımı okuyanların, Karanfil

operasyonunu uygulamaya davet ediyorum çok iyi tutuyor…

-53-

Abdulkadir KAÇAR

Bu arada Semra ile telefon görüşmelerimiz sürüyordu.

Bir gün telefonla:

-Erol, Roze’yla görüşüyormuşsun, pavyona gitmiyor-

muşsun. Sana bir miktar daha para ödememize rağmen bu

işleri bıraktın, bir adım yol alamadın galiba ?

Gülmüştüm:

- Bana fazla para göndermeyin, istemiyorum. Elin-

dekileri gerekli yerlere zaten harcıyorum.

- Nasıl yani ?

- Canınızı sıkmayın, benden asla kaçmaz, kuş kafese

girdi sayılır, bu işi bitmiş sayın.

Semra kulaklarına inanamamıştı:

- Pavyona bile gitmiyormuşsun ?

- Semra gazinoya gitmeme gerek yok, ben gitmiyorum,

ama gölgem oraya gidiyor…

Semra’yı iyice şaşırtmıştım,

- Bu iş nasıl oluyor ? Çok merak ettim, bu kadar yıllık

bu işi yapıyorum, bilgi verde, bende uygulayayım.

- Hayıır, o benim özel taktiğim, kendim geliştirdim, çok

özgün bir yöntemdir.

- Göreceğiz tutup tutmadığını.

Demek ki, onlar benim gazinoya gidip-gitmediğimi

adım adım kontrol ediyorlarmış…

-54-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

VE BALIK

YEME GELDİ

15 gün süren ‘KIRMIZI KARANFİL OPERASYONUM’

un sonuna gelmiştim. Ali’yi çağırmıştım,

-Ali, gösterdiğin olağanüstü başarıya, özveriye,

hizmetine teşekkür ederim. Ama benden ikinci bir talimat

gelmeden artık karanfil götürme olur mu ?

- Olur abi.

- Belki yakında Gül operasyonuna da başlayabilirim.

- Nasıl istersen abim.

Artık, balığın oltaya takıldığını iyice anlamıştım.

Semra da sık sık arıyordu, o gün yine:

- Erol n’oldu ?

- Galiba sonuca varmaya çok az bir süre kaldı.

Ya yarın, ya da ertesi gün gazinoya gideceğim.

- Güzel.

- Ama, bana biraz örtülü ödenekten para verlimesini

rica ediyorum, çünkü büyük harcama yapacağım.

- Nasıl olur bu iş Erol ? Şu ana kadar hiç gitmedin,

pansiyondan bile aramadın Rozy’i, büyük harcamayı nasıl

yapacaksın ?

Semra her tarafta ellerinin olduğu mesajını farkında

olmadan vermişti:

-55-

Abdulkadir KAÇAR

- Merak etmeyin canım, ben özel bir yöntemle bunu

başarıyorum, sonucuna bakın siz. Ancak, yöntemimin ne

olduğunu söyleyemem, bu da benim sırrım. Çok gizli sadece

bu olayı bir tek kişi biliyor…

Semra telaşlanmıştı,

- Bir kişi daha mı ? Kim o ?

- Canım bir çocuk.

- Yarın  gidecek misin ?

- Tabi, ama para gerekli.

- Tamam tamam ? Ama, çok parayı nasıl harcayacaksın?

- Saatlerce benimle oturacak.

- Yahu Erol, ben 50 yıldır bu işi yapıyorum, senin şu

anlattıklarından haberim yok, biraz da bana öğret bu işi.

Kadınını kimse makasına alamıyor. Kadirli, Kozan’lılar servet

harcadılar. Adana’lı çifçiler peşinde bir şey yapamadı…

İncirlik’teki, bazı kişiler bile peşinden avuçlar dolusu paralar

harcıyorlar bu işi anlayamadım…

İncirlik deyince bende şimşek çakmıştı, ama olayı tam

çözemeyecektim. Orasının adını duyuyordum, ama fazlaca

bilgim yoktu. Nato Çerçevesinde oraya bir hava üssü inşaatı

devam ediyordu. Bir kezde gazeteci olarak bizi götürüp

gezdirmişlerdi. İncirlik sözünü Semra’dan ilk defa duyu-

yordum. Semra girdi söze:

- Yarın zarfın geliyor.

Bu laftan sonra operasyonu tekrar gözden geçirmiştim,

ama biraz da kuşkulu ve heyecanlıydım, kendi kendime de

söylüyordum:

- Ya balık yeme gelmediyse ? Operasyon ya tutmasa ?

-56-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Biraz sonra döneminde çok büyük para olan 100 lira

zarfla bana ulaştırılmıştı bile. Hemen yeni bir gömlek, gravat,

almıştım. Çakmak Caddesi’ndeki büyük ustalar yetiştiren

şöhretler  berberi İbrahim Çalı’ya traş olmuştum. Anneminde

sevdiği yeşilimtrak elbisemi giyinmiştim. Önce İstasyon

lokantasında aperatifler atıştırıp Tekel siyah biradan sonra

tanıdığım Cintonik’te içmiştim. Saat 23.30’da Yıldız

Gazino’suna gidecektim, kendimi öyle planlamıştım. Ama,

bu operasyonun sonucunun ne olacağını kesinlikle bilmi-

yordum. Faytona binerek kalbim her zamankinden daha

fazla ve hızlı çarparak Gazino’nun önünde indim. Yaptıklarım

doğru muydu yanlış mıydı? Bu işler nerede duracaktı ? Beni

nereye kadar götürecekti ? Kendi kendimi teselliye çalışırken:

- Boşveeerr Erol, devam et oğlum…

Zaten bu ‘DEVAM ET’ kararlarım 45 yıl sürecekti.

Benim faytondan indiğimi gören Yıldız Gazinosu’nun

palabıyıklı üniformalı kapıcısı, saygıyla elimi sıkarken:

- Buyur Erol Ağam, Buyur…

İçeriye adımımı atarken Garson Yahya beni tepeden

tırnağa süzmüştü. Üzerimde kaç lira olduğunu kestirmiş,

dedektör gibi gözleriyle 100 lirayı o gece harcayacağımı

anlamış kapıda karşılamıştı:

- Ooooo Ağam, hoş geldin, neredesin? Bir aydır kayıpsın?

- Yahya ben Adana’da değildim, iş seyahatine gitmiştim.

- Öyle mi, Semra Hanım da gelmiyor, neden yoksa bize

küstüler mi ? Rozy hanım sizi sık sık sorup duruyor.

Şaşırmıştım:

- Gerçekten soruyor mu ?

-57-

Abdulkadir KAÇAR

Yahya Profesyonelce ve geçiştirmek için:

- He canım, tabi, neden sormasın ?

Arkamdanda dehlemişti…

- Erol, haydi şu sarmaşıkların altına otur bakalım. Belki

Rozy Hnımefendi’nin boş zamanı olur, gelip seninle sohbet

eder. Ne de olsa aylardır görüşmüyordunuz ?

Ben oturmuştum ama, gazino yarı yarıya dolmaya

başlamıştı. Bu arada içime birde patronum Nihat Oral korkusu

düşlemez mi ?

- Yahya, Nihat Oral gelir mi acaba ?

- Merak etme Erol’cuğum o gelse de çok geç gelir, sizleri

karşılaştırmam. Nihat Abi, localarda oturur, kimseye

görünmeden çeker gider. Sizi karşılaştırmam.

- Yahya sağol beni rahatlattın. Bu iyiliğini asla unut-

mayacağım… Rozy Hanım saat kaçta gelecek ?

- Her günkü saatinde…

- Peki, 5 dakika randevu alabilir miyim ?

- Vallahi bakalım, Rozy’u şu gördüğüm masalardaki

kerizlerin tamamı bekliyorlar.

Gerçektende çevre ilçelerden gelen, ekabir zenginleri

çifçiler, avukatlar, Kozan’lılar, Kadirli’den gelenler hep

bekliyorlardı. Yahya hınzırca:

- İşte şu Kozan’lı Avukat’ta onu bekliyor.

Adam zulaya yatmış, Rozy’in gelmesini bekliyordu.

- Tamam Yahya teşekkür ederim.

Düşüncemde söyleydi; Her gün karanfili veren Ali

kapıda bekleyecek, o gelir gelmez çiçeği verip kaçacaktı.

-58-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Ben de onun çiçeği verme saatiyle aynı zamanda beni göreceği

zamanı aynı ana getirmek istiyorum…

Biraz sonra Komilerin, garsonların koşuştuğunu,

görünce Rozy’in geldiğini anlamıştım… O havalı, bıçıkın, ve

zirvelerde olan kadın salına salına içeriye girmişti. Ne yalan

söyleyeyim o anda yaşadığım heyecan nedeniyle vücudumun

her zerresi titriyordu ne yapacağımı, nasıl davranacağımı

bilemiyordum. Çünkü, her gün rüyalarımı süsleyen, hayaliyle

yaşadığım Rozy o alımlı, havalı, erkeklere tepeden bakmanın

cazibesinin doruk noktasında oluşu da beni çok etkilemişti.

Aramızda geçecek olan bu ilişki, filmlerdeki gibi amatörce

bir aşk duygusuna dönüşecekti… Ben tüm bınları düşünürken

Yahya biraz sonra elinden tutarak Rozy’i getirmişti. Her

zamanki haliyle arkamdan yaşanarak elleriyle gözlerimi

kapatıp, o buğulu ve şuh sesiyle, sormuştu :

- Bil bakalım ben kimim

- Kraliçe Rozy’sin. Yıldız Gazinosu’nun Kraliçesi Rozy…

Yanağıma bir öpücük kondurmuş, karşıma geçip

oturmuştu. Eski havasından hiçbir şey kaybetmemişti. Kırk

yıllık arkadaşım gib sitem ederkende:

- Nerelerdesin Vefasız ? Kaç zamandır görünmedin ?

- Şeey, yani Seyahatteydim.

Lafımı tamamlamamıştım ki:

- Hem insanları kendine alıştırıyorsun, sonra da

gelmiyorsun…

Doğru söyle Erol, patronun Nihat Oral’dan korkuyor

musun ?

-59-

Abdulkadir KAÇAR

- Hayır, ama biraz çekiniyorum Rozy, doğrusunu

konuşmak gerekirse o saygı duyulacak bir insan. Onunla

burada, aynı çatı altında karşılaşmak istemiyorum.

- Çok haklısım, o dünyanın  en iyi insanıdır. Benim çok

samimi sohbet ettiğim, saygıdeğer aziz bir dostumdur. Zaman

zaman dertlerimi anlattığım müstesna bir şahsiyettir.

Rozy bir yandan konuşuyor, diğer yandan da kolundaki

saate sık sık bakıyordu. Bu hareketi benim de merakımı

uyandırmıştı.

- Ne o Rozy, bir randevun mu var ? Birisi mi gelecek ?

Birden durakladı:

- Hayır Erol, hayır başımda öyle bir iş var ki ?

Bir süre sonra tekrar saatine bakıp, içkisinden bir

yudum aldıktan sonra:

- Evet, birisini bekliyorum, başıma bela oldu.

- Hayırdır, seni tehdit felan mı ediyorlar ? Öyle birileri

mi var ?

- Yok canım keşke tehdit eden birisi olsa daha iyiydi.

- Seni rahatsız eden şeyi bilmek isterim.

Dişlerini sıkıp, yüzünü ekşiterek:

- Bir hayvan, kim olduğunu bilmediğim bir hayvan, her

gün aynı saatte bana kırmızı bir karanfil gönderiyor. Karanfil

getiren çocuk beni öyle şartlandırdı, öyle şartlandırdı ki,

gelmediği zaman merak etmeye başladım. Erol böyle bir şey

olabilir mi ? Üstelik çiçeği gönderen insan ortada yok,

çıldıracağım…

Bende şaşırır gibi yapmıştım:

- Haklısın, tam bir sinir savaşı.

-60-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Bu cümleden sonra içim içime sığmıyordu, kafamın içi

uğulduyordu, gülmeyi, ağlamayı, şaşkınlığı, düşünmeyi,

heyecanı, yaşanmış ve yaşanacak tüm duyguları aynı anda

yaşıyordum… Bir taraftanda kızarıp, bozarıyordum, suçüstü

basılmış bir çocuk gibiydim adeta. Birden bunu fark eden

Rozy,

- Erol, hayırdır, kızarıp-bozardın ?

- Şeey, yoook, önemli değil.

Sözünü sürdürmüştü:

- Bir oğlan çocuğu koşarak geliyor, karanfili bırakıp,

koşarak gidiyor. Arkasından bir iki defa koşarak yakaladım

ama kim olduğunu söylemiyor. Erol sen de tahmin et bakalım

kim olabilir bu kişi ?

- Rozy senin hayranlarındandır galiba ?

- Tamam, iyi doğru, hoş söylüyorsun. Ama, ne yalan

söyleyeyim, bu olay hoşuma da gitmiyor değil. Yaşamımın

başından beri ilk defa böyle bir olay yaşıyorum. Ama, bir

kez yakalasam o çiçek gönderen hayvanı tutup ezeceğim,

parçalayacağım…

Ben bu kez de gülmemek için, rengimi belli etmemek

için dudaklarımı ısırıyordum kendime hakim olamazken,

Rozy yine sormuştu:

- Erol, neden gülüyorsun ? Ben çocuk muyum ? Çiçek

gönderen hayvanı mutlaka bulacağım.

Rozy bunları söylerken de:

- Rozy o kişi benim, ben sana kırmızı karanfil gönderi-

yordum… diyemiyordum, böyle bir cesareti kendimde

bulamıyordum.

Ellerini ellerime almıştım, pırlanta yüzüğünü görünce:

-61-

Abdulkadir KAÇAR

- Ne o Rozy, ‘KARANFİLLİ ADAMI’ çok mu merak

ediyorsun ?

- Hem de nasıl ? Bir bulsam asabilirim. Çünkü o kişiye

karşı içimde, tarif edilemez, tam olarak anlayamadığım hisler

var. Aramızda bu konuşmalar geçerken, yanımızdan gazino

içinde dolaşan çiçekçilerinden birisi geçiyordu, çağırıp, bir

kırmızı karanfil çektim. Beyaz jelatine sarıp uzatırken,

- ROZY O KARANFİLLİ ADAM BENİM… demiştim.

-62-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

“ EROL BİR GÜN KAYBOLURSAM

BENİ ARAR MISIN ? ”

O anımı hiçbir zaman unutamam, gözleri birden

dolmuştu, hem ağlıyor, hem de boynuma çocuklar gibi sarılıp

beni bağrına basıyordu, Hıçkırıkları arasında da

- Eroool, Erol’um, demek o kişi sen misin ?

- Evet, Rozy’m o kişi benim.

- Tahmin etmeliydim Erol’u, o kişinin sen olduğunu

düşünmeliydim, hatta bir an aklımdan geçmiş, ama sonra

vazgeçmiştim. Çok sevindim, çok sevindim.

O gece sabaha kadar tüm masalardaki randevularını

iptal edip, hatırlı müşterilerinin isteklerini geri çevirmişti.

Benim masamda oturmuş, başını omuzuma koyup sabahlara

kadar ağlamıştı. Garson Yahya ve diğer garsonların saç

tarayarak verdiği işaretlere de kızmıştı :

- Yahya git başımdan, bu gece benim gecem, n’olur

dokunma…

Çukurova’nın tüm ekabir takımı Rozy’i beklerken,

Avukatlar, avuçlar dolusu paralar harcarken, çifçiler binlerce

dönüm tarlalarını satıp ayaklarının altına altınlar sererken,

-63-

Abdulkadir KAÇAR

o bunları reddetmiş, gariban bir gazeteci olan Erol Erk’le

oturmayı tercih etmişti.

O günden sonra Rozy’mle aramızda inanılmaz bir aşk

doğmuştu. Her saniyesini dolu dolu yaşadığım bu mutluluk

belki 15 gün, belki bir ay devam etmişti. Bugün bile

soruyorum, ben Rozy’i kendime neden aşık etmiştim ? Neden

böyle davranmıştım ? Farkına varmadan iyilik mi, kötülük

mü etmiştim ? Hala çözebilmiş değilim…

Artık havalarda uçuyordum, çok mutluydum. Annem

ve babam bendeki bu değişikliği fark etmişti:

- Erol bu günlerde sende değişik haller var.

- Yok anne-baba, sadece çok mutluyum.

Artık deliksiz uykular çekiyordum. Ertesi sabah gazeteye

gittiğimde Çoban Abi’nin masasında oturup çalışırken telefon

çalmıştı arayan Semra’ydı.

- Erol seni kutluyorum, çok büyük adamsın.

- Neden kutluyorsun ?

- Çünkü, sen kimsenin başaramadığını başarıp, o kadını

kendine aşık ettin. Benim söylediklerim de doğru çıktı.

Oysa artık Semra’nın, Naci’nin aramasını istemiyor, bu

sevgimize kimsenin dokunmamasını istiyordum.

- Nereden haber aldın ?

- Biz haber alıyoruz dostum, Rozy şu anda sırılsıklam

aşık, sende onu sevmeye başladın. Ama, kendini iyi kontrol

etmelisin Erol. Bu maceranın sonu hüzünle bitebilir, kendini

fazla kaptırmadan devam et. Biz belki farkında olmadan saf

ve büyük bir aşkın doğmasına neden olduk, ama bunu

yapmaya zorunluyduk. Artık buluşup gezin-eğlenin, bunların

-64-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

hiç birisi önemli değil, ama gittiğiniz her yerde sizi bir gölge

gibi takip ediyoruz.

Çoban Yurtçu’nun masasında yine oturuyordum, Nihat

Oral erken gelmişti. Bu arada bir haftadır gazinoya gitme-

miştim nedense ? Ama, dışarıda görüşüyorduk. Nihat Abi,

gür sesiyle:

- Eroooool !!!

Koşarak yanına gitmiştim:

- Buyurun sayın patronum.

- Ah yaramaz ah, kızı niye ihmal ettin ?

- Hangi kızı Nihat Abi ?

- Hangi kızı var mı ? Her şeyi biliyorum. Rozy’i, Rozy’i.

Kız şu anda sana sırılsıklam aşık olmuş, üstelik rahatsız,

hüngür hüngür senin için ağlıyor, hemen ona telefonu aç ilaç

gönder…

Rozy meğerse Nihat Oral’a her şeyi itiraf etmişti. Hemen

ilaçları göndermiştim, zaten ilişkimizde gazino dışında devam

ediyordu. Garson Yahya bile bu işe çok şaşırmıştı. Ama, biz

her gün öğrenciler gibi el ele tutuşup, art niyetimiz olmadan

geziyorduk. Bazen faytonla Sular semtinde geziyor, o

zamanların en gözde buluşma yeri ve seçkin izleyici grubunun

buluştuğu Alsaray Sinemasına gidiyor, arka koltuklara oturup

Yabancı filmleri izliyorduk. Bu birlikteliğimiz ya 15 gün, ya

da bir ay sürmüştü. Rozy bana öyle aşık olmuş, öyle bağlan-

mıştı ki, artık ayrılmak istemiyordu. Bir gün şuh sesiyle :

- Erol, artık seni benden hiçbir kuvvet kopartamaz, ama

bu işin sonu ne olacak merak ediyorum.

-65-