Abdulkadir Kaçar'ın Sanal Dünyası: Temmuz 2017

GÜNCE VE FOTOĞRAFLARLA ADANA DEPREM GERÇEĞİ…

Günlükler; Abdulkadir Kaçar, Fotoğraflar; Fatih Bayhan…

Abdulkadir Kaçar’ ın Adana Deprem Günlüğünün ön sözü;

ÖNSÖZ;

“Alim unutur, kalem unutmaz “ özdeyişinde olduğu gibi insanların ve toplumların hafızaları yaşadıkları olaylar ne denli büyük, vahşi, öldürücü olsa, bir gün unutulur…

Oysa 27 Haziran 1998, saat 16; 56 da 6.3 şiddetinde başlayıp, hala devam eden, 150’ ye yakın deprem yaşandı Adana’mızda, Çukurova’mızda…

Yine “Gazeteci çağının tanığıdır” özdeyişinde olduğu gibi ben bu olaylara günü gününe tanık oldum, yaşadım… Kanal- A Adana Televizyonunda depremden hemen sonra “YAŞAMIN İÇİNDEN” isimli özel programla, bu acı olayı bütün boyutlarıyla yaklaşık 40 gün süreyle ekranlara taşıdım, gördüklerimi, yetkililere, kameraların yansıttıklarının yanı sıra yansıtamadıklarını da her gün disiplinli biçimde yazdığım günlüklerimle belgeselleştirdim…

Bir daha anımsanması bile ürkütücü ve acı verici de olsa ders alınmasını hedefleyerek, bu bilgileri bilgi havuzuna sunuyorum…

Kardeşim ve aziz dostum Fatih Bayhan’ ın teşvikleri ve fotoğrafları, bezim günlüklerimden oluşan bu kitabı siz yüce okura sunmaktan büyük keyif aldığımın altını çiziyorum…

Bu tür acı olayların yaşanmamasını diliyorum…

Saygılarımla…

Abdulkadir Kaçar 1999

27 Haziran 1998

Saat 17:00

Hipodrom civarı(E-5 Karayolu)

Gülek Yaylası’ndan otomobilimle Adana ya dönüyorum… Mersin yönünden yavaş yavaş kent merkezine doğru ilerliyorum… Yerler sanki başka renge boyanmış, asfalt bulanık, dumanlı, yüzü asık biir siyaha bulanmış… Ağaçlar siyaha ve yakın duran bir yeşile bürünmüş… Asfalt alev alev yanıyor… Güneşin sarı ışıkları Adana yı aydınlatmaktan korkuyor sanki… Bir hüznü yaşıyor gül kokulu Adana’ m…

17;04

Büyük otogar civarı…

Kente ağırlık veren bu durağanlığa rağmen bütün araçlar yolu doldurmuş… Kaldırımdan kaldırıma kadar taksiler, dolmuşlar, pikaplar, minibüsler, midibüsler, otobüsler, kamyonlar… Hepsi farlarını yakıp, kornalarını çalarak kent merkezine doğru benimle yarışırcasına gidiyorlar…

17;07

Bölge Trafik Müdürlüğü civarı…

Adana yı hiç bu kadar ilginç ve farklı bir atmosferde görmemiştim… Kent merkezine hızla yaklaşıyorum… Ne kadar araç varsa hepsi hareket halinde… Olmaz, olamaz, böyle bir hareketliliğe tanık olmadım… Bu araç okyanusunda ilerlerken insanların çoğu sağlı-sollu kaldırımlarda, yüzlerine bakıyorum… Korku, hüzün, umutsuzluk, ağlamaklı… Çok farklı halleri var… Hava kurşun gibi ağır… Sıcak nefeslerini aleve çeviriyor…

17.09

Celal Bayar köprülü kavşağı üst geçidi…

Şu ana kadar geçtiğim hiçbir kavşakta trafik sinyalizasyon sisteminin ışıkları çalışmıyor… Sanki zamanının dışına çıkmışım, başka bir yüzyılda Adana ya geri dönüyormuşum gibi geliyor… Burası, bu küskün kent 50 yıldır yaşadığım Adana’m olamaz… Nemli, sıcak, nefes almakta zorlanıyorum… Araçlar, araçlar, insanlar, insanlar… Kentteki bu olağanüstülük beni her saniye daha çok şaşırtıyor…

17;12

Atatürk Caddesi

E-5 ten sola dönüp Atatürk Caddesi’ne girdiğimde, hayretim, heyecanlığım, şaşkınlığım daha da artıyor… Kaldırımlardaki insanların çoğu yalınayak, kimi trotuarlara oturmuş, kimi ötekinin başını tutuyor, bazılarının başına kovalarla sular dökülüyor… Çıldıracağım… Bu insanlara, bu güzel kentime ne oldu? Kaldırıma yanaşıp bir kişiye sormak istiyorum ancak araba okyanusunun ortasında ilerlediğim için akıntıya kapılıp araçların akış hızında-yönünde ilerlemek zorundayım… Asla sağ-sola yanaşamıyorum… Ama herkes can derdinde sanki içgüdülerim bunu söylüyor… Bir şeylerden korkup, bir şeyden kaçıyor, ya da korkusunu yenmeye çalışıyor…

17;17

Sular semti…

Sorular, sorular, sorular… Acaba ben gelmeden önce buradan Cumhurbaşkanı falan mı geçti? Bu kalabalığı ondan başka kimseler toplayamaz… Olmaz, hadi oldu diyelim; yoksa bir uzay aracı mı indi? Bu kalabalığa başka anlam veremiyorum... Çıldıracağım… Nedir bu ölüm sessizliği, kaldırımlardaki insanlar, onların ağlak yüz ifadeleri?

17;20

Kasım Gülek Köprüsü…

Bir an önce Ziyapaşa Mahallesi’ndeki evime ulaşmak istiyorum… Bir yandan da küçük çişim fena halde sıkıştırıyor… Ama nelerin olduğunu kesinlikle öğrenmem gerekiyor… Kıyafetlerimi çıkartıp, soğuk bir duş alıp, şortum ve atletimle dinlenmek, evimde serinlemek istiyorum… Kıymetli evim seni çok özledim…

17:25

Ziyapaşa Mahallesi…

Benimle birlikte, hatta beni sürekli geçip giden yüzlerce araç ssk, numune, göğüs, askeri, özel hastanelerin bulunduğu yöne doğru acil hızıyla kornalarını çalarak gidiyorlar… Daha çok siren, daha çok araç, yol istiyorlar… Bu araç ve kaldırımlardaki insan kalabalıklarını anlamakta zorlanıyorum…

17: 27

Didem Apartmanımızın bahçesi…

Arabamla hızla girdiğim apartmanımızın bahçesinde aynı kent içindeki kaldırımlarda olduğu gibi insanlarla dolu… İnsanların yüzünü otomobilimin içinden şöööyle bir süzdüm, hepsi korkulu, endişeli, sararmış-kararmış durumda… Otomobilimden aşağıya indim… O sırada kapıcı ve birkaç genç koşarak yaklaştılar, nefes nefese, sormadan bir çırpıda şöyle dediler;

-Abi deprem oldu… Büyük bir deprem yaşadık… Haberin var mı? Hissettin mi?

-Hayır ben Gülek Yaylası’ndan Tahsin Abi’ mlerin yayla evinden geliyorum… Hiçbir şey hissetmedim… Demek ki ben yoldayken olmuş… Otomobilimdeymişim… Kapıcı güneş enerjimin devrilerek parçalandığını üzüntülü bir yüz ifadesiyle anlattı… Önemli olmadığını söyledim, tüm hasarın bununla kalmasını diledim…

17;28

Didem apartmanımızın girişi…

Koşarak yukarıya çıkmak için girişe yöneldim… Kimisi baygın, kimisi korkulu, mum gibi renkleriyle tüm komşularımız ve kapıcılarımız aynı anda;

-Aman ha… Sakın içeriye girme…

-Neden?

-Daha yüksek bir deprem dalgası geliyormuş…

Demek ki, fısıltı gazetesi hemen yıldırım baskılar yapmaya başlamış diye düşündüm…

Daha önce hiç deprem yaşamadığım için bilmiyordum… Ama evime çıkmak istiyordum…

Kararlıydım…

17:30

Asansörümüzün içi…

Kapıcımız ve tüm komşularımızın iyi niyetli ısrarları ve uyarılarına rağmen asansöre bindim 7.katın düğmesine basmıştım, birkaç saniye oldu ama hafıza ekranıma daha farklı görüntüler yansımaya başladı… Yıkılan binalar, korku, ölüm, parçalanmış cesetler, akan kanlar, patlayan saçılan beyinler, sirenler, kopan ayaklar, şekillenmeye başladı… Bu kez kendi kendime sordum; ya ben asansördeyken yeniden deprem olursa? Fısıltı gazetesinin haberi doğru çıkarsa? Hele asansörün içindeyken bina yıkılır, ben asansör kabininde kalırsam? Bina yerle bir olursa? Hafıza ekranıma yansıyan başka fotoğraflar, çökmekte olan bir binanın tesadüfen amatör bir kamerayla çekilmiş görüntüleri, yıkılan binalar, parçalanan camlar, buzdolapları, televizyonların parçalanırken çıkarttığı sesler… O bölgeye çöken toz ve sis bulutları, dev beton kolonlarının altında kalan cesetler… Korku hafi hafif bilincime egemen olmaya başlarken kendi kendime de telkinde bulunuyordum… Korkma, cesur ol, fısıltı gazetelerinin ne kadar yalan, sahte, korkutucu haberler yaydığını biliyorum… Eğer yaşamım buraya kadarsa hiçbir şey buna engel olamaz, ama devam edecekse, hiçbir şey beni öldüremez…

17:31

Asansördeyim…

1.kat, 2.kat, 3.kat,4.kat, …

Bilincim daha da keskinleşiyor… Hafıza ekranımda daha net görüntüler tekrar canlanıyor… Ya bina yıkılırsa, ya asansörün içinde kalırsam, bu kez havasızlıktan ölürüm galiba… Asansörde kaldığımın kimse farkına varmasa… Hemen tekrar aşağıya geri insim mi? Herkes engel olmak istedi, ama ben ısrar ettim… Tüm sorumluluk benim… Şimdi geri insem herkes benimle alay edecek… Yukarı çıkmam gerekiyor…

5.kat, 6.kat; her iki katın arasındaki birkaç saniye bana bin yıl kadar uzun geliyor… Düşünme hızının sınırsızlığında insanın 200 bin yılda oluşturduğu tüm bilgiler istemesem bile hafıza ekranıma yansıyor…

7.kat…

Ohhh!!! Kapıyı hızla açtım, kaçarcasına merdiven boşluğundaki havayı ciğerlerime doldurdum… Hızla evimin kapısına yürüdüm… 34 numaralı dairemin önündeyim… O da ne? Deprem mi oldu? Apartman şöyle bir çalkalandı… Yaşamın da hiçbir deprem görmediğim için nasıl olduğunu öğrenmekte bana heyecanlı geliyor…

17;33

Evimin içi…

Anahtarlarımla önce dış demir kapıyı, sonra iç diğer kapıyı hızla açtım… İçeriye girerken sol omzumu kapıya çarptığım sırada sanki ikinci bir deprem yine apartmanımızı sarstı…. Hemen içeriye daldım, kente mutfağımın balkonundan görünen 180 derecelik kentin panoramik manzarasına baktım… Adana’mın üstü kurşuni, sarı karışımı, durağan, balgamsı bir havayla kaplıydı… Adana’m hüzünlüydü… Sanki içim ağlıyor… Merkez cami, diğer gördüğüm kanıksadığım, zihnimdeki tüm yapılar sanki yerli yerinde duruyordu… Birden yukarıya çıkmam konusunda uyaran komşularımın söylediklerini düşündüm… Her an yeniden deprem olabilir… Tüm insanlar apartmanımızın bahçesinde, açık yerlerdeyken-alanlardayken benim 7.kattaki evimde ne işim var? Ama kendimi telkinle rahatlatarak diğer odalarımı da gezmeye karar verdim…

17;33

Salonum…

Salona girdiğimde gözlerime inanamadım… Televizyon, tekerlekli sehpasıyla taa köşeden salonun ortasına gelmiş, orada duruyordu… Üzerindeki antika vazom düşüp paramparça olmuş… Bir gün önce getirip ısladığım kırmızı güller yerde solgun ve parçalanmış olarak yatıyor… gülleri hızla topladım, vazonun parçalarını da alıp, mutfaktaki çöp kutusuna yöneldim… O da ne? İçi suyla dolu bir bardak yeniden birisinin elindeymiş gibi çalkalandı… Yeniden evimden tıkır tıkır deprem sesleri geldi… Sanki yer yerinden oynadı… Mutfaktan hızla çıkıp Hol’ den yatak odama yöneldiğimde sarsıntı hala devam ediyordu…

17;36

Yatak odam…

Tavandan yere iki duvarı kütüphaneyle kaplı olan yatakla odamın durumu içler acısı… Tüm kitaplarım yere dağılmış, sallantı sırasında kolonlara çarpa çarpa kütüphanenin kaldırdığı sıvalar yere saçılmış… Duvarlarda kılçal çatlaklar oluşmuş… Kitaplar birbirine karışmış… Dev dosyalarım, klasörlerimin hepsi odamın tabanına saçılmış… Birkaç kitabı alıp yerine koydum… Yan yana duran kütüphaneyi şöyle bir düzelttim, birkaç dakika çalıştım… Birden düşündüm, Adana da büyük bir deprem yanandı… Sokaklar, hastaneye yaralı, hasta taşıyan ambülansların sesleriyle çalkalanıyor… İnsanların hepsi kaldırımlarda toplanmış… Ben burada 7.katta ne arıyorum? Ya bir deprem daha büyük bir de dalgası daha gelirse, ya ev yıkılırsa? Peki ya Adana da yaşayan diğer ablamların durumları nasıl? Hemen ev telefonuma sarıldım… Çevir sesi yok… Hızla ahizeyi yerine koyup dışarıya kaçmak istedim… Yatak odamdan dışarıya fırladım, holü geçerken heyecandan ve korkudan duvarlara çarptım; ama sanki deprem devam ediyor gibi geldi… Evimin önce normal kapısını, sonra diğer kapısını açtım… Paniklemem gerektiği konusunda yeniden kendi kendime telkinde bulundum… ağır ağır hareketlerimi sürdürmeye, ama bir an önce apartmanı terk etmeye devam ediyorum… Kapıyı açtım, kapattım, demir kapıyı kilitledim, doğruca asansöre yöneldim…

17;38…

Asansörün önü; yedinci kat.

Asansör biraz önce benim bıraktığım gibi 7.katta duruyor, kapısına elimi attım, açtım, tam içine doğru adım atarken durdum… Hayır hemen kapısını geri kapattım… Bu kez apartman sallandı gibi geldi sanki… Merdivenlerden koşarak aşağıya inmeye karar verdim… 7.kattan aşağıya doğru birkaç adım atmıştım ki; merdiven otomatiği söndü… Altıncı kattaki otomatiğe bastığımda yanmadı… Anladım ki elektrikler kesildi…. Bu kez gerçekten korkmaya başladım, panikleme durumu oldu… Altı, dört, üç, ikinci kattaki, sönmemesi gereken nicel cadmiumlu lambalarda nedense yanmıyordu… İyi ki asansöre binmemişim… Ya binip düğmeye bassaymışım… Herhalde altınca katta kalacakmışım… Bağırsam, kapıya vursam, tepinsem, kendimi yırtsam da kimse duymazdı… Duysa da korkudan gelip altıncı kattaki asansörden beni çıkartmazdı…

17;39

Merdiven boşluğu.

Bir yandan inanılmaz karanlık, öte yandın dışarıdan sürekli gelen, siren ve korna sesleri beni alabildiğince heyecanlandırıyordu… Uçarak apartmanın dışına çıkmak istiyorum ama olanaksız… Yavaş yavaş, kontrollü, el ay yordamıyla karanlıkta aşağıya doğru ilerliyorum… Merdiven basamaklarının arası on, onbeş yıllık gibi uzadıkça uzuyor… Bu ken kendi kendime konuşur gibi telkinde bulundum… “Sevgili deprem sabret, bekle… Hadi yavrum… Abdulkadir abin apartmanın dışına çıksın…” Diğer yandan da yukarı çıktığım için kendi kendime kızıyorum… Basamaklardan yavaş yavaş inerken ayağıma bazı çöp kutuları falan takıldı… Sanki kafataslarıyla dolu bir mezarın içine düşmüş de orada yürüyorum da, ayaklarıma onların kafatasları takılıyor gibi bir duyguya kapıldım… Sanki cesetlerin üstüne bakıyorum… Uyluk kemikleri ayaklarıma takılıp beni düşürebilmek için birbirleriyle yarışıyorlar… Ayağımdaki çöp kovasının birisini çıkarttım, diğerlerinin girmesini de engelleyemedim… Bir süre bir iki çok kovasıyla birlikte merdiven boşluğunda yürüdüm…

17:40.

Merdiven boşluğu…

Ya ablama, yeğenlerime bir şey olduysa? Ya evleri çökmüş, benden yardım bekliyorlarsa? Telefonla da ulaşamadım… Ya ölmüşlerse? Daha hızlı, daha hızlı aşağıya doğru karanlıkta inmeye çalışıyorum… Paniklemiş ve biraz çaresizleşmiş durumdayım… Merdiven boşluklarındaki demir tırabzanlara duvarlara çarpa çarpa aşağıya doğru inmeye çalışıyorum…

7, 6, 5, 4, 3, derken 2.kat… Ohhhh… En alt kattan, yukarıya doğru hafif ışık geliyor… Merdiven basamakları artık biraz daha belirginleşiyor, biraz daha, biraz daha aydınlık… Teşekkürler… Dışarıdan asla kesilmeyen sirenler, korna sesleri beynimin içinde yankılanıyor, düşüncelerimi daha da ağırlaştırıyor… Kendi kendime ”Hadi oğlum, işte geldi, biraz daha… Biraz daha” diye telkinde bulunuyorum… Nefesimi tutarak apartmandan, dışarıya güneş ışığına koşarak çıktım… Adana’ m yakıcı olsan bile senin güneşini ne çok seviyormuşum… Sarı sıcağına kurban olayım… Apartmana girmemem konusunda uyaran ve kaygılanan komşularım, çıkınca rahatladıklarını söylediler… Komşumun çocukları;

-Abi yine sallandı duydun mu?

-7.Katta daha fazla sallanman gerekirmiş öyle dedi abiler…

Yaşlı kadın;

-Oğlum ne işin var? Bak hepimiz buradayız… Bırak evin olduğu yerde dursun…

Gençler;

-Abi tebrikler, büyük cesaret örneği verdin…

Bahçede oturan, ayılan-bayılanlar, bu konuşmalarımızdan hiçbir şey anlamıyorlar…

Gazeteci olduğumu, Gülek Yaylası’ndan geldiği söylediğim abi;

-Abdulkadir Bey, oralarda da deprem oldu mu? Acaba ölen var mı? Akrabalarımızın hepsi orada yaylada bulunuyorlar…

-Abi ben Çukobirlik civarındayken deprem olmuş… Gülek Yaylası’ndayken deprem falan yoktu…

17;42

Arabamdayım(yeniden)

Ablalarımın, yeğenlerimin durumlarını öğrenmek, evlerine bir önce ulaşmak için içim içimi yiyor… Bir yandan komşularımızın sorularına;

-Heee… Hııı… diye cevap verip, diğer yandan da otomobilime doğru ilerliyorum… Otomobilime bindim, tam hareket edeceğim sırada, birisi koşarak geldi;

-Abi Tepebağ Mahallesi haritadan silinmiş diyorlar duydun mu?

-Hayır duymadım… Ama biraz sonra öğreneceğim…

Bu kötü ve olumsuz haber beni daha da çok heyecanlandırdı, yakınlarımı daha çok merak etmeye başladım… Ya ölmüşlerse? Ya yaralılarsa, cesetleri apartmanın enkazından çıkartılamıyorsa? Ya hastanedelerse? Ya kanlar içinde benim yardım etmemi bekliyorlarsa? Bana muhtaçlarsa? Arabamın gazına iyice yüklenip apartmanın bahçesinden çıktım… Ana cadde çok yoğun ve araç trafiği nedeniyle kilitlenebilir, Kıyıboyu Caddesi’nden Özen yoluna yöneldim…

17:44

Kıyıboyu Caddesi…

İnsanlar yollarda; bir yandan yaralı taşıyan araçların korna, cankurtaranların siren sesleri, bir yandan herkesin içine binip hareket ettiği otomobil denizi tüm yolları kaldırımdan kaldırıma doldurmuş… Caddelerde ve kaldırımlarda iğne atsan yere düşmez bir görüntü var… Otomobilimle Özen yoluna doğru ilerlemem olanaksız… Her saniye, yeni yeni düşünceler üretiyorum… Ya ölmüşlerse? Ya benim yardımımı bekliyorlarsa? Peki yaralıysalar? Yeğenim üniversiteye hazırlık kitaplarında ders çalışırken bina çökmüş o pozisyonda kanlar içinde kafası ezilmişse? Ya enkazın altından bağırmalarına karşın seslerini kimse duymuyorsa?

17;49

Kıyıboyu Caddesi…

Her gün birkaç saniyede geçtiği yola çivi ile çakıldım kaldım otomobilimin içindeyim… Ziyapaşa Mahallesi’nden Sümer Mahallesi’ne DSİ kanalının kuzeyinden suyun akış yönüne doğru Özen köprüsüne doğru ilerlemeye çalışıyorum… Araçların ve yayaların oluşturduğu ormanın tam ortasındayım… Düşüncelerimin gittikçe ağırlaşmasını, ablamların ve yeğenlerimin ölümlerini, yaralanmalarını kafamın içinden çıkartıp atamıyorum… Hafıza ekranıma hep olumsuz fotoğraflar, kötü kareler, can sıkıntısı veren düşüncelerim yansıyor… Çıldıracağım…

17;55

Kıyıboyu Caddesi…

Arabam 5-6 metre zor ilerledi… Araçlar artık ilerlemekten, gitmekten umutlarını tamamen kestikleri için birbirlerini boğup hareket edemedikleri için kontak kapatıyorlar… Gözüm devleti arıyor? Ama yok, yok yok… Ne bir polis, ne trafik polisi? Ne de bir belediye görevlisi yok… Devletin yokluğunu ömrüm boyunca hiç bu kadar acı hissetmemiştim… Ey devlet, ey polis, çık ortaya… Lütfen sağla şu düzeni… Kilitlenen araç ve yaya trafiğini lütfen bir an önce açın… Bizi bu kötü durumdan ancak siz kurtarırsınız… Hep ortaya, sağa sola, şu düzene bakın… Sorular, sorular, verilemeyen yanıtlar… Ama bulunamayan çözüm, daha çok bunaltıyor… Tek çözüm kontak kapatıp beklemek, ya da beklemek, seçeneksiz ve hareketsiz kaldığım, mağdur olduğum istisna zamanlardan birisini dolu dolu yaşıyorum…

17:56

Kıyıboyu Caddesi…

Üç metre daha ilerledim… Ya hepsi ölmüşlerse? Ya benden başka yardım edecek kimse yoksa? Zaten devletten kimse görünmüyor… Otomobilimin kontağını yeniden kapattım… Hiçbir araç yerinden oynamıyor… Bir patlama, zincirleme bir yangın olsa, ya da üzerimize bir apartman devrilse, gökten taş düşse, bir milim bile kımıldayacak yerimiz yok… Herkes olduğu yerde ölecek… Kuşlar bile bu araçların üstünden uçmuyor… Sahi kuşlara ne oldu?

18;00

Özen Köprüsü…

Otomobilin burnunu biraz daha sokup 20 santim daha ilerledim… Güneş taa baştan beri gözümün içine dik geliyor… Köz gibi yakıyor… Sanki tenimden dumanlar çıkıyor… Güneşe doğru kımıldamadan, otomobilimin içinde bu kadar uzun süre hiç durmamıştım… Gözlerime dolan terimin tuzları cayır cayır yakıyor… Kalp atışlarım sanki durdu gibi… Gerçekten yaşıyor muyum? Bunları kontrol etmeye, bedenimin canlı olup olmadığını hissetmeye çalışıyorum… Ama olumsuz düşünceler öyle etkili, öyle büyük ki… Başka şeyleri düşünmeme olanak yok… Ya ablam, yeğenlerim, diğer ablam, eniştelerim öldülerse?

18:20

Özen Köprüsü…

Konta kapattığım arabamla halen köprünün üzerinde bekliyorum… Yanımda duran, ve ters yöne giden otomobillerden bir kişi televizyon programcısı olduğumu bildiği için başımı uzatıp sordu;

-Abi depremde ölen var mı?

-Henüz bilgim yok…

Başka birisi;

-Tuh tuh Adana ya yazık oldu…50 yıl geriye gitti…

Ama o söylenenleri, konuşmaları duymuyorum… Sanki sağır ve dilsizim… Burnumu sıksalar canım çıkacak… İçimdeki endişem, yakınlarımdan haber alamamış olmak her saniye katlanarak büyüyor… Yakınlarıma yardım etmem gerektiğini, ama edemememin, otomobilimin içinde kontak kapatarak beklememin acısı çok büyük… Bu sıkıntı beni depremden beter öldürecek… Depremin yapamadığını bana yapacak galiba?

18;30

Özen Köprüsü…

10 dakikadır etrafımda duran arabalar hep aynı, insanlar hep aynı… Köprünün üstünde kontağım kapalı bekliyorum… Gözümün görebildiği her yer otomobil seli… Sağa-sola koşuşturan bilinçsiz-kararsız insanlarla dolu… Ortada ne bir düzen, ne bir sistem var? Trafik polisi normal asayiş polisi yok, hiçbir devlet yetkilisi yok… Bu millet yine çok asil, saygılı davranıyor… Kendi sistemi içinde olacakları, araç trafiğinin açılmasını bekliyor…Tüm erdemlerini ortaya koyuyor…

18:40

Borsa Lisesine doğru…

Özen Köprüsü’nden güneye Borsa Lisesine doğru 10-15 metre daha ilerleyebildik… Yanımda duran otomobiller değişince beni ekranlardan tanıyanlardan birisi soruyor;

-Abi Seyhan Oteli çökmüş…

Öteki birisi;

-Öyle mi?

Bana bakıyorlar;

-Abi senin haberin, bilgin yok mu?

-Bir saattir buradayım… Santim santim ilerliyorum… Bir yere ulaşamadım ki… Biraz sonra öğreneceğim…

Başka bir otomobilden vatandaş;

-Atatürk’ ün müze olan evi de yıkılmış diyorlar… Tepebağ mahallesi haritadan silinmiş…

Ben sessizliğimi sürdürürken, başka bir otomobilden kafasını çıkartan vatandaş;

-Kardeşim, bunlar dedikodu da olabilir… Her şeye inanmayın…

Ben de;

-Arkadaş doğru söylüyor… Bekleyelim, radyo-televizyon bakalım ne söyleyecek?

-Ne dedikodusu kardeşim, en az on bin kişi yıkılan binaların altında kaldı, bunada mı inanmıyorsunuz?

Bu kez ben devreye giriyorum…

-Haydaaaa… Nasıl inanırım? Henüz bilgi yok ki… Kimse bir şey bilmiyor…

Kısa sessizlik oluyor… Otomobilin içindeki radyomda çalışmıyor… Hiçbir bilgi yok… Sessizlik, güneş, ter, gözlerime dolan tuzlu su yakıyor… Birkaç kez başka araçlardaki vatandaşlar da benden bilgi almaya çalışıyorlar…

-Abi İnkılap ilkokulunu bilir misin?

-Tabi… Bilmez olur muyum?

-İşte o güzelim okulda gitti…

Başka birisi;

-Abi Ulucami yerle yeksan diyorlar…

Başkası yanıt veriyor;

-500-600 yıllık cami yıkıldı haaaa…

İlk konuşan;

-Allahın işine karışılmaz arkadaşlar….

18;50

Borsa Lisesi yanı…

Biraz daha ilerledik… Yanımdaki sürücüye beni gösteren hanımefendi soruyor;

-Beyefendi ölüm olayları var mı?

-Abla henüz bir bilgim yok… Radyolar da henüz bir şey söylemiyor…

Her gün 40-50-60 kilometre hızla geçtiğim yolda şimdi santim santim ilerliyorum… Ah biraz daha hızlı gidebilsem… Ah yakınlarıma bir ulaşıp, görebilsem…

Küçük depremde devlet ortadan giderse Türkiye’ m güzel ülkem büyük bir faciayla karşılaştığında durum ne olur? Düşünmek bile istemiyorum… Otomobile bindiğimden beri bozuk olmasına rağmen radyoyu karıştırıyorum… Bri mucize olur da çalışır mı acaba diye düşünüyorum…Tam bir haftadan beri bozuk olmasına karşın ihmal edip yaptırmadığım için kendi kendime kızıyorum… Tüm düğmelere tekrar tekrar basıp, hiç kullanmadıklarımı da deneyerek çalıştırmaya, ses-bilgi almaya çalışıyorum ama olanaksız….

Ya ablamlar, ya yeğenlerim ölmüşlerse? Benim şu anda yanlarında olmam, yardımım gerekiyorsa, ama gidemiyorum ki? Kilitlendik, kaldık burada… Çıldıracağım… Kendi kendime sürekli telkinde bulunuyorum…

“Sakin ol Abdulkadir… Sakin ol… Her şey geçecek yavrum… Rahat ol… Gevşe… Bak herkes seninle aynı durumda…” Elle gelen düğün bayram özdeyişini sık sık söyleyen annem aklıma geliyor…

18:59

Borsa Lisesi

Kafamın içindeki sorular Toros Dağları ağırlığına ulaştı… Borsa Lisesi ne doğru biraz daha yaklaştım… Güneş yakıcılığını her geçen dakika daha da arttırıyor… Yazlık gömleğimin örtmediği kollarım, boynum, cayır cayır yanıyor… Cilt kanseri riskini silip atıyorum düşüncelerimden… Kendi kendimle otomobille konuşuyorum… Hadi, hadi biraz daha… Ana caddelere biraz daha hızlı yaklaşalım… Birer santimlik boşlukları bile hemen değerlendirerek öne çıkıyor tüm otomobiller… Onların da yakınları var, onlar da benim düşüncelerimin daha da fazlasını düşünüyorlar… Trafik sistemini bozmalarına izin vermemek için ben de önümdeki birkaç santimi daha dikkatli kullanarak otomobilimle ilerliyorum… Ama onların bazılarının ilkelliğinin karşısına neredeyse bedenimi koyuyorum…

19:10

Borsa Lisesi…

Ters yönde giden, ama benim ilerleme olanağım olmadığı için kontak kapatan arabalardan başını bana doğru uzatan orta yaşlı bir kişi;

-Gardaş seni Adana da televizyonlarda izliyoruz… Adana’yı iyi bilirsin…

-Evet… Doğru… Teşekkürler…

-O güzelim okul yerle bir oldu gitti asırlık yapı… Çok üzüldüğümü falan söyledim… Biraz önce bir kişi daha aynı şeyi söylemişti… Seyhan Oteli’ nin yıkıldığını defalarca duydum… Yaşlı bir başka kadın otomobildeki sohbetimize katılıyor;

-Büyük saat Kulesi de yerle bir olmuş…

Artık bu türlü aslı olmayan haberleri duymak istemiyorum ama otomobiller yan yana durduğu için, zoraki konuşmalara,”EVET…” öyle diyorlar… “Hııı” biraz önce bir kişinin daha söylediğini anlatıyorum… Düşüncelerim öyle yoğun, öyle yoğun ki; konuşmaların bir bölümünü duymuyorum, duysam bile aldırmamaya çalışıyorum… Seyhan Oteli, İnkilap İlköğretim Okulu, Büyüksaat Kulesi’ nin yıkıldığını Adana da ölenlerin yaralananların sayısı öyle çok öyle korkun olur ki; ya bunların arasında ablalarım, yeğenlerim de varsa? Otomobiller arasındaki sohbetler uzadıkça uzuyor… Mecburen dinliyorum… Seyhan Oteli’ nin yıkıldığını söyleyen abiye döndüm;

- Seyhan Oteli temeli öyle sağlam atıldı ki, orası yıkıldıysa Adana bitmiş yok olmuş, ölmüş demektir…

Öteki abi;

-Abime bak, ben yalan mı söylüyorum, git gözlerinle gör…

Diğer birisi;

-Tepebağ Mahallesi haritadan silinmiş…

-Tamam da,

-Gidin gözlerinizle görün kardeşim…

-Ah gidebilsem kuş olup uçmak istiyorum… Ama otomobilimin içinde sizin gibi çakılı kaldım...

Biraz ilerleyince, başka bir otomobilden kafasını çıkartan vatandaş;

-Abi Ulucami de yok olmuş diyorlar… Çok üzülüyorum…

Başka birisi;

-500 - 600 yıllık cami yok oldu haaa… Vah vah vah…

Biraz öteki otomobilde bulunan bir arkadaş da biraz yanaşınca;

-Adana da taş taş üstünde kalmamış… Her şey yok olmuş...

Bu konuşmalar ne kadar yüzeysel, ne kadar kulaktan duyma, çıldırmamak mümkün değil… En doğrusu gözlerimle görmek istiyorum…

19:20

Gazi Mustafakemalpaşa Bulvarı…

Depremin korkusunu unutup, 40 yıllık sırdaşlaşmış gibi dedikodu yapmaya başlayan insanlar, araçlarının hareket etmesiyle ilerliyorlar… Kafamın içinde bir an önce yakınlarıma kavuşmak, onların durumlarını öğrenmek yankılanıp duruyor ama ilerleyemiyorum… “Acılar paylaşıldıkça küçülür, mutluluklar paylaşıldıkça büyür” özdeyişinde olduğu gibi kafamın içinde milyarlarca kez çeşitli düşünceler geçiyor… Düşünceler ağırlaşıyor… Ya ölmüşlerse… Ya onlar yaralılarsa, ya acılarını paylaşmam gerekiyorsa, ya cesetleri apartmanın yıkıntıları arasında kalmışsa… Ablamlar, yeğenlerim, eğer yaralılarsa yapabileceğim en güzel hizmeti onlara sunacağıma söz veriyorum… Hadi beyim, hadi beyim biraz daha biraz daha sür otomobilini…

19:40

Gazi Mustafakemalpaşa Bulvarı…

Otomobilimle Gazi Mustafakemalpaşa Bulvarına doğru hafif bir akış olması beni biraz rahatlattı… Adım adım Mücahitler bulvarına doğru ilerliyorum… Devlet Demir Yolları Alt geçidine ulaşıp Ziyapaşa BULVARINA dönebilirsem işim daha da hızlanacak… Hadi birkaç metre daha, hadi, hadi, hadi, biraz daha… Hadi oğlum, hadi biraz daha yavrum… Bu yavaş gidiş sürürken, kontakları bazen kapalı, bazı açık otomobillerdeki insanlar sormaya, yanıtlar beklemeye devam ediyorlar… İşte yaşlı bir abi;

-Beyefendi deprem Mersin, Ceyhan taraflarını da fena vurmuş…

Başka bir kadın;

-Adana dışında da hissedilmiş…

Başka bir adam;

-Ceyhan ve Misis te taş taş üstünde kalmamış… Kim ister ki oğlum? Ama insanlar engel olamıyorlar…

Fısıltı Gazetesi tam olarak yıldırım baskılarına devam ediyor diye düşünüyorum… Her saniye, her dakika manşetler, sürmanşetler değiştirerek yayını hayali haberlerle süslemeye devam ediyor… Kulaktan kulağa yayılmayı sürdürüyor… Her haber on, yirmi, otuz, yüz kat eklenerek daha da şişiriliyor… İyi ki gazeteciyim, iyi ki bu mesleği biliyorum… Gözümle görmediğim, ya da radyo, televizyondan duymadığım, gazeteden okumadığım hiçbir şeye inanmıyorum… Yalan, yanlış, hepsinin ötesinde kasıtlı olduğunu çok iyi biliyorum…. Hala otomobilimin kontağa kapalı, içinde oturuyorum… Neredeyse çıkıp bağırıp, çıldıracağım…

-Heyyyyy! Polis yok muuuu? Poliiiiss! Şu yolu açın… Ama ne polis, ne devlet yetkilisi, ne bir kurum, ne kimseler yok piyasada… Devletsiz kalan, bir ülke haline dönüştük… Devlette haklı, bu kadar kısa süre önce olan depremde nasıl hemen düzeni sağlayabilsin ki? Onların otomobilleri de bu şekildedir herhalde… Ama inanıyorum ki, kısa sürede devletimiz her şeye hakim olacaktır diye kendi kendimi teselli ediyorum…

19:56

Mücahitler Bulvarı…

Otomobillerin arasındaki mesafeler yavaş yavaş açılmaya, akış artmaya, ilerlemeye başladık… Bir, iki, üç, dört on metre hadi biraz daha… Hadi biraz daha… Ziyapaşa Bulvarı yönüne DDY yönüne girdim… Bulvarın genişliği araç trafiğini hemen rahatlattı… Tıkanıklı çözülüyor… Çözülüyor… Ablamların Ziyapaşa Bulvarındaki apartmanın 7.katındaki yaşadıklarını gözümün önüne getirmeye çalışıyorum… Beni nasıl bir tablo bekliyor acaba? Ablam, eşi, çocukları ya ölmüşse? Ya çocukları ortada yoksa? Yıkıntıların arasında kurtarılmayı bekliyorlarsa? Ya da cesetleri çıkartılıp bulvara yan yana yatırılmışsa? Dilerim onlar yaşıyordur… Ah bir an önce ulaşabilsem… Çok sevineceğim…

20;00

Ziyapaşa Bulvarı(Eğmez apartmanı)

Kontağı bir açıp, bir kapatıp, bir açıp bir kapatarak buraya kadar gelebildiğim için kendimi çok şanslı, çok mutlu sayıyorum… Az kaldı, biraz daha, hadi biraz daha… Yüzlerce araç yolun her iki tarafından akıyor… Sokaklar, bulvarların ortası, palmiyelerin altı, çimenlerin üstü, tüm açık alanlar, anlamsız, korkulu yüzlü, bilinçsizce bakan insanlarla dolu… Tüm evler boşaltılmış, herkes açık alanları doldurmuş… Ürkütücü bir kalabalık… Apartmanlar bomboş… İnsanlar açık alanlarda tıklım tıklım dolu…

20:05

Ziyapaşa Bulvarı(Eğmez Apartmanı)

Ohhhh… İşte ablam, bulvarın ortasında… Demek ki hiçbir şey olmamış… İşte yeğenlerim… Ne mutlu bana… Toros Dağları kadar bir yük kalktı üstümden, çöken düşüncelerin hepsi yok oldu… Ziyapaşa Bulvarının ortasındaki çimenlikte otururken benim geldiğimi görüp onlar da çok sevindiler… Yeğenlerim aynı anda kalkıp, koşup bana doğru gelip, sarıldık, sevindik… Tıpkı Türk filmlerinde olduğu gibi… Yakınlarını bekleyenler, onlardan haber alamayanlar da bizim bu buluşmamızı biraz da kıskanç gözlerle izlediler… Ablamların, yeğenlerimin sağlıklı olması, depremden etkilenmemeleri, evlerinin sapasağlam ayakta olması öyle sevindirdi ki…

20:07

Ziyapaşa Bulvarı (Eğmez Apartmanı önü-açık alan)

-Abla çok merak ettim… Uzun zamandır yoldayım… Ev telefonumdan sizi aradım, çalışmıyordu… Uzun zamandır size gelmeye çalışıyorum…

-Yaşam durmuş gülüm…

Bu sırada etrafımızda toplananlar, haber almaya çalışıyorlar;

-Abi siz gazeteci ve televizyon programcısısın… Ölenler var mı acaba?

-Tepebağ Mahallesi haritadan silinmiş diyorlar…

-Oğlum Kasım Gülek Köprüsü yıkıldı mı?

Bana heyecanlı ve soru soran gözlerle aynı anda cevap veriyorum;

-Bunların hepsi fısıltı gazetelerinin uydurmaları, lütfen inanmayın… 500 metrelik yolu iki saate yakın geldim, henüz hiçbir şeyden haberim yok… Radyonun ve televizyonların söylemediği şeylere lütfen inanmayın…

Bu konuşmalara dalmışken Yüreğir’ deki diğer Ablama gitmem gerektiğini anımsadım;

-Abla ben Yüreğir’e gidiyorum, öteki ablama bakmam lazım… Gerçi onun evi tek katlı… Bir şey olmaz… Ama yine de gidiyorum… Siz ne yapacaksınız?

-Biz de seninle gelelim… artık sokakta yaşama günleri başlıyor… Burada yapabileceğimiz bir şey yok… Yeğenlerim de aynı görüşe katılıyor…

20;10

Ziyapaşa Bulvarı…

Ablam, yeğenlerim, iki çocuklu bir komşularıyla birlikte Yüreğir e diğre ablamın evine gidiyoruz… Atatürk Caddesi’ne girdim, insanlar, araçlar, kaldırımlar yine dolu dolu, anlamsızca bekliyorlar… Herkes birbirlerine depremi anlatıyor…

-Banyodaydım zor kaçtım…

-Abi o apartman zangır zangır titriyor, inanılmaz biçimde sallanıyordu…

-Ben inerken de apartmanımızın lambaları sönmesin mi? Karanlıkta zor güç dışarıya attım kendimi…

Başka birisi;

-Ben hiç korkmadım… Neden korkacakmışım ki?

Onlara filozofça cevap veriyorum;

-Abiler ablalar, bir bilge diyor ki; insanlar yaşam denilen okuldan asla mezun olamazlar… Başka bir bilge de, yaşları kaç olursa olsun, insanların yaşamlarında her zaman ilk kez karşılaşabilecekleri çok şey vardır ki asla bitmez…

Otomobille ilerlerken ablam;

-Yüreğir deki ablamın olduğu konusunda bir şeyler hissediyorum… Ama merak etme abla, onların evi tek katlıydı… Bir şey olmaz… Ama yine de gözlerimizle görelim…

20:35

E-5 Karayolu…

Atatürk Caddesi’nden E-5 Karayolundan doğruca Yüreğir’e yöneldim… Seyhan Oteli ne uzaktan baktım, pırıl pırıl duruyordu… Yerle bir olmuş diyorlardı… Ablalarıma da anlattım… Herkes beni onayladı…

-Bu insanlar ne çabuk dolduruşa gelip, yalanı doğru gibi söylüyorlar?

-Haklısın dediler…

Seyhan Nehrinin üzerindeki köprüler, evler pırıl pırıl duruyor… Hiçbir sorun yok... İçimdeki sevgi arttıkça artıyor…

20:35

Özgür Mahallesi

E-5 ten kuzey bitişiğindeki DSİ kanalının kenarındaki Özgür Mahallesine girdiğimizde ilk gözüme çarpan her zaman alışık olduğumuz binalar sapasağlam yerlerinde duruyordu… Eksozcu, kamyoncu, garajlar, evler pırıl pırıldı… Hah işte ablamın evini şimdi gördüm… Ayakta, duruyor… Derin bir nefes aldık… Tüm mahalleli gibi ablamlar da açık havada oturuyorlardı… Bizim geldiğimizi görünce kalkıp koşarak yanımıza geldi… Kucaklaştık, sarıldık öpüştük… Hepimiz ayakta sağlıklıydık… Mutluyduk… Komşularda bizim bu sevinçli buluşmamızı izlediler…

20:54

Özgür Mahallesi(sokak-açık alan)

Mahalledeki tüm insanlar açık alanlarda, büyüklü-küçüklü topluluklar oluşturmuşlardı… Yüzlerindeki korku, endişe, belirsiz bekleyiş, hüzün bazılarının yüzünde ağlama ifadesi bile vardı… Elektrikler kesik, sular akmıyor, telefonlar çalışmıyor… Ama yaşam her şeye rağmen süreceğine göre, bizi uygarlığın güzel gereçleri olan günlük kullandığımız ihtiyaçlarımızın yeniden verileceğine inanıyor ve beklemeye başladım…

20:55

Özgür Mahallesi(Açık alan)

Fısıltı gazetesi burada da her saniye manşetini değiştirerek yalan haberler yaymaya devam ediyor… Etrafımızda toplanan 50-60 kişi beni soru yağmuruna tutarken, depremle ilgili bilgileri anlatıyorlar…

-Abi en az elli bin kişi yaşamını yitirmiş duydun mu?

-Yakapınar(Misis) tarihten silinmiş…

-Havraniye de çok ölü varmış…

-Adana artık bitti…

İnsanlar bu bilgileri nereden duyuyorlar? Nasıl uyduruyorlar? Cahil diye nitelenen insanlarımız bu yönüyle çok görkemli bir beyin yapısına sahip olduklarını sergiliyorlar aslında…

20;58

Özgür Mahallesi(Açık alan)

Elektrikler hala kesik, radyo ve televizyonlar hala çalışmıyor… Sanki Afrika da ilkel olarak yaşayan kabilelerin arasında kaldık… Ne korkunçmuş bu olay? Reno marka otomobil uzaktan mahalleye girdi, farları şöyle baştan sona çevremizi aydınlattı, caddeleri, sokakları evleri artık birkaç saniyeliğine de olsa görmemizi sağladı… Herkes ışığa hasretmiş… Böyle hasretini kısmen giderdi… Otomobil geldi, geldi, bize yirmi-yirmi beş metre uzaklıktaki elektrik direğinin altında durdu… Yüksek sesle müzik dinleyen sürücünün yanına koşarak ulaştım…

-Baba radyo depremle ilgili neler söylüyor? Ölü var mı?

-Abi sabahtan beri TGRT’ yi dinliyorum… Yayını sürekli keserek ulaşan bilgileri söylüyor…

-Abi on binlerce yaralıdan, yüzlerce yıkılmış evden söz ediyor… Şu ana kadar ölümle ilgili hiçbir şey söylemedi…

-Demek ki, on binlerce yaralı, yıkılan yüzlerce ev haaa? Birden hüzünlendim… Bu yaralılardın yüzde biri ölse korkunç bir rakam… İçim ürperdi birden…

20:59

Özgür Mahallesi(açık alan-sokak)

Radyonun etrafında 10-15 kişi toplandı, herkes 21:00 haberlerini bekliyor benim gibi… Bu arada herkes kendi fikrini söylüyor…

-Sesini biraz daha aç…

-Başka istasyon ne diyor?

-Kardeşim TGRT’ de, TRT kadar etkili haber verir… Başka kanala girme…

-Arkadaşlar lütfen sessiz olalım…

Haber cıngılı girdi;

-Sevgili Dinleyiciler, Adana da bu gün saat 16:56 da meydana gelen ve 20 saniye süren 6.3 şiddetindeki depremde çok sayıda bina yıkıldı, on binlerce kişi yaralandı… Enkaz kaldırma ve kurtarma çalışmaları aralıksız sürüyor… Haber merkezimize ulaşan son bilgilere göre Yakapınar’a bağlı Havraniye Beldesinde bir cami çöktü… Enkazın altından 5 kişinin cesedi çıkartıldı… Bizden haber bekleyin diyen spikerin anonsundan sonasında bir hüzün, bir sessizlik, mahallede oturanların büyük bölümünün Havraniye, Yakapınar da akrabalara bulunuyor…

21:05

Özgür Mahallesi(sokak)

Fısıltı Gazetesi haber yaymaya, yalan bilgileri yıldırım baskılarla halka iletmeye devam ediyor…

-Abi saat 22:00 de daha büyük bir deprem bekleniyormuş….

Kimin, nerede, ne zaman söylediği, kimden öğrendiği belli değil…

-Lütfen dedikodulara inanmayın… Önceden olacağını ölçen, depremi bildiren bir alet bulunmuyor, böyle bir teknoloji yok… Bunların hepsi yalan, palavra…

Orta yaşlı bir kadın;

-Olur mu? Biraz önce komşular söyledi…

-Peki komşulara kim söyledi?

Yanıt yok…

-Komşun deprem uzmanı mı?

Yine ses yok…

-Komşun bu kadar şey biliyorsa bu gün olan depremi neden önceden bilemedi?

İnsanları kandırmaya çalışan bu kişiyi sert biçimde azarlayınca konuşmaktan vazgeçti…

21:15

Özgür Mahallesi(sokak)

Elektrikler hala yok… Ablamlar, yeğenlerim, tanıdıklarım, uzak-yakın akrabalarımız burada toplandık… Hem gökyüzündeki yıldızlar o kadar görkemli ki; yaşayan bir tablo gibi duruyor… Antik dönem filozofları, bazı yıldızların gökyüzüne çivilendiğine inanıyorlarmış… 2500-2800 yıl önce… İlk saatlerdeki şok, korkuyu çoktan atlattım… Artık her şeyi oluruna bırakıyorum… Kentin evleri, sokaklar aydınlanırken göremediğim yıldızları, elektriklerin tümü kesildiği için net olarak izliyorum… Bir tapınaktaki duvar yazısı aklıma takılı kaldı; şöyle diyor; “ insanların ölüp ölmemesi, evlerin-işyerlerinin yıkılıp-yıkılmaması doğanın umurunda değil… O sonsuzdan gelip, sonsuza akan, benliğiyle kendi yasalarını uygulayıp, kendi varlığını sürdürecektir…”

21:50

Yeniden az önceki radyosu olan otomobilin etrafındayız ve haberlerin yayın saatini bekliyoruz… Bizi dünyaya, Türkiye ye bağlayan tek bağımız radyo… Spiker biraz sonra soğuk ve üzgün bir ses tonuyla;

-Sevgili Dinleyenler, Tepebağ Mahallesi’nde çöken bir balkonun altında kalan dört kişinin cesedi çıkartıldı… Kurtarma çalışmaları aralıksız sürüyor…

Herkeste moral bozukluğu, sessizlik, üzüntü zirve yapıyor…

22:10

Özgür mahallesi(sokak)

Ooohhh… Elektrikler geldi, 22: 00 de olacağı beklenen büyük deprem beklentisi de boşa çıktı… İnsanlar biraz sevindiler, yüzlerindeki gerilim, korku, endişe yerini elektriğin gelmesiyle rahatlığa bıraktı… Akşam yemeğinin hazırlanması çalışmaları yeni başlıyor… Ablamlar koşarak mutfağa girip, buz dolabındaki yiyecekleri alıp, koşarak dışarıya çıkıp, sokaktaki yer sofrasını hazırlıyorlar… Çok gergin ve aç olduğumu yiyecekleri görünce, sofra hazırlanırken daha iyi anlıyorum… Onlar sofrayı hazırlarken, ben de hemen televizyonun olduğu, penceresi sokağa doğru açık olan odaya girip televizyonu açtım… Dışarıdan koro şeklinde itiraz sesi yükseldi…

-Çabuk dışarı çıııık!

-Kapat televizyonuuu!

Sessizim ve itirazların durmasını bekliyorum; işte depremle ilgili ilk görüntüler ekranda… Gerçekten çok korkunç…. Dışarıdan uyarı sesleri öyle etkili, öyle rahatsız edici ki belki de benim bilmediğim bir şeyler vardır diye düşünüp, dışarıya çıkmaktan başka çarem kalmıyor… Bu sırada birisi koşarak içeriye girip, domatesleri alıyor, koşarak dışarıya çıkıyor, ekmekler, kurşular, kavun, karpuz, peynir, zeytinler, meşrubatlardan oluşan sokaktaki yer sofrasında akşam yemeğine oturuyoruz… Herkes oldukça heyecanlı, gergin, endişeli, panik durumları var, ama depremde ölmedikleri için kurtuldukları konusunda da gizli bir sevinç duyuyorlar…

22:15

Özgür Mahallesi(sokak)

Karşı komşu büyük bir iyilik ederek televizyonunu sokağın ortasına kurdu… Ekranın altından geçen kırmızı banttaki yazılar;

-Flaş… Flaş… Flaş… Adana da facia… 20 saniye süren depremde ilk belirlemelere göre 20’ ye yakın kişi yaşamını yitirdi… Çok sayıda yararlının bulunduğu bildirildi…

22:20

Özgür Mahallesi(sokak)

Asfaltın ortasında kurulan açık hava yer sofrasında karnımızı doyurup, stresten biraz kurtulmaya çalışıyoruz… Yazılardaki olumsuzluk ruhumuzda da olumsuz yansılara neden oluyor… Dikkatimizi geçici de olsa yemeğe dalarak dağıtmaya çalışıyoruz…

22;30

Özgür Mahallesi(sokak)

Show, star, tgrt, atv, kanal-d yerel televizyonların hepsinde depremde yıkılmış evler, facia görüntüleri dönüp duruyor… Ağlayanlar, yaralananlar, ambülanslar, cesetler, korkun yıkılan evler… Bu görüntülerden birisinde olmadığımız için aslında sevinmemiz gerekir diye içimden geçiyor…

22:50

Özgür Mahallesi(sokak)

Moralim çok bozuk… Bir an önce yeniden evime gitmek istiyorum ama Ziyapaşa Mahallesi 67001 sokak didem apartmanındaki 7.kata nasıl çıkarım? Elektrikler yeniden kesildi… Telefonlar hala çalışmıyor… Öyle yorgunum ki…

22:58

Özgür Mahallesi(sokak)

Yavaşça ayağa kalkıp otomobilime doğru birkaç adım atarken bir yandan da şöyle dedim;

-Ben gidiyorum… Haydi abla size iyi geceler…

Ağzımdan bu laflar çıkarken iki ablam koşarak bana doğru geldiler…

-Hayıııır… Hiçbir yere gidemezsin…

Güldüm,

-Abla çok yorgunum ve duş almam gerekiyor…

-Bu koşullarda, bu gün eve girilmez, duş alınmaz, sabaha kadar da uyunmaz…

-Olsun ama ben yine de gideceğim…

Ablalarım diktatörce;

-Hayır, bu gece kimse yatmayacak… Bu durumda uyunur mu?

-Ya ne yapacağız?

Sokakta, sandalyelerimizin üstünde sabahlayacağız…

Bu sırada yeğenlerim evin içine koşarak girip-koşarak çıkarttıkları kuru çerezleri, servise başladı… Çikolatalar, bayram şekerleri, cezeryeler, baklavalar ikramlar devam ediyor… Kararsızlık şu anda kötü biçimde beni teslim aldı… Ama ısrar ediyorum;

-Abla yemin ederim çok yorgunum…

Sert ve emredici ve kararlı tavırları sürerken, küçük yeğenim gelip bana sarıldı;

-Otur azimim, otur, bir yere kımıldayamazsın…

Öteki de gönlümü almaya çalışıyor… Ağır ve korkunç bir sessizlik var… Gece yarısı olmasına rağmen, depremin yarattığı atmosfer, korku, panik, ne olacağını bilmeyen insanların kararsız durumları sürüyor… Düşünüyor, düşünüyorum karar veremiyorum…

23:30

Özgür mahallesi(sokak)

Ablamlar beni evime gitmekten 7.kata çıkmaktan kesin vargeçirmek için, yaşadıkları deprem, paniklerini abartarak tekrar tekrar anlatıyorlar…

-Damda çamaşır seriyordum, bir gürültü, bir vınlama ve sallandı… Ev yatıp, yatıp kalktı… Üç kez üst üste kıç üstü yere düştüm…

Diğerleri devam ediyor;

-Apartmandan inerken elektrikler kesildi… Beynimin üstüne düşmekten son anda zor kurtuldum…

Diğer ablam bana dönüp;

Hiçbir yere gidemezsin… Sen beyinsin… Devlete, millete gereklisin… Otur oturduğun yerde…

28 Haziran 1998

Özgür Mahallesi(sokak)

01:10

Artık takvimler değişti ve 28 Haziran 1998 oldu… Bir filozofun dediği gibi yaşamda değişmeyen, unutulmayan hiçbir şey yok… 27 Haziran saat 16:56 daki depremin üzerinden saatler su gibi akıp geçti… Doğa kendisini düzenlemek için yarattığı bu sarsıntıyı unuttu bile sayılır… Asfaltın üzerinde, her zaman otomobilin park ettiğim yere serilen yatakta bu kez uyuyacağız… Çoktan yataklar serildi, cibinlikler sokağa gerildi bile… Ablamlar benim eve dönmememden çok mutlular… Ama on bin yıl düşünsem böyle şeylerle karşılaşacağımı hiç tahmin etmezdim…. Gecenin yarısını geçtik, sohbetlerimiz sürüyor… Sandalyenin üzerinde sürekli oturmaktan ve dolaşmaktan kötü biçimde yoruldum…

02:00

Özgür Mahallesi(Sokak)

Sokak lambasının altındaki ışıkta yorgunluğum daha da artıyor ama oturanların gözünün önünde, sokağa serilmiş üstüne de cibinliğin gerilmiş yatağa girmeye utanıyorum… Herkesin benim gibi yorulmasını, benimle birlikte yatmasını bekliyorum… Ama bir süre sonra yorgunluk, uykusuzluk utanma duygumu yeniyor… Herkesin önünün önünde sokak lambasının altında, asfaltın ortasında serilen yatağa yatıyorum… Sandalyede oturan ve sabahlamaya karar verenler konuşmalarını sürdürüyor… Herkes yaşadığı deprem anını kırık plak gibi tekrar tekrar anlatıyor… Kulağımdaki sesler gittikçe siliniyor… Örneğin ablam şöyle diyor;

-Biz aile olarak bu olaydan çok ucuz kurtulduk…

-Kurban kesin diyor birisi…

Öteki;

-Ceyhan çökmüş, bitmiş, çok ölü varmış…

Diğeri,

-Gülek Yaylasında da çok büyük hissedilmiş… Ölen olmuşmudur ki?

Başka birisi;

-İyi ki annem 1994 te dünyadan ayrıldı, yoksa korkudan ölürdü…

-Bu çocuk(ablam beni kastediyor) da perişan oldu…

Bu konuşmayı dinlerken, depremde ölmem durumunda neler olurdu diye gözümün önünden yaşamım bir film şeridi gibi geçti… Tekrar deprem sahneleri, otomobilimin kilitlenen trafikte santim santim ilerlemesi, kontağını kapatarak insanlarla yaptığı sohbetler… İçimdeki korku ve yanıt bulamayan sorulardan oluşan uzun saatler…

Ve artık kendimi uykunun kollarına bırakıyorum…

06:10

Özgür mahallesi(sokak)

Kadın, erkek, çocuk, tavuk, horozların aynı anda birbirlerine karışan bağırma sesleriyle uyandım…

-Ayyy! Kaçın deprem oluyor…

-Uyanııııınnnn!

Gözümü açtığımda hala sokağın ortasındaki yatakta yatıyorum; yer gerçekten, şişme botun, deniz dalgalarıyla yükselip-alçalması gibi yükselip dalgalarla, geri normale dönüyor, tekrar yükseliyor, tekrar düzeliyor.... Henüz içinde bulunduğum yatağım, çevrede bulunan evler, otomobiller, beşik gibi, ya da denizin dalgalarının botu yükseltip alçalttığı gibi yükselip alçalıyordu… Başka ifadeyle, 1-2 belki biraz daha fazla sürede sanki üstünde yaşadığımız kara parçası denize dönmüştü… Ama ben sadece çevremi izliyordum, etraf görülebilen-görülemeyen bir sarı pusla kaplanmış gibiydi… Bir de ince bir “Tİİİ” sesi deprem boyunca aralıksız sürdü… Yatağımdan kımıldamadan olayları cibinliğin içinden izliyordum…

Çevremdeki insanlar olayı abartarak şöyle anlatıyorlardı;

-Ev yattı yattı kalktı…

-Merdiven ayağımın altında kaydı gitti…Kendimi yerde buldum…

-Tepe üstü düşecektim yere… Şu araba(benim otomobilimi gösteriyor) sanki birisi çalıştırdı gibi gitti gitti geldi…

06:12

Özgür mahallesi(sokak yatağı)

İşte şimdi tekrar sallanıyoruz… Herkes batmakta olan gemideki insanlar gibi çığlık atıyor, bağırıyor, çağırıyor, korku, endişe, panik, ifadeleriyle dolu ağlak yüzler… Yatağımdan kımıldamadan, yer seviyesinden olayları başka bir açıdan görmeye, izlemeye çalışıyorum… Sanki kara parçası denizin yüzeyi gibi dalgalanıyor… 10-15 metre aralıklarla kara parçası dalgalanıyor… Bir kaygın denizin üstünde sallanması gibi mahalle çalkalanıyor, sallanıyor, yalpalıyor, sanki 100-120 kilometre hızla giden bir aracın aniden fren yapıp dururken sarsılması gibi zınk diye deprem durdu, sallantı bitti… Bu tabloyu yer hizasından insanlar izlere benim gördüklerime tanık olup anlatsalardı inanmazdım…

-Adana da neler oldu? Bize yurtluk etmekten usandı mı artık? Sen ne kadar huysuz olursan ol, ben seni ölümüne seviyorum dedim içimden… Ve Ey doğa bize kendini, gücünü yeteneğini anlatmaya devam ediyorsun galiba? Bu günkü dersinde depremse onu da öğrendik tamam artık…

06:30

Özgür Mahallesi(Oda)

Depremin durmasından sonra yatmadım, koşarak içeriye gidip televizyonu açtım… Ev tek katlı olduğu için artık sallantı anında dışarıya kaçmam mümkündü… Tüm televizyon kanalları korkunçtu… Evler yıkılmış, cesetler yan yana dizilmiş, yaralılar, ağlayanlar, çadırlarda, sokakta Kızılay’ın yemek dağıtma görüntüleri bu sırada oluşan izdihamlar… Bu görüntülere hiç alışamayacağım… İçeriye girdiğimi fark eden dışarıdaki ablamlar bağırıyorlar;

-Çabuk çık… Hemen koş gel… Deprem geliyormuş…

Sesimi çıkartmadan biraz daha görüntüleri üzüntüyle izliyorum… Bir gözüm de kapıda… En küçük bir sarsıntı belirtisinde hemen dışarıya kaçağım, dikenin üstünde duruyor gibi ayakta durup bir yandan tv ekranlarını izliyorum, bir yandan da kaçabileceğim kapıya bakıyorum… Ben depreme alışamayacağım… Ama alışmak, depremle yaşamayı bilimsel olarak öğrenmek gerek… Dünyada her türlü koşula rahatlıkla uyum sağlayan tek canlı insanmış… Ben de bunu kesinlikle başaracağım…

07:00

Özgür mahallesi(sokak)

Televizyonlardan yeterince bilgiyi aldıktan sonra aralıksız süren çağrıya uyarak dışarıya, yeniden sokağa çıktım… Çevremdeki insanların yüzlerinde korkulu bekleyiş, büyük panik havası ne olacağını bilmeyen belirsizlikler var… İnsanları şimdiye kadar hiç böyle görmemiştim… Ama kendi yüzümün tek hücresinde bile korku, endişe, panik yoktu… Öyle ki, bilgece gülümseme, hoşgörü, insanlara rahatlamaları mesajları veren sevgi dolu bakışlar hakimdi… Yüzümde birçok kişiye huzur veren bir görüntü vardı… Gülümseyerek şöyle dedim;

-Arkadaşlar korkmayın, korkmayın… Bunların hepsi geçecek… Güzel birer anı olarak kalacak…

Çevremdeki insanların beklediği bu moral desteğini vermiş olmam nedeniyle onların da rahatladıklarını görmekten memnun oldum… Hepsinin yüzü gülümsüyordu…

09:00

Özgür mahallesi(evin bahçesi)

Bu defa avlunun ortasında kurulan dev masada 10-15 kişilik akraba gurubuyla birlikte kahvaltı yapıyoruz… Birkaç saniye koşarak eve girip kahvaltılıkları getiren ablamlar, masaya dizdiği, kavun, karpuz, domates, yeşil biber, zeytin, peynir, pastörize süt, salatalıklardan güzel bir ziyafet sofrası kuruldu…. Çay pişirme süresince içeride kalmayı kimse göze alamadığı için çaysız kahvaltı yapıyoruz… Konuşmalarda yine deprem birinci gündem maddesi, her kafadan bir ses çıkıyor, yanlış bilgilere ve fısıltı gazetesinin yaydığı yalanlara dayanan haberlerin etkisiz olduğunu anlatmak için mini bir konferans şeklinde şöyle dedim;

-Deprem yer kabuğunun altında oluşan çöküntülerin dolması sırasında meydana gelen sarsıntılardır… Ama o çukurlar dolduğu zaman depremler de kendiliğinden zaten duruyor….

5-6 dakika bu bilimsele dayanan açıklamam sırasında bana inandılar, bu işin uzmanıymışım gibi söylediklerime hak verdiler… Konuşmamın son bölümünde de şöyle dedim;

-Bildiğim tek şey depremden korkmuyorum… Ancak lütfen kimse de korkmasın ve paniklemesin.. Şunu söylüyor televizyonlar, iki gün kapalı alanlarda kalmayın…

Herkeste bir rahatlama oldu… Televizyon ve ve radyo bültenlerinde “ARTÇI” sarsıntı sözcüğü sık sık kullanılıyor… Artçı deprem gibi tümceler olayın somut biçimde ortaya koyuyor… Öz Türkçe sözlüğünün kullanıldığı gibi konuşmalar, metinler benim çok hoşuma gidiyor…

11:00

Özgür mahallesi(sokak)

Haziran Ayının son günleri ama güneş yakmaya iyice devam ediyor… Biraz önce yaptığım kahvaltı tepemden aşağıya ter dalgalarımın gözüme doğru süzülmeye, bedenimi ıslatmaya yetti bile.. Ayağa kalktım, ;

-Abla bu kez beni durdurmayın… Çünkü evime gideceğim…

İki ablam kaba güç kullanarak beni durduracaklar ama bana yine saygılı davranıyorlar…

-Hiçbir yere gidemezsin…

-Abla sabahtan beri sizlere depremi anlatıyorum… Oltu, bitti, geçti-gitti… Canınızı sıkmayın… Benim anlattıklarım bilgileri hemen hafıza disketlerine kayıt etmiş olmalılar ki ses çıkartmalarına, izin vermeden sürdürdüm konuşmamı;

-Hemen eve gidip duş alıp, dişlerimi fırçalayıp, üzerimi değiştirip geleceğim… Üstelik evime neler olmuş? Bakmam görmem, kontrol etmem gerek…

-Tamam… Ama hemen geri gel… Bizi merakta bırakma…

-Tamam hemen geri geleceğim… Beni merak etmeyin…

Arabama binip ayrılırken yine arkamdan bağırıyorlardı;

-Hemen dön… Çok çabuk geri gel… Bizi merakta bırakma…

El sallayıp vedalaştım…

11:30

Ziyapaşa Mahallesi(Didem apartmanımızın önü)

Otomobilimle geldiğim apartmanımızın bahçesindeki görüntüler çok ilginçti… Somyalar, çek yatlar, sandalyeler, yere serilen yataklar, cibinlikler, tam bir deniz kıyısı hatırlatıyordu… İnsanların büyük bölümü hala korkulu ve uykulu gözlerle yorgun ve bitkin biçimde dolaşıyorlar… Geçmiş olsun dileklerini birbirimize sunarken kadınlar;

-Ayyy! Yine deprem oluyor… diye feryat ettiler…

Özgür Mahallesi’ndeki ablamın evinin önünde sabah yaşanan aynı panik, aynı korku, çığlık burada da yaşandı… Apartman altından gümbür gümbür su kaynıyormuşçasına 30-40 santim, yukarı-aşağıya doğru inip-çıkıp hareket etti… Ve üstelik bu kez yeniden vın sesi duydum… Çocuklar fırıldak-topaç çevirirken çıkan sesi bu depremde somut olarak tekrar duydum… Çok kişinin korkudan, panikten duyamadığı bu ses gerçekten de depremin insanlar üzerinde korkuya neden olan çok yavaş duyulan, gizli bir siren sesi gibi geldi bana…,

11:35

Ziyapaşa Mahallesi(Didem Apartmanımız)

Sallantı zaten saniyelerle sürüp durduktan sonra, herkes yaşamda kaldıklarına, binaların üstlerine çökmediğine bir kez taha sevindi… Yaşlı, saçları, kaşları bembeyaz olan(80 yaşındaki) teyze en çok korkanların başında geliyordu… Deprem bitince herkes önce ona, sonra da bana geçmiş olsun dedi…. İnsanların yüzlerindeki korku, panik, endişe havası birkaç kat daha arttı… Kadınların bazıları kendi aralarında şöyle konuşuyorlardı;

-Ben ölene kadar artık apartmana giremem…

-Ben de komşu… Konya da kızım okuyor, orası deprem bölgesi değilmiş, gidip oraya yerleşirim…

-Ben de zaten Ankara ya akşama bilet aldırdım…

Bu konuşmalardan sonra apartmana girip-girmeme konusunda endişe ettiğimi söylemem gerekir…

11:40

Didem apartmanı…

Apartmanın cümle kapısından kararlı biçimde girerken arkamdan seslenen, korkulu gözlerle akıbetimi izleyenlere aldırış bile etmedim… Doğruca asansörün önüne geldim, düğmesine bastım çalışıyor… Kendi kendime de;

-Korkma oğlum, burası evin… Hiçbir şey olmaz… Deprem zaten geçip gitti…

Bu düşüncelerle asansörün önünde birkaç saniye beklerken hemen kapısından geri çekildim… Ne olur, ne olmaz diye 7.kattaki evime yürüyerek çıkmaya karar verdim… Merdivenleri bu kez İkişer, üçer basamak koşarak çıktım… Evimin demir kapısını açtım, sonra öteki kapıyı açıp içeriye girdim… Evim bu depremden çok korkmuş olmalı ki, beni sımsıcak kollarıyla sevgiyle sardı… Merdivenden çıkarken birkaç kez sanki deprem oluyormnuş, apartman sallanıyormuş duygusuna kapılmama karşılık sonra bunun basit bir duygu olduğunu, aslında depremin artık geçtiğini falan söyledim, kendi kendimi inandırdım… Hemen koşarak banyoya girdim, aceleyle duşumu almaya başladım… Kendi kendime bir yandan da soruyorum;

-Ya şimdi deprem olursa? Olmaması konusunda kimse garanti vermiyor, olması konusunda da vermiyor… Duşumu hızla bitirip dışarıya kaçarcasına çıktım… Bir yandan da salondaki televizyonumu izliyorum, arada sırada balkondan 180 derece görünen Adana nın panoramik görüntüsünü izliyorum… Kentin üstünde kurşunu ve sarı karışımı bir hava hakim… Sanki başka bir gezegende, bir başka yıldızda, başka Adana da yaşıyormuşum gibi geldi bana… Adana yı hiçbir zaman bu kadar hüzünlü, bu kadar moralsiz görmemiştim.. Star, show, tgrt, yerel kanal-a da depremdeki kurtarma çalışmalarını izledim… Bazı kanallar canlı yayınlıyorlar… Yerel televizyonlardan tempo, metro, kanal-a Tepebağ Mahallesi’ndeki yıkılan tarihi evin altında kalan 36 yaşındaki hanımefendinin cesedinin çıkartılmasını tekrar tekrar yayınlıyor… Kafamdaki deprem fotoğrafı daha da netleşmeye başladı… Facia, dram, trajedi, gerçekten büyük acı yaşamışız, bu görüntülerden sonra buna daha çok inanmaya başladım…

11:50

Evim…

Sevgili Günlüğüm,

Aslında yaşamın negatifi olan ölümü doğal karşılamak, gülümseyerek onu kucaklamak gerekir… Yaşamımı çok seviyorum ama asla vazgeçemeyeceğim bir sevgilim de değil…

Nereden incelirse oradan kopsun… Hiçbir şey umurum da değil… Heyyyy! Ölüm senden korkmuyoruuuuuumm….!

11:59

Evim…

Devlet Adana daymış… Çok sevindim, moral desteği oldular… Böyle büyük afetler sırasında devletin vatandaşlarıyla dayanışma içinde olması, gözlerimi yaşarttı… Sayın Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel, Sayın Başbakan Mesut Yılmaz, Sayın Başbakan Yardımcısı Bülent Eceit deprem alanlarında incelemelerde bulundu… Yaraların sarılacağı, kimsenin aç ve açıkta kalmayacağı sözü verdiler… Ancak bazı partililer, açık gözler, vurguncular yine fırsatı iyi değerlendirip halkın sırtından, karaborsa yaparak zengin olacaklar… Devlet ya da özel sektörün ve dış ülkelerden gelecek yardımların yoksul halka ulaşmama olasılığı yüksek görünüyor hep depremden sonra açık gözlü karaborsacıları yaptıkları gibi… Türkiye de daha önce yaşanan Erzincan, Varto depremleri sırasında ülkemize yardım olarak gönderilen yabancı markalı ürünler bile halka ulaştırmamış, Adana’daki semt pazarlarında satılmıştı… Aynı şekilde bu depremde de bu olayların olmaması için ben basın mensubu görevimi dört dörtlük yapacağımı taahhüt ediyorum…

17: 00

Evim…

Gazeteleri okuyup, televizyon haberlerini izliyorum… Bu sırada oldukça dinlendiğimi söyleyebilirim… O da ne, evim bir su bardağı gibi sağa sola çalkalandı durdu… Hayır hayır depremin bilinçaltımdaki kabusu olsa gerek… Yerel tempo televizyonu kandille rasathanesiyle yaptığı canlı telefon bağlantısında yetkili kişi şöyle dedi;

-İnsanlarımızın bu geceyi de evlerinin ve kapalı yerlerin dışında geçirmelerinde yarar vardır…

Hemen hafızamın ekranına deprem görüntüleri düştü; dinamitle patlatılan apartmanların çökerken görüntüleri, ya da eski binaların çökerken amatör kameramanlar tarafından tesadüfen saptanan görüntüleri, üst üste geliyor… Ya benim apartmanım da böyle çökerse? Üzerime tonlarca demir, beton, tuğla yığılırsa?

-Sevgili Günlüğüm,

Çok samimi olarak yazıyorum ki, ölümden asla korkmuyorum… Onun doğal bir son olduğuna inanıyorum… Ölümün gücünü, üstünlüğünü, kaçınılmazlığını bilen insanım… Ölümden ancak olgunlaşmamış ruhlar, kendisini tanımayan ilkel insanlar korkar… Ey ölüm gelirsen hoş gelirsin, sefalar getirirsin… Seni seviyorum…

( Adana da elektrikler kesildiği için yerel gazeteler yayınlanamadı)

17:30

Evim…

Seni ne çok seviyormuşum günlüğüm, yaşamı ne çok seviyormuşum… İşte ölümün elinden bir şeyler kurtarmak ve yok olma tehlikesini göze alarak seninle bazı şeyleri paylaşmak istiyorum… Belki de bu son düşüncelerim, son satırlarım da olabilir… Bu görüşlerimi yazdığım sırada apartman çöküp yok olabilirim… Ama ölürsen bile son saniyelerimi sevgili günlüğümle paylaşmak benim için onurların en büyüğüdür…

29 Haziran 1998

19:45

Evim…

Günlüklerimi artık evimde yazdığım için, bu tarihten sonra saat belirtmeyeceğim… Artık evimdeyim ooohhhh! Artçı depremler hızla devam ediyor… Yıkılan evler, kurtarılan yaralılar, ölümler, kanlar, cesetler, acı çekenler, cenaze törenleri, mezarlar, kan anonsları, sirenler, kornalar, insanların yüzündeki korku, endişe, ağlak ve belirsiz bekleyiş sürüyor… Güzel Adana’ m artık bu kötü görüntülerden kurtulmalısın… Her ölüm elbette kaçınılmaz son ama bu tür ani ve genç ölümlerinin hepsi insanın yüreğinden bir şeyler kopartıyor… Kandilli Rasathanesi’nden yapılan açıklamaya göre iki günden beri devam eden artçı depremlerin sasıyı 60’a ulaşmış… Bazı olumsuz düşüncelerden kurtulmanın tek yolu okumak, daha çok okumak… Yaşamımın sonu gelse bile okumaya, onun ışığıyla ruhumun karanlığını kovmaya devam ediyorum… İşte PAULO COELHO’ nun SİMYACI’ sını iki günde okuyup bitirdim…

( Gazeteler; acı bilanço 109 ölü… Devlet Adana da… Cumhurbaşkanı, TBMM Başkanı, Başbakan Adana da…)

Ceyhan daki iki apartman enkazında kurtarma çalışmaları hızla sürerken, henüz dokunulamayan apartman, ev, işyeri, enkazları bulunuyor… Bu yıkıntıların altında kalanlar da kurtarılmayı bekliyorlar… Ölümün karşısında insanların çırpınması, ağlaması, çok korkunç…. Çocukları dünyaya getiren insanlar onlara yaşam kadar ölümü, hastalıkları, yoksulluğu, onuru-onursuzluğu, korkuyu-sevinci, açlığı-tokluğu, endişeyi, paniği, bunalımı, olanakları, olanaksızlıkları, karşılıksız sevgileri, nefretleri, sosuzluğu da birlikte sunuyorlar ama; pek çok anne-baba bunun farkında bile değil…

(Gazeteler; ölü sayısı artıyor… Tedirginlik sürüyor… Baykal; afetler yasası çıkartılmalıdır dedi)

3 Temmuz 1998

10:00

Sevgili Günlüğüm,

Yaşıyorum, sağlığım çok iyi, deprem, ölümü defalarca yaklaştırmasına rağmen, hepsinden zaferle çıktım… Bu yönümle gurur duyuyorum… Çok sevinçliyim… İşte bu gün ulaştığım bilgiler;

-Çukurova’ daki deprem 1,5 milyon insanı etkiledi…

-Artçı depremler irili-ufaklı sürüyor…

-800 civarında ev tamamen yıkıldı… Üç bin civarında ev de büyük hasar gördü…

-145 kişi yaşamını yitirdi…

-Devletimiz yaraları sarmaya çalıştı ama yeterli olamadı…. Vatandaş-devlet arasındaki sevginin, güvenin tamamen bozulmamasını istiyorum… çünkü ben devletimi seviyorum…

-Adana lı politikacılar yazlıklarda, yaylalarda, cep telefonları kapalı, ortalıkta hiç kimse görünmüyor…

-Bir milletvekili depremzedelerin yanına gedip “GEÇMİŞ OLSUN” dileğinde bulunmadı… Bu adamlar yarı seçimde hangi yüzle gidip oy isteyecekler? Kendileri bilir…

-Devlet 6 bin adet afet konutu yapacağını açıklıyor…

(Gazeteler; Depremzedelere konut müjdesi… Evsizlere verilmek üzere 4 bin konutun temeli atıldı…

4 Temmuz 1998

O5.41

Biraz önce yatak odamdaki kütüphanemden düşen Büyük Larousse nın çıkarttığı “KÜTTTTT!” sesiyle uyandım… Dev apartman, yatak odam sarsılıyor, çalkalanıyordu… Daha önceden saptadığım odamın içindeki bir kolonun altına koştum, bir yandan da penceremden panoramik Adana görüntüsünü izliyorum… Koskocaman apartman küçücük bir bardak su gibi çalkalanıyor, çalkalanıyor… Aşağıdan yukarıya, yukarıdan aşağıya gümbür günbür kaynayan bir su gibi çalkalanıyor… Denizin dalgaları üstündeki kayık gibi evim yalpalayıp duyuyor, oynuyor, oynuyor… Tekrar aynı hareket, aynı çalkantı, aynı oynama, tekrar sarsıntı, her saniye bir saat gibi geçiyor…. Bu sırada inci vınlama sesi yankılanıyor… İnsanlar korkudan bu sesi duyamıyorlar ama ben fark ediyorum… Topacın dönerken çıkarttığı ses gibi bir vınlama… Ve odamdaki kütüphanede, köşeden 15-20 santim uzaklaşıyor, tekrar gelip köşeye küt küt çarpıyor… 30-40 defa aynı çarpmalar devam ediyor… Sıvalar kopup kopup yere düşüyor… Adana’ nın üstü kurşuni bir renkle kaplı, güneş ışıkları henüz kenti yıkamaya başlamadı… Depremin getirdiği bu görüntüye sadece ölüm havası denilebilir…

Evim çalkalanmaya alttan üste, kalkıp-kalkıp inmeye devam ediyor… Dev dalgalara kapılan küçcük bir geminin sulara kapılmadan önceki son saniyelerinde olduğu gibi… Çahkantı insafsız biçimde sürüyor… Bir adım sağa, bir adım sola atamıyorum… Her an apartmanımızın 7.katının enkazıyla sıfır katına doğru ışık hızıyla düşmeyi bekliyorum… Bu sırada yıkılmayan bir kolan ya da bir bölüm varsa kendimi hemen onun altına balıklama atmak için göklerimi kırpmadan yıkılma anını ve yaşamımı kurtarabileceğim bir sağlam oyuk oluşabilir mi diye gözlüyorum…

Sallantı, çalkalanma, yukarıdan aşağıya,inip kalkma yavaşladı, yavaşladı…100-120 giden otomobilin el freniyle durması gibi apartman yere düşmeden durdu… Koşarak mutfağın balkonuna çıktım… Adana’ nın yüzde 50’ sini rahatlıkla panoramik olarak görebiliyorum… Tüm büyük yapılar yerinde duruyor… Sarı-kurşuni karışımı, ölüm rengini taşıyan bir toz bulutu tabakası, güzel Adana’ mın üzerinde yok oluşun simgesi, bir canavar gibi duruyor… Depremin durmasıyla birlikte yine sirenler, kornalar, hastaneye doğru yaralı taşımalar arttı… Ben hiçbir şey olmamış gibi odamdaki yerime yattım… Uyandığımda saat 09 : 00 dı…

(Gazeteler; Özel kuruluşlardan yardım eli… Büyük holdingler 50’ şer milyar liralık bağışta bulundular)