SONBAHAR…

 Ülkemin her mevsimi birbirinden güzeldir…

İnsanın duyguları sonbaharda daha coşkulu, renkli ve de güzeldir…

İşleri yolundaysa; insan şöyle de diyebiliyorsa,

Hele de bir de borcum yok…

Verilecek hesabım yok…

Pişmanlıklarım yok…

Eyvallahım da yok…

Bu onun için en büyük mutluluktur…

Elbette kişi bazen sağlıklı, bazen hasta olur…

Ne olursa olsun;

İnsan da hayatta A’ dan Z’ ye mucizenin adıdır…

Bu sonbaharda güneş geç doğup erken batar;

Evde izole yaşayan insanlar için;

Doğadaki hareketleri pencereden izlemek başka güzeldir…

Bazen evinin önündeki sokakta yürüyen sağlıklı insanlara uzaktan bakarak öykünür…

-Keşke onlar gibi olsam, yaşamın içinde coşkuyla aksam der…

Bazen özgür yaşayan hayvanlar gelir-geçer aklından,

Kafeste tavşan,

Yavrularını ağzında taşıyan anne bir kedi,

Çöplüğü karıştıran karga,

Sokaktaki köpek,

Denizde yunus,

Ormanda maymun,

Göçe hazırlanan leylek, kırlangıç,

Gölde flamingo,

Ya da dağlarda kınalı keklik olmayı düşler…

Dünya hayvanlarla paylaştığımız ortak evimizdir…

Bu canlılarda yaşadığımız sistemin saygın bireyleridir…

Sonbahar bir de ayrılıklar mevsimidir…

Leylekler kırlangıçlar gitmiştir…

Mevsimin ilk yağmurlarıyla tanışır canlılar…

Damlalar belki de doğanın gözyaşıdır…

Çiçekler yapraklarını taç yapraklarını döker,

Soyunarak kışlıklarına bürünür,

Deniz ve yaylalardaki yazlık evlere kilit vurulur…

Yaz boyunca birlikte yaşayan, koşup oynayan canlılar insanlarca terk edilir…

Köpekler kendilerini terk eden sahiplerini arkasından gözyaşıyla bakar…

Gelecek yazda ya onlar ya da sahipleri artık olmayacaktır…

Boş kalan salıncakları rüzgârlar sallar…

Ağacın zirvesindeki rüzgârla düşürülen kuru cevizler sincaplara ikramdır…

Çocukların terk ettiği oyuncaklar, yağmurlar ve poyrazların sürüklediği sararan yapraklara gömülür…

Yaşlıların kullandıkları ayakkabılar, bastonlar gelecek yılda sahibini bekler…

Kayaların kuytusunda menekşeler çiğdemler dünya sahnesine çıkıp evreni yeniden selamlar…

Bazı hayvanlar kış uykularına yatmak için yuvalarını derinleştirir…

4-5 aylık sessizliğini bozan şehirler eski canlılığına yeniden kavuşur…

Gece ve gündüz döngüsü hayatın her rengini tekrar sunar insanlara…

Sokaklar coşkulu kalabalıklarıyla hafızasını yeniler…

Hayat her yönüyle kendini düzeltmeye çalışır…

Didinir, çırpınır, devinir, dönüşür, değişir, sevinerek olumlu ve güzelliklerle başkalaşır…

Yıllar günler her sonbaharda olduğu gibi sular seller gibi akıp geçer…

Yeni canlılar sahnedeki yerini hızla alır;

Ömür isimli zamanlarını tüketenler gözyaşlarıyla mezarlara yollanır…

Evrensel kural, sonsuzdan sonsuza durmadan kendini yenileyerek uygulamalarını aralıksız sürdürür…

ABDULKADİR KAÇAR 2020 ADANA…