Anneler
günü hakkında yazılan tüm yazıları okudum…
Her köşe yazarı farklı farklı
konulardan bakmıştı olaylara…Öz’e inen hemen hemen yoktu…
….
Anne sözcüğü aslında kitaplara
sığmayan,olağanüstü fedakarlıklar,olağanüstü özveri,olağanüstü
üretme-yaratma-paylaşmanın da ötesindeki insanüstü insan anlamına da geliyor…
Evladı için ölebilen tek varlık…
Kalbini,böbreğini,karaciğerini,tüm
organlarını gözünü kırpmadan evladına verebilen olağanüstü varlık…
…
Annem yaşamdan ayrılalı 11 yıl
olmuş…
Ama o hala yüreğimde
Ama o hala her yerde,
Ama o hala benim için yaşıyor…
…
Bütün canlılar için vazgeçilmezdir,tartışılmaz
sevgidir Anne…
Ancak
konuşan,düşünen,gülen,tartışan,yorumlayan bir varlık olan insan için anne her
şeyin ötesidir…
….
Bu gün annemi yaşadığı dönemdekine
göre daha çok özlüyorum…Daha çok arıyorum,daha çok seviyorum…
….
Bizim aile geleneklerimize göre duygularımızı anlatmakta hep geç kalırız…
Annesine ;
-Anneciğim seni seviyorum…diye
sarılıp öpen kaç kişi vardır?
Ya da,
-Babacığım seni seviyorum…diye
sarılıp öpen kaç kişi…
….
Bu büyük ve eşsiz değerler ancak
yitirilince önemi,büyüklüğü,gerekliliği anlaşılır…O zaman da geç kalınmış olur…
Anne-babalarımızı çok sevmemiz için
onların çok varsıl,çok nitelikli,akademik kariyerinin olması,filozof falan
olması ,ya da sinema artisti olması gerekmiyor…Niteliksiz de olsalar,cahil de
olsalar anne baba oldukları için sonsuz sevgimizi,saygımızı hak eden en yüce
değerlerimizdir…
…
Değerini bilmemiz gereken bir tek
annemiz-bir tek babamız vardır…Onlar yaşarken ;
-Seni seviyorum anne…
-Seni seviyorum baba…demeyi
başaranlar anne-babaları yaşamda olmadığında yani yaşamdan ayrıldığında gönül
rahatlığıyla ve gülümseyerek,kendilerinden hoşnut sürdürürler yaşamlarını…
…
Ya
-Anne,baba seni
seviyorum…diyemeyenler,çok sevmelerine karşın bu duygularını ifade
edemeyenlerin anne-babası öldüğünde çektikleri acılar ne kadar büyüktür…
…
Olayın bir de başka boyutu vardır ;
Yaşarken anne-babasına sevgisini
açıklayamasa bile onlara hizmette kusur etmeyenler, onlara “ÖFFFF” bile demeyenler anne-babasını
yitirdiklerinde gönül rahatlığı
içindedirler…
Zaten yapılan bilimsel
araştırmalarda anne-babası öldüğünde en çok ağlayanlar yaşarken onlara gerekli
değeri vermeyip,gerekli hizmeti yapmayanlarmış…
…
Lütfen anne-babalarımızın kıymetini
bilelim…Hem annem-hem de babam yaşamda değiller…Onlara yaşadıkları süreci
hizmette kusur etmedim,öff bile demediğim için şu anda gönlüm huzur
içinde…Ama,ikisini de çok özledim…Çok özledim..ABDULKADİR KAÇAR…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder