KENDİNİ SEVERSEN
DÜNYA DA SENİ SEVER…
-Kendini ne kadar seviyorsun? Beden ve ruhunla barışık
mı küs mü yaşıyorsun, desem nasıl yanıtlarsın?
Korkup sessizce, çekinerek mi cevap verirsin?
Ya da kendinden emin coşkulu biçimde;
-Ooooo ne demek? Bayılıyorum kendimi çok seviyorum mu
dersin?
İçinde bulunduğun hayatın koşulları ne kadar zor,
sarsıcı, acımasız, içinden çıkılmaz da görünse;
Kendini keşfederek sevmeyi başarmalısın…
Çünkü beşikten mezara kadar daima kendinlesin…
Kendini birilerine bırakıp, emanet vererek bir yerlere
gidemiyorsun…
-Beni al birazda sen yaşa diye birine de veremiyorsun…
Çünkü bu gezegende beden ve ruhunla birlikte varsın;
bu nedenle her koşulda kendini sevmek zorundasın…
…
Unutma; bu hayatta sahip olduğun işini, eşini,
dostunu, evini, otomobilin, giysilerini, hobilerin, yani her şeyi A’ dan Z’ ye istediğin
anda değiştirebilirsin…
Ama kendinden bir saniye bile uzaklaşamazsın; öyle ki birlikte
başladığın bu hayat serüveninin sonunda mezarda bile kendinle koyun koyuna
yatacaksın…
…
Tam bir tiyatro sahnesi olan hayatta ne yaşamış
olursak olalım; pişmanlıklarımız, incinmelerimiz, yanlışlarımız,
kırgınlıklarımız, kırdıklarımız, hatalarımız, kayıplarımız ve kusurlarımız,
acılarımız hangi boyutta olursa olsun, kendimizi her koşulda affetmeli özümüze
sarılıp sevmeli ve ödüllendirmeliyiz…
…
Çünkü her insan tam bir mucizedir; hayat isimli bu
sahnede boşuna bulunmuyor… Gelişmek, dönüşmek, değişmek, olgunlaşmayı
gerçekleştirmek zorundadır…
İnsan en büyük dersleri yaptığı hatalar sonunda
öğreniyor…
İçinde bulunduğun koşulların boyutları ne olursa olsun
kendini asla suçlamadan, bağışlayıp sevmelisin…
Bazı insanlar kendini sevmenin, bunu ifade etmenin
bencillik olduğunu düşünüyor; tamamen yanlış bir yaklaşım…
Bir de kendini ret eden, sevmeyi aklının ucundan bile
geçirmeyenler var; bu durum da A ‘ dan Z’ ye hatalı bir düşünce şekli…
Çünkü varlığını ret edenler, özünü sevme bilincine
ulaşamadan mutsuz biçimde ölüp gidiyor…
Öte yandan kendiyle ve hayatla barışık, her AN’ nını
sevinç içinde yaşayanlar inanılmaz şekilde mutlu oluyor… Seçim her zaman aklını
kullanan insanınındır…
Çünkü yedeği, tekrarı, ertelemesi, tasarruf edilmesi,
devredilmesi mümkün olmayan bu hayatta her insan kendini daima sevmeli; beden
ve ruhuyla barışık sevgiyle yaşamalıdır…
…
Hiçbir başarıya imza atamamış olsa bile insan sadece
yaşadığı ve hayatını sürdürdüğü için bile kendiyle barışmalı, beden ve ruhunu
sevmelidir…
Çünkü sosyal bir varlık olan insan kendiyle barışamadan
diğer kişilerle barışmıyor; kendini sevemeden başkasını sevmiyor; diğer
insanlarla mutlu olmuyor…
Çevresindekilerle hep tartışma, çekişme, didişme,
kıskançlık, dedikodu, entrika yaparak huzursuzluk ve acılar içinde yaşıyor…
Karamsar ve olumsuz düşünmeyi yaşama biçimi haline
getiren kişiler, çevrelerindeki mutlu insanları mutsuz etmek acılar tuzağına
düşürmenin hain planların peşinde koşuyor…
Ama beden ve ruhuyla barışık olan, hayatın önüne
çıkarttığı her şeyi geldiği şekliyle severek kabul ediyor; daima mutlu yaşıyor…
Olumlu düşünen bu kişiler dün ve yarına inanmadan sadece
AN’ da yaşayıp ve mutlu olmayı başarıyor…
Yunus’un dediği gibi sevelim sevilelim, dünya kimseye
kalmaz…
Ama hayatı ve diğer insanları sevmemiz önce kendimizi
sevmekle başlar kendini sevenleri de dünyadaki her insan kolayca sevecektir; sevmeyenleri
de siz söyleyin…
ABDULKADİR KAÇAR Adana 2021
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder