Gazeteci Erol Erk'in anıları 2

Abdulkadir KAÇAR

Bende ona karşı aynı duygularla doluydum:

- Rozy’m, bende bilemiyorum, iyice şaşırdım.

Bir keresinde de Rozy’m şöyle demişti :

- Erol, olur ya, bir gün ortadan kaybolacak olursam,

beni arar mısın ?

- Tabi ararım sevgilim, hem de nasıl ararım ?

- Ama, bizim yaşantımızın nerede başlayıp biteceği pek

belli olmaz. Sana şimdiden bir adres veriyorum, ola ki, bir

gün ortadan kaybolursam.

O anda içim,

- Cızzzzz !!! diye yanmıştı:

- Eee ? Ağzından yel alsın.

- Beni, Beyoğlu’nda Kont Oteli’nin sokağında Madam

Olga’ya sorabilirsin. Ben eğer orada olmasam bile sana

kesinlikle bir not bırakacağım, notumu bulursun.

İkimizinde gözlerinden birer damla yaş düşmüştü.

O gün sanki ayrılacağımızın işaretini veriyordu. Neden

veriyordu, nasıl veriyordu, bilemiyordum. Çünkü, biz sadece

aşkımızı yaşıyorduk. Gece alemine açılan penceremdeki bu

en büyük aşkı tadıyorduk. Hiç bir art düşüncemiz yoktu.

Birbirimizle ilişkimiz bile yoktu. Sadece fayton arabalarıyla

dolaşıyor, sinemaya gidiyorduk. Semra’ yla buluştuğumuz

İstasyon Lokantası’nda birkaç defa da yemek yemiştik. Fakat

izlendiğimizi, her hareketemizin kontrol edildiğini hisse-

diyordm. Sanki bir gölge bizimle geziyordu. Hatta sonradan

beni aramazda olmuştu. Şüphelerim iyice artmış sinirlerimd

boşalmıştı. Rozy’ede bir şeyler anlatmak istiyor, ama anlata-

mıyordum.

-66-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Bir hafta sonr ne olduysa olmuştu. Yine Alsaray

Sineması’na gitmiş, yan yana oturuyorduk. Önümüzde,

arkamızda, sağımızda, solumuzda da oturan kişiler farklıydı.

İlk defa gördüğüm tiplerdi. Çok ilginç bir kuşatma altındaydık

sanki. Sinemanın her zaman ki havası yoktu. O ünlü GONG

sesi vurmuştu. Salon kararmıştı, perde aydınlanır gibi oldu

ama, film oynamamıştı, bir ara elektrikler kesildi sanki, perde

açılıp film oynar gibi olmuş, sonra yine kararmıştı. Bu sırada,

ön sırada oturanlar arkaya dönmüştü, ellerinde bir paret mi

vardı, bir şeyler oldu ama bir türlü anlayamamıştım. Bir

elektriklenme, alış-veriş olmuş, hareketler yapılmıştı.

Karanlıkta ne olduğunu, insanların neden böyle dalgalandığını

falanda anımsayamıyordum, şu anda da zaten anımsamak

istemiyorum. O sırada arkamdaki koltukta oturan kişi

karanlıkta, sert ve emir veren bir ses tonuyla :

- Erol Erk, ayağa kalk.

Karanlıkta ne olduğunu anlamadan kalkmıştım.

Aynı ses bu kez:

- Hiç etrafına bakma, dosdoğru çıkışa doğru yönel.

Bu arada sesleniyordum:

- Rozy, Rozy…

Kimseden ses çıkmıyordu.

- Rozy nerdesin ? Rozy

Aynı ses bu kez:

- Onu merak etme Rozy burada…

Korkarak çıkış kapısına doğru yürürken, benimle birlikte

dışarıya iki dizi adam kordon altında beni sürüklüyorlardı

sanki. Ama ne olduğunun da o anda farkında değildim.

-67-

Abdulkadir KAÇAR

Rozy yoktu, yer yarılmış yerin dibine girmişti.

Ama, ben bağırmaya devam ediyordum,

- Rozyyyyy !!!

- Rozyyyyy !!!

- Rozyyyyyyyy !!!

Bu arada film başlamıştı, ben yine ona seslenirken birisi

arkamdan dürtmüştü.

- Hadi git, dışarıya doğru git, senin görevin artık burada

bitti…

Bu görevin ne olduğunu, nerede başlayıp bittiğinin

bende bilemiyordum. Sinemanın her tarafında Rozy’i yeniden

aramaya koyulmuştum. Kapıdaki görevlilere soruyordum.

Bize bilet veren gişeciye, kapıda bileti kesenlere.

- Rozy’i görmediniz mi ?

- Ne Rozy’si kardeşim ?

- Biraz önce leopar kürklü bir kadınla içeriye girerken

siz bilet vermiştiniz, biletimizi siz kontrol etmiştiniz ya.

- Git kardeşim, bizimle alay mı ediyorsun ?

- Çık dışarı…

- Öyle kimseyi görmedik.

- Yahu biraz önce hani buradan içeri girmiştik, lambalar

söndü çıkıp gitti mi acaba ?

Ne olduğunu anlayamamıştım. Rozy ortada yoktu.

Ağlaya ağlaya eve dönüyordum. ‘ERKEKLER AĞLA-

MAZ’ sözünün boşuna söylendiğini bu olayda anlamıştım.

Hüngür hüngür ağlıyordum, hıçkırıklarım birbirine

karışıyordu sanki… O gece artık benim için yaşanmazdı.

Hem ağlıyor, hıçkırıklara boğuluyor, hem de alkol alıyordum.

Sabahın olmasını bekliyordum. Yine gazeteye gidecek, Çoban

-68-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Yurtçu’nun masasına oturacak, Rozy’nin ya da hiç tanıma-

dığım birisinin beni aramasını bekleyecektim. Bu duygularla

uyuyup kalkmıştım, gözümü açar açmaz koşarak gazeteye

gitmiştim, duramıyordum, çıldıracak gibiydim. Hemen Yıldız

Gazinosu’nun Kadınlar Pansiyonunu aramıştım. Santral

memura:

- Rozy’i bağlar mısın ?

Telefondaki ses,

- Ne Rozy’si kardeşim ? Burada öyle birisi kalmıyor.

- Nasıl olur ?

- Sana yalan mı söyleyeceğim yok dediysem yoktur.

- Ben Erol Erk’im, daha dün birlikteydim.

- Erol Erk, seni tanıyoruz ama Rozy çoktan buradan

ayrıldı…

- İsterseniz yarın yine arayın… Belki bir yerlere gitmiştir.

Yapabileceğim hiçbir şey yoktu, ‘YOK’ larla baş başa

kalakalmıştım, telefon elimdeydi. Bu arada Nihat Oral Abiyi

bekliyordum. Bir süre sonra gelince de, sıkıla sıkıla makamına

sokulmuştum:

- Nihat Abi, sizinle bir şey görüşebilir miyim ?

- Otur bakalım çapkın, sende mi gece aleminin tadına

vardın ?

- Abi, birkaç defa masumca gitmiş, Rozy’le tanışmıştım,

o beni çok seviyordu.

Nihat Abi, sözümü keserek:

- Tabi o da seni seviyordu, sana aşıktı.

- Nereden bildin abi ?

-69-

Abdulkadir KAÇAR

- Bu işler böyledir. Ama, dün gece gazinoda Rozy yoktu.

Garsonlar da nereye gittiğini bilmiyorlardı, sanırım kayıp

olmuş.

Nihat Abi’nin bu sözleri üzerine yığılıp kalmıştım. Kime

sorsam hep ‘YOK’, ‘KAYIP’ sözleriyle karşılaşıyordum. Benim

için her şey bitmişti, yaşamak istemiyordum. Karasevdanın

kara sularında boğulmak üzereydim, bir ışık, bir minik haber

arıyordum. Pansiyonu ikinci kez aradığımda.

Santraldaki ses:

-Kardeşim, biraz öncede aradın Rozy isimli birisi yok

burada…

- Ama, şeyyy

- Müşterisiyle gitmiş olabilir.

- Nasıl gider, her gün telefonla görüşüyorduk.

- Evet görüştürüyorduk ama şimdi yok, böyle ısrarla

neden arıyosun ? Bize inanmıyor musun ? Belki çıkar gelir,

fazla canını sıkma.

Bu kız müşterisiyle gitme sözü kafamda yankılanmıştı,

hemen aklıma Kozan’lı Avukat gelmişti. İsmi de Kemal olan

Avukatın Kozan telefonunu 03’e yazdırmıştım, kendi kendime

de:

- Acaba, bu zengin avukatla mı kaçtı ?

- Kozanda mı acaba ?

- Ne zaman geri dönecek ?

- Kozan’a gitsem mi ?

Bu düşünceler kafamdan geçerken, santral memuru

Kozandaki Avukat Kemal Bey’in telefonun hazır olduğunu

söylemişti. Çıkan kişiye:

-70-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

- Avukat Kemal Bey yok mu ?

- Hayır kardeşim, o çoktaaan gitti.

- Nereye gitti ?

- Bilemiyorum… Bizde izini arıyoruz, görürseniz haber

verin.

Yine tepemden kaynar sular dökülmüş, tırnaklarımdan

çıkmıştı… Kendi kendime nasıl bir işe düştüğümü düşünüp

kızıyordum. Oysa Rozy’i sorabileceğim tek önemli kişide

avukattı. Çünkü Rozy ona değil ama Avukat Kemal ona aşık

olmuştu. Telefondaki ses yine de şöyle demişti :

- Kemal Bey ararsa, gelirse kim aradı diyelim ?

- Adana’dan Erol Erk aradı dersiniz, gelirse lütfen beni

arasın.

- Peki… Geleceğini sanmıyorum ama gelirse söyleriz.

Tam kara sevdaya tutulmuş, perişan olmuştum… Çocuk

gibiydim. Çakmak Caddesi’nde ipil ipil yağan yağmurun

altında günlerce tek başıma ağlayarak ellerim ceplerimde

dolaşmıştım. İliklerime kadar ıslandığım da sayıklıyordum:

- Rozy’mmm

- Rozy’m, güzel Rozy’m…

- Hadi gel, gel bir tanem .

- Gel sevgilim…

- Rozyyy !!!

- Rozyyy !!!

O arada gazinoya bir uğramıştım, Garson Yahya’yı

buldum:

- Yahya Rozy’den haber yok mu ?

- O çoktaaan ayrıldı.

- Ne zaman ?

-71-

Abdulkadir KAÇAR

- Abi çok oldu hatta sana bir de mesajı vardı…

Tüylerim diken diken olmuştu.

- Nee ? Mesaj mııı ?

- Erol’umu benim yerime yanaklarından öpün demişti.

- Gerçekten mi ?

- Öyle, bizde diğer garsonlarla birlikte çok merak ettik.

Ama, bir ara seninle gittiğini düşünmüştük. Ama, izine

rastlayamadık. Eşyaları da pansiyonda. Nüfus cüdanı bizdeydi

onu da alıp götürmüş…

Rozy’mden tam olarak ümidimi o zaman kesmiştim.

Nasıl yağı bir tavaya koyduğunuzda,

- Cazzz !!! diye yanma sesi çıkartırsa, yüreğimde aynı

öyle yanmıştı…

Her şeyin bittiğini, izini kaybettiğimi, onunla bir daha

asla görüşemeyeceğimi anlamıştım. Rozy artık yoktu. Semra

ve Naci’den de haber çıkmıyordu. Kendilerine ulaşabileceğim

telefonlara çıkan kişiler, yüzüme kapatıyordu. Notlarıma

yanıt vermiyorlardı…

Çoban Abi’den izin alıyordum:

- Abi, ben çok rahatsızım, n’olur biraz idare et.

O da şöyle diyordu :

- Erol, sen çalışmayı çok seven bir kişisin, bu günlerde

değişik haller yaşıyorsun. N’oldu sana Erol ? Rengin soldu,

gözlerin şiş, yoksa uyumuyor musun ?

Kenan Gedikoğlu da:

Erol Ağa herhalde çapkınlığa başladı ?

- Yok be Kenan, çapkınlık falan yok ortada.

- Erol öyle diyorsun ama yazı da yazamıyorsun artık.

-72-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Gerçektende tüm duygularımı, düşüncelerimi yitir-

miştim. Aklımda Rozy vardı, karasevdalım, aşkım, büyük

sevgilim, karasevdam. Ondan başka hiçbir şeyi düşüne-

miyordum. Günler su gibi akıp geçiyordu. Bir gün Çoban

Abi’nin masasında oturuyorken telefon çalmıştı. Tanıdığım

isimlerden birisi değildi, Rozy’nin kaybolduğunun 11.

günüydü ve çok heyecanlanmıştım. Koşarak telefonu elime

aldığımda ;

- Erol Erk orada mı ?

- Evet, benim, Erol Erk benim, kim arıyor, yoksa Rozy

mi ?

O ses,

- Biraz bekle…demişti.

Biraz sonra metalik bir erkek sesi, hiç duymadığım  bir

ses tonuyla şöyle demişti :

- Erol Bey kusura bakmayın, bazı gelişmeler oldu, ama

biz o kadar gaddar değiliz. Sen tarihi görevini başarıyla

tamamladın. Bugün saat 17.00’ de Havaalanına gelip bizi

orada bekle…

Saate baktığımda 17.00’ye geliyordu. Hemen

muhasebecimiz Muzaffer Abi’ye koşarak:

- Abi, bana acil para ver.

Ne yapacaksın Erol’um .?

- Sorma Abi, çok önemli

- Nasıl ?

Hemen parayı almıştım, o dönemin eski model

taksilerinden birisine binmiştim. Şoföre bağırıyordum:

- Biraz daha hızlı, Biraz daha hızlı…

-73-

Abdulkadir KAÇAR

Havaalanının kapısında taksi durur durmaz parasını

hızlı verip içeriye dalmıştım. Üzerimdeki beyaz pardesünün

yakalarını da kaldırmıştım. O yağmurun altında uçağa doğru

hızla koşuyordum, koşuyordum ama bir türlü gidemiyordum.

Demirden iki pençe arkamdan beni sarmıştı, kımıldaya-

mıyordum.

- Dur bir dakika bekleee… diyordu.

Kımıldamak, Rozy’i belki orada görebileceğimi sanı-

yordum, nerede olduğunu merak ediyordum. Onu görmek

için bir mucize bir mucizeye doğru koşuyordum… Anonslar

yapılmış, yolcular çıkış kapısına doğru yönelmişti…20-30

kişilik yolcu kafilesinin arasında üzerinde beyaz pardesü

olan, saçları toplanmış Rozy vardı, beni görünce o bana, ben

ona doğru koşuyorduk... Gelip boynuma sarılmıştı,

ağlaşıyorduk karşılıklı.

- Erol’um, Erol’um…

- Rozy’m Rozy’m…

- Ben gidiyorum Erol, ama seni çok seviyorum.

- Böyle habersiz gidilir mi ? Rozy’m aşkım.

Parmaklarını dudaklarıma bastırmıştı:

- Sus Erol, artık dönemem… Sana daha önceki verdiğim

adresi unutma… Belki o adreste İstanbul’da beni bulabilirsin.

Benim ne olduğumu, nereye gittiğimi, hiç sorma, sormana

gerek kalmadı…

Hem onun arkasından, hem de benim arkamdan demir

pençeler tutarak zorla ayırmıştı. Rozy de bende ağlıyorduk.

Onu zorla uçağa bindirmişlerdi. Yağmur şiddetini arttırmıştı,

uçak motorlarını çalıştırmış, beş dakika sonra da kapıları

kapanıp büyük bir homurtuyla gökyüzüne doğru yükselip,

-74-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

bulutların arasında Rozy’mi de alıp kaybolmuştu… Onu

görmem artık olanaksızdı, çünkü, ne olduğunu hala

bilemediğim rolüm bitmişti. Ama, onunla birlikte bende

bitmiştim. Rolümün ne olduğunu hiçbir zaman anlayama-

mıştım, işime gelmemişti…

Havaalanının dışında Naci’yle karşılaşmıştım, hemen

yakasına yapışarak:

- Naci, Naci, neydi bana yaptığınız ? Neydi bu işkence?

Rozy’mi benden nasıl koparttınız ?

Naci soğukkanlı ve kararlı bir ses tonuyla:

- Erol, her oyun kuralına göre oynanır. Ne sen bir şey

sor, ne de ben bir şey söyleyeyim. Yalnız şunu iyi bil ki, artık

oyun bitti. Sen görevini yaptın, Rozy şu anda gidiyor. Belki

yıllar sonra fısıltı halinde sana nasıl bir rol verildi, nerede

oynadın, nerede oynamadın. Bunları sana anlatabiliriz. Ama,

bu işin gizli tarafları çok fazla, Semra da görevini yapıp

bitirip gitti…

- Naci Rozy’den haber alabilmek için seni arayabilir

miyim ?

Arabasına binerken bir yandan da:

- Belki, belki.

Havaalanından simsiyah bir cadillac marka arabaya

binip kaybolmuştu… Gözlerimde şakır şakır yaşlar akıyordu,

ama beni orada tek başıma bırakıp gitmişlerdi. Tekrar

gazeteye dönmüştüm. Sabahlara kadar içmiş, içmişti.

Kendimden geçmişim. Neyin ne olduğunu bilemiyordum

artık…

Aylarca Semra’dan Rozy’den haber gelir diye

beklemiştim ama hiçbir bilgi yoktu. Onun:

-75-

Abdulkadir KAÇAR

- Erol bir gün seni arayabilirim… sözleri beynimin

içinde yankılanıyordu… Ne arayan, ne de soran vardı.

Patronum Nihat Oral’la dertleştiğimizde:

- Erol kafanı yorma, canını sıkma. Bu yaşamın kadınları

böyledir. Bilki birisiyle gitmiştir. Ama sana itiraf edeyim ki,

Rozy seni çok, çok ama çok seviyordu. Senin aşkından kız

sabahlara kadar hıçkıra hıçkıra ağlıyordu, buna defalarca

tanık olmuştum. Sende para pulda yoktu, oğlum ama seni

çok sevmişti. Bak sende onun aşkıyla sararıp soldun,

yaşamdan koptun, artık kendini toparla, daha önünde

yaşanacak uzun yıllar var…

Artistlerin birisi gelir, birisi gider.

İşte bu olay benim gece yaşamına geçişimi oluş-

turacaktı…

Günlerce kimseden haber gelmeyince artık tek çıkar

yol İstanbul’a gidip Rozy’imin verdiği adreste Olga’ya ulaşmak

olacaktı. Paralarımı biriktirerek bir ay sonra İstanbul’daydım,

verilen adresteydim. Ama, her adımım sanki Rozy’e beni

daha çok yaklaştırıyordu. Adrestekilere sormuştum:

- Olga burada mı ?

- Evet, bir Olga var.

O günlerde saçları beyazlamış, kömür mangalının

başında bir kadın elinde bir yün yumağı, gözünde gözlükler

iş işliyordu.

- Olga siz misiniz ?

Titrek sesle:

- Hangi Olga ?

- Vallahi, bilemiyorum, Olga’yı arıyorum bana burayı

tarif ettiler. Burası Kont Sokağı değil mi ?

-76-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

- Evet.

- Siz Olga mısınız ?

- Evladım benim adım Olga

Uzun süre beni süzdükten sonra:

- Rozy’mi gördünüz mü ?

- Hangi Rozy ? Rozy kim ?

- Rozy’m, bana bu adresi vermişti. Eğer kendisi yoksa

bile bir mesajını bulabileceğimi söylemişti. Bana not bırakmadı

mı ?

Olga tekrar yüzüme bakmıştı, ellerini omuzlarıma

koyarak:

- Oğlum, not bırakan olmadı, yalnız burada çok Rozy’ler

var… Rozy’i artık, unut beni dinlersen unut…

O günlerden bu güne kadar Rozy’nin ne yaptığını, adını

sanını bilemediğim ama o günkü koşullarda inşa edilen

İncirlik Hava Üssü’nden bilgi toplamaya gelen bir Rus Casus’u

olduğunu daha sonraki araştırmalarımda anlamıştım…

-77-

Abdulkadir KAÇAR

-78-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

İKİNCİ BÖLÜM

ILICAK VE SİMAVİ

DEMOKRAT PATRONLARIMDI

Tercüman ve Hürriyet Gazetelerinde çalıştığım

dönemlerde, iki kurumunda sahipleri olan patronlarımla çok

samimiydim.

Rahmetli Kemal Ilıcak Tercuman'ı Türkiye'de sağın

öncüsü yaparak dev trajlar almasını sağladı, kendisi milliyetçi

bir kişi olmasına rağmen, çalışanlarının büyük bir kısmı

solcu, Ecevit'çiydi. Ama, bir gün bile onların düşüncelerine

etki yapmak istemedi, değiştirmeye kalkmadı.

Daha da ötesi, sağın tek temsilcisi olan Tercüman

Gazetesi'nde Bölge Temsilcisi olduğum dönemde yerel

seçimlerde CHP'nin adayı Av. Eğe Bağatur'u destekleyerek,

onun Belediye Başkanı olmasını sağlamıştım. Heyetler halinde

karşı görüşteki kişiler İstanbul'a beni Kemal Ilıcak'a şikayet

ettiklerinde de şöyle demiş:

-Erol Erk, benim temsilcimdir, yetkilidir, onun yaptık-

larına karışmam...

-79-

Abdulkadir KAÇAR

Aynı biçimde Hürriyet Gazetesi'nde bir skandalı ortaya

çıkartmıştım, Türkiye'yi günlerce etkilemişti bu skandal.

Yine şikayetler kendisine gittiğinde Erol Simavi de:

-Ben Erol'un yazdığına karışmam... yanıtını vermişti..

Çağının en büyük demokrat patronları, en iyi gazetecileri

olan Sayın Ilıcak ve Simavi'yi saygıyla anıyorum.

Onlardan aldığım terbiyeyle de ileride yetiştireceğim

öğrencilerime hep örnek oldum.

Gerek Sayın Ilıcak, gerek Simavi'nin yakınlarının da

onların yolundan gitmelerinden büyük bir haz duyuyorum..

-80-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

TÜRKİYE'NİN SOYGUN HARİTALARI

TBMM'NİN NEMLİ MAHZENLERİNDE

Topladığım bilgilerle, inanarak söylüyorum ki, Türkiye

 Cumhuriyeti Devleti son 30, 35 yılda inanılmayacak biçimde

soyuldu. Gerek Devlet Bankaları, gerek Kamu kuruluşlarının

uğradığı  soygunlar, bu günkü, paraya çevrilecek olursa,

katrilyonlara ulaşarak devletin bütçesinin 4, 5, 6  katına

ulaşır. İşte bunların belgeleri, Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin

altındaki  arşivlerin tozlu raflarında, rutubetli köşelerinde

yer alıyor.

Türkiye Büyük, Millet Meclisi Başkanı Sayın Mustafa

Kalemli'ye sesleniyorum:

Lütfen, Mahzenierdeki arşivleri ciltler dolusu yolsuzluk

zabıtlarını kamuoyuna açıklayın. Temiz devlet, temiz toplum

için bu şarttır. Ancak geçmişi iyi bilirsek geleceğe güvenle

bakabiliriz...

Hiç unutamıyorum, Dönemin İçel Milletvekili Ali İhsan

Elgin Fikri Sağlar, Adana Milletvekili Cüneyt Canver daha

bir çok kişi bir dönem parlamentonun yaramaz çocuklarıydı.

Özellikle Sayın Ali İhsan Elgin sık sık meclise soru önergeleri

vererek yolsuzluklarla ilgili iddialarda bulunuyordu. Örneğin:

-81-

Abdulkadir KAÇAR

-Falan kamu kuruluşu nasıl soyuldu?

-Şu banka neden soyuldu?

-Bunları yapanlarla ilgili neden işlemler yapılmıyor.

Televizyondan ve yaygın basından da çok yakından

izlediğim Ali İhsan Adana'ya geldiğinde sordum:

-Aziz Dostum, bu kadar yolsuzluk iddialarıyla ilgili

belgeleri, bilgileri nereden buluyorsun?

Gülümsemişti:

-Erol Abi, Ankara'ya geldiğinde bana uğra, bu kaynak-

ların kuyusunu göstereceğim, gözlerine inanamayacaksın...

Bir süre sonro Başkente gittiğimde yanına uğrayıp, çay

ve kahvesini içtikten sonra, forsunu kullanarak, sivillerin

girmesine asla izin verilmeyen TBMM mahzenlerine beni

indirmişti... O tozlu raflardaki arşivlerde, nemli ortamda cilt

cilt kitaplar, dosyalar, belgeler duruyordu. Birisini  alıp

hafifçe karıştırdığımda gözlerime inanamıyordum:

O mülkiyemin saygıdeğer müfettişleri,

O Devleti Denetleme Kurulunun saygıdeğer yetkilileri

Bakanlığın saygıdeğer denetçileri, mülkiyeliler...

-82-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

27 MAYIS 1960 İHTİLALİNİ

MİT ÖNCEDEN BİLİYORDU

Albay rütbesiyle Mit'in Adana Bölge Başkanı olan Fuat

 Doğu'yla dosttum. General ve MİT Müsteşarı olduğunda da

bu dostluğum artarak devam etti. 27 Mayıs 1960 ihtilaline

adım adım yaklaştığımız günlerde Fuatpaşa ile sık sık

tartışıyorduk, bana şöyle diyrdu:

-Erol, yukarıyı (Başbakan Menderes'i) sürekli

uyarıyoruz, basının üstüne gitmesinin, sansür yapmasının

hatalı olduğunu anlatıyoruz, ama vesveseye kapılmış,

dünyanının kendisinin düşmanı olduğunu düşünüyor...

Türk Basını 1950, 60 yılları arasında uygulanan sansürle

çok bunalımlı bir dönem geçirdi, bunun sonucu ortaya çıkan

FISILTI GAZETESİ de aslı astarı olmayan iddiaları ortaya

atınca, 27 Mayıs ihtilali oldu, ve bunu çok aylar önceden

Fuatpaşa anlatmıştı...

Gelmiş-geçmiş en büyük istihbaratçı olan Fuatpaşa

ihtilalin olacağını biliyordu, MİT'te biliyordu, ihtilal olmadan

Fuatpaşa İran'a gitmişti, sanırım ya oradayken ya da

döndükten sonra ihtilal olmuştu;

-83-

Abdulkadir KAÇAR

LİDERLERİN EN BÜYÜK HASTALIĞI

SEPTİZM (ŞÜPHECİLİK) TİR

Türk Siyasi tarihinde liderleri bekleyen bu konuda

başbakan Adnan Menderes'i bile kaybettiğimiz hastalığın

nedeni 'SEPTİZM' (şüphecilik) halk deyimiyle vesvese

hastalığıdır... Bu hastalığın ilk kurbanı olan -Menderes tedavi

olamadan yaşamını yitirdi. Çünkü, onda öncelikle İsmetpaşa

fobisi  vardı. Daha sonra da tüm basının aleyhinde olduğunu

düşünüyordu. Bu nedenle de sansür yasalarını çıkartı, ama

şüphecilik hastalığını tedavi ettirmediği  içinde, hem iktidarını

hem de yaşamını yitirdi.

Çok tehlikeli olan bu hastalığa günümüzde Erbakan ve

Çiller yakalanmış durumdadır, çok acele Kayaş Rehabilitasyon

Merkezine giderek tedavi olmaları gerekir, Ne zaman

televizyonu açsam, aynı şeyi tekrarlıyorlar

-Basın yalan yazıyor,

-Basında çıkan haberlere  inanmayın,

-Basın sabaha kadar hükümet aleyhine yazacaklarını

düşünüp, sonra  gelip yazıyor, diyorlar.

4-5 yıllık meslek yaşamı olan birisiyim ve bu konuda

çok samimi olarak söylüyorum ki, basın yalan yazmaz, ancak

 abartabilir. Bende aynı şeyleri yazdım. Yazdığı yerde mutlaka

-84-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

bir şeyler vardır ve kesindir... Bu nedenle, 'SEPTİZM'

hastalığına yakalanan devlet büyüklerininin yeni bir basın

yasasıyla, medyayı sansüre teşebbüs etmeleri çok tehlikelidir;

Bugün erdemliliğe erişerek, halkı ve  silahlı kuvvetlerle

hükümetin arasında denge olan Aydın Menderes, bu konuda

kesinlikle bir ölçüdür, acıyı babasını kaybederek yaşamıştır.

Sayın Aydın Menderes'in Erbakan'ı ve Çiller'i ikna  etmesini

istiyorum.

Çünkü biliyorum ki; eğer hükümet, basın ve medyayı

susturmak için bir takım sansür yasaları çıkarırsa o zaman

ne mi olur? Rotatiflerde sayıları 10'larca milyona ulaşan

FISILTI GAZETELERİ devreye girer, ve o da askeri kışlasını

rahatsız eder... Yaşadığım için biliyorum, bir kaç  generaldan

başka dostu olmayan rahmetli Adnan Menderes, bu yanlış

politikası nedeniyle fısıltı gazeteleri kulaktan kulağa

yayılıyordu.

“DEMOKRAT PAHTİNİN İLERİ GELENLERİ

MİLYARLIK YOLSUZLUK YAPIYORLAR”

YÜZLERCE KİŞİ HER GÜN ÖLDÜRÜLÜP KUYULARA

ATILIYOR.

Halk, asker, Türkiye'nin her taşı-toprağı artık huzursuz

olmuştu, bir tek kişininin bir tek damla kanı dökülmeden

yapılan 27 Mayıs 1960 ihtilalinden sonra, Menderes ve

Bakanların hepsi mahkemelerde hesap verdiklerinde ne

kimsenin öldürülüp kuyuya atıldığı, ne de Demokrat Parti

ileri gelenlerinin devletin kör  kuruşunu bile zimmetlerine

geçirmedikleri, yolsuzluk yapmadıkları anlaşıldı. Ama, normal

gazetelere uygulanan sansür FISILTI GAZETESİ'nin bu

şekilde şok başlıklar bularak askeri kışlasından çıkartmıştı.

-85-

Abdulkadir KAÇAR

İşte bu 'SEPZİZM' hastalığı ve şüphe sonunda hem demokrat

partininin iktidarı kaybetmesine neden oldu, hem de ülkeninin

geleceğine farkında olmadan farklı bir yön vermesini  zorunlu

hale getirdi.

O yıllarda yaşı küçük  olmasına rağmen Aydın Menderes

olayların içindeydi, ve acılarını yaşadı, bu gün yaptığı konuş-

malarında bunu sezinliyorum. Liderler Tansu Çiller ve

Erbakan'ın, babasını şehit veren kişi olan Menderes'e fikir

sormalarını öneriyorum...

Sayın Erbakan ve Çiller sakın ola ki, basına sansür

uygulamasınlar, bunu akıllarından bile geçirmesinler, Adnan

Menderes örneğini iyi degerlendirerek, ders alsınlar! Tüm

dünyada olduğu gibi Türkiye de de basınla uğraşılmaz, bu

maceraperestlik DONKİŞOT’luktur...

-86-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

LAİKLİĞİN BEKÇİSİ

HARBİYEDİR...

Gözlerim görmese bile televizyondaki siyasi haberleri

günü gününe dinliyorum, bazı parti liderleri ekrana çıkıp,

iri iri laflar söylüyorlar:

-Laikliğin teminatı benim.

-Laikliğin bekçisi bizim partimizdir.

-Ölürüz de laiklikten taviz vermeyiz...

Bunları düşünürken, 45 yıllık deneyimlerime dayanarak

söylüyorum ki;

Türkiye’de laikliğin tek koruyucusu, kollayıcısı ve

uygulayıcısı Harbiye’dir... O değişmez bir güç, vazgeçilmez

bir bekçidir.

Ne Tansu Çiller,

Ne Mesut Yılmaz,

Ne Deniz Baykal,

Ne Bülent Ecevit,

Ne o, Ne de bu?

Siyasi partilerin liderleri elbette, Atatürk ilkelerine

sahip çıkacak, demokrat Türkiye’nin haklarını savunacak-

lardır, bunun için kurulmuşlardır. Ama Laikliğin bekçiliğini

yapamazlar.

-87-

Abdulkadir KAÇAR

Eğer Harbiye korumamış olsaydı, 1960 ihtilalinden

sonra, Şeriatçılar daha meydanda yokken Türkiye kominist-

lerin eline  geçecekti...

Burada bir anımı anlatmak istiyorum:

Bu gün Türkiye de İslamiyetin en yoğun, koyu gerçek

biçimde  yaşandığı il Konya’dır. İster yerel basın, ister yaygın

basın olarak kim giderse gitsin, yaşları 65, 70, 80 olan kişilerle

konuşsun. Onlara Mustafa Kemal’i sorsunlar. Bu güzel

Konyalılar, her birisi dünya tatlısı olan insanlar, büyük Atatürk

için bir tek söz söylerler:

BETON MUSTAFA...

Onun Kurtuluş Savaşında verdiği mücadeleyi,

kahramanlıkları övgüyle, saygıyla anarlar. Başbakan

Necmettin Erbakan’ın seçim bölgesi olan Konya işte böyle

bilir Atatürk’ü...

O Beton Mustafa ki, yani Atatürk Harbiye mezunudur...

Harbiye öyle bir betondur ki, onun ilkeleri, devrimleriyle

öyle bir kıvama gelmiştir ki, çağın en güçlü silahı bile, onu

delemez, ona zarar veremez. İşte bu zırh, şeriat güçleri, solcu,

kominist, Marksist, Leninistler ve her türlü fanatikler

tarafından Harbiye ele geçirlmediği sürece kesinlikle laiklik

yaşayaçaktır, devam edecektir... 1968'liler kuşağı Koministler

Malatya'da yaptıkları toplantıda:

-Harbiye'yi ele geçiremediğimiz sürece, Türkiyeyi ele

geçiremeyiz... demişlerdir.

Politikacılar dua etsinler, iyiki, harbiye var...

Son yıllarda erdemliliğe erişen Devlet adamlığının

verdiği rahatlıkla Atatürkçü neslin sesini duygularını,

-88-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

duşüncelerini rahatlıkla ifade eden Süleyman Demirel de,

Erbakan'da bu gerçeği biliyorlar..

Atatürk'ün de annesi abdestli-namazlı dindar bir insandı,

Başkomutanın çeşitli camilerde verdiği hutbeler vardır...

Atatürk'ten sonra laikliğin ikinci simge ismi de İsmet

İnönü'dür. Eşi, Mevhibe İnönü beş vakit abdestli namazlı

oruçlu iyi bir mümindi. Ama, İsmetpaşa, dini hiç bir zaman

politikaya alet etmedi; Genç, çubuk gibi bir gençken izlediğim

Atatürk'ün silah arkaşa İsmet İnönü'nünün şöyle konuştuğuna

kulaklarımla tanık olmuştum:

-Allahın lafını ağzıma alarak hiç bir zaman sizleri kandır-

madım...

İnönü'den sonra tüm liderler, yerel ve ulusal politikacılar

laikliği hep çiğnemişlerdir... Hatta öyle ki, dindar çevrelerin

oyunu alabilmek için, çeşitli zamanlarda Cuma namazları

kılanlar, insanları kandırmaya kalkışanlar oldukça fazla.

Kimse dine karşı değil, ama dini alet edip, memleketi bu hale

sürükleyenlere karşıdır, bu günkü aydınlar!...

-89-

Abdulkadir KAÇAR

“EROL ERK'İN

TIRNAKLARINI, ÇEKECEKLER...”

Gazetecilik mesleğimin en yoğun, stresli, zevkli günlerini

askerlerin döneminde icra ettim, Sıkıyönetim zamanında,

askerlerle çekişe çekişe gazetecilik yapmayı başardım...

Günümüz de bile askerlere kafa tutmanının olanaksız olduğu

dönemlerde Güney Haber Gazetesi'nde vurucu başlıkları

atmak olanaksızdı, her babayiğidin karı değildi...

Çalışma arkadaşım, dostum, rahmetli Kenan Gedikoğlu,

Sıkıyönetim Komutanlığından her telefon geldiğinde eli ayağı

titrer, Sekreterim Ayşe'ye eliyle işaret ederdi:

-Ben yokum, Ben yokum, Erol'u Bağla, Erol'u... derdi.

Her haberden sonra 6. Kolorduya gidip-gelmekten

oranın gediklisi olmuştum, oraya gidip-gelirken, yayın-

larımdan rahatsız olan bazı çevreler:

-Erol Erk'in tırnaklarını sökecekler..

-Erol Erk, artık çıkamaz, gidişi olur-dönüşü olmaz,

diyorlardı.

Tüm paşalarla dost ve arkadaş olmuştum, Her gün

çaylarını, kahvelerini, hatta daha ileri aşamalarda rakılarını

içtiğim paşalar bana saygı duyuyorlardı. O dönemin Adana

Belediye Başkanı olan Albay Nuri Korkmaz:

-90-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

-Kardeşim, ben Erol Erk'ten korktuğum kadar hiç bir

şeyden korkmuyorum... diyordu...

Kurmay Başkanı Albay Turgut Nasun'un karşısında

titremeyen yoktu... Çok yumuşak görünümün arkasında katı

ve çok sert olabilen Burhanettin Bigalı Paşa bir gün beni

tebrik etti:

-Erol seni kutluyorum, elinden ne uçan, ne de kaçan

kurtulmuyor...

Mümtaz Ün Paşa yakın arkadaşımdı...

Aslında sivil kıyafetler, şeytanı temsil eder, askerler

elbiseleri içinde masumdur. Ve askerin en önemli bir yanı,

eğer yazdıklarını kanıtlarsan sana bir şey yapmaz...

Yavuz Sultan Süleyman'ın Hazineleri yüzünden,

işkenceyle yaşamlarını yitiren üç gariban çoban olayından

sonra Mersin'de seri operasyonlara giriştim, oraları titrettim.

Valileri devirdim, Çukobirlik Genel Müdürünü görevden

aldırdım. O dönemde en az 100 kişi Güney Haber’in yayınları

nedeniyle tutuklanmıştır, Toplumu bu yasadışı davranışlarda

bulunanlardan temizlemeyi başardım.

Bu arada Adana da tutuklu olan ve kaçırılma teşeb-

büsünde bulanacağını daha önceden öğrendiğim, Hollanda

da hapishaneden helikopterle kaçırılan Gaziantepspor'un

Başkanlığını da yapan kişiyle ilgili çeşitli bilgilerim vardı,

hepsini teker teker değerlendirmiştim...

Çukobirlik'in tarihinde en büyük ve seri yolsuzluklarını

ortaya çıkartmıştım, işbaşına gelen paşalar, sivillerin

yolsuzluklarını çıkartıyoruz derken, onların yaptıkları

kusurları da ortaya çıkarttırdım...

-91-

Abdulkadir KAÇAR

Bölgemizde Sıkıyönetimin ortaya çıkartamadığı pek

çok yasadışı olayları, 'DEDEKTİF SALİM' olarak bir bir ortaya

çıkarttım...

Tüm bunları neyle yaptım? Yerel gazetem olan Güney

Haberle... inanmış kadromla, arkadaşlarımla, sahip olduğum

bugün bile açıklamayı istemediğim çok büyük ve özel

kaynaklarımla bunları başardım... Yerel Basında çalışan

arkadaşlarımızda bu güçlerini iyi bilmelerini, kullanmalarını

öneriyorum...

-92-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

İŞTE YEREL BASININ GÜCÜ

Yerel basının gerektiğinde ulusal basından daha çok

etkili, olayları daha çabuk izleyip süratlendiren, çözümünü

sağlayan en önemli sektör olduğumu söylemiştim. İster

günlük, ister haftalık, hatta isterse aylık ve tek yaprak olsa

bile yerel basınımın gücünü ve etkisini tüm arkadaşlarımın

iyi bilmesini istiyorum. Meslektaşlarımın kendi gazetelerinin

sayfasının azlığı, baskı sayısının az olması nedeniyle bir

psikolojik duyguya kendilerini kaptırmamalarını, aksine en

büyük gücün kendi ellerinde olmalarını öneriyorum. Bunu

da yaşadığım bir örnek vererek yerel basının gücünü anlatmak

istiyorum.

İlk Güney Haber Gazetesi'nin yeri Ziyapaşa Bulvarında,

eski MİT binasının yanında, Yüzme Havuzunun da karşısında

bulunuyordu. Benim danışmanı olduğum gazeteye Yeni

Adana da çalışan Oğuz Baytok'u Genel Yayın Yönetmeni

yapmak istedik, fakat nazikçe teklifimizi geri çevirmişti. Ama

bu konuda sağ kolum olacak Şahin Esendemir'le çalışmaya

başladım. Gazetenin Yazı İşleri Müdürü de Nejat Çorap-

çıoğlu'ydu. Kalemi Türkiye çapında olan, rahmetli Kenan

Gedikoğlu’yla birlikteydik. Yayın yaşamına yeni başladığı

için Güney Haber Gazetesi kendisini kanıtlamanın peşindeydi.

-93-

Abdulkadir KAÇAR

Bir gün sabah kahvesi içerken, elinde Hürriyet

Gazetesiyle Şahin Esendemir koşarak ve heyecanla yanıma

geldi.

-Erol Abi, Erol Abi, şu habere bak, çok ilginç buldum.

Haber, gazeteninin üçüncü sayfasına dört satır ve tek sütun

olarak kullanılmıştı şöyleydi:

“MİSİS'TE YAVUZ SULTAN SELİMİN DEFİNELERİNİ

ARAMAYA ÇIKAN ÜÇ GARİP ÇOBANININ DEVLET

HASTAHANESİ KAPISININ ÖNÜNDE CESETLERİ

BULUNDU... Haberi okuyunca şimşekler çakmıştı ve Şahin’i

bu dikkatinden dolayı kutladıktan sonra şöyle dedim:

-Aferim, dört satırlık ama büyük ve cinayet kokusu

aldığım bu haberi çok deyatlı araştır. Üç garip çobanının

macerasını çok iyi hazırlayarak bana getir...

Ve, bir süre sonra Şahin araştırmasını bitirip geldiğinde

olayı şöyle anlatmıştı:

-Abi, Üç Çoban köylerinde hayvanlarını otlatırken, Nur

Dağlarının eteklerinde Roma ve Bizans döneminden, kalma

çanak-çömlek bulmuşlar ve yine bu kişiler kahvehanede

otururken, birisine Yavuz Sultan Selim'in Mısır'ı fethe giderken

gömdüğü muhteşem hazinesini bulduklarını söylemişler...

Bu dedikoduya herkes inanmış, çoban şakası olduğunu

bilmediği içinde kulaktan kulağa, yayılmış...

Olayı Yakapınar Jandarma Karakolu’na birisi ihbar

etmiş, orada günlerce sorguya çekilmişler, sonra da cesetleri

Devlet Hastahanesi'nin önünde bulunmuş...

Yerel Gazetelerde çalışan meslektaşlarım çok dikkatli,

ama bir'tek satır atlamadan bu vahşeti iyi okusunlar, ellerinde

tuttuğu gücün anlamını öğrensinler...

-94-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Gerçekten de üç kişiye Yakapınar Jandarma Kara-

kolu'nda günlerce işkence yapılmış :

-Yavuz Sultan Selim'in Hazinelerini nereye gömdünüz?

diye sorulmuş..

Onlarda, ısrarla, yemin ederek :

-Biz hazine bulmadık, çanak-çömlek bulduk, bir

arkadaşımız şaka yaptı, bulsak yerini söyleriz demişler.

Bunlar gerçeği anlattıkça dayak yemişler.

Gerçeği anlattıkça dayak yemişler, daha sonra artık

işkenceye dayanamayınca, kafalarından yalan uydurmaya

başlamışlar.

-Evet, hazineyi bulduk, dağın yanındaki dut ağacının

altına gömdük...

Gidip jandarmalar orayı kazmış yok.

Tekrar dayak yemişler. Yine yalan söylemişler, hayali

yerleri söylemişler... Daha sonra da :

-Vallahi Billahi Komutanım, Başçavuşum, yapmayın,

bizi öldüreceksiniz, biz hazine bulmadık, bu kadar işkenceye

rağmen bulsaydık söylerdik... demişler. Ama, anlatamamışlar.

Aç ve susuz bırakılmışlar, ama artık kendilerinde

değillermiş. Yakapınar Jandarma Astsubayı zavallı üç çobanı

Adana Merkez Jandarma Komutanlığında Yüzbaşı Agah'a

teslim etmişler... Agah Yüzbaşı da. Edremitli'ydi, benim

annem tarafımda oradandı, ama bu olayın üstüne giderken

hiç etkilenmemiştim. O nedenle şimdi vicdani rahatlık içinde

konuşuyorum...

Üç zavallı çobanı eski vilayet binasının arkasındaki

Jandarma Komutanlığının ağaçlarına ayaklarından başaşağı

asmışlar, üçünü de gece gündüz dövmeye, konuşturmaya

devam etmişler :

-95-

Abdulkadir KAÇAR

-Yavuz Sultan Selim'in Hazineleri neredeee?

-Bilmiyoruz komunatım.

-Sizi konuşturmasını bilirim... diye işkenceler devam

etmiş...

Yakapınar Karakolu'nda olduğu gibi, burada da hayali

yerler söyleyip, dayaktan kurtulmaya çalıştıkça daha çok

işkenge görmüşler, daha çok acı çekmişler...

Zavallı Üç çobanının yakınları bu arada vilayete dilekçe

vererek :

-Bizim yakınlarımızı, jandarma göz altına aldı, bir

haftadır haber çıkmıyor, yaşanlarından endişe ediyoruz, bu

konu da gerekli işlemlerin yapılmasını ve tarafımıza bilgi

verilmesini arz ederiz... demişler.

Bu olayda vilayetin tasarrufunda olduğu için, dönemin

valisi dilekçeyi gündeme getirmemiş veya bekletmiş.

Buradan sonrası daha vahimdir, daha ilginçtir. -Dönemin

Hükümet Tabibi ve renkli kişisi olan Dr. Nebi Ziya Akan,

koyu bir CHP'liydi ve tek amacı da milletvekili olabilmekti.

Üç zavallı kişiyi sorgulayan Agah Yüzbaşı, Hükümet Tabibine

resmi bir yazı göndererek soruyor :

-Biz, Hazineleri bulan üç köylüyü günlerdir jandarmada

sorgulayoruz, Üstlerinde her türlü tasarrufu denedik, ama

konuş turamadık acaba sizin hükümet Tabibi olarak bir

müdahaleniz, konuşma yönteminiz olabilir mi?

Koskoca Merkez Komutanı Yüzbaşı Agah bu yazıyı

yazabilme yanlışlığına düşmüş, İşte çok önemli olan bu

belgeyi de ortaya çıkarttım Dr. Nebi Ziya Akkan da ona şöyle

yanıt vermiş :

-Komutanım, siz hiç merak etmeyin, onları konuş-

turmasını çok iyi bilirim...

-96-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Önce Adana'lı olarak üç çobanı gördükleri işkenceden

dolayı üzüldüğünü konuşmalarının kendilerinin yararlı

olacağını, yoksa, çok farklı yöntemler uygulanacağını

anlatarak konuşturmaya çalışmış... İkna edemediği çobanlar

da yalvarıyormuş.

-Doktor Bey, Komutanım, Astsubayım, valiahi-bilahi

biz hazine falan bulmadık, içinde altın olacağını sandığımız

çanak ve çömlek bulduk, köyden bir arkadaşımız yalan

söyleyip, Yavuz Sultan Selim"in Hazinelerini bulduğumuzu

söyledi... Bize acıyın, çolumuz-çocuğumuz var, nolur

yapmayın...

Ama, kimseye bunu dinletememişler... Dr. Ziya Akkan,

Bunları Yakapınar’a götürün, orada konuşturmasını bilirim...

demiş.

Ve kimsenin aklına gelmeyecek biçimde bir işkence

yöntemiyle koskoca bir kazana tuzlu su yapmış, üç garip

çobanı başaşağı ayaklarından asarak, Dr. Akkan, bardak

bardak tuzlu suyu saatlerce çabanlara içirmiş.  O gariplerin

iç organları parçalanmış, sabahlara kadar inileyip, yalvar-

mışlar. İşkence yapanlardan birisini bir korku almış,

ayaklarından ipleri kesip, mideleri parçalanan, ağızlarından

salya akan üç kişiyi.

-Eyvaah, başımızı derde soktuk, bunları Devlet Hasta-

hanesinin önüne atıp, canımızı kurtaralım demiş. Jeep'in

içine konulan zavallı üç köylününün cesedi Devlet Hasta-

hanesinin önüne atılmış...

Bu olay Ulusal basın olan Hürriyet'te üç satır verilmiş,

cesetler daha sonra yakınlarına teslim edilmişti...

Bu konuda beni uyandıran Şahin Esendemir’di. Bu gün

bile kendisine teşekkür ediyorum, ama o dönemde bu haberi

yazmak kolay değildi. Çünkü karşımızda Asker, Vilayet ve

-97-

Abdulkadir KAÇAR

Hükümet vardı, üstelik bunun kanıtlanması da çok zordu.

Olayı adım adım bilip-yaşayanlarda konuşamıyor, hiç kimse

zavallı üç kişiye tuzlu su içirildiğini işkenceyle öldürüldüğünü

söyleyemiyorlardı...

Vilayette adi bir olay gibi konuyu örtbas etmişti,

dosyalarda kapanmıştı. Adliye harekete geçemiyor, savcılar

ve hakimler görev yapamıyordu...

Herkesin her zaman girip-çıktığı, kapımın açık olduğu

uzun masada bir toplantı yapıp, Güney Haber'in yeni bir

gazete olması nedeniyle vurucu haberlere ihtiyacımızın

olduğunu anlattım, sonucunun ne olacağını bilmeden,

başladım. Vurucu başlıklarla, herkesi titreten haberi

duyurmaya :

“ÜÇ ÇOBANININ KANI YERDE KALMAYACAK”

“KORKUNÇ İŞKENCE”

“TÜYLER ÜRPERTEN CİNAYET...”

Bu riskli başlıkları atarkende bir yandan gelen ihbarları

değerlendiriyordum, Çoban Aileleri gazeteye geldiler, konu

hakkında vilayete dilekçe verdiklerini söylediler... Bu

dilekçeninin örneğini ele geçirip, yayınladım fırtınalar koptu.

İhbarların ardı arkası kesilmiyordu, Dr. Nebi Ziya Akkap'ın

Agah Yüzbaşı'ya yazdığı konuşturma yöntemlerini sorduğu

belgeyi yayınladım depremler oluyordu... Ve en son olarakta

bu işkencenin ilk basamağını yaratan astsubayın bir

yakınından bana ihbar mektubu gelince, orada olay en ince

biçimde anlatılınca, doğru adliyeye gittim ve Cumhuriyet

Savcılığına teslim ettim... Bu yayınlarımız ve belgelerimiz

üzerine Cumhuriyet Savcıları zorunlu olarak soruşturma

açmak durumunda kaldılar. O dönemin savcılarını da bu gün

-98-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

bile tebrik ediyorum. İlk olarak Hükümet Tabibi Dr. Nebi

Ziya Akkan tutuklandı.

Lüzumu Mahkeme kararı alındıktan sonra Yakapınar

Jandarma Astsubayı tutuklandı, Peşinden Agah Yüzbaşı da

tutuklandı...

12 Eylül'e doğru adım adım giderken, yerel basın olarak

garip üç çobanın işkenceyle öldürülmesi olayında yavaş

yavaş intikam alıyorduk...

Bu kişiler Ağır Cezada yargılanmaya başlayınca suçu

birbirlerinin üstüne atmaya başladılar. Olay artık tüm

berraklığıyla gözler önüne serilmişti...

Sonraki Günlerde Sıkıyönetim beni sorguya aldı:

-Erol Erk, sen asker düşmanı mısın?

-Hayır efendim, benim babamda askerdi, kesinlikle

asker düşmanı değilim, açın dosyalarıma bakın, o zaman

benim kim olduğumu göreceksiniz... dedim.

Dosyalarım teker teker ortaya konulduğunda, devlete

verdiğim hizmetten övgüyle söz ediliyordu. Gurur belgelerimi

görünce beni tebrik ettiler. Çünkü, hiç bir hatam olmamıştı,

devletin yanında ve onunla olmuştum, yasaların hükmünü

uygulanması için sağlamıştım...

Adana'da artık bu olay çok büyük depremler yaptığı,

fırtınalar koparttığı, herhangi bir kamu olayına neden

olabileceği hesap edilerek İzmir Ağır Ceza Mahkemesi'ne

alınmıştı...

Duruşmaların sonunda, Mahkeme Hükümet Tabibi Dr.

Ziya Akkan'ı, Agah Yüzbaşı'yı, Yakapınar Jandarma Karakol

Komutanını 36'şar yıl hapis cezası verdi...

Dr. Nebi Ziya Akkan cezaevinde rahmetli oldu.

-99-

Abdulkadir KAÇAR

Agah Yüzbaşı ve Astsubayın izlerini de kaybettim.

Ama, bugün anılarımı anlatırken, bir gazeteci olarak

pişmanlık duymuyorum ve vicdan huzuru içinde anlatıyorum.

Yüzlerce olay çıkarttım ortaya, bazılarından pişmanlık duymuş

olabilirim belki, ama bu olaydan asla ve asla pişmanlık

duymuyorum.

-100-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

GÜNEY HABER EFSANEDİR

Yerel basında yaşamak bir üniversiteye gitmek kadar

hatta daha da önemlidir. Çünkü, yerel basın kolluk kuvvet-

lerinin yapamayacağı şeyleri bile yapabilecek bir güçtür.

Toplumun arasındaki uçurumları yok eder. Hatta çok liyakatli

kişileri politik alanda da yükseltecek güçtür...

Yerel basının Adana tarihine bakacak olursak, bu süreç

çok büyük bir dev niteliğindedir. 1918 yılından beri, Türkiye

Cumhuriyeti'nin kurulmasında önemli görev alan Yeni Adana

Gazetesi bir simgedir, bir ayrıcalık taşır. Ancak, bu güzel

gazete, ekonomik sıkıntıları nedeniyle toparlanamadığı,

istenilen güce ulaşamadığı için olduğu yerde kaldı, yani başka

deyişle, emekleme aşamasını yürümeye çeviremedi. Bu

haldeyken Adanamızda mantar gibi yeni gazeteler çıkmaya

başladı, bu konudaki bir efsane isim GÜNEY HABER'dir...

Bugün benim anılarımı yayınlayan Güney Haber, ilk Güney

Haber'in bir yerde torunu sayılır... Gerçektende ilk Güney

Haber Doğu ve Güney'de bir efsane isimdi, Zaloğlu Rustem

kadar güçlü, Tarih yaratan Köroğlu destanı gibi korkusuzdu.

Bu efsanenin doğuşu, benim Tercüman'dan emekli olduktan

sonra orada kader birliği yaptığım çok değerli dostum-

arkadaşım İsmail Okuroğlu'yla işbirliği yapmamız ve rahmetle

-101-

Abdulkadir KAÇAR

andığım Kemal Ilıcak'ın bize verdiği olanaklarla mümkün

olmuştur. 12 Eylül ihtilalininin olduğu dönemlerde fırtınalar

yaratan bir dev, şaheser, bir efsaneydi o... Bütün ulusal basın

askerden korkup zangır zangır titrerken Güney Haber

destanların üstüne destanlar yazdı, arşivlerde bu başarıları

görmek olanaklı.

Danışmanı ve Genel Yayın Yönetmeni olduğum Güney

Haber Gazetesi cesaretin simgesi olarak girdiği her yerden

ses getiriyordu, ve aynı dönemde hiç bir İstanbul gazetesi

onun kadar vurucu, etkili, değildi olamazdı, olamadı. Bugün

aktif olarak çalışan pek çok gazeteci arkadaşım, o gazetede,

gerçek basın mensubu olmanın zevkini tatmışlardır... Biz o

zaman ne yaptık? Halkı haraca mı bağladık? Hayır, Masumları

mahkum mu ettik? Hayır, Zavallıları ezdik mi? Hayır. Yerel

basın olarak, gaddarları, soyguncuları, yasadışı olanları dize

getirdik... O dönemde yasaların dışında hareket edenler,

Güney Haber Gazetesi'nin karşısında buz gibi eriyip, zangır

zangır titriyorlardı...

Güney Haber'in öncülük ettiği yerel basın atağında

meslektaşım Alaaddin Kutlu,  Ekspres'i yarattı. Eksperese

önücülük eden Güney Haber sonradan kapandı, haha küçük

ama en az onun kadar etkili olan YENİ GÜNEY HABER

Gazetesi'ni çıkarttım. Pehlivan fıkralarındaki Arnavutoğlu'nun

Kel Aliço'ya meydan okuduğu gibi biz o küçücük boyumuzla

dev yolsuzlukların karşısına dikilerek meydan okuduk. İyi

mi ettik, kötü mü ettik? Bunu tartışmıyorum, fakat Güney

Haber Gazetesi'nin adını Yerel  Basının silinmez simgesi

haline getirip, bölgemizin ve Türkiye'nin kaderine altın

harflerle yazdık...

-102-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Daha sonraki yıllarda, bizden güç ve cesaret bulanlar

da yerel basın konusunda faaliyete başladılar. Bölge, Toros,

Haftalık Haber bunlardan bazılarıdır. Ama, devletin ve halkın

katkısı olmadığı için, biz nasıl battıysak, şu anda da Adana'daki

yerel basın çırpınmaktadır. Devletin resmi ilanla verdiği

parayla Çalışanların maaşını ancak ödeyebilmekte, resmi

vergilere bu para yetmemektedir.

Burada bir gerçeğin daha altını çizmek istiyorum;

Birinci Güney Haber'de her şey çok iyiydi, ama ikinci

YENİ GÜNEY HABER, de para bulabilmek, personelin

maaşını ödeyebilmek için, zaman zaman 50, 100 abone için

teslim oluyorduk. Ve yine çalışanların maaşlarını ödeyebilmek

için, olmadık zenginlerin önünde 50 kere takla atıyorduk.

Bunu yapmak zorunda kaldık. İyimi ettik, kötü mü ettik? Bu

da tartışılacak bir konudur. Ama, ekonomik özgürlüğü

olmadığı sürece yerel ve ulusal "basın içi kof olan koskoca

bir hikayedir. Benim bu alanda çalışan ve yatırım yapmak

isteyen arkadaşlarıma ricam şudur. Ekonominizi kesin olarak

dengelemeniz  gereklidir. Aksi takdirde sonu hüsran olur,

teslim olmaktan başka çareniz kalmaz... Ekonomik özgürlüğü

olmayan gazete kafa tutamaz, boynu hep eğiktir.

Benimle ilgili şunu-bunu söylediler, ama asla haram

yemedim. Zaten ben bu gün o şekilde davransaydım, trilyoner

olurdum, kirada oturmazdım... Yerel basındaki gibi yerel

televizyonlarda da aynı sıkıntılar yaşanıyor ama orada

uyanıklarda yer alıyor. Çaresizlik içinde idealizm peşinde

koşan arkadaşlarım da var. Uyanıklara helal olsun, çaresizlere

de Allah yardım etsin. Ben hiç bir zaman uyanık olamadığım

-103-

Abdulkadir KAÇAR

için bu işi beceremedim. Uyanık olmak, yapay olmak ayrı

bir kabilyet gerektiriyordu oyunu kurallarına göre oynayan

arkadaşlarımda belli bir sayıda vardır...

İdealist olan gazeteci arkadaşlarıma şunu söylemek

istiyorum:

Lütfen, yerel basının gücüne inanın, etkinliğinizi

arttırmanın çabası içine girin. Bazen idealist olmaktan

vazgeçin ve toplumun istedikleri güzelliklerini bulmaya,

yazmaya ve yansıtmaya çalışın. En büyük olayları, 45 yıllık

meslek yaşamımın yerel basında olan bölümünde gerçek-

leştirdim.

Bazı odaklar :

-Amaaan canım, Güney Haber Gazetesi yazmışta ne

olmuş? diyenlere aldırmayın.

Bu şekilde davrananlara geçmişte dünyayı zından

etmiştim.

Dahasını söyleyeyim :

-Güney Haber ne yazarsa yazsın... diyen pek çok kişide

hapise girdi...

Gerçek gazeteciyi hiç bir olay, hiç bir kişi bozamaz

Gerçek gazeteci katıksız bal gibidir, zaman geçtikçe kıymeti

daha çok anlaşılar...

-104-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

IŞIK YURTÇU ELİMDE BÜYÜDÜ

Gözlerimi henüz kaybetmeden televizyonlardan

birisinde, Işık Yurtçu'yu, saçı-sakalı birbirine karışmış, tutuklu

bir gazeteci olarak izlediğimde çok üzüldüm. Çünkü, Işık

benim elimde buyüyen, küçücük bir çocuktu o dönemlerde

kısa pantalonlu çocuktur. Babası Çoban Yurtçu ile çalışırken,

sürekli gazeteye gelip-gider, dizgi-baskı işleriyle yakından

ilgilenir bu mesleğe aşırı ilgi duyardı. Benim Ustam olan

Çoban Yurtçu da onu çok sever üstüne titrerdi... Ama, Işık'ın

yaşamımın bir bölümü yurtlarda geçti daha sonra da büyük

bir adam olunca fanatik bir dünyaya, şu anda HAKİKİ; sosyal

adalet sınırlarını aşan fanatik bir ileri uca gönül verdiği içinde

başı dertten derde girdi. Zaman zaman  yazı işleri Müdürlüğü

yaptığı çeşitli gazetelerdeki haberler nedeniyle de büyük

cezalar yedi...

Işık kendisini hala düşünce suçlusu olduğunu söylüyor,

savaşını haklı buluyorum, katılıyorum, basın ve her konuda

ülkelerin alabildiğince özgür olması, düşünceninin suç

olmaması şarttır. Bu düşünce öyle bir pınardır ki, tadına

doyum olmaz. Ama düşünce özgürlüğünün sınırları toplumun

yararlarının dışına çıktığında o özgürlük geri tepen silah

gibidir.

-105-

Abdulkadir KAÇAR

Sevgili Işık'ın idealinde pek çok gazeteciye yanımda iş

verdim, neredeyse denetlenemez olan sağcı-solcu gazeteeilere

müdahale etmeden onlarla aynı masaya oturma becerisini

gösterdim. Benim bu düşüncemde özgür düşünceye verdiğim

önemden kaynaklanır. Demek ki, bende sosyal adaleti ileri

ucuna kadar savunuyorum, ama bir yerde duruyorum. Eğer,

o sosyal adaletin ileri ucunda, cemiyeti tahrip edici, illegal

yollara sapma olayı varsa, ben onda yokum. Rahmetli Çoban

Yurtuçu yani Işık'ın babası da solcuydu. Bunun ekolünde

yetişen herkes solcuydu, ama solcu olmak ayrı, bir illegal

tarza dönüşüp cemiyetlere ters düşecek, konularda zıtlaşmalar

anlamsızdır..

Anılarımı okuyanlara şu konunun altını iki defa çiziyor

rum... Geçenlerde televizyonda 1968'lilerin kuşağının

tartışmalarını dinledim. Aslında Kominizmin Türkiye de ilk

kez patlaması, koroinistlerin özgürlük istemiyle sokaklara

dökülmesi, vurucu ve kırıcı olmaları o dönemlere rastlar. Bu

yolda idam edilenler vurulanlar, yaşamını yitirenler oldu.

Ama istedikleri yere varamadılar. Bu sorun o zamandan bu

zamana kadar geldi ama hala, kapanmadı. Sağda da solda

da ölenleri rahmetle anmak görevmizdir. Sorunu insani

açıdan ele almak istiyorum. Bu yerel basın açısından çok

önemlidir. Ben insanı insan olarak kabul eden bir kişiyim.

İster kominist, ister sağcı olsun, o kişi insansa bir zarar

gelmez.. Ama, o içindeki fırtınaları, kötülüğe, eyleme

dönüştürünlerde yasaların önünden kaçamayacaklardır.

-106-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

EŞEK  ARILARININ

DELİĞİNE ÇOMAK SOKTUM

Dünyada bile gücü tartışılamaz boyutta olan Yerel

Basının en somut örneği Amerika ve Avrupa'da görülür. Bu

ülkeler uygarlıklarını yaratırlarken, yerel basınla kol kola

yürümüş, onun hep güçlü ve etkili kalabilmesi için her türlü

desteği, yardımı, işbirliğini yapmıştır. Gerek okur, gerek

devletler bu uygar ülkelerde yerel basının önünü hep açık

tutup, teşvik etmişlerdir.

Dünyada bu kadar güçlü olan yerel basın ülkemizde,

iyi organize olamadığı için ekonomik sıkıntılar nedeniyle,

çaresizlikler içinde, çalışanı ve patronlarıyla birlikte olumsuz

ve kötü bir kaderi paylaşmaktadır. Bu nedenle gücünü tam

olarak kanıtlayamadığı içinde, layık olduğu yere ve hedeflere

ulaşamamıştır. Yerel basının yerini son 5-6 yıldır Görsel basın

diye niteleyebileceğimiz yerel televizyonlar aldı, onlarda aynı

kültür ve olumsuz kaderi yaşamak zorunda kaldı.

Devlet politikalarında yerel basına ayrılan tahsisatlar

hep çok çılız, yetersiz, olduğu için yerel basın can çekişircesine

debelenmekte, canını kurtarmaya çalışmaktadır. Oysa, yerel

-107-

Abdulkadir KAÇAR

basına gösterilecek ilgi yaygın basından daha da etkilidir.

Yerel basında yetişen ve mesleklerini orada sürdüren

arkadaşlarım, üzülerek belirtmeliyim ki, karınlarını doyur-

manının çabası ve mücadelesi içindedirler. Bunu yaparkende

demokratça davranış biçimi gösterememektedirler. İdeal

peşinde koşma yerel basında önemli bir ölçü, bir hedef

olmasına rağmen, bunun peşinde koşupta toplamak,

istedikleri ve layık oldukları yeri bulamazlar. Çünkü, ideal

ölçülere sığındığında menfaat guruplarının birlik oldukları

yuvalara girmek zorunda kalacaktır. Bu guruplara karşı

çıktığı sürece de onlar gün gelip gazeteciyi boğacaklardır.

Başka deyişle, Eşek arılarının olduğu deliklere çomak

sokmadığıdın sürece, cebinde basın kartın, kokteyllerde,

elinde içki bardağınla, kuş sütünün eksik olduğu sofralarda

kahkahalarla gülebilir, Başbakanlar, Bakanlar, Milletvekilleri,

Valiler, Emniyet Müdürleri, Belediye Başkanlarıyla kahkaha

atabilirsin. Ama, o gazetecilik değil, sadece bu mesleğin

renkli, özenilen, ama içi kof dünyasıdır...

Bu tipler, toplumun sevdiği, ilgi gösterdiği kaleminin

ucunu sivri tutmayan, gerek kişisel, gerek devlet çıkarları

için eğriye doğruya karışmayan, köşesinde oturan,

BEYEFENDİ kılıklı heriflerdir. Bu işin içinde rahatlıkla

yaşayabilirler, halktan kopuk yaltakçılardır...

Ama, gerçek gazeteci halkı sortmlarla birleştiren

adamdır, halkın gözünü açan, doğruları ortaya koyan kişidir.

Ve çıkar gurupları ise halkın gözünün açılmasını asla istemez.

Çünkü, büyük halk yığınları bir şeylerin farkına varırsa, gözü

açılırsa, yolsuzluklar, vurgunlar, rüşvet, talan yağmalar ortaya

-108-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

çıkacağı için, kimse bu şekilde, aktif gazetecilik yapan kişileri

sevmez... Üzülerek belirtmeliyim ki, bu gazetelerin ne

patronları, ne de çalışanlar pek sevilmezler, ben bunu yıllarca

yaşadım. Bunun aksini idda eden bir kişi varsa ğörsel

medyanın önünde tartışmaya hazırım, onlara HODRİ

MEYDAN diyorum.

Ama buna cesaret edebilecek, benimle bu konuyu

tartışacak kişilerin olduğunu sanmıyorum. Çünkü, 45 yıla

varan gazeteciliğimin tarihsel deneyimimle, mesleğimin her

aşamasında yıllarca çaba harcayan birisi olarak bu konuyu

benden daha iyi bilenlerin olacağını sanmıyorum.

-109-

Abdulkadir KAÇAR

ERSİN AYDIN'LA

ANAVATAN'DAN YAVRUVATANA

Tercüman Gazetesi'nde 9 yılı aşkın süren çalışmalarımda

beni doruk noktaya çıkartan, adımı Türkiye'ye dünyaya

duyuran en önemli, bir olay da ünlü maratoncumuz Ersin

Aydın'ın, Anavatan'dan Yavruvatan’a yüzerek gitmesidir.

İngiliz basının da peşimden koştuğu bu olay yaşamımın en

heyecanlı, en unutulmaz serüvenidir,

Kıbrıs Barış Harekatı henüz yapılmıştı. Ancak biz

Türkler yüzerek de Türkiye'den Kıbrıs’a çıkacağımızı

kanıtlamak istiyorduk. Bu konunun projelendirilmesi seviğili

dostum, spor yazarı Necmi Tanyolaç ile İslam Çupi’ye aittir.

Adana'da yetişmiş, çeşitli, madalyaları olan, Kısa boylu,

tıknaz, esmer bir arkadaşım olan Ersin Aydın bir süre önce

Manş Denizini geçerek, Avrupa'dan İngiltere'ye yüzmüş ve

dünyada adından söz edilmişti. Tercüman'ın bu fikrini

benimseyen Ersin'in Anamur'dan Kıbrıs'a yüzme olayını

kimin gerçekleştirebileceği düşünülürken, İstanbul'da

tartışılırken benim adım geçmiş :

-Erol Erk, biraz deli doludur, ama olayları değişik

boyuttan ele alan, farklı yöntemler kullanan ve Adana

Temsilcimizdir. Bu projeninin gerçekleşmesi ona bağlıdır...

demişler.

-110-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Bu planlar yapılırken beni İstanbul'a çağırdılar. Kemal

Ilıcak’ın odasına gittik. Düşünce henüz hamdı, ve yapılacak

çalışmaları tartıştık, sonuç olarak Kemal Ilıcak şöyle dedi.

-Erol, bu büyük planımız Türkiye'de değil, dünya da

büyük yankı uyandıracak, sansasyon yapacak, gazetemizin

trajını da arttıracaktır... Senin, bu işi yapmanı istiyorum.

-Emrin olur abi, Ersin'i Anavatan'dan Yavruvatan'a

yüzme işi başarıyla uygulanacaktır, en küçük bir şüpheniz

olmasın.

-Sağol Erol Sana güveniyorum... dedi.

Dönemin parasal değeri ve Tercuman'ın bütçesine göre

Kemal Ilıcak, hiç bir şey esirgemedi, para sınırı koymadı.

Plana göre Ersin Aydın, Anamur'la Girne arasındaki

mesafeyi yüzecektir. En büyük faktör, köpek balıklarıydı.

Bunun için bir demir kafes planladım. Mersin'de boyu 10x5

metre olan büyük bir demir kafes yaptırdık.

Bu organizasyonun patronu bendim, İslam Çupi ile

dönemin en büyük foto muhabiri olan Mahmut Küçük, gemi

ya da motordan olayı takip edecek, ben de helikoplerle bu

maratonu Kıbrıs'a kadar sürdürecektim. Ancak, planlar

düşündüğüm biçimde kolay olmamıştı, bir takım zorluklar

vardı. O günlerde bu yüzme de kullanacak motoru

bulamamıştık. Kadere bakın ki, Mersin ve İskenderun'da

bulamadığımız motoru, benim "Soğukoluk’ta bastığım

Muhteşem Otelin sahibi Bahriyeli Emin'in kardeşinde bulduk.

Durumu anlattığımda şöyle dedi Emin Ağa.

-Erol, zamanında sen bize büyük kötülük yaptın, ama,

biz sana iyilik yapacağız, bu milli davaya motorumuzla

katılmak istiyoruz ve ücret talep etmiyoruz...

-111-

Abdulkadir KAÇAR

Çok sevinmiştim, büyük bir balıkçı motoruydu. Görkemi

falan harikaydı, ama ne bir telsizi, ne de radarı yoktu.

Serüveninin ikinci boyutuda havadan benim olayları

izlemem, olayı İstanbul ve Kıbrıs'a anında bildirmemdi. Yine

kendi insiyatifimi kullanarak Konya'daki 2. Ordu Komutanı

General Gemal Turan'a önce dilekçe verip, sonra da kendisini

 ziyaret ederek, bu milli  davada havadan izlemem için adıma

bir helikopterin tesis edilmesini istedim.

Mersin'e yerleştirdiğim İslam Çupi ve Mahmut Küçük

endişeliydiler.

-Erol, bu işi nasıl becereceğiz?

-Siz kafanız'ı yormayın, sadece izleyici olarak

gözlemleyin, sonucu görün.

İslam Çupi :

-Erol sana Şeytanı bile baştan çıkartır diyorlar, bakalım

bu konularda ne yapacaksın?

İkisi de Mersin'de benden talimat bekliyorlardı...

Bu işin üstesinden gelmemin tek koşulu ordunun bir

helikopter tesis etmesiydi. Aksi takdirde günlerdir yayınlanan

haberlerimiz fos çıkacaktı. Tercuman olarak yarattığımız bu

heyecanlı eylemin etkisi Kıbrıs halkını, Rauf Denktaş'ı, orada

görev yapan büyük asker Bedrettin Demirrel'i de sarmıştı,

herkes bekliyordu. Esas olayın kahramanı olan Ersin Aydın

da günlerdir, haftalardır bu yüzmeye hazırlanıyordu...

Bir süre sonra Mersin'de yaptırdığım, demir kafeste

törenle Anamur'a getirildi, motorumuzun kaptanları da hazır,

benden START bekliyorlardı. Bu arada beklenen son gelişme

de olumluydu. 2. Ordu Komutanın Erol Erk adına tesis ettiği

helikopter iki yüzbaşı pilotla birlikte Mersin'e gelmişti. Kıbrıs

-112-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Barış Harekatına da katılan, birisi kıdemli iki yüzbaşı

şöyle'dediler:

-Erol Erk, Şu andan itibaren senin emrindeyiz. Ancak

bize 24 saat süre verildi, bu süre içinde görevimizi tamam-

lamak zorundayız..

Canım çok sıkılmıştı.

-Vallahi, bu süre yetmez, ama merak etmeyin ben uzat-

tıracağım...

-O halde 2. Ordu Komutanlığıyla yeniden temasa

geçmeniz gerekecek..

Yüzbaşıları da Türkmen Oteli'ne yerleştirdim.

Benim kadim dostum, arkadaşım olan Kel Hasan

Mersin’de WHİTE HORSE isimli enternasyonal bir gece

kulübünü işletiyordu. Yıldızların hepsi İngiliz, Fransız,

Amerikalı, Perulu, Kanadalı, Venezuellalıydı. Kel Hasan kel

kafasıyla beyaz ceketi, lacivert pantolonuyla kızılderilileri

andıran o muhteşem tablosuyla nevi şahsına münhasır bir

patrondu. O kadar güzel arkadaşlığımız vardı ki, benim ve

benim adıma gelen bütün konukları White Horse’de

ağırlamayı kendisine birinci görev sayıyordu. Tercuman gibi

muhafazakar bir gazeteninin temsilcisi olarak eğlence ve

gece yaşamından uzak durmam gereken bir dönemde

Kelhasan'ın bana yakınlığı, arkadaşlığı hiç bir zaman

değişmedi. Oysa ben onun ne reklamını yapıyor, ne gazetede

haberini çıkartıyor, ne de dolaylı bir yardımım olmuyordu.

Kelhasan'la olan dostluğum tamamen benim emrimdeki bir

platoydu. O gece benim pilotları kandırmam ve 24 saatlik

süreyi kesinlikle uzatmak gerikiyordu. İslam Çupi, Mahmut

Küçük ve büyük ekip show programı içerisinde ne

-113-

Abdulkadir KAÇAR

yapacaklarını şaşırdılar. Dünyanın dört bir yanından gelen

kızlar show yaparken yüzbaşılarda keyifleniyorlardı. Hiç

unutamam pilotlar bir ara, alkolün bolluğuyla.

-Yahu Erol Erk, sen büyük adamsın, kardeşim istersen

merkezden izin al, istersen alma, biz senin emrindeyiz.

Bu benim için büyük başarı, hatta süper gelişmeydi.

Anamur'daki gemiye erzakları yığmaya başladık,

yolculuğun ne kadar süreceğini bilemiyorduk, 30 - 40 - 50

saat gibi laflar dolaşıyordu. Motoru tepeden tırnağa, kuş

sütüyle donattım. İslam Çupi ve Mahmut Küçük içinde bir

kaç koli rakı koydurdum. İstanbul’la da sürekli temas

halindeydik, yaptığım her çalışma için, Necmi Tanyolaç abim

sürekli İstanbul'dan bağırıyordu :

-Aferim Erol, fevkalade güzel, fevkalade güzel.. kafanı

yorma abi, bu iş kesinlikle olacak...

-Erol sana güveniyorum, inanıyorum, hiç bir hata

yapmayacağına inanıyorum... Senden adım adım kazanılmış

dev bir zafer bekliyorum...

Planımıza göre motor akşam Anamur'dan hareket

edcek, ertesi gün saat 16.00'da Girne’de olacaktı. Ama, o gün

gördüğüm deniz, hırçın, dev dalgalarla dolu, korkunç, fışkıran

bir görünümdeydi. Motor bile, Ersin'i alacağı iskeleye yanaşa-

mıyordu. Ama start vermek zorundaydım. Ersin Aydın'da

havasındaydı.

Artık hareket saatini beklerken, Anamur'da bir

lokantada son yemeklerimizi yeyip, sohbet ettik, Pilotlar

Mersin'de beni bekliyorlardı. Anamur'dan start vermek için

her şey gözden  geçiriliyordu, motorun kaptanları, bir tehlike

altında, ne bir telsiz, ne bir radarları yoktu. Ama, yine de

-114-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

tüm kaptanlar ve personel motora bindi. Azgın Akdeniz

suları da susmak bilmiyordu. Ersin'i göndermenin riski de

vardı. Ama, mutlaka start gerekiyordu. İslam Çupi ve Mahmut

Küçük'te biraz alkolle rahatladıkları için :

-Erol Abi, gidebiliriz..

-Korkmuyoruz abi, bize bir şey olmaz dediler.

Motordaki kamaralarına yerleştirdim. Onları yolcu

ederkende:

-Arkadaşlar hiç canınızı sıkmayın, sucuklar,  peynirler,

pastırmalar, turşular, aklınıza gelen gelmeyen yiyecekleri

gemiye doldurdum...

Ersin biraz tereddütlüydü :

-Erol ben denizde nasıl yüzeceğim?

-Kafanı yorma, Manş'ı geçen adama Akdeniz çerez

gibidir. Hem tel kafesle yüzeceksin, artık köpek balıklarının

da sana hiç bir zararı olmaz.

Ersin soyundu, yağlandı, kafesine girdi, saat 22.00 de

iskelede toplanan binlerce halkın yoğun katılımıyla star

verdim. Yerel yöneticiler, coşkulu kalabalık saatlerce alkış-

ladılar, hatta bir kaç pare de top atıldı... Onlar açıldıktan

yarım saat sonra şoförüm Ramazan Gülle'ye dedim ki:

-Ramazan arabanın yönünü Mersin'e döndür...

Kısa sürede Mersin'e geldiğimizde pilotlar eğleniyorlardı.

Bende o guruba katıldığımda, herkes soruyor.

-Noldu? Noldu?

-Bizim kahramanlar yola çıktı sabahın seher, vaktinde

kontrol edip, Sayın Denktaş'a ve askeri yöneticilere bildire-

ceğim...

-115-

Abdulkadir KAÇAR

ERSİN AYDIN’I GÖTÜREN

MOTOR KAYBOLDU...

Sabahleyin erkenden kalktık. Gümrük alanındaki

helikoptere binip Anamur’a doğru uçmaya başladık. O sırada

kıyıdaki muz bahçelerinin ne kadar güzel olduğunu gördüm.

Kıbrıs Barış Harekatına da katılan birisi kıdemli Yüzbaşılara

sordum:

-Kıbrıs barış Harekatını nasıl başardınız?

-Biz Allah’a sığınarak yaşıyoruz, Akdeniz’e düşsek

köpek balıklarına yem oluruz, bu konuda karşı hiç bir

önlemimiz yok. ALLAHUEKBER diyerek yola çıkıyoruz.

Çok şaşırmış, korkmuştum da.

-Şimdi denize düşsek ne olur?

-Yine köpek balıklarına yem oluruz.

Hem Amerikalı pilotlar, bizim Akdeniz’i böyle aşmamızı

bir türlü anlayamamışlardı. Çünkü onların köpek balıklarına

karşı özel korunma yöntemleri vardır...

Hem konuşup, hem de Anamur Girne arasını helikop-

terle gidiyorduk, ama bu güzergahta, ne bir gemi, ne bir

tekne, ne de akşam 22.00 de yolcu ettiğimiz arkadaşları

göremeyince iyice telaşlanmıştım. Motorun ne telsizi, ne de

-116-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

radarı olmadığı için şüphelerim arttıkça artıyor, pilotlar da

aynı tedirginliği yaşıyorlardı.

-Ya battılar, ya da kayboldular... diyorlardı.

Girne’ye kadar uçuş yaptık ama bir ize raslamadık.

Muhafızlardan haber almak için Mersin’e geri döndüğümüz

de saat 16.00’ydı. Oysa bu saatte motorun ve Ersin Aydın’ın

Girne’de olması gerekirdi. Bir türlü haber alamıyor, çırpınıyor,

çırpınıyorduk.

Ertesi gün çıkan tüm gazeteler, bizim bu planımızın

fiyasko ile sonuçlandığını belirtiyorlar, şöyle manşet

atıyorlardı:

-ÜNLÜ MARATONCU ERSİN AYDIN AKDENİZ’İN

SULARINDA KAYBOLDU.

-ERSİN’İ KIBRIS’A GÖTÜREN MOTORDAN HABER

ALINAMIYOR.

-ERSİN’İN YAŞAMINDAN ENDİŞE DUYULUYOR.

Tüm dünya aynı şeyleri söylüyordu, gazeteler, okurlarına

ve dinleyicilerine duyuruyorlardı... Ben akdeniz’in üzerinde

dolaşıyordum. İstanbul beni bulamıyor, büyük panik

yaşanıyordu.

Necmi Tanyolaç’ı bulduğumda o da bağırıyordu.

-Yahu Erol koskocaman motoru nasıl kaybettin?

-Abi, Vallahi, yolcu ettim, yarım saat arkalarından

baktım. Ama motorun radarı, telsizi olmadığı için “ALLAHU-

EKBER” diye yola çıktılar...

O kritik geceyi Mersin’de biraz telaş, biraz heyecan,

korku ve panikleyerek geçirdim. Pilotlar aynı telaşı, paniği

 paylaştılar, o sırada Kel Hasan’ın WİHİTE HORSE’unda

-117-

Abdulkadir KAÇAR

oturuyorduk, ama diken üstündeydik. Vazgeçilmez dostum

Kel Hasan beni teselli etmeye çalışıyordu.

-Erol, kafanı yorma, o motorcuların hepsi profesyoneldir.

Akdeniz’i karış karış bilirler, canını sıkma, bir akıntıya kapılıp

ters yöne gitmiş olabilirler, rotayı şaşırmış olabilirler...

Söylenenlerin hiç birisi beni teselli  etmiyordu. Sabahın

erken saatlerinde yeniden havalandık. Pilotların oysa 24 saati

iki defa geçmişti. Onları teselli etmeye çalışıyordum.

-Arkadaşlar, bu bir milli davadır. Kafanızı hiç bir şeye

takmayın, size komutanlarınız hiç bir şey diyemez, deseler

bile bu olayın organizatörleri olarak sonuna kadar sizi

savunacağım, kesinlikle endişe duymayın.

Sabahleyin ikinci seferimizde Akdeniz’in üzerinde

yaklaşık iki saat aramamızdan sonra Anamur’dan yolcu

ettiğim motoru Girne’ye çok uzaklarda bulduk. Yavaş yavaş

Kıbrıs’a doğru yol  alıyorlardı. El salladık. Onlar da rahatlayıp,

bize el salladılar. Ben show yapmamız gerektiğine inandım.

Çünkü Rumlar motorun gelmemesine, kaybolması haberlerine

çok seviniyorlar, nara atıyorlar, Rauf Denktaş ise eziklik

duyuyordu. Bu konuda Bedrettin Dalan Paşaya mesaj iletmem

gerektiğini düşündüm. Kalemle beyaz kağıda, motorla Kıbrısa

yaklaşan İslam Çupi’ye bir not yazdım:

-Girne’ye bir mil kala demirleyin, benim talimatımı

bekleyin...

Saat 11.00 - 12.00 olmuştu, alçaldık, alçaldık bu notu

sert bir madde ile motora atmayı başardım... Onlar da elleriyle

işaret ettiler, söylediklerime aynen uyacaklardı. Helikopterimiz

Girne’nin küçük bir platformuna indi, herkes peşimizdeydi.

Benimle birlikte yürüyorlardı ve soruyorlardı:

-118-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

-Ersin Aydın nerede?

-Ersin ne zaman geliyor?

Elimde James Bond çanta, siyah gözlüklerimle, hiç

renk vermeden Adana’dan tanıdığım Bedrettin Demirel

Paşa’nın yanına gittim, selam çaktım, Kıbrıs Barış Harekatında

kahramanca büyük mücadele veren Paşa beni görünce sarıldı:

-Paşam saat 16.00’da motorumuz Girne açıklarında

olacak.

Bedreddin Paşa daha da rahatlayıp, kalkıp beni bir

daha öptü, hemen telefona sarılıp Rauf Denktaş’a bilgi verdi.

Motor iki gün gecikmeyle adaya ulaşacaktı.

-Paşam, yeniden Helikoptere binip, motoru izleyip,

rotayı takip edeceğim, proğramı ayarlayacağım.

-Peki Erol, seni bekliyoruz.

Tekrar havalandık, bizim motor Girne’ye bir mil kala

demirlemişti. Verdiğim talimat aynen uygulanıyordu. İki

kruvazötörde bizim motoru bekliyordu.

-119-