Gazeteci Erol Erk'in anıları 3

HERKES AĞLIYORDU

Helikopterle saat 15.00'te yeniden Kıbrıs'a döndüm,

tüm GİRNE ayaktaydı, liman Türk bayraklarıyla donatılmış,

bando çalıyor, onbinlerce vatandaş doğal limanı bayram

yerine döndürmüşler, hazırlıklar tamamlanmış, gelişimiz

bekleniyordu. Helikopterden inip Bedrettippaşa'nın yanına

gittim :

-Paşam, her şey tamam, istediğiniz saatte Girnedeyiz...

-Erol, Rauf Denktaş'ta gelecek, ayarlamayı iyi yapalım,

hiç bir aksilik olmasın..

-Tamam Paşam, saat 16.30'da biz GİRNE'deyiz...

Ama, halkın ve protokoldeki herkesin o gözyaşartıcı

manzarasından olağanüstü etkilenmiştim, helikopterle son

kez havalanıp motorun yanına gittim, Ersin Aydın’a vermem

gereken 2. mesajı da kağıda yazıp ağır bir maddeyle aşağıya

attım. Mesajım şöyleydi :

-Ersin, startı verdikten sonra yüzerek kıyıya ulaşa-

caksın...

Aşağıdan el salladılar, her şey tamamdı.

Burada bir şeyin altını çizmek istiyorum, Ersin'in geceleri

motora alınmış olabileceğini tahmin ediyordum, ama karaya

çıktığında Akdenizi yüzerek geçen bir yüzücününün görün-

tüsünü vermesi gerekiyordu. Söylediklerimde tamamen doğru

çıkmış, talimatlarım aynen uygulanmıştı. Saat 16.00'da

Ersin motordan atlayıp yüzmeye başladı. Kıyıda bekleyen

-120-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

onbinlerce kişi sevinçten çığlık çığlığa bağırıyor, kıyametler

kopuyordu. Protokolde Rauf Denktaş, Bedrettin Dalan, herkes

nefesini almadan bekliyordu. Doğal rıhtımda iki tane asker

ellerinde büyük bir Türk-Bayrağı, Beyazlar içinde Doktor

Binbaşı Sağlık Ekibi'nin başındaydı, Bende, denizden

çıktığında elini tutup çekmek için en uca kadar inmiştim.

Ersin'in bir millik yüzmesi 16.30 da tamamlandı, kendi

ellerimle onu tutup karaya çektiğimde, İnzibatlar ve doktorlar

hazır bekliyorlardı...

Zaman aşımına uğradığı için ilk defa itiraf ediyorum,

Ersin'i çok iyi tanıdığım için hemen ona sarıldım, öperken

kulağına söyle dedim:

-Ersin, burada hemen bayıl...

Sesini çıkartmadı, o muhteşem bayram yerindeki halkın

coşkusu artık zirveye ulaşmış herkes hüngür hüngür

ağlıyordu. Ersin benim talimatıma hemen uydu. Sudan çıkıp,

yerlere döşenen halıların üzerinde bir iki adım attıktan sonra

kendisini yere bırakıp bayıldı. O sırada inzibatlardan birisi

elinde tuttuğu Türk Bayrağını Ersin'in üstüne örttü. Ben

uyanması için tokatlar gibi yapıyordum, bir kaç dakika baygın

kaldıktan sonra:

-Erol, ben öldüm mü? Türk Bayrağını neden üstüme

örttüler ki?

-Hayır ölmedin, ama biraz sonra kalk, bir süre daha

bekle... dedim.

Beyazlar içindeki Türk Doktoru, Ersin'in tansiyonunu

falan ölçtü, gerekli tıbbi müdahaleler yapıldı... Ersin ayağa

kalkınca, hemen elinden tutup Rauf Denktaş'ın yanına çıktık,

bir selam verdim:

-Sayın Denktaş, Türkler'in Anavatan'dan Yavruvatan'a

yüzerekte geçebileceğini kanıtladık, Cumhurbaşkanımız

-121-

Abdulkadir KAÇAR

Sayın Fahri Korutürk'ün en iyi dilek masajlarını Adanın  en

büyük lideri olarak size iletmekten haz duyuyorum.

Rauf Denktaş'ın gözlerinden bir damla yaş aktı...

Bedrettin Demirel Paşaya da bir selam çaktım :

-Sayın Pasara, Türk Ordusunun ve Ulusunun mesajını

selamlarını şükran duygularını iletiyorum... dedim.

Hayatında hiç ağlamayan Bedrettin Paşa ilk defa hüngür

hüngür ağladı, bunları söylerken bende hıçkara hıçkıra

ağlıyordum. Herkes denizden yukarı çıkmıştı... 10 yaşındaki

Kıbrıs'lı bir öğrenci Ersin'in boynuna bir çelenk takıp, Kıbrıs

şivesiyle :

“Sayın Ersin Aydın, Anavatandan Yavruvatan'a hoşgel-

diniz, halkım adına size saygıları, sevgileri, minnetlerimizi

sunuyoruz.” dedi.

Bayram yerine dönen o karşılamada onbinlerce kişi

hüngür hüngür ağlıyordu...

Ersin Aydın omuzlara alındı, bir süre Girne'ye taşındı,

gündüz olmasına rağmen, havai fişekler atıldı, çok büyük

bir heyecan, sevinç, ağlama birbirene karışmıştı.

Daha sonra Orduevi'nde yüzme olayının nasıl gerçek-

leştigi konusunda Rauf Denktaş ve Bedrettin Paşa ve üst

düzey protokolün katıldığı her bir salonda brifing verdim.

Yüzme olayının nasıl oluştuğunu, nasıl gerçekleştiğini saat-

saat, dakika dakika anlattım, tutup-tutmadığını şu anda bile

kesin olarak bilemiyorum. Orada aklıma bir de jest yapmak

geldi.

-Bu büyük serüvenin anısına, köpek balıklarından Ersin

Aydın'ı korumak için yaptırdığımız özel tel kafesi Kıbrıs

Müzesine armağan ediyorum...

Büyük bir alkış kopmuştu... O kafes hala oradadır...

-122-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

İNGİLİZ GAZETECİNİN DEV TEKLİFİ

Yüzme olayı buraya kadar dörtdörtlüktü ama Kıbrıs

Rum ve İngiliz Basını peşime düşmüşler. Lefkoşe'de Barış

Harekatı  sırasında da uzun süre kaldığım otelde bir İngiliz

bayan gazeteciyle, Genç Türk Tercümanı beni yakaladılar.

Aslında onların amacı, bu organizasyonda yüzme konusunda

şüphe ediyorlardı. Tercüman aracılığıyla İngiliz Gazeteci:

-Bize bu olayı anlatırmısınız? dedi.

-Ben bu olayı Girne'de, Orduevi'nde iki defa anlattım...

Şüpheli şüpheli dediler ki :

-Peki, bu olayın başka bir yönü var mıydı?

-Yoktu kardeşim, Türkiye’de büyük bir gazeteyiz.

Organizasyon yaptık, amacımız Türklerin Anavatandan

Yavruvatana Kıbrıs'ı yüzerekte işgal edebileceklerini kanıt-

lamaktı, bunu da yaptık...

Resepsiyon sona erdi, olaylar bittikten sonra barlarda

buluştuk, o İngiliz Bayan Gazeteci, Tercümanla tekrar

yanımıza geldi, Tercümanı :

-Erol Bey, arkadaşım sizinle tanışmak istiyor...

-Buyursunlar, tanışalım.

-Sizin bu maceranızı yazmanız için, mensup olduğu

gazete adına size 30 bin paund öneriyor...

-123-

Abdulkadir KAÇAR

-Yavrucuğum, bunlarin neyini yazacağım, hepsini

anlattım zaten, bu milli bir davadır.

-Erol Erk, kafanı kullan, 30 bin paund bu çok büyük

bir paradır...

-Anılarım dünyanının ve Türkiye'nin hatta Kıbrıs'ın

gözleri önünde oldu neyini yazacağım.

Tercüman ısrar edince sordum, Peki, senin bundan bir

çıkarın var mı? Bocaladı :

-Şeey, yok, yani neden olsun ki.

Onların merakı, Ersin Aydın'ın yüzmesinden şüphe-

leniyorlar, bir hilenin olup olmadığını ortaya çıkartmak

istiyorlardı. Eğer, o günlerde ben vatanımı, milletimi satıp,

30 bin paund'u belki 50, 100 bin paundda yaptırabilirdim ve

bunu öderlerdi. Ama, aklımın ucundan en küçük bir ihanet

olmadığı, geçmediği için, onların bu isteklerini geri çevirdim.

Belki büyük bir para alabilirdim, ama bu bemim yapımda

olan birisinin bunu yapması zaten bahis konusu olamazdı.

Benim, vatanım, milletim, askerim, sivilim, o günlerde

inandığım vazgeçilmez değerlerdi. Şu ortaya koyduğum

olayda zaten her şeyi dört dörtlük biçimde açıklıyor.

Bu gün, latife, espiri olarak gördüğüm için yüzme

olayının iç yüzünü, bir takım hilelerini açıklarken pişman

değilim, bir üzüntü. duymuyorum. Şöyle ya da böyle bu

yüzme olayı gerçekleşmiştir, ama kötü hava koşulları

nedeniyle Ersin’in bu şekilde davranması da normaldir...

Bu maceranın Tercüman’a çıkartığı tüm faturası o günün

değeriyle sadece 250 bin liraydı. Kemal Ilıcaktan AFERİM

aldım, Necmi Tanyolaç, 'Büyük Erol’, "Ağa”, Erol dedi, bu

iltifatlar benim için parayla ölçülmeyecek değerde büyük

-124-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

şeylerdi. Meslek yaşamımdaki Ersin Aydın olayı benim

gururla yüz akım, saygınlığım, gerçekleştirmeyi başardığım

en büyük organizasyondur.

Bugün Erol Erk, için bir takım iddialar ortaya atılırken,

erkek, cesur, mert bir gazeteci olarak Tercüman'daki özelliğimi

kimse unutamaz. Bugün benim için bazı konularda ileri geri

konuşanlar, bu olayları yaratıp, merkezi olduğum yıllarda

henüz annesinin karnında bile değillerdir, ya da kısa

pantolonlarıyla okula gidiyorlardı. Adana'dan yetişen bir

gazeteci olarak Babıali'ye mal olmuş bir Kişiyim.

Tercuman'daki bu dev saltanat yıllarım, Güney Haberde de

devam edecekti...

-125-

Abdulkadir KAÇAR

ŞEHÎT OLDUĞUMA ADANA AĞLIYORDU

Kıbrıs Savaşının tam ortasında, Adana'ya şehit olduğum

haberi ulaşmaz mı? Benim hiç haberim yoktu, oysa her gün

gazeteyle temas halindeydim. Akşam üzeri telefonu açtığımda

Şahin Esen demir hüngür hüngür alıyordu.

-Şahin ne oldu yavrum? Neden ağlıyorsun?

-Baba, sen misin? Yaşıyorsun demek? Allaha şükürler

olsun...

-Ne oldu Şahin bana da anlatsana?

-Baba, senin şehit olduğunu herkes biliyor, Milliyet ve

Hürriyet Gazeteleri de biraz önce yayınlamak için fotoğrafını

istediler. Hatta Cenazenin Mersin Devlet Hastahanesi

morgunda olduğu söyleniyordu.

Olay şuydu:

Yine Kıbrıs Barış Harekatında Samsun'lu Metin İsimli

bir gazeteci, olaylar sırasında oradaymış. Yaralanarak ölmüş,

kalbi mi durmuş? Bilinmiyordu. Cenazesi Kıbrıs'tan Mersin

Devlet Hastahanesi'ne getirilmiş. Oradaki Gazete Bayii de

herkesin, dostu arkadaşı olan Mustafa Tekgüç, Morga gitmiş

cenazeye bakmış :

-Tamam, ölen Erol Erk... demiş.

-126-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Onun bu beyanı üzerine Adana ayağa kalkmış... Şahin

Esendemir'i nihayet susturdum.

-Ağlama yavrum, yaşıyorum, bak telefondayım.

-Tamam Abi, inandım çok sevindim.

-Hem tüm gazetelere haber ver böyle bir haber kullan-

masınlar. Senden şimdi önemli bir ricam var, gazetecilerden

en fazla ağlayan kim? Bana bir liste hazırla.

-Tamam Baba...

Eve telefon açtım, feryat, figan kızılca-kıyamet

kopuyordu...

-Yahu, ben yaşıyorum, ölmedim arkadaş, böyle bir

yanlışlık olmuş.

Haftalar sonra Kıbrıs Barış Harekatı yüzde yüz zaferle

sonuçlanmış, ben Türkiye'ye Adana'ya dönmüştüm. Şahin'den

en çok ağlayanların listesini istedim ve onları eğlenmeye

götüreceğimi söyledim. Meğerse en çok Şahin Esendemir,

sonra Keçi Nihat ve de hiç aklımın ucundan geçmezdi

İskender Ayvalık, saatlerce ağlamış. Dört beş kişi daha

gazeteci olarak ağlamıştı. Eğlenceye götüreceğim lafını

duyunca, Hamit Deste, kendisininde ağladığını yemin ederek

söyledi...

Bu da Kıbrıs olaylarının magazin yönüdür.

-127-

Abdulkadir KAÇAR

GÜL'E  SAVAŞTA AŞIK OLDUM

Ne olursa olsun, savaşla, eğlenceyi bir arada götürüp

zamanı iyi kullanan, bilgi toplayan adamımdır. Ne eğlenceyi

bırakmam, ne de büyük istihbarat kaynaklarından vazgeçmem

olanaksızdır. İşte Kıbrıs Barış Harekatı sırasında ve sonrasında

VATAN isimli bir restaurant vardı, pavyon gibi bir yerdi. Şefi

de Hasan Bora’ydı. Neredeyse Kıbrıs'ın efesi gibiy'di. Büyük

anılarımız oldu.

Her gece Vatan Restaurant'taydım, büyük saygı ve sevgi

görüyordum, içeriye girdiğimde garsonlar etrafımda pervane

oluyorlardı...

-Erol Ağa hoşgeldin.

-Erol Baba hoşgeldin... derlerdi. Bir gece saat 0l.00

oldu,  sahneye bir dansöz çıktı. Ama ne dansöz, sanki cennetin

hurilerinden birisiydi. Bembeyaz bebek gibi tenli, siyah uzun

saçları, diğer hiç bir kıza benzemiyordu. Playboy Dergi-

lerindeki kızlar gibiydi.

Her gece gidip, onun dansını izliyordum, dansı bittikten

sonra da orada oturuyordum. İlgisini çekmiş olmalı ki, bir

gün dans ederken kafasından çıkarttığı gülü masama koydu,

bu olay bana büyük bir heyecan yarattı.

-128-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Vatan Restaurant'ın Müdürü olan Cihan İşisağ'a sordum:

-Bu olay nedir? Bu Dansöz  kimdir?

Çihan'da,

-Aman Abi, karıştırma, Kıbrıs Mafyasa'ndan Ulusu'nun

özel dostudur. Kimseyle görüşemez, konuşamaz, hatta yanına

yaklaşamaz, aman dikkatli ol.

-Adı nedir?

-Gül.

Gerçekten de Gül gibi bir kızdı, zaten ilk gördüğümde

Hasan Bora'ya sorduğumda :

-Abi, çok tehlikeli, aman karıştırma... demişti.

Bütün kumarhanelerin, eğlence yerlerinin sahibi olan.

Ulusu'nun özel sevgilisi olduğunu anlatmıştı...

Ama, aklım GÜL'deydi.

Hiç bir şey benim gözümü korkutmuyordu. Bir gece

yine geç saatte sahne aldı. Biraz oynadı hemen yanıma gelip

oturdu. Tüm müşteriler ve garsonlar şoke olmuştu.

-Buyurun  Hanımefendi  ne emrederdiniz?

-Teşekkür ederim, hiç bir şey içmeyeceğim, yarın size haber

göndereceğim görüşürüz.

-Ciddi misiniz?

Evet, çok ciddiyim. Benim bardağımdan bir yudum içki

aldı, kalkıp yeniden dans etmeye başladı...

O günlerde ben Lefkoşe'deki Saray Otelden ayrılıp Vatan

Gazinosu'nun pansiyonuna yerleştim, eğlence çok büyüktü.

Hasan Bora ile bir elimiz yağda, bir elimiz baldaydı. Bu sıra

da Gül’den bana haber geldi :

-129-

Abdulkadir KAÇAR

-Erol Pansiyonu terk etsin, Girne’deki şu isimli otelde

kalsın. Uçarak gidip o otele yerleştim, biraz sonra Gül

ayağında kot pantolonu, üstünde kırmızı bir blüzla yanındaki

çocukla çıkıp geldi. Birlikte yemek yedik. Bu sırada bir film

şirketi Kıbrıs villalarında savaşın bıraktığı izlerin belgeselini

çekiyormuş. GÜL'de orada yansıtıcı manken olarak rol

alıyormuş. Gül dedi ki :

-Erol, önemli bir belgesel çekiyoruz, yarısı Türk yarısı

İngiliz bir film şirketi, yarın şu büyük Villa'ya gel orada

buluşalım.

-Tamam dedim.

Bende fotoğraf makinamla, gazeteci olarak, olayı görün-

tülemek için oraya gittim. Gül’le romantik bir arkadaşlığımız

başladı. Ancak, mesaisi bitince koşarak geri dönüyordu.

Bir gün Hasan Bora beni yakaladı.

Erol, dostu olayı duymuş, biraz tedbirli ol.

Boşveeer, ben Gazeteciyim, ne tedbiri kardeşim

röportajlar yapıyorum.

Erol abi, bunu yemezler, sen dediğimi yap, tedbirli ol.

Peki teşekkür ederim.

Herhangi bir olumsuzluğun olmamasına rağmen, tedbirli

olmaya başladım. Girne’deki Siyah Kaya isimli otelde

kalıyordum, bir telefon geldi. Baktım Gül, kendine özgü

şivesiyle :

-Nasılsın Hayatım?

-İyiyim, ya sen?

-Bende iyiyim, bir saatlik zamanım var, sana geliyorum...

dedi.

-130-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Sabırsızlıkla, yolunu dört gözle bekliyorum... dedim.

Bir süre sonra geldi. Oradaki dostluğumuz, arkadaşlığımız

gerçek anlamda başladı. Mafya sevgilisi Ulusu’yu da terk

ederek peşimden Türkiye’ye geldi. Arkadaşlığımız uzun süre

devam etti.

Hasan Bora ve Cihan İşisağ ve de Vatan Gazetesinin

sahibi Çetin, çok renkli kişilikleri olan bu arkadaşlar daha

sonra Türkiye’ye döndü. Her gece yüzlerce Fransız, İngiliz,

Arjantinli, dilberlerle ilişki kuran Çetin Tatar kızı Arzu’ya

aşık oldu. Ben de Gül’e aşık olmuştum. Hasan Bora da Jülyet’e

aşık olarak bileklerini keserek intihar etmek istedi. Ama

Hasan’ın hayatında 22 tane intiharın hepsi de şike intihar-

lardır...

-131-

Abdulkadir KAÇAR

KIBRIS BARIŞ HAREKATININ

GÖBEĞİNE DÜŞTÜM

Barış Harekatının ertesi sabahı bir teleks daha;

-Erol Erk, Kıbrıs Barış Harekatını izlemek için, ilk

gemiyle adaya gitsin, Kemal Ilıcak...

Güneş doğarken Adana’ya geldim. Alel acele hazırlık-

larımı yapıp, ilk çıkartma gemisine binerek Kıbrıs’a vardım.

Kolumda daktilo makinası, küçük bir valizle birlikte Girne

açıklarında bir savaş gemisinin uç güvertesinden karaya

attılar. Tüm Kıbrıs panik içindeydi. Bir karmaşa, bir panik

yaşanıyordu ki anlatamam. Kıbrıs’a girerken gemilerimiz,

Deniz Muhliplerimiz denizin içinde yılan gibi kıvrıla kıvrıla,

dans ederek, oynayarak suların üstünde kayak yaparak

Beşparmak dağlarını yerle bir ediyordu. İlk defa bir savaş

muhribinin savaştığını görüyordum. İlk defa böyle muhteşem

sözcüklerle ifade edilemeyecek biçimde suyun üstünde paten

yaparak savaştığına tanık oldum. O geminin heyecanla dans

ettiğini o kadar çok dalmışım, o kadar çok etkilenmiştim ki,

ne yapacağımı bilemiyordum. Oysa, elimde daktilom, fotoğraf

makinam, küçük valizimde biraz giysi, ne olacağını bilemi-

yordum. Bilgi alabileceğim hiç bir kimse yoktu. Benden sonra

10 gazeteci de başka bir gemiyle Ada’ya geldi. Ama bunlar

Girne’deki ganimet arabalarına binerek Magosa’ya

-132-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

giderken Rumlar’ın eline esir düşerek, başta Mete Akyol

olmak üzere 72 saat esir oldular.

Girne’nin bir köşesinde pantolonumun kayışı da

kopmuş, boynumda fotoğraf makinamla dolaşıp, sağa - sola

kaçışan insanlara soruyordum. Onlar da bilgi vermiyorlardı:

-Sen kimsin kardeşim?

-Ben Press’im, Basınım.

-Git kardeşim, kim şaapar Press’i, git işine...

Hedefim Bedrettin Demirel Paşa’nın yanına kapağı

atmak, oradaki iletişim imkanlarından yararlanmak, savaşı

askerlerle birlikte takip etmekti... Ama, ona ulaşmam için ne

yapmam gerktiğini bilemiyordum. Tam bu sırada yanımda

bir askeri jeep durdu. İçinden bir seksen boyunda kara yağız

bir Teymen belindeki kılıcından kan damlayarak indi :

-Kimsin sen, nesin sen?

-Teğmenim, ben gazeteciyim, Karargaha gitmek

istiyorum.

-Ne Karargahı, Karargah falan mı kaldı, hareket

halindeyiz hepsi birbirine karıştı.

Bir süre sonra :

-Bin bakalım arabaya... dedi.

Arabayla Girne Beşparmak Dağlarına yakın bir mevziye

geldiğimizde, havadan savaşan ilk komandoları indiren,

Kıbrıs’ı alan iki adamdan birisi olan Bolu Komando Tuğayı’nın

tek adamı Sabri Paşa isimli büyük bir komutanla karşı

karşıyaydım. Sivilden nefret eden bu paşa karşısında beni

görünce herkese bağırmaya başladı :

-Sen kimsin? Seni buraya kim getirdi? Niye getirdi?

Vuracağım ulan hepinizi, öldüreceğim!

-133-

Abdulkadir KAÇAR

Elim zangır zangır titriyordu, beni getiren Teğmen:

-Paşam, gazeteci bizden, Girne sahillerinde perişan

halde bulduk. Nereye gideceğini bilmediği, bizim gazetecimiz

olduğu içinde buraya getirdim.

Sabri Paşa kafasını sağa-sola salladı, bir kaç dakika

geçti, ne olacağını bilemiyordum. Bana dönerek:

-Oğlum, sende şeytan tüyü mü var? Kimsin?

-Paşam, Türkiye’den geldim, Tercüman Gazetesi’nin

temsilcisiyim.

-Gel lan buraya, bin arabama bak sana savaşın nasıl

yapıldığını göstereyim... dedi.

Birlikte cepheleri teker teker gezerek, Türk Koman-

dolarını nasıl yönettiğini izledim. O sıcakta elim, ayağım buz

kesmişti. Kafamızın üstünden mermiler ıslık çalarak

geçiyordu. Ama Sabri Paşa banamısın demeden dolaşıyordu

cepheyi yönetiyordu... Çok büyük kahraman bir paşaydı.

Uzun süre nefes almadan, panik halinde izledikten sonra,

-Paşam fotoğrafını çekebilir miyim?

-Çek haydi, çek...

Bir subayla cephede, başımızın üstünden vızır vızır

kurşunlar geçerken fotoğraflarını çekip, Tercuman’da

yayınladım.

Ovacık’tan getirilip indirilen 1600 Komandonun

Paşasıydı. Diğer tanıdığım Paşa da Kayseri’den gelen Adnan

Doğu’ydu. Kıbrıs’ı bu iki paşa almıştır. Gerisi hikayedir, ikside

eşsiz kahraman birer askerdir. İkisi de asla sivillerle

görüşmezlerdi...

Akşama kadar yanında Sabri Paşa’nın cephedeki

kahramanlıklarını hayran hayran izlemiştim. Zaten saat 19.00

-134-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

da harekat durdurulmuştu Magosa yakınlarında durduk, bu

arada Osmaniyi’den gelen Karaoğlanoğlu isimli Albay Şehit

Olmuş, ama birliği fazla zaiyat vermemişti. İşte Karaoğlan-

oğlu’nun da şehit olmasının verdiği öfkeyle Kenan Doğu

Paşa ve Sabri Paşa Komando birlikte Kıbrıs’ı yerle bir

ediyorlardı. Bu savaşın kazanılmasında Bedrettin Demirel

Paşa’nın da büyük ve inkar edilemeyecek rolü vardı. Eylemi

yaratan oydu, uygulayan da diğer paşalardı.

Kıbrıs Barış Harekatı’nda Özel Deniz Timleri’nin de

büyük katkısı vardı. Hepsi de birer kahramandı. Bunlar

gerektiğinde sivil, gerektiğinde polis, gerektiğinde asker

olan, son derece yakışıklı, düzgün fizikli Assubaylardır. Ova,

dağ, ateş, kurşun bunları etkilemez. Kıbrıs’ı çıkarken ilk

mayın tarlasını söküp, denizden 22 mt lik alanı Türk

Askerlerine açan, en büyük öncülerdir. Bunlar öncü olarak

askere alınırlar, öncü olarak devam ederler. Görevleri bitince

de bir kenara çekilirler. İşte o harekatta bu 26 kişilik özel

komando timiyle röportajlar yapmak istedim. Mümkün

olmadı. Savaş bittikten sonra halkın arasına karışanlardan

bir ikisini tanıyabildim. Fakat hiç bir şey öğrenemedim. Kıbrıs

mayınlarını temizleyen o kilit noktaları Türk Ordusuna açan

bu kahramanlar 1500 kişilik birliklerden sadece 16 tane şehit

vermişlerdir... Kıbrıs’ta ölenlerin büyük kısmı, piyadelerdir.

Bunlar armut gibi avlandılar. Türk Askerlerinin tamamının

komando olarak eğitilmeleri gerekir. Ancak o zaman rantabl

şekilde savaş kazanırız. Ordumuz, bundan sonra da savaş

kazanacaksa, bu kesinlikle komandoların katkısıyla olacaktır.

-135-

Abdulkadir KAÇAR

KIBRIS BARIŞ HAREKATINI

DÜNYAYA DUYURAN İLK GAZETECİYİM

Tercuman Gazetesi’nde görev yaptığım yıllarda yine

gurur duyduğum, alnımın akıyla çıktığım, büyük bir çalışma

yaptığım olay Kıbrıs Barış Harekatı’dır. O harekatın bizzat

içinde olan, ona katılan gazetecilerden birisiyim. Türkiye’nin

Kıbrısa çıktığını dünyaya ilk kez Tercuman aracılığıyla

duyuran gazeteciyim...

Kıbrıs’ta Makarios’a karşı darbe olmuş, ada kaynıyor,

Türkiye ayaktaydı. Müdahale ha bu gün, ha yarın olacak

diye hepimiz büyük bir beklenti içinde olduğumuz için

Mersin’e tezgahımı kurmuştum. Türk ve yabancı bütün basın

mensupları da daha sonra arkamdan oraya gelmişti. Foto

Muhabiri de  o zamanlar Nurettin Tezcan’dı. Ama benim

orada şimşek gibi çalışmamı, olayları birbirine bağlamama

en büyük cesareti veren de şoförüm Ramazan Gulle’ydi. Ve

Türkiye’nin Kıbrıs’a çıktığı haberini Türkiye ve dünyaya

duyurmamda en büyük yardımcım da Ramazan’dır.

Unutamam; Türkmen Oteli’ndeydik, Ankara Bürosu’nda

da Yavuz Donat’la sürekli irtibat halindeydik. Onlar da

Başbakan Bülent Ecevit’i adım adım izliyorlar, ne yaptığını

-136-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

hangi yönde karar vereceğini kolluyorlardı. 1974 yılında

barış harekatı önceki Türk Ordusu’nun Kıbrıs’a müdahale

edip etmeyeceği konusunda hiç bir belirti yoktu. Kimse

bilmiyordu. Bende de meslekle ilgili önceden sezinleme

dürtülerim vardır. Bu ayrı bir özelliktir. Kolay kolay kimsede

yoktur. Kıbrıs’a Türk Ordusu’nun müdahale edeceğini

hissediyordum. Ancak bu güne kadar üç-dört defa Türk

Ordusu yoldan geri döndüğü için Amerika dahil ihtimale

kimse inanmıyordu. Hatta Amerika’nın gizli haber alma

örgütü olan CIA’da hiç bir şey öğrenememişti. 19 Temmuz

gecesi kötü bir havaydı, Ramazan Gulle’ye talimat verdim.

-Ramazan, arabayı hazırla, havada değişik şeyler

duyuyorum...

-Tamam Baba... dedi.

Arabayı hazırladı, foto muhabiri Nurettin Tezcan’ı da

alıp doğru Silifke’ye gittik. Mersin-Silifke arasını Ramazan

 22 dakika gibi bir sürede almıştır.

Hükümetlerin, Devletlerin bazı temel kuralları vardır.

Eğer bu kurallar yerine gelmişse, savaş başlamış demektir.

Yaşamımda edindiğim en önemli deneyimlerden birisi de

buy du. Neydi bu kurallar-kaideler?

1-Savaş için harekat başladıysa, o yörenin tüm telefon

hatları görüşmelere kapatılır. Yöre enterne ediler, kimse

kimseyle konuşamaz, görüşme yapamaz. O bölge dış

dünyadan soyutlanır.

2-Yollar kesilir.

3-Daha önemli bir şık vardır, onu da burada açıklamak

istemiyorum...

-137-

Abdulkadir KAÇAR

Biz saat 22.00 de Türkmen Oteli’nde yemeğimizi

yedikten sonra yola çıkıp Silifke’ye 32 dakika gibi bir sürede

varmıştık, bu korkunç bir hız rekorudur. Bu gün o güzel

yollarda bile bu mesafeyi belirtilen sürede alacak şoför

göremiyorum. Bu kısa sürede Silifke’de olmamız büyük

avantaj sağlamıştı. Orada ki Askeri Karargahlarla irtibat

kurdum. Mersin’in Silifke ile tüm hatları ve yolları kesilmişti.

O sırada MİT Başkanı olan arkadaşım Albayı nasıl bulup

bulmadığımı bilemiyorum :

-Erol benimle görüşme kafanı kullan...

Bu onun bana verdiği önemli bir mesajdı. Silifke’de 25

dakikalık bir sürede tekrar Mersin Türkmen Oteline geldik.

Odama çıktım. Ankara’yı aradım, saat sabaha karşı 05.00’ti.

Yavuz Donat’a:

-Yavuz, Harekat başladı. Türk Ordusu Kıbrıs’a çıkıyor,

bu deniz harekatını biraz sonra uçaklar, helikopterler, asker

sevkleri izleyecektir.

Yavuz inanmıyordu.

-Olmaz böyle şey, biraz önce Başbakan Bülent Ecevit’le

görüştük, toplantı yaptı. Henüz böyle bir karar yok.

-Yavuz, bana inan, harekat başladı...

Bu sırada telefon kapandı, saat 06.00’ya doğru yavuz

yeniden beni aradı.

-Erol, bizde bir şeylerden şüpeleniyoruz, Ecevit bu

konularda hiç bir şey söylemiyorsa da konular ortada.

-Yavuz, ben Adana baskısını durduruyorum. 2. baskıya

TÜRK ORDUSU KIBRIS’ta diye yazacağım.

-Erol, bu senin insiyatifinde olan bir şey...

-138-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Hemen Adana’ya talimatımı verdim. Haberleri

yazdırdım. Kıbrıs Barış Harekatını dünyaya ve Türkiye’ye

ilk ben duyurdum. Saat 12.00 olduğunda Adana’daki diğer

gazetecilerin temsilcileri hala uyuyorlardı. Barış harekatı

oldu mu olacak mı diye terettüt içindeydiler. Hatta panik-

telerdi...

Onlar bu panikleme sürecini yaşarken Tercuman

Türkiye de ve Adana’da ikinci baskılarıyla yüzbinlerce

satıyordu. Adana’da ki temsilciler, İstanbul ve Ankara’dan

fırça üstüne fırça yediler . Hele Cumhuriyet’in temsilcisi Özer

Öztep, pepe olduğu için konuşamıyordu da... Saat 12.00’den

sonra Cumhuriyet, Milliyet, Hürriyet yıldırım baskı yaparak

harekatı duyurmuşlardı. Ben de, onların paniklediğine

kahkahalarla gülüyordum.

Bizim gazete sokaklarda satarken Başbakan Bülent

Ecevit’in  o davudi sesini hiç unutamıyorum. Radyolardan

şöyle diyordu:

“KIBRIS BARIŞ HAREKATI BAŞLAMIŞTIR, TÜRK

ORDUSU ADAYA SAVAŞ İÇİN DEĞİL, BARIŞ İÇİN

ÇIKMIŞTIR. ASKERLERİMİZE AÇILMADIĞI SÜRECE

ONLAR DA ATEŞ AÇMAYACAKLARDIR...

Bu başarımdan sonra Kemal Ilıcak teleksle bir teşekkür

mesajı geçti. Çok yorulmuştum biraz eğlenmemizi söylemişti.

Türkmen Otel’deki tüm gazeteci arkadaşlarıma bir eğlence

düzenlemiştim.

-139-

Abdulkadir KAÇAR

ÇİĞDEM’LE ÖLÜM YOLCULUĞUM

Gazino patronun salakça kardeşi, çiğdem, ben, şöfürmle

birlikte Gaziantep’in ünlü mesire yerine gidip yarım saat

kadar oturduk. Bu arabaya iniş-biniş, oturuş sırasında Çiğdem

James Bond çantayı bana verdi. Hemen gazeteyi sarıp

koltuğun altına koyması için Ramazan’a verdim…

Esas hedefim çantaya kavuşunca, bana verilen bilgilerin

doğruluğu birinci planda gerçekleşmişti. Sonucunu asla

tahmin edemeyeceğim serüvenin tam ortasındaydım.

Hep birlikte Kahramanmaraş’a doğru yola çıktık,

Çiğdem tedirgin, patronun salakça kardeşi çok sevinçli

görünüyordu, Bu kentimize vardığımda orada da çok iyi

tanındığım için harika biçimde karşılandık. Hatta gezmeye

geldiğimizi falan söyledim. Ancak, plak doldurmasına

yardımcı olmaya söz verdiğim Ayten de biraz sonra çıkıp

gelmez mi? Bana hep şişko derdi, hınzırca gülümseyip :

-Gene ne haltlar karıştırıyorsun Şişko? dedi.

Dost gezmesi yaptığımızı, söyledim, Kahramanmaraş’ın

ünlü sayfiye yerine gittik. Masalar kuruldu, Ayten, Çiğdem,

Patronun salak kardeşi, Ramazan Gulle oturup sohbete

başlarken, Ayten sık sık sorduğu için artık gerçeği anlatmaya

karar verdim :

-140-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Ayten, bu çocuğun kalbi temiz, Çiğdem’i seviyor bunları

evlendir. Ama Gaziantep’te patron olan büyük abisi duyarsa

durum ne olur bilemem… Adana’ya gitmek zorundayım .

Ayten çok mutlu olmuştu :

-Tamam şişko, bunu hallederim ama ya olaylar duyulursa

ne yapacağım.

-Orasını düşünme…

Benim aklım fikrim çantadaydı. Ayten’in söylediklerimi

yapacağından emindim. Ramazan Gulle ile 2 saatte Adana’ya

geldik. Ben gazeteye çantayla birlikte çıktım. Ünlü makamımı

da özlemiştim. Çanta şifreli olduğu için bir türlü açılmıyordu.

İsviçre yapısı ve son derece kaliteli bir şey olduğu için

kırmakta içimden gelmedi. Ama şifreyi de bulamıyordum,

sonra masanın altına teptim. Tam bu konularla uğraşırken

telefon çaldı, açtım. Ayten Kahraman Maraş’tan nefes nefese

arıyordu.

-Şişkom, olaylar Gaziantep’te duyulmuş. Didik didik

Çiğdem’i arıyorlar, patronlarda büyük panik var. Belki seni

öldürmek için oraya gelirler. Dikkatli olman için telefon

açıyorum.

-Peki, o salak aşık’la, Çiğdem nerede?

-Onlar otobüsle İstanbul’a kaçtılar, salak Çiğdem’i de

birlikte götürdü. Kızın üzerinde yüklü bir şeyler varmış.

-Tamam anladım, Ayten sen işini gücünü bırakıp doğru

Adana’ya gel seni bekliyorum.

Ayten Adana’ya geldi. Ertesi gün Ayten ve James Bond

Çantayla birlikte İstanbul’a uçtu. Ayten’in de plak kayıt işi

vardı, SONBAHAR RÜZGARLARI’nı Handan Kara’dan sonra

-141-

Abdulkadir KAÇAR

en iyi okuyan solistti. İstanbul’da Şişhane’de kimsenin aklına

gelemeyecek bir otel vardı, her zaman orada kalırdım.

Laz’ların işlettiği otel Unkapanı’na da yakındı. 10.

Katına yerleştik, ama Adana ile de sürekli temas halindeydim.

Bu arada Gaziantep’te Çiğdem’i arayan patronların iki araba

dolusu Adana’ya gazeteye geldiklerini öğrendim. Çok iyi

yetiştirdiğim, başarılı bir gece amiri olan Tamer Ünal her

şeyini bilen sağ kolumdu, Tamer’e :

-Tamer, Soğukoluk haberini tamamlamak için elinde

çok büyük belgeler var o nedenle İstanbula’a geldim.

Tercümana gideceğim, fakat şu anda otelde kaldığımı bile

kimseye sakın söyleme…

-Olur abi, merak etme, emrin olur.

Gaziantep’li patron Çiğdem’i soracak olursa.

-Sensin salak kardeşine aşık olmuş kaçıp gittiler dersin.

-Peki Abi… dedi.

Ben bu şekilde Çiğdem olayından sıyrılmıştım…

Ertesi gün, gazeteci esnekliği, ince zeka ve politikası

isteyen bir olayla karşı karşıya geldim. Soğukoluk

Şebekesi’nin Familyasını, adres, telefon, ad soyadlarının

bulunduğu James Bond Çantanın bende olduğunu bildiğini

öğrendim. Üstelik şebekenin benim izimi bularak peşime

düşeceklerini de biliyordum, ama beni ve çantayı bulacak-

larını, nerede bulacaklarını, onlarla nasıl karşılaşa-cağımı

tahmin edemiyorum. Otele gizlenmemin tek nedeni de buydu.

İşte gazetecilik hem macerayı seveceksin hemde olayları

yaratarak önlemini alacaksın. Bu prensipler meslek

yaşamında sürekli birinci planda yer aldığı için sitemim

-142-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

çökmüyor, en zor anlar da bile olayların içinden sıyrılmayı

başarıyordum…

Ayten Unkapanı’na gidip, planını doldurup gelmiş.10.

kattaki odamda kayıdın nasıl olup olmadığını tartışıyorduk

ki, konuşmamızı telefon sesi böldü. Açtım, resepsiyondaki

görevliydi.

-Erol Bey, sizi görmek istiyorlar…

Benim burada olduğumu kimse bilmiyor. Adana daki

Tamer Ünal bile hangi otelde olduğumun bilincinde değildi.

Şaşırdım, bir süre heycenlandım, hatta yüreğim ‘Gümm!! ‘

etmedi desm yalan söylerim. Çünkü, benim orda olduğumu

Tercüman gazetesinin patronu bile bilmiyordu. Santral

memuruna sordum;

-Şeey, nasıl birisi ?

-Efendim, esmer, uzun boylu, yakışıklı, sizin askerlik

arkadaşınızmış…

Kimse benim yerimi bilmiyordu. Asker arkadaşımın

bilmeside olanaksızdı çünkü, 15-20 yıl olmuştu askerlik

biteli… Beni burada nasıl bulur? Santral memuru terddüt

ettiğimi iyice öğrenince bu kez devam etti :

-Abi, beyaz bir chevrolet arabayla geldi, balkondan

bakarsanız aşağıda arabayı görebilirsiniz.

Telefon açık kaldı, balkona çıktım, gerçektende harika

bembeyaz güvercin gibi bir chevrolet’ti. Hala hayalimdedir.

Bir kısa tereddütten sonra devam ettim:

-Oğlum yukarı gönder, gelsin bakalım.

Bu sırada Ayten hayli telaşlandı:

-Şişko, burada olduğumuzu kimse bilmiyor bu neyin

nesidir?

-Asker arkadaşım olduğunu söylemiş:

-143-

Abdulkadir KAÇAR

Ayten panikliyordu:

-Haydi gidelim, kaçalım buradan, arkadaşın olduğunu

söyleyen kişi beklide mafyadır.

-Ayten yavaş ol, sakin ol, bana güven ve beni izle, ne

istersem onu yap.

Tam bu konuşmalarımız sürerken kapı çaldı, açtım,

esmer, uzun boylu, yakışıklı, kara kaşlı-kara gözlü, gerçek-

tende Tarsus’lu Mehmet Ali’ydi ve askerliğimizi birlikte

yapmıştık…

Öyle şaşırdım, öyle şaşırdım ki :

-Yahu Mehmet Ali, senin burada ne işin var?

Sarıldı öptü, gayet samimiydi.

Erol yerin kulağı vardır, senin gibi kıymetli bir dostum

İstanbul’a gelmiş, benim haberim olmayacak haaaa… Haydi

toparlanın sizi Bursa’ya götüreceğim, benim esas işim

Bursa’da.

Mehmet Ali Pepe olduğu içinde tutuk tutuk konuşu-

yordu. Bende heyecanlandım, ve:

-Yahu Mehmet Ali, lan oğlum, sen buraya neden geldin?

Bursa’ya beni neden götüreceksin? Şu anda sen ne iş

yapıyorsun? diyemiyordum arkadaş.

-Olur Mehmet Ali, gidelim, Ayten hemen toparlan

dedim…

Ama, bu arada da kafamda ışık hızıyla planlar, prog-

ramlar yapıp, Mehmet Ali’den kaçmaya çalışıyordum. Ayten

itiraz etti :

-Erol akşam programımız falan...

-Sen boşver programı, hemen hazırlan, toparlan

gidiyoruz.

-144-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Mehmet Ali de:

-Eeerrrol Aaaağa geeelmiş bee Yeeen geeee…

Kırk yıllık arkadaşım. Bursa Taylaaad Otelde’de sizi

eğlendireceğim… Erol’u görmeyeee ve götürmeye geldim,

İstanbul’da hiiiç bırakırmıyım.

Böyle diyor, ama gözleri fır fır odayı radar gibi tarıyor,

James Bond çantayı arıyordu…

Aklıma bir fikir geldi, şimşekler çaktı, hemen odadaki

telefona sarıldım, Resepsiyona :

-Oğlum bana tercüman Gazetesi’ni bağla hemen acil..

dedim.

Bir süre sonra telefon çaldı, gazetenin bağlanıp bağlan-

madığını da bilmiyorum, parazitli bir gürültü geliyordu:

Ben basbas bağırıyordum :

-İstihbarat Şefi Fuat’ı bağlayın.

Orasıda bağlandı mı, bağlanmadı mı bilmiyorum. Şöyle

diyordum :

-Fuat, İstanbul’a dün akşam geldik. Şimdi Canım Bursa

ya gidiyoruz, sana dönüşte uğrayacağım.

Mehmet Ali:

-Niye arıyorsun kardeşim Erol, boooş veeer…

-Olur mu, bir emanet var, onu bırakmam lazım, yoksa

benim dumanımı attırırlar…

Böyle heyecanlı, heyecanlı konuşuyordum ama çok

samimi söylüyorum, karşı tarafla bağlantı yapılıp- yapılma-

dığını bile bilmiyordum. Yalnız aşağıdaki santral sık sık,

“ABİ”,”ABİ” falan sesler geliyordu, devam ettim.

-Şu anda askerlik arkadaşım Mehmet Ali ile sen nerden

tanıyacaksın, tanımazsın, o şimdi burada bir bayan arka-

-145-

Abdulkadir KAÇAR

daşımla birlikte Bursa’yaaa gideceğiz, bir emanet var, sana

bırakacağım…

Karşıya mesaj veriyordum. Gidip gitmemesi önemli

değil değildir, o zatın etkilenmesi önemliydi, o sırada Ayten

hazırlığını bitirdi. Mehmet Ali bu telefon konuşmamdan çok

rahatsız olmuştu; Daha fazla duramadı:

-Eeeeroooool, ben aaaşağıdaaa bekliyorum… dedi.

Odadan kaçarcasına çıktı. Ben 10. Kattan kartal gibi

aşağıyı gözlüyorum. Mehmet Ali arabaya yaklaştı. Şoför

çıkıp, kapısını açtı, geri bindi, araba hızlaaa otelden

uzaklaştı… Daha sonraki yaptığım araştırmalardan Mehmet

Ali’nin bu Soğukoluk Şebekesi’nin İstanbul sorumlusu

olduğunu anladım. Çanta için de her yolu kullanıp, benden

almak istediğini anladım. Şebeke tamamen çözüldü.

Aralarında ünlü bir büyük hakim, İstanbul yeraltı dünyasından

bazı liderlerin de Soğukoluk örgütünün elemanları olduğu

ortaya çıktı.

Fakatt üzülerek belirtilmeliyim ki; ıstranca orman-

larından, iki gün sonra Çiğdem’in cesedi bulundu. İstanbul

basının da tek sütunnnnn olarak yer alan haberde “KİMLİĞİ

BELİRLENMEYEN BİR KADIN CESEDİ BULUNDU”

deniliyordu. Yüzü tanınmaz haldeydi. Ama çantası ve

ayakkabıları Kahramanmaraş’ta kullandıklarıydı. Cesed’in

Çiğdeme aitt olduğunu sadece ben biliyordum. Şebeke

tarafından öldürüldüğünü daha sonradan kendi özel kanal-

larından öğrendim. Fakat polise bilgi veremedim, poliste

bana gelip sormadı. Ama, çantayı gerekli yerlere, gerekli

-146-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

biçimce sundum. Burada açıklamak istemiyorum çantanın

sırrını ve esrarını bazı nedenlerden dolayı muhafaza etmek

istiyorum…

Tercüman’daki büyük maceralarımdan birisi de buydu.

Ancak, bu olayı tek satır olarak yazmadı, çünkü bazı olaylar

meslek sırıdır,  iyi korumak gerekir, yoksa gazetecilerin

başına büyük sorunlar gelir.

Soğukoluk’a gelince, benim baskınımdan sonra iflak

olmadı…

-147-

Abdulkadir KAÇAR

SOĞUKOLUK BATAKLIĞINA

İLK BASKINI YAPTIM

Tecrüman Gazetesinde beni sivrilten, ünlendiren, ülke

genelinde tanıtan olayda benim ilk defa fuhuş ve bataklık

yuvası olan Soğukoluk’u basmakla orada yarattığım

sansasyonel haberlerdir…

Benim yaptığım baskında yıllar sonra, Uğur Dündar

ikinci büyük baskın yaptırarak, Soğukoluk bataklığının

içyüzünü televizyonda halkın gözleri önüne serdi, ama o işin

ilk kahramanı yazılı basında bendim…

Soğukoluk hafızalarda yer ettiği şekilde küçük ya da

büyük otellerin, çamların arasına yerleştiği, Türkiye’nin zevk

sektörünün çalıştığı yöreydi. Bu oteller Fransız’lar tarafında

yapıldığı için altında büyük demir parmaklıkları mahzenlerle

doluydu ve bu parmaklıkların arkasında İstanbul, Samsun,

Ankara, İzmir gibi Türkiye’nin her yanından kaçırılan,

ailelerinden kopartılan 15-20 yaş arası kızlarla doluydu. Ve

bu kızlar erkelere zorla satılıyor sabahlara kadar otellerde

eğleniyorlar, daha sonra otellerin ve evlerin altındaki mahzen-

lerde demir parmaklıkların arkasında tam bir tutuklu yaşamı

sürdürüyorlardı.

O yıllarda bu fuhuş ve bataklık merkezine girmek her

babayiğidin harcı değildi! Çünkü merkezi Beyrut’ta bulunan

-148-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

uluslarası bir mafya örgütü tarafından yönetiliyordu. Bu gün

düşündüğümde ben böyle bir çılgınlığa nasıl giriştiğimi hala

anlamıyorum. O zamanlarda basın kamyonlarının kahraman

şoförlerinden olan Adana’lı Gulle Ramazan’ın kullandığı

benim Siyah konsolos tipi chevrolet marka arabam vardı.

Yaşamımda tanıdığım en büyük profesyonel şoför olan

Ramazan Gulle ile bu arabaya bindiğimizde bizi kimse

tutamıyor, Kilometreler metrelere dönüşüyordu. Bu günkü

lüks Jeeplerin farklı tipi olan arabam, altımdaki bir Arap Atı

gibiydi…

Sık sık şikayetlerin geldiği Soğukoluk, evden kaçan,

ya da kaybolan kızların ailelerin yüreğini yakan bir korkunç

bataklıktı. En çokta İki çeşmelik, İstanbul Zeytinburnu’ndaki

fakir aile kızları, ya da küçük yaşta evlenip ayrılan genç

kızları bu örgütün kadın avcıları tarafından yakalanıp buraya

getiriliyordu. O yıllarda değil oradan kız almak, bu duyguyla

giren kişiler bile bunun bedelini yaşamlarıyla ödüyorlardı…

Tercüman yıllarımda yoğunluğum itibarıyla kolay kolay

boş zamanım olmuyor, ancak randevulu biçimde görüşü-

yordum. Ağabeylerini tanıdığım Samsunlu bir ünlü aile bana

ulaşmayı başarmışlardı. İki gözü iki çeşme ağlayan kadının

hıçkırıkları bu gün bile gözlerimin önünden gitmez:

-Erol Bey, Erol Bey, tek umudumuz sensin. 18 yaşındaki

kızımı kaçırıp Soğukoluğa sattılar. İskenderun’a gittik almaya

teşebbüs ettik bizi yukarı almadılar, ölümle tehdit ettiler.

Kızımızı aradığımız için bizi İskenderun’dan da kovuldular…

Sana Eyalet Valisi diyorlar, noooolur bize yardım et.

Üzülmüştüm, tepkim büyüktü. Ama olayın ciddiyeti ve

boyutlarının tehlikesini bildiğim için fazla ümit vermekte

istemiyordum. Sadece şöyle dedim :

-149-

Abdulkadir KAÇAR

-Üzülmeyin, her şeyin bir çaresi vardır, biraz düşünelim

bakalım.

Evden çıktım, olaya konsantre olmak için Adana da bir

otele yerleşip, kafamda planlar kurmaya başladım. Şoförüm

Ramazan Gulle de bana engel olmak istiyordu :

-Abi, bu iş olmaz. Soğukoluğ’a girmenin faturasının ne

olduğunu sen benden daha iyi biliyorsun…

Bir çıkar yol geldi aklıma, ilişkilerim iyi olan, hatta

arkadaşım sayılan İskenderun Jandarma Komutanını telefonla

arayıp olayı kendisine anlatınca, bir süre durdu :

-Erol, sana yardımcı olmayı elbette isterim, fakat bu

çok büyük bir bela, Soğukoluk’a girersek, o kızın çıkmasını

beceremeyecek olursak, hepimiz yanarız. Hem yerel

politikacılar orasını koruyor, hem de mafyanın uluslararası

bağlantısı var. O bakımdan hükümetle de başımız derde

girebilir, oradaki heriflerle kötü oluruz… Ama, madem sen

istiyorsun, yarın atla İskenderun’a gel…

Sabahleyin erkenden İskenderun’a gittik, oradaki

ünümde fazla olduğu için gazeteci arkadaşların yardımıyla

birlikte götürdüğüm Samsun’lu aileyi de otele yerleştirdim.

Benden haber almadan dışarıya çıkmamalarını söyledim.

Jandarma Binbaşısıyla oturup planlar yaptık. Şikayetçi ailenin

ifadeleri ve şikayetleri alındı, rapor hazırlandı, bunların bir

kopyasını da ben Cumhuriyet Savcılığına götürerek baskın

için izin istedim.

Ve gece saat 24.00’ te iki cemse dolusu tam techizat

askerlerle birlikte Soğukoluk’taki otellere baskın düzenledik…

Demir Parmaklıklar arasındaki o feryadları, figanları

görecektiniz, Dünya basının orada olduğu görüntüsünü

veriyordum.

-150-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Kısa zamanda Samsun’lu kızı bulup ailesine teslim ettik.

Ama 40-50 tane yaşları 15-20 arasındaki kızı da kurtarmıştık

onlarda ailelerine teslim edildi. Bu haberi bir hafta sürecek

biçimde Tercümanda seri ropörtaj olarak yayınladım. Daha

sonra İstanbul, İzmir, Ankara’dan diğer ailelerden de şikayetler

gelemeye başladı. İkinci bir baskınla 102 genç kız daha

ailesine teslim edilmişti.

Oradaki mafyanın elemanları Ankara’da devreye girip

feryad ettiler.

-Yerli turizmi öldürüyorlar, bizleri mahfediyorlar.

Bölgeninin tek gelir kaynağı olan halkın rızkıyla

oynuyorlar…dediler.

Hiçbir kimse ve kurumda aldırmadı.

Yaklaşık 4-5 gün süren bu serüvenden sonra Siyah

arabamla ve Ramazan Gulle ile birlikte Adana’ya döndük.

Marmara Bar’a gittim, kafam estiğinde her şeyi yapan bir

kişi olduğumu herkes biliyordu. Bize masalar falan ayrıldı.

Ramazanla otururken önümüzdeki masada iki kişi konu-

şuyordu :

-Lan o Allahsız Erol Erk varya, onun hakkı 2,5 liralık

bir kurşun, onu ilk gördüğümüz yerde temizliyeceğiz…

Bu konuşmaları duyunca moralim çok bozuldu.

O gün orada hemen karar verip, Ramazan Gulle’ye

dedim ki :

-Ramazan doğru İskenderun’a gidiyoruz.

Şaşırdı:

-Baba şimdi geldik İskenderun’dan…

-Olsun, kimseden korkmadığımı dünyaya göstere-

ceğim…

-151-

Abdulkadir KAÇAR

SAYFALARDA DEVRİM YAPTIM

Adana’da matbaalar kurulmuştu ama sayfa kalıpları

İstanbul’dan uçakla geliyor, daha sonra Yazıişleri Müdürleri

telefon açarak talimat veriyorlardı.

-Aynı gazete basılacak sakın sayfalara dokunmayın,

sakın haberlerle oynamayın, aman bizden habersiz başka

haber girmeyin… derlerdi.

İşte, İstanbul Babıalisinin bu direktiflerini Adana

basınında ilk defa bozan kişi benim. Özellikle sporda bunu

yapıyordum. O dönemde Gaziantepspor, Adanaspor, Adana

Demirspor, Mersin İdmanyurdu, İskenderunspor tanınmış,

halkla bütünleşmiş kulüplerdi. Biz maçları daktilo sayfasıyla

ikişer-üçer satır yazıp, yama diye tabir edilen biçimde

sayfalara koyuyorduk. Ancak bu şekilde davranmamız yöre

sporu ve spor severleri tatmin etmemeye başladı.

Aldım elime makası, İstanbul’daki yöneticilerin yüzünde

bir tokat gibi patlamıştı. Önceleri uzun süre şaşkınlık yarttı,

daha sonra talimatlarda sıklaşmalar, geliyordu.

-Erol Erk, sen bunu nasıl yaparsın ?

-Erol Erk, çıldırdın mı ?

Onlara şöyle diyordum :

-Ben değil, çıldıran sizsiniz. Madem ki gazeteyi

buralarda satmamı istiyorsunuz, o zaman halka sevdirmeme

-152-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

de ses çıkartmayacaksınız. Bölgenin takımlarının haberlerinin

manşetten verilmesi ve onlar için sayfa hazırlanması şarttır…

Bu konuşmalardan sonra aşırı tutkularını bildiğim için

Gaziantepspor için özel sayfalar hazırladım, gazeteyi gören

halk şaşırıyordu, onların yöresel diliyle şöyle diyordu :

-Vaay Yuuurum, Gaziantepspor ne kadar büyük bir

takım mış ki koskaca gazetenin yarım sayfasında bizim takım

yer alıyor.

Gazetelerin daha sonra gideceği kentlere göre spor

sayfalarının hazırlanmasını sağlıyordum. Antakya sayfası,

İskenderun sayfası, Malatya, Kahramanmaraş, Diyarbakır,

en son Adana sayfası. Bu kandırmaca diyebileceğimiz sayfa

düzeni uzun süre devam etti. Tüm bölgede büyük puanlar

aldık, trajımız da bir hayli arttı. Bir süre sonra bu hile çözüldü

ama, yine de Gaziantepliler bizim gazeteden vazgeçmediler.

Hatta öyle bir hale geldi ki, maçlarını galip geldiklerinde

küçük verdiğimizde telefon açıp, ya da mektup yazıp hakaret

ediyorlardı. Bu çalışmalarımı Hürriyet ve Milliyet taklit ettiler.

Bu çalışmalarım olurken Bölgesel İlancılığı keşfederek

İstanbulla uzun süre aramızda tartışmalar çıktı. Hatta beni

Genel Merkezden çağırarak, yaşamında bir kez bile Adana’ya

gelmeyen, Ankara’ya gitmeyen Genel Yayın Yönetmeni

Saadettin Çulcu’ya yoğun biçimde tartıştık. Kemal Ilıçak’ın

önünde yaptığımız bu tartışmada, Çulcu şöyle bağırıyordu:

-Erol, nasıl olurda Türk Milletinin öz malı olan,

Galatasaray, Fenerbahçe, Beşiktaş Kulüpleriyle ilgili haberleri

keserek yerine başka takımların haberlerini koyarsın. Bunlar

milletin öz takımlarıdır.

-153-

Abdulkadir KAÇAR

Bende aynı ses tonuyla,

-Sayın Çulcu, kabul ediyorum. Üç büyük takım Türk

milleti’nin öz malıdır. Ama bir Gaziantep, Hatay, Adana,

Mersin, Kahramanmaraş, Malatya, Diyarbakır takımları da

oradaki insanların malıdır. Ben bu şekilde davranarak gazeteyi

satmak zorundayım ve benden istediğiniz trajı tuturmam

gerekiyor…

Saatlerce süren bu tartışmalardan sonra Kemal Ilıcak

bana hak vermiş ve çalışmalarımı sürdürmemi istemişti.

Daha sonra bölge spor sayfaları, Bölge haberleri de girmeye

başlamıştım. İstanbul’a da hiç bir şey sormuyordum. Gerek-

tiğinde ilk sayfayı bile baştan sona kadar değiş-tiriyordum.

Onlarda cesaret ederek bana bir şey soramazlardı…

İşte bu çalışmalarımla İstanbul gazetesi olan

Tercüman’ın sayfalarını bölge gazetesi havasına sokmuştum.

İstediğimi, istediğim biçimde yazıyordum. Diğer temsilciler

İstanbul’a sormadan bir santim bir şey koyamıyorlar, hatta

tuvalete bile gidemiyorlar, oradan aldıkları talimatla yönetili-

yorlardı. Şu andaki bölge temsilcileri de bundan farklı

değildir… Bir defa 2. patron Nafiz Ilıcak telefon açıp bağırıp-

çağırmıştı.

-Erol sen kendini Eyalet Valisi mi sanıyorsun ?

-Evet, ben bölgemin eyalet valisiyim…

Kemal Ilıcak’ın ağabeyi olan Nafiz Bey’in küfürlerine

alışmıştık. Ama hiçbir zaman incitmeden, dozojını iyi

ayarlardı. Anadolu insanının bilge tipi, babacan tavırlarıyla

bayilerin de gönüllerinde taht kurmuştu.

-154-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Malit Yolaç ve Pepe Cemal ile birlikte Anadoluda gazete

bayiciliğinin yayılmasında örnek olan Nafiz Ilıcak, zaman

zaman Adana’ya geldiğinde, dağıtım kamyonlarıyla birlikte

seyahate çıkardık. Hiç unutmam, bir  gün bir kamyonla

Antakya ya gitmiştik. Güneş henüz doğmamış gazete

tomarlarını omzumuzda taşımıştık bayii daha açılmamıştı.

Nafiz Beyle isteyenlere de gazete satışını başlattık. Sonradan

gelen barutçu isimli bayii bundan çok utandı ve ömrü boyunca

hiçbir zaman bayisine geç kalmadı. İşte bunlar bu işi yürütmek

isteyenlere büyük örnektir…

-155-

Abdulkadir KAÇAR

SOĞUKOLUK MAFYASININ

LİSTESİ VE JAMES BOND ÇANTA

İskenderun’dan dönecektik ama karnımız aç olduğu

için paça içmek için bir lokantaya girdik. Ramazan’da dışarıda

beklediği için olayları bilmiyordu:

-Ne oldu baba şimdi ne yapacağız?

-Adana ya geleceğiz oğlum, ama önce karnımızı

doyuralım…

Lokantaya girip masaya oturmuştuk ki; Genç, düz siyah

ceketinin altında kırımızı kareli gömleği vardı, sarı benizliydi

masamıza yaklaştı, fısıltı şeklinde sordu:

-Erol Erk siz misiniz ?

Oradaki arkaşalarımı hep tanıdığım için tanımadığım

bu kişiye ne yanıt vereceğimi bilemiyordum, bocalarken

Ramazan Gulle girdi:

-Evet, Erol Abi, Erol Ağa bu işte…

Genç sağına - soluna baktı, yavaş bir sesle:

-Siz Soğukoluk olayının tamamını çözmek, devamını

getirmek istiyor musun?

O sırada biraz tedirgindim ya beni vurmak için gelen

bir kişiyse, ya bu konulardan sonra beni kurşun yağmuruna

tutacaksa, ama gazetecilik yanım ağır bastı.

-Evet istiyorum tabi, elbette.

Sağına, soluna kuşkuyla baktı, fısıltı gibi benim

duyacağım bir sesle :

-156-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

-Öyleyse 15 dakika sonra Atlantik Oteli’nin lobisine

gel, otur senin yanına geleceğiz, bizim kahvemizi de içersin…

Ramazanla göz göze geldik, bir yandan serüvenin

tehlikesi, bir yandan mesleki tutkuların dürtmesi ile çelişkide

kalıyordu. Ancak, beni rahatlatan bir düşünce de şu olmuştu;

Beyrut tan Soğukoluğu yöneten örgütün bir de karşı tarafı

bulunuyordu. Derin bir nefes alıp bir süre sessiz kaldım. Ve,

üstelik İskenderun’da hiç ummadığım kişiler bu örgütün

elemanı olarak karşıma çıkmışlardı. Genç benden yanıt

bekliyordu :

-Git oğlum, biraz sonra geliyorum…

Gerçektende 15 dakika sonra Atlantik Oteli ne gittik.

Giriş kapısının lobisinde oturduk. Garson ne içeceğimizi

sorunca teşekkür ettik, şöyle dedi:

-Abi bir şey içmek istiyorsan, size viski ikram edeceğim.

Çünkü başarılarınızı gazetelerden okuyorum. Sizi tanıyorum,

ünlü gazeteci Erol Erk Abi, Soğukoluk’u bitiren adam değil

misin?

Bu sırada ikinci bir Garson geldi :

-Sizinle görüşmek isteyen birileri var…

-Gelsinler bekliyorum… dedim.

O sırada aniden, değişik bir tip çorapları ayağında

boğulmuş, ayağı fırlamış tık nefes biçimde şişman bir kadın

yanımıza gelip, masamıza oturdu :

-Nasılsın yavrucuğum ? Çünkü ben sizden yaşlıyım bu

şekilde davranmama izin verin.

-İyiyim bacım siz nasılsınız ?

Uzunca bir süre birbirimize karşı olan güven bakış-

ması yaptık. Ramazan söze başladı,

-157-

Abdulkadir KAÇAR

-Nerelisin Abla?

-Ahh ah İstanbul’luyum yavrum, buraya geldim, keşke

gelmez olaydım.

Yine kızı kaçırılan bir kadınla karşı karşıya olduğumu

sanmıştım, doğru çıkmıştı. Kadın fısıltı şeklinde benim

kulağıma:

-Erol yavrum, bu işi yapanların aradıkları bir James

Bond çanta var.

Şaşırdım !

-Nasıl ! Kimde ! Neler var içinde ?

Kadın sürdürdü :

-Üstü Beyrut’ta olan uluslararası mafyanın tüm

üyelerine, familyasının tüm kollarını adı, soyadı, kod adı,

adresleri telefon numaraları hep onda... O çanta da benim

kızımda.

-Kızınız nerde ?

-Gaziantep’te çok ünlü bir gazinoda çalışıyor. Sizi

buraya çağıran otelin komisiydi, benimde hemşehrim olduğu

için yardımının dokunmasını istiyor, burada bulmam büyük

tesadüf oldu, yoksa Adana’ya yanına gelecektim.

-Kızınızın ismi ne ?

-Çiğdem.

-Haaa, şu sarı saçlı, mavi gözlü, 20-25 yaşlarında,

-Hah tamam…

-Onun çalıştığı gazino benim arkadaşımın, çok iyi oldu.

-Ama, Çiğdem korkuyor, bana telefon açtı, sakın gelme,

hem senin, hem de benim sonumuz olur dedi. Şimd korkudan

ölüyorum. Eğer, o çantayı ele geçirebilirsen tüm bilgiler

orada bulunuyor, Türkiye’ye yardım etmiş olursun, kızları

kaçırılan tüm anne babaların hayır dualarını alırsın yavrum.

-158-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

-Peki, sen merak etme, Adana’ya dön, beni orada bekle,

istersen ben arabamla geri götürürüm.

-Yok evladım, senin arabanla gidersem hakkımda iyi

olmaz, beni öldürürler, en iyisi otobüsle gidelim…

Otel Atlantik’den ayrıldıktan sonra şoför, Ramazan’a

döndüm.

-Oğlum, sür Gaziantep’e…

İskenderun’dan ayrıldığımızda saat 24.00 ‘tü. İslahiye

üzerinden 1,5-2  saatte Gaziantep Pavyonları kapanmadan

Çiğdem’i bulmak istiyordum…

Düşündüğüm gibi oldu, Çiğdem’i sordum tüm tanıdık

kızlar etrafımı sardılar:

-Yengeye söyleriz, yengeye söyleriz.

-Yahu, Çiğdem benim kızım onunla önemli bir şey

konuşacağım…

-Doğru zaten patronun kardeşi ona yanık.

Patronun salakça bir de kardeşi vardı kızları başımdan

uzaklaştırdıktan sonra masama gelip oturdu:

-Çiğdem nerede ?

-Konsümasyonda abi

-Hakkında ne düşünüyorsun ?

-Yanıyorum abi, yanıyorum

Patronun salakça kardeşinin bu özellkiklerini sapta-

dıktan sonra kaçırmaya karar verdiğim Çiğdem konusunu

başka türlü çözecektim. Doğruca Çiğdemin kaldığı otele

gittik.

Biraz sonra o da geldi, sarhoş olduğu için yukarıya

çıkarttılar.

Patronun salakça kardeşiyle aşağıda konuştum:

-159-

Abdulkadir KAÇAR

-Erol Abi n’olur bana yardımcı ol, Çiğdem benim

derdimden içiyor abi, öleceğim yardım et.

-Kaçırmak ister misin ?

-Tabii Abi, ama nasıl olacak ?

-Vallahi iyice düşün- taşın ben gece buradayım, gel

konuşalım…

-Tamam Abi, yarın gelip, sana planlarımı anlatacağım.

Ertesi sabah telefon çaldı, uyandım, gelen Patronun

kardeşiydi, beni aşağıda bekliyordu:

-Ben planı kurdum Erol Abi... Çiğdem’i Kahraman-

maraş’a kaçıracağım…

-Aşağıya geliyorum konuşalım.

Aşağıya indim, Çiğdem’i uyandırmalarını istedim, banyo

yapıp aşağıda beklediğimi söyledim. Çiğdem geldi. Bir ara

baş başa kaldık, annesini gördüğümü söyleyince ayağıma

bastı, salakça aşığını lahmacun yaptırmaya gönderince şöye

dedi.

-Erol Abi, James Bond çantayı mı arıyorsun ?

-Evet, çok iyi bildin.

-Abi, o çanta, yukarıda odamda, yatağımın altında içinde

ne olduğunu da bilmiyorum. Zaten şifreli olduğu içinde

açamadım Soğukolukta bir hafta süreyle çalıştığımda birisi

elime tutuşturmuştu, açarsam yanacağımı söylemişti, onuda

tesadüfen anneme anlattım.

-Çiğdem, bu salak seni Kahramanmaraş’a kaçıracakmış

onunla evlenir misin ?

-Abi, bu hayattan bende kurtulmak istiyorum, ama bu

salak beni nasıl besler? Abisi sonradan ne der?

-Orasını bilemem.

-Erol Abi, olay bildiğin gibi değil, benim peşimi ölsem

bile bırakmaz…

-160-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

PATRONİÇE ALTINLARI

ÖNÜME YIĞDI...

İskenderun’a vardığımızda, hem ulusal bir gazetenin

oradaki muhabiri, hem de bir yerel gazetenin patronu olan

arkadaşımla karşılaştık:

-Ooooo Erol, gelip-gelip gidiyorsun, bir kahvemizi

içmedin. Gel Allahaşkına otur şöyle, Türkiye’yi sallayan

adam…

İş yerine girdik, olaylardan falan konuşurken, o arkadaş

bir olay daha anlattı :

-Yahu geçenlerde bir İstanbul gazetesi’nden muhabir

geldi. Burada yedirdik içirdik, kadınlarla da yattı, fotoğraflarını

çekti. Burası Türkiye’nin Turizm cenneti olacak dedi ve gitti...

Ama sen böyle yapmıyorsun.

Ben çok özel eğlenirim, bu türlü konularda kesinlikle

ilişkiye girmediğim için çok dikkatliyim. Türkiye’nin sayılı

çapkınlarından olmama rağmen kadın konusuna çok dikkat

ederim.

İşte biz böyle konuşurken, içeriye ayağı şalvarlı,

üzerinde bir bluz, başında yeni bir eşarp olan 35-40 yaşlarında

bir kadın girdi. Gazete patronu saygıyla ayağa kalktı. Hanımın

elini öptü, benimle de el sıkıştı. Soğukoluk’un önemli

patronlarından birisiymiş… Gazeteci arkadaşım beni tanıttı.

-Erol Erk geldi, onu ağırlamayacak mıyız?

-161-

Abdulkadir KAÇAR

Kadın bana baktı:

-Eveet, Erol Erk, sizsiniz. Demek ki, bizim ocağımıza

incir ağacı diken kişi… Demek bu muymuş Erol Erk ?

Sesimi çıkartmadım, saygıda kusur etmedim, sohbet

koyulaştıkça koyulaştı… Kadın o sırada şalvarın cebinden

kocaman bir mendille bağlanmış, altınlarla, pırlanta ve değerli

taşlı takılarla dolu olan mendili masaya, ‘Şangııırrr’ diye

döktü… Ben tuhaf oldum. Şaşkınlık içinde bocalarken kadın

şöyle dedi :

-Biz dostlarımızı severiz, ve dostlarımızla varız.

Şaşkınlığım iyice artıyordu.

-Dostluk başka, alış veriş başkadır ama… dedim.

Masada, kendisine yakın olan altınları, zümrütleri,

pırlantaları takılar yığınını iki eliyle bana doğru iterken de:

-Erol Bey, bunları sana Soğukoluk patronları olarak

veriyoruz… Hepimizde senin yiğitliğini, Adana’dan bildiğimiz

için seviyoruz… Sez bize baskın yaptırdın, Türkiye’ye tanıttın.

Bütün kızlarımızız gitti, üzerlerinde milyonlarca senetleri de

birlikte götürdüler. Ama sana yine de saygı duyuyoruz…

Elini erkek gibi masaya vurdu:

-Dikkat et Erol, hiç birimizden hiçbir ses çıkmıyor…

Bunları sanaaaa hediye olarak veriyoruz…

Tepemden kaynar sular dökülüp, tırnaklarımızdan

çıkıyordu, gayet rahat bir şekilde İskenderun’lu gazete

patronu da:

-Al Erol al, n’olacak canıııım …

Ama asıl korkuları benim tekrar tekrar bu baskını

yaptırmamdan korktukları için beni durdurmak için bunları

kullanıyorlardı, belki almak istesem fotoğraflayıp suçüstü

yaptıracaklardı…

-162-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Aslında baskın yaptırmadan bu hediye sunulsa farklıydı.

Ama olay oryata çıktığı için, Ankara’da hükümet duyduğu,

bataklığı kurutma yönünde adım atıldığı içinbu şekilde

davranmalarını çözemiyordum. Ben bu konuları düşünürken

içinden çıkamıyordum. Şimdi bile kafamdaki ekrana tekrar

tekrar getiriyorum, çözemiyorum.

Bu olay devam ederken kimsenin beklemediği biçimde

kahkahalarla gülmeye başladım herkes aptallaşmıştı sonra

şöyle bağırdım:

-Ey gazetecilik sen nasıl bir mesleksin beee ?

Ramazan dışarıda bekliyordu…

Masanın üstünde bana doğru itilen bugün milyarları

bulan ziynet eşyalarını toparlayıp, mendile geri doldurdum.

Birde güzel gemici düğümü atarak kadının önüne iteledim.

-Bacım benim bacım, bunu al al bunu… Bu mesele artık

kapandı. Söz veriyorum en kısa zamanda gelip yukarıya

çıkacağım, buz gibi rakımızdan içeceğim, sohbet edeceğim,

dertlerimizi, sorunlarımızı Turizm Bakanlığına ileteceğim…

Bu şekilde davranmamın çok özel bir nedeni de, onların

hiddetini, kinini, daha fazla üzerime çekmememin politikasını

yapıyordum. Bu meslekte biraz esneklik, soğukkanlılık,

hoşgörü olması gerekiyor. Nitekim ellerindeydim, başıma iş

getirip beni orada gazete bürosunda ya da İskenderun’daki

herhangi bir sokakta vurup öldürebilirdi… Gelişen olay

karşısında bu tip politika izlemem gerekiyordu. Hislerim

bana bunu böyle yapmam gerektiğini söylüyordu.

İskenderun’lu patron gazeteci de bir daha üstelemedi şöyle

dedi:

-Erol Ağa Türkiye’nin en büyük zamparasıdır ama bu

türlü şeyleri sevmez.

-163-

Abdulkadir KAÇAR

TERCÜMAN’DA EYALET VALİSİYDİM

Hayri Berkay isimli arkadaşın ayrılmasıyla benim

Tercüman’a temsilci olarak gelişim aynı günlere rastlıyordu.

Kısa bir devir teslimi yapıldı. Hürriyet’te uzun yıllar birlikte

çalıştığımızı arkadaşım Kemal Özbayrak’ın tavsiyesiyle beni

aldıklarında Tercüman’ı yeri Edirne Pasajı’nda tek odalı bir

yerdi. Üstelik bitişiğinde Cumhuriyet vardı, temsilcisi de

Özer Öztep’ti. Kader bizi orada da yan yana getirip koydu.

Tercüman Gazetesi’ne temsilcisi olarak girdiğim

dönemler, benim en görkemli, en saltanatlı günlerimin de

başlangıcıdır. İlk Güney Haberi’in kuruluşuna kadar devam

edecek olan bu süreç beni bölgemde ve Türkiye de gazeteci

olarak doruk noktaya getiren bir dönemdir. Aslında biraz da

çılgınlıklarla doludur. bugün İstanbul Gazetelerinin Bölge

Temsilciliklerini yapanlar ile, benim yaptığımın arasında

dağlar kadar farklar vardır. Öyle ki o zamanlar kendimi

eyalet valisi gibi hissettiğim, yöneticisi ve olayların odak

noktası olduğum günlerdi, ve mesleğiminde reform yıllarıydı…

Ben sürekli bir kalkınmaya yöneldim, Çakmak

Caddesi’nde ki Ramazan Atıl’ın fabrikasının boş alanlarının

Tercüman’ın tesislerini kurdum. Çünkü o dönem İstanbul

Basınının Anadolu’ya geçiş günleriydi. Hürriyet ve Akşam

bunun öncüsü sayılırdı.

-164-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Tercüman Gazetesin’ndeki günlerime geçmeden önce

İstanbul Babıalisi’iyle ilgili bilgiler vermek istiyorum.

1960’lardan önce İstanbul basını Marmara ve Ankara’ya

uzanan sınırlar çerçevesi içindeydi. Gazeteler, kara trenle

Adana’ya 2, 3 gün sonra gelir, Van’da bir hafta sonra

okunurdu. Malik Yolaç, Anadolu ufkunu açan basının en

büyük lideriydi. Hiç bir patronun programında-planında

başkent yokken Ankara’ya matbaasını kurmuş, Akşam

Gazetesi’ni karayoluyla Adana’ya, aynı gün de Güneydoğu’ya

gönderiyordu.

Akşam’ın TAŞ isimli köşesindeki sürükleyici dili ve

üslubuyla Çetin Altan’ın sosyalizmi yazması, Türk basınına

ayrı bir hava, renk olmuştu. Diğer yazarlar, manşetlerde

Türkiye’nin, ekonomik, siyasi, sosyal, politikasını belirliyordu.

1960 ihtilaliyle giren aşırı sol Akşam’ın öncülüğünde

daha da yaygınlaştı. Öyle ki, Akşam Gazetesi Adana şehir

içinde 22 bin satmaya başladı.

Akşam Gazetesi’nden sonra Hürriyet Ankara da da bir

matbaa kurdu, sırada adana vardı. Çünkü buradan Güney-

doğuya ve Doğuya açılmak istiyorlardı. O dönemde Gazeteler

Amerika Fort 350 - 550 kamyonlarla sistemli biçimde

dağıtılmaya başlanmıştı. Ancak bugünkü E – 5 in yerine kışta

kıyamette kapanan, Ama oraları geçmek zorunda olan

kahraman şoförler Hürriyet, Akşam, Tercüman’ı dağıtı-

yorlardı. Cumhuriyet ve Milliyet, Hürriyet’te bazen

Terciman’da basılıyordu. İşte bu zor doğa koşullarında

gazeterleri okurlarıyla buluşturan kahraman şoförler arasında,

Mucurlu Fikret, Abaza Hikmet, Ankara’lı yakışıklı Haluk,

-165-

Abdulkadir KAÇAR

Tayfur, Trakonyalı Necmi, Rüzgar Selami, Adana’lı Ramazan

Gulle ve şu anda isimlerini anımsayamadığım pek çokları

vardı. Gazeteler daha önceleri kendi olanaklarıyla dağıttıkları

ürünlerini birleşip güçlerini ortaklaşa kullanmak için

GAMEDA’yı kurdular. İşte bu geçiş dönemlerinde ve

sonlarında yıllarca gazeteyi ezberi bir biçimde yönetti. Bir

ara Tercüman ve Milliyet ekibi olarak aynı anda yola çıkardık.

Fakat Patron GAMEDA’da olduğu için bazı aksaklıklar

yaşanıyordu. Kadere bakın ki, Alaaddin Kutlu ile birlikte

takışma-kapışma birbirimizi atlatma heyecanı, bu kezde

nakliyede başlamıştı özellikle maç günlere kalıp değiştiril-

diğinde gazetelerin baskısında gecikme oluyordu. Zaman

zaman Tercüman olarak biz, zaman zaman da Aladdin’in

Milliyet’i erken bitirirdi. Milliyet erken gitmeye kalkarsa

Kürt Onbaşının aynısı olan Feke’li İsmail bunu engellerdi,

ya lastiklerini patlatır, ya da kamyonunun önüne yatarak,

-Beni öldürmeden geçemezsiniz… derdi.

-166-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

İSKENDER AYVALIK

Çoban Yurtçu’nun bir başka değişiği olan İskender’in

farklı bir yapısı vardır. Dostluğu ayrıdır, çalışma yapısı ve

şartları farklıdır.

Adana’ya geldiğinde, İstanbulda telefonla haber

yazdırdığım arkadaşım yüzde yüz değişmişti, benimle konuş-

muyordu. Hatta her zaman yan yana bitişik oturmamıza

rağmen benimle ilişki kurmuyor, yapılacak çalışmalar

konusunda Necdet İşler kanalıyla bana talimat gönderiyor,

ya da ona söylettiriyordu. Bir gün, iki gün çok dayanılmaz

boyutlara ulaşan bu soğuk ilişkilere çok sıkılmıştım, yanına

girdim :

-İskender Bey, sen benim arkadaşımsın, İstanbulda

yazıcıydın, ben sana haber geçiyordum. Şakalaşıyor,

konuşuyorduk, aramızda hiçbir şeyde geçmedi. Adana’ ya

sen temsilci oldun, ben de yardımcınım, bu suskunluk neden,

büyük planlar yapalım, çalışmalarımızı daha da geliştirelim…

Yine hiç ses çıkmadı, yüzünde en küçük bir ifade

değişikliğide yoktu, ısrarla konuşmuyordu. Bu suskunluk

bir hafta daha sürdü, Necdet İşler’e sordum :

-Yahu İskender’in bu hali nedir, biliyor musun ?

-167-

Abdulkadir KAÇAR

-Erol bende bilmiyorum, benimle de konuşmuyor…

Bazen beni haberlerden de kesmeye, önüme set

çekmeye de başlayınca artık bana karşı bir kastınının

olduğunu anladım. Bir gün yine bir büyük olay oldu. İskender

Muhabir Necdet’i ise gönderdi, beni göndermedi. Meslek

yaşamımda her zaman kuyruğum dik gezmiş bir adam

olduğum, kimseye taviz vermediğim, özgürlüğü tattığım

içinde her zaman bu yönümle gurur duyuyorum. Bu gün

pinekleyen salla başı al maaşı olan bir kişi olsam bir gazetenin

hala temsilcisi olabilirdim. Ama bendeki, fırtına, iffilak,

haksızlığa olan kızgınlık hiçbir zaman kimliksiz kalıba

sokmadı. İskender’in bu davranışına dayanamıyordum, hızla

odasının kapısını açtım, birazda sert biçimde azarlar ses

tonuyla :

-İskender, benimle alıp-veremediğin olay nedir ?

Benim deneyimlerimi, beni neden kullanıyorsun ? Varsa

bir şey çeker giderim…

Uzunca bir konuşma yapmama rağmen ağzından yine

en ufak bir söz çıkmadı, hiçbir hareket yapmadı, yüzüme

donuk donuk baktı. Sanırım biraz hırçın davrandım, kapıyı

vurup çıktım, Muhabir Necdet’in yanına gittim onu da biraz

hırpaladıktan sonra çekip gittim…

-168-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

ADANA’YA

TEMSİLCİ OLARAK DÖNDÜM

Gazeteciliğe bir daha dönmeyeceğim konusunda

verdiğim karardan sonra İstanbul’da tam Hayat Sigortası

bir gazeteye vediği tam sayfa ilanla yetiştirilmek üzere

elemanlar arıyordu. Hemen müracat ettim, kursları birincilikle

bitirerek üç ay bir süreyle elimde James Bond çanta kapı

kapı dolaşarak İstanbul’da sigortacılık yaptım.

Ailem İstanbul’da olduğu için o sıralar orada kalmak

zorundaydım. Tam bu sırada Kemal Kınacı’dan önce Adana

Hürriye Bürosu’nda temsilci konumnda birlikte çalıştığım

Kemal Özbayraç Tercüman İstanbul’un Yurt Haberleri Şefi

olmuştu. Beni günlerce aradıktan sonra bulmayı başarmıştı.

İlk sözü şu oldu:

-Erol, kesin olarak bu mesleğe döneceksin, bu işler

sensiz olamaz sensiz olmaz. Gazeteciliğe dönmeme kararını

sen veremezsin, bizim sana ihtiyacımız var.

-Düşüneyim Kemal Bey… dedim.

Uzun aylar boyunca kabul etmedim, direndim ama

teklifin Adana Tercüman Gazetesi’nin Temsilcisi olarak

dönme yanı hoşuma gitmiş, damarlarımdaki gazetecilik kanı

ağır bastığı için de bunu kabul ettim.

-169-

Abdulkadir KAÇAR

1967 yılında Tercüman Gazetesi’nin Bölge Temsilcisi

olarak geri döndüm Enidre Pasajı’nda göreve başladım.

Büromun karşında beni Apdi İpekçi’ye şikayet eden, ihbar

eden Özer Öztep Cumhuriyet’in Temsilcisi olarak oturuyordu.

İstanbul Lobisiyle çarpışarak Adana’da temsilcilik

makamını elde eden tek adam bendim. Oysa temsilcilik

denince İstanbul ve İstanbul lu Gazeteciler düşünülürdü.

İstanbul Ankara’lı Gazetecileri bile hazmedemezdi. Benim

çabamdan sonra Adana’lıların da gazeteci temsilcileri

olabilecekleri düşünülerek kapılar açıldı.

Adana’da gaztecilikte yetişmem İstanbul’dan gelen

Kemal Kınacı, Özer Öztep gibi birkaç kişi daha var onların

adını da anmıyorum, bir türlü kabullenemedi. Beni uzun süre

hazmedemediler. Arkamdan sürekli kuyular kazıp, Toroslar’ı

aşmama engel olan zihniyeti lanetliyorum. Ben bugün

zamanında İstanbul’a geçiş yapmış olsaydım, çok önemli bir

yerde olacaktım, mesleğimin onur ve haysiyetini çok daha

iyi muhafaza edebileceğimi söyleyebilirim.

-170-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

ÖZER ÖZTEP’İN İSPİYONU

Hürriyet Gazetesi’nin İstanbul Müessese Müdürü

kendisine yardımcı ararken Adana Büro Sorumlusu, Kemal

Kınacı’yı önermişler, o da bu gazetenin kaosunu bildiği için

kısa sürede parlayan bir personelin bir anda söneceğini

bildiğinden bana danıştı:

- Erol İstanbul’a gitmek istemiyorum, çünkü bilmiyorum

önce parlak, sonra da yok olurum. Babıali beni harcan,

bitirirler.

Saatlerce ikna etmeye çalıştı:

-Kemal sen başarılı bir kişisin, orada da bunu sürdüre-

ceğine inanıyorum, hem belki sen İstanbul’da olursan buraya

daha çok yararın olur. Belki ben senin yerine geçerim,

bizlerede bir kapı açılı.

Ama, bir türlü ikna olmuyordu, sabahlara kadar ikna

turlarım sürerken, alkole karşı dayanıklı olmadığı için bir

gün yarım şişe rakıyı içtikten sonra ağlayıp şöyle dedi:

- Erol, ben Adana’yı ve seni nasıl terk ederim.

Bir hafta, 10 gün kadar süren iknaa turlarım etkili

olmuştu, İstanbul’a göndermeyi başarmıştım.

Burada şunun da altını çizmek istiyorum:

Hürriyet’ten önce İstanbul’da büyük bir ekol olan Sefa

Kılıçoğlu’nun YENİ SABAH’ı kapanınca, bu gazetedeki

-171-

Abdulkadir KAÇAR

elemanlar Hürriyet’te geçmiş, Hürriyet 1960’larda kadrolaş-

masını tamalamıştı.

O yıllarda teleks, faks henüz olmadığı için haberler

akşamları İstanbul’a telefonla yazdırırdım, ve haberleri

İskender Ayvalık daktilo ile yazardı. Onparmak daktiloyu

onun kadar hızlı yazan başka bir kişide tanımıyorum. İşte

Kemal Kınacı’nın İstanbul’a gitmesiyle temsilci olmayı

beklerken yardımcısı olmuştum.

Milliyet Alaaddin Kutlu’nun adı dahi geçmediği dönemde

İstanbul’daki Milliyet Camiası benim ısrarla bu gazetenin

temsilcisi olmamı da istiyordu. Çünkü, Hilmi Kürklü görevden

alınmış, yerine beni istiyorlardı. Çünkü, Hürriyet’teki

performansımı İstanbul Babbıali konuşuyordu. Bir gün Telgraf

çeken Milliyet’çiler beni İstanbul’da görüşmeye davet

ediyorlardı, hemen uçağa atlayıp sabahleyin Milliyetin

Cağaloğlu’ndaki yerine gittim…

Haber Müdürü Dinçer Beyin yanına çıktım.

Beni ayakta karşıladı, muhabbetle öptü, fakat yüzünde

hafif bir tedirginlik hissettim. Konuşmaya bir türlü başla-

mıyordu, ben söz aldım:

-Dinçer Bey, telgraf çektiniz görüşmek istediniz, işte

geldim…

Çok üzüntülüydü:

- Erol Bey seni Apdi İpekçi’ye öneren benim, yalnız

bazı şeyler oldu, bunu sana söylemek zorundayım.

- Hayırdır

Çekmecesini açtı, daktiloyla yazılmış iki sayfalık mektup:

- Bunu Abdi İpekçi’ye yazmışlar.

- Ne mektubu yahu ?

-172-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Okumaya başladı, şöyle diyordu:

- Sizin Adana Milliyet’e temsilci olarak tayin etmek

istediğiniz Erol Erk, iyi bir gazetecidir, fevkelade yeteneklidir.

Ancak gece yaşamına aşırı düşkün olduğu için iş disiplini

yoktur. Bu da sizin gibi mazbut ve ideal bir gazeteye yakış-

mayan bir arkadaştır vs…

Mavi-kırmızı daktilo şeridiyle yazılmış bu mektupla

ilgili yıllardır konuşmadım, anımdır açıklamak istiyorum.

Mektubun altındaki imza Özer Öztep’indi. Kendisi de o

yıllarda Cumhuriyeti’in Adana temsilcisiydi,  İstanbul’da

çalıştığı için Abdi İpekçi Beyle arkadaşlık ilişkileri vardır…

Ayağa kalktım:

-Dinçer çok teşekkür ediyorum, mektubun devamını

okumana gerek yok, ben Adana’ya dönüyorum…

Adana’ya tekrar geldim, o zaman bana duyduğu gizli

kinin ilk kopyasını Özer Öztep, mektupla ele vermişti…

Ama, gün gelecek, Özer Öztep Adana da işsiz kaldığında

ilk Güney Haber Gazetesi’nde kendisini özel bir yere

getirecektim. Bu mektupla ilgili gerçeği hiçbir zaman yüzüne

vurmadım. İlk defa açıklıyorum. Eğer Milliyet Gazetesi’nin

temsilcisi olsaydım yaşamım daha başka olacak, o kadar

değişecek ki, bunu sınırlarını tahmin bile edemiyorum…

İşte bu olay, çalışmakta olduğum Hürriyet Gazetesi’nde

duyulunca, bana biraz kızgınlık, öfke oldu. Sanırım sırf bu

nedenden dolayayı İskender Ayvalık’ı benim üstüme temsilci

olarak gönderdiler bende yardımcısı oldum…

(Merhum Özer Öztep bu iddayı ret etmişti).

-173-

Abdulkadir KAÇAR

KEMAL KINACI

ARKAMDAN HANÇERLEDİ

Hürriyet'teki bu olaylardan sonra tutanak tutmuşlar,

İstanbul'a göndermişler, bir hafta sonra da beni çağırıp elime

bir mektup verdiler şöyle diyordu :

"Bugüne kadar gösterdiğiniz başarıdan dolayı sizi

kutlarım, çalışkan bir gazetecisiniz, ancak görülen lüzum

üzerine görevinizden alıyoruz..."

Mektubu alıp, hiç bir tepki göstermeden en küçük bir

renk atması olmadan tebellüğ ettim, yasal haklarımın

verilmesini istedim.

Erol Simavi'nin burs verip İstanbul Basın Yayın Okulu'nu

da bitiren kardeşim Erhan'ı da alıp doğru Hürriyet Genel

Merkezine gittim. Ben, yazıyı değil, kovuluş nedenimin

arkasındaki gerçegi öğrenmek istiyordum. Sabahın seher

vakti Kanlıca'ya gittik, puslu bir gündü. İstanbul'un harika

bir sabahında martılar, gemiler tablolardaki gibi görünüyordu.

Tam Erol Simavi'nin kapısını çalmak üzereyken, açıldı. Büyük

Patron sakallıydı, bitişikteki berberine gidiyormuş, beni

görünce gülümsedi :

-Oooo Adaşım, hayrola...?

Okuttuğu için Erhan'ın da hatırını sordu.

-174-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

Kıyıdaki yürüyüş bandında bir süre Kanlıca Yoğurdu'

nun yapıldığı imalathaneye doğru giderken bir süre suskunluk

oldu, ilk sözü ben aldım :

-Erol Abi, ben sizden iadei görev istemiyorum, böyle

bir talebim yok, üstelik ahlak anlayışıma da terstir. 7-8 yıl

birlikte çalıştık, ama az çok birbirimizi tanıyoruz, bana

haksızlık yapıldığını biliyorum, bu olayın arkasındaki gerçeği

anlatırsanız tatmin olacağım.

Erol Simavi gülümsedi:

-Erol, bunun adı Babıali Kanunudur.

Yine sessizlik oldu:

-Ben Babıalide çalışmıyorum, Adana'dayım ve bu

kanunları bilmiyorum. Sizden görev talebim yok, sadece

nedenini öğrenmek istiyorum. Hatta benim ne yapıda ve

nasıl bir insan olduğumu bilen daha önce beraber çalıştığımız

Müsessese Müdür Yardımcısı Kemal Kınacıya da sorun.

Onun raporuda benim için önemli, uzun süre içtiğimiz suyu

paylaştık, çetin bir müadahaleden başarıyla çıktık. Hürriyet'in

Hürriyet olmasındaki katkımızın sadece Adana alanında

kalmadığını siz de biliyorsunuz...

Konuşmalarımı uzun uzun dinleyen Erol Simavi, bana

yaşamımın en büyük dersini verdi, gülümseyerek omuzumu

tuttu :

-Erol işte Babıali Kanunu bu. Yaşamak için adamı

öldürürler. Sen Kemal Kınacı'yı İstanbul'a göndererek bu

konu da büyük çaba harcadın. Bu senin ona yaptığın en

büyük iyiliktir, hizmettir. Ama o buraya gelir gelmez hançeri

senin sırtına vurdu...

-175-

Abdulkadir KAÇAR

O sözleri duyduktan sonra buz gibi oldum, hiç bir şey

söylemedim :

-Teşekkür ederim Erol Abi, beni tatmin ettiniz, sağolun...

Elini sıktım:

-Sağol Erol bir gün yine görüşürüz...

-Teşekkür ederim, görüşmeye hiç niyetim yok, çünkü

yollarımız burada ayrıldı, hadi Erhan gidelim... dedim.

Bu olayda yıllarca içimde sakladığım, Adana Babı-

alisin'den İstanbul Babıalisine uzanan bir olaydır. İki

Babıali'ninde birbirinden hiç farkı yoktur.

Hançeri Kemal Kınacı' dan yemiştim çünkü benim

kabiliyetlerimi, niteliklerimi çok iyi biliyordu. Şayet benimle

ilgili olumlu bir rapor verseydi, bir iki ay sonra bende

İstanbul'da olacak, gazete'nin en üst düzeyine kadar fırlayacak

niteliklerim vardı. Hem idareci, hem gazeteci, hem nakliyeci,

hem de uluslararası istihbarat kaynaklarına sahiptim.

Meslekte komlpe yetiştiğimi Kemal Kınacı keşfetmişti.Ve

vurulan damga olan gece yaşamına düşkünlüğüm beni hiç

bir zaman üzmedi. Çünkü, gece yaşamım bana yaşamın

gerçek yüzünü, üniversitesini öğretti. Türkiye'nin şu anda

bile en büyük istihbarat kaynaklarına sahip gazeteci benim,

Türkiye'nin şu anda bile en büyük ver-kaçlarını en iyi bilen

kişiyim. Ama, o günler, kuyruğum dik, kimseye taviz

vermedim fakat yaşamımdan ve gazetecilikten nefret ettiğim

günlerdi. Hatta kendi kendime şu sözü de verdim:

-GAZETECİLİĞE BİR DAHA DÖNMEYECEĞİM

-176-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

EŞKİYA KOÇERO’YU YARATTIM

İşte coşkulu, heyecanlı, başarılı geçen çalışma ve başarı

tempom arttıkça artıyor, başarı grafiğim yükseldikçe

yükseliyor ulaşılamaz sanılan bilgilerim yoğunlaştıkça

yoğunlaşıyordu.

Hürriyet gazetesi’nin Adana Bürosu kurulduktan sonra

sıra Diyarbakıra’a gelmişti, ancak oralar bize bağlıydı,

haberlerini telefonla veriyorlar, bizde İstanbul’a aktarıyorduk.

Bir gün Diyarbakır muhabiri basit bir cinayet haberi verdi.

Buna göre namus uğruna cinayet işleyen Mehmet Kilit isimli

kişi, olaydan sonra dağlara kaçmıştı. Muhabir haberin

sonunda bir tek cümle ekleyince şimşekler çaktı:

 - Erol Abi bu kişinin nam-ı diğer KOÇERO’ dur..

Koçero, Koçero, Koçero !

Bu cümle zihnimde yankılandı, yankılandı, çok ilginç

bulmuştum. Bugünün Türkiyesi için önemli sayılır ya da

sayılmaz ama, muhabirin bu şekilde yaptığı tarif sonradan

yaratacağım ünlü Eşkıya Koçero’nun ilk kıvılcımı olacaktı.

Magazin haberini çok seven, Türk basınında bir akım olan

Hürriyet, Koçero’yu benim sayemde işlemeye başlamıştı.

Basit bir bekçi, doğunun en azılı eşkiyası olup-çıkmıştı.

İşlenmiş ve işlenmemiş ne kadar cinayet varsa hepsi KOÇERO’

ya yıkıldı. Bugünkü gibi PKK falan olmadığı içinde o zaman

-177-

Abdulkadir KAÇAR

büyük yankılar uynadırdı. Hürriyet gazetesi olarak  Koçero’yu

manşetten verdikçe diğer basının da doğuya olan ilgisi

artmıştı, herkes onunla röportaj yapmak için girişimde

bulunuyordu. Ama yine bu olayın yıldızı ben olacaktım, işin

kaymağını ben yiyecektim. Çünkü yerel muhabirlerimiz

aracılığıyla KOÇERO’yu dağda bulup söyleyişi yapmayı,

fotoğraflamayı başlatan tek gazeteciydim. Hakımda bu

görüşme Jandarma soruşturma açtı. Ama gazeteci olarak

verilen randevuya sadakat göstermek zorunda olduğunu

söyleyerek Koçero’yla görüşme yerimizi açıklamamıştım.

Savunmamdaki tek cümle şöyleydi:

- O eşkıya, kanun kaçağı olabilir, ama yerini bildirmek

bana düşmez, arayıp bulmak Jandarmanın asli görevidir.

Günlük olarak yazdığım uzun söyleşilerden sonra efsane

haline gelen Koçero devlete ait bir kurumu basıp paraları

gasp etmiş, kaçarken çatışmada öldürülmüştü. Cenazesine

gittiğimizde vahşi, silah kullanmasını bilen karısı, benim

alnıma tüfeği doğrultmuş tetiği çekmek üzereydi. Yanımdaki

arkadaşlarım benim Koçero’yla yaptığım söyleyişide,

hakkımda dava açılmasına rağmen onun yerini bildirmediğimi

falan anlatınca kadın rahatlamıştı. Beni elimden tutp çekerek

mezarın başına götürüp, Kürtçe türküler söyleyip ağlarken

fotoğraflamayı başarmıştım.

Koçero Tarihe gömüldü yok olup gitti. Koçero’yu

yükselten suçlarda, bazı cinayetlerde karabelde kayboldu,

kimin işlediği hiçbir zaman öğrenilmedi…

Benim tırmanışıma hayran olmuşlardı. İşte bu

haberimden dolayı gazete yönetimi beni 100 lira ikramiye

ile ödüllendirmişti.

-178-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

O günkü gançlik, meslek heyecanı nedeniyle gazetecilik

merakı içinde gördüğüm, manzara benim mesleğimde

gördüğüm ilk facia idi. Uçak çarpınca öyle parçalanmış, öyle

ufalanmış ki, cesedlerle demirler bir macun gibi olmuştu.

Ben sadece uçağı bir tek kanadından tanımıştım. O dönemde

ölen ünlüler arasında en tanınmışlardan Gazinocu Ahmet

Delibalta, Adana’nın en güzel kızı kızlarından Rengin Arda

da vardı. Rengini’i beyaz karlar üzerine yayılan bir metrelik

sarı saçlarından tanımıştım ve vücudundan kalan tek parça

olarak o saçları bir mukavva kutuya koyarak aşağıya

indirmiştim. Daha sonra cesetler torbalarla taşınarak indirildi.

Hatta bir Yahudi işadamının cesedi Gazinocu Ahmet

Delibalta’nın mezarına gömüldüğü kanıtlandı. Şikayet üzerine

tekrar kazılan mezardan Delibalta’nın cesedi bulundu, Yahudi

İşadamının cesedi de İstanbul’a gönderildi.

Uçak kazası haberini takip ederken oklarlar da

Osmanlılar döneminde işeltilen altın-gümüş-kurşun madenleri

olduğunu, ama bunu kimsenin bilmediğini saptadım. Bu

haberim de Hürriyet’te manşetten giren ikinci büyük

arzumdur.

Zaten olan ünüm, uçak kazası ve altın madeniyle daha

da doruklara tırmanmıştı. Hatta çalışma alanım da

genişlemişti. Örneğin Yurtdışındaki istihbarta kaynaklarımdan

bana bilgiler yağıyordu. Suriye’deki ihtilal yapılacağını olay

olmadan önce öğrenip gazeteme yazmıştım. O yıllarda

Hürriyet Personelinin başarılarını anlatan Personel

Gazetesi’nde sırada benim fotoğrafım vardı, dünyaca  ünlü

AP ajansını bile atlatan adam diye duyurmuşlardı…

-179-

Abdulkadir KAÇAR

TOROSLAR'DA DÜŞEN UÇAK

İLK FACİA HABERLERİMDİ

Dolu dolu yaşadığım gazetecilik serüvenimin en renkli

dönemi 1960-75 yılları arasınde cereyan etti. Gençlik,

yaratıcılık ve heyecan döneminde doruklara ulaştı. Bu yıllarım

Hürriyet ve Tercüman Gazetesi'nin arasında pay edilmişti.

1952-60 yılları arasında yetişme dönemim olan BUGÜN

Gazetesi'nden sonra 1960'ta Anadolu Ajansı'na, 1966' da

Hürriyet Gazetesi'ne giriş yaptım. O dönemde ulusal

gazetelerin Adana da büroları bile yoktu. Abidinpaşa'da şimdi

yıkılan Reno İşhanı'nın  4. katında Hürriyet'in bir temsilciliği

vardı. Diğer gazetelerde temsilci düzeyinde bulunuyordu.

Örneğin Çoban Yurtçu Yeni Sabah, Vatan, Cumhuriyet gibi

üç-dört ulusal gazeteyi birden idare ediyordu. Erol İlpars'ın

babası DERVİŞ İlpars'ta aynı şekilde üç beş gazetenin birden

temsilciliğini yürütüyordu. Zafer, Adalet gibi sağ basını da

Yusuf Ayhan temsil ediyordu. İsmet Yoğurtçuoğlu da yerel

basında önemli bir isimdi.

İstanbul basını iki-üç arkadaş arasında pay edilmişti.

1960 ihtilaliyle birlikte gazetelerin Anadolu'ya geçişli ve

yapılanmasıyla birlikte bu temsilcilikler bir bir ortadan

kaldırıldı. Ancak Çoban Yurtçu mesleğinde çok kıskanç

-180-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

olduğu için kendisine rakip olabilecek kişilerin yetişmesini

istemezdi.Bizde korkumuzdan İstanbul basınıyla direkt temas

kuramazdık. Ancak yetişme tarzım, bölgeye olan hakimiyetim,

performansım nedeniyle adım İstanbul' a çoktan gitmiş ve

herkes tarafından biliniyordu. Anadolu ya yayılan İstanbul

basınında Adana Hürriyet Bürosu'nun başında arkadaşım

ve dostum Kemal Özbayraç atanmış, İsmet Yoğurtçuoğlu da

beni ona tavsiye etmişti. Tanıştık, ve ben Hürriyet'te göreve

başladım, o zaman büromuz Abidinpaşa Caddasi'ndeki

Küçüksaat'in yanında bulunan Kristalpalas'a taşınmıştı.

7 yıl süren Hürriyet Gazetesi'ndeki çalışmamda gençliğin

verdiği heyecan, yetenek, cesaret ve coşkuyla parlak bir

dönem yaşadım. İşte bu coşkulu ve başarılı dönemimde

olaylar öyle gelişti ki, gazetenin sahibi Erol Simavi'yle özel

dostluklar kurmaya kadar dönüştü. Hürriyet'in temsilcisi

konumundaki Kemal Özbayraç gitmiş, yerine bu kez Kemal

Kınacı gelmişti. İki temsilcinin döneminde de yaptığım

çalışmalar beni yıldızlaştırmıştı. Yaptığım gazetecilikte adım

Türkiye çapında duyuluyordu artık. Çünkü, o yıllarda

Adana'dan gazeteye yama haberler girme-sayfa değiştirme

şansımız olmadığı için verdiğimiz her haber Türkiye genelinde

yayınlanıyordu. Haftanın en az üç-dört günü manşet, ya da

sürmanşet haberim yayınlanmadığı zaman krizlere

giriyordum.

Öyle ki; Erol Erk ismi diğer gazeteciler arasında

ayrıcalıklı bir hale gelmişti. Yine o dönemde çok önemli

olayların yaratıcısı olmuştum. Örneğin, İstanbul'dan

Ankara'dan Adana'ya pervaneli uçaklar inip-kalkıyordu. Bir

Kop uçağı Adana Havaalanına inmek için Toroslar'ın üzerinde

-181-

Abdulkadir KAÇAR

erken alçalmaya başlayınca Bolkar Dağları'nın tepesine 100'e

yakın yolcusuyla çakılmıştı. Ben İngiliz Dağcılarla Bolkar

Dağları'nın zirvesine tırmanarak enkaz, uçağı ve cesetleri

ilk görüntüleyen tek gazeteciydim. Üstelik, uçağın düştüğü

kış, son 40 yılın en acımasız olanıydı. Pozantı Çiftehan arasını

geçebilmek için yollarda tam 6 saat süreyle yüksekliği 4-5

metreyi bulan karlarla mücadele vermiştik. Kıbrıs'tan gelen

İngiliz Dağcılar bile beni

-182-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

EROL SİMAVİ’YE HAYRANDIM

Hürriyet Gazetesi Adana Bürosu’nda Kemal Özbayraç’ın

yerine gelen Kemal Kınacı ile büyük olaylar yarattık. Büyük

haberleri Hürriyet’in manşetlerine yerleştirdik. O dönem hiç

unutmam Adana belediye başkanı Ali Sepici’nin bir dansözle

yaşadığı skandal vardı. Aslında onlar skandalı yaratmışlar.

Ortaya çıkartıp yazan kişi ben olmuştum.Gazetemde günlerce

Türkiye’yi çalkalamış bir olaydı. Aylarca, yıllarca manşet-

lerden düşmedi.

O dönemde olaya adı karışan Celal Serin’de daha

sonradan yakışıklılığıyla Yeşilçam’dan film teklifi bile almıştı.

Ancak Celal Adalet Partisi kökenli olduğu için yöneticilerde

rahatsızlık yaratınca eski patronum Nihat Oral ve günün

ileri gelenleri beni Hürriyet’in sahibi Erol Simavi’ye şikayet

ettiler. Hatta benim eski bir CHP’li ve İsmetpaşa’cı olduğum

için sağ bir parti olan AP’ye zarar verdiğimi söylediler. Erol

Simavi de beni şikayet edenlere:

-Peki, siz Erol’u şikayet ediyorsunuz, bu olay doğru mu

değilmi dedi.

Masada bulunanların bir kısmı başıyla.

-Doğru doğru dediler.

Bir kısmı da sessiz kaldı.

-183-

Abdulkadir KAÇAR

Erol simavi çok sevdiğim, saygı duyduğum kişi olarak

şöyle dedi.

-Patron benim ama muhabirimin yazdığı habere

karışamam...

Bu dürüst erkekçe davranışından sonra Erol Simavi’ye

büyük hayranlık duydum ve muhabbetimiz daha çok artmıştı.

Erol simavi Adana’ya her gelişinde beni yanına alır

Çakmak Caddesinde garajın içindeki Suphi Usta’dan kebap

ve şiş ciğer yemeye giderdik. Hiç unutamam bir yemek

sırasında şöyle dedi:

-Erol, gece hayatına düşkün olduğunu söylüyorlar,

Doğuya, Koçero’yla buluşmaya ya da diğer haberleri izlerken

sıkıntı çekmeyesin diye Van’a bir pavyon kurdurmayı

düşünüyorum.

Kısa bir gülüşmenin ardından şöyle dedim:

Efendim, ben gece yaşamını sevdiğim için değil,

haberciliği kontrol etmek için serüvene meraklı olduğum

için oralarda bulunuyorum. En büyük istihbarat kaynakları

oralarda bulunuyor çünkü.

-184-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

MESLEKİ ACIM

40 yılı aşan meslek yaşamımda çok kişinin canını

yaktım, çok kişiyi makamından ettim, ama pek çok kişilerinde

hak ettikleri önemli makamlara gelmesini sağladım. Çünkü,

hırçın, yırtıcı bir gazetecilik üslubum vardı, ve benimle

uğraşmak her zaman zordur. Ama bilmeden yaptığım bir

hatanın, bir kusurun acısını yüreğimin ta derinliklerinde bile

şimdi duyuyorum…

Gazetecilik mesleğimin İsmetpaşa döneminde rastlayan

günlerinde Kıbrıs konusu patlak vermiş, Başbakan olarak

paşanın emriyle uçaklarımız Kıbrıs’a bir hava saldırısında

bulunmuş ve geri dönmüştü. Her an bir savaş çıkma

olasılığında söz edildiği içinde Deniz Kuvvetlerine ait

donanmamızın bi bölümü Mersin Limenına demirlemişti.

Yapılacak olan Kıbrıs Harekatının temelleri ve yapılanması

o günlere rastlıyordu. Ben Kıbrıs olaylarını yansıtmak için

Mersin’de bulunuyordum. O sırada donanmaya ait bir Türk

Denizaltısı da rıhtımdaydı ve onun Komutanlığını yapan

Binbaşı Necdet’le çok samimi arkadaş olduk. Türkmen

Oteli’nkedi sohbetimizde sordum;

- Necdet Binbaşı, donanmayı halka gezdirecek misiniz?

-185-

Abdulkadir KAÇAR

O yıllarda silahlı kuvvetlerde denetim çok sıkıydı, halka

temaslar yok denilecek akdar azdı, hatta yasaktı. Türk

donanmasının Denizaltı Subayı olan Necdet Binbaşı:

- Erol Bey, gemimizi halka açalım, sen de bir eğlence

düzenle, Amerikan usulü bir gün yaşayalım...

- Emrin olur Binbaşı… dedim.

Adana da pavyonlarda, barlarda otellerde çalışan ne

kadar dansöz,şantöz, varsa hepsini Mersin Limanına yığdım

ve bu denizaltının göbeğinde de kadın oynattık. Bu olay

Hürriyet Gazetesi’nde “DENİZALTINDA KADIN OYNATAN

GAZETECİ” diye yayıldı ve bomba etkisi yaptı. Ben haber

niteliğinde ordu-halk yakınlaşmasını düşünürken, Necdet

Binbaşının teklifini de yerine getirmiş gazeteci olarak tüm

basını atlatmıştım… Tercüman Gazetesi’nin temsilcisi

olduğum o yıllarda, tüm gazetelerin Adana ve Mersin

temsilcileri ve çalışanları İstanbul’dan ve Adana’dan fırça

üstüne fırça yediler. Olay böylece kapandı gitti…

Aradan geçen 5-6 yıl sonra 2. Kıbrısa Harekatı

başlayacaktı. Donanmanın adayı vuracağı, Türkiye’nin

müdahale edeceği dedikodusu yayılıyor, yerli ve yabancı

basın Mersin’de karargah kuruyordu. Bizde boşluktan

yararlanarak eğleniyorduk. Hatta Murat Dalman kahramanını

yaratan dünyaca ünlü, çok samimi arkadaşım gazeteci Ümit

Deniz’de oradaydı. Ankara’dan gelen foto muhabiri bir

arkadaşımız için yaş günü düzenlemiştik. Otelin lobisini

hemen hemen kapatmıştık. Dışarıda büyük bir soğuk vardı.

Kapı hafifçe açıldı, içeriye elinde baston, lacivert pardesülü,

hafifçe topallayan birisi girdi. Sima bana hiç yabancı

gelmemişti.

-186-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

İçim birden kaynadı, kendi kendime soruyorum:

- Nerden tanıyorum !

- Nerden tanıyorum !

 Bu sırada yanımdaki arkadaşlarım tanıttılıar

- İşte bu kişi, birinci Kıbrıs müdahalesi yapılacağı sırada

Türk Deniz Kuvvetlerinin Denizaltısındaki Necdet Kaptan…

Yüreğim ‘ cızzzzzzzz ‘ etti. Beni gördü, yanına koşarak

gittim, öpüştük:

  - Beni tanıdınız mı kaptan ? deyince:

 Başını hafif yukarıya doğru kaldırdı.

- Erol tanımaz olur muyum ?

 Necdet Binbaşı,  ‘DENİZALTINDA KADIN OYNATAN

GAZETECİ’haberinden sonra, görevden alınacağını anlayınca

onurlu bir asker olduğu için istifa ederek özel gemilere

geçmişti. Aradan yıllar geçtiği için eski ve yeni siması arasında

büyük değişiklikler, yılların yüzünde oluşturduğu derin

çizgiler onun içinde bulunduğu duruma ne kadar çok

üzüldüğünü gösteriyordu. Ben de üzüntülü sesle:

- Abi senden özür diliyorum, ben böyle bir olayın

olacağını hiç beklemiyordum. Aklımın ucundan bile

geçmiyordu. Daha ötesi, ben sizi Deniz Kuvvetlerinde çok

üst rütbelere geldiğinizi düşünüyordum, bir daha izinize

rastlamayacağım içinde soramamıştım…

Biraz üzüntülü ama belli etmeyen bir ses tonuyla:

- Sıkma canını Erol, bunlar kader, senin hiçbir kusurun

yok. Onu isteyen, seni teşfik eden kişi bendim. Reformist bir

subay olarak Amerikan filmlerindeki olayı yaşatmaya çalıştım

o kadardı. Sende gazeteci olarak görevini yapmıştın…

-187-

Abdulkadir KAÇAR

Bir süre sessiz kaldık, ama Necdet Binbaşı Kıbrıs

savaşına bu kez ticaret yapan bir geminin kaptanı olarak

mühimmat taşıyordu. Tekrar  istedik olmadı, meslek

yaşamımda bana büyük acı veren, olayı tüm izleriyle

belleğinde hala yaşıyorum, vicdanımın sesinden bir türlü

kurtulamadım. Ama, inanın kesinlikle bir kasıt, suçlama, art

yoktu. Gazetecilik heyecanının o gün kü ortamda beni bu

habere koşullandırmıştı. Ama farkında olmadan bir facianın

nedeni olmuştu…

-188-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

EROL SİMAVİ'NİN

SEKRETERİNİ BULDUM

Erol Simavi ara da sırada Adana'ya gelip kalır, işleri

takip ederdi. Yine bir geldiğinde, beni çağırdı.

-Erol seni severim, sana özel bir işim düştü.

-Buyurun efendim,

-Bizim huysuz ve yaramaz bir sekreterimiz vardı,

pavyona düşmüş, aradık araştırdık Adana da olduğunu

öğrendik. Şunu bana bir buluversene, sen bu işlerin

uzmanısın.

-Emriniz olur Erol Bey.

Kısa bir istihbarattan sonra Adana'nın en renkli eğlence

yeri olan Çakmak Caddesi'ndeki İGS civarında Yıldız

Pavyonda sekreteri buldum. Erol Simavi'yle birlikte gittik,

bize yakın davrandı, içki ikram etti. Yaşam hikayesini

sorduğumda da :

-Abi, ben eğlenceyi seviyordum ve artist olmak

istiyordum. Sekreter olarak Erol Simavi'nin yanında çok

mutluydum ancak beni artist ajansları kandırdı, gözümü

açtığımda Adana'daydım...

Erol Bey geri dönmesini, kapısının her zaman kendisine

açık olduğunu söyledi, ama sekreter:

-Ben yaşamımdan memnunum... deyince fazla da

üstelemedi.

Zaman zaman konuşmasında,

-Olur abi, tamam abi... demesine karşın bir daha da

göremedik. Hafifçe şişman, tatlı bir kızdı. Sonra da izini

tamamen kaybettik...

-189-

Abdulkadir KAÇAR

KAÇAKÇILIK ŞEBEKESİNİ YAKALADIM

Hürriyet Gazetesi'nde çalıştığım yıllarda Ankara büroları

ve matbaası açılmış, orada basılan gazeteler Adana'ya geliyor,

buradan dağıtılıyordu. Ankara-Adana arasını üç saatkırkbeş

dakikaya indiren kahraman şoförlerin öyküleri  filmlere konu

olmuştu. O zamanlarda çok büyük şoförler, usta şoförler

yetişti. Ama sık sıkta şehitler veriyorlardı. Bu serüvene kapılan

şoförler uzun süre kendilerini kurtaramadılar. Matbaaların

Anadoluya yayılmasından sonra bu serüven güneyde

Adana'dan Gaziantep, Malatya, Diyarbakır hatlarında devam

etti. O büyük ve kahraman şoförler bu kezde aynı coşkuyla

gazeteleri okura ulaştırmanın savaşını veriyorlar, inanılmaz

rekorlar kırıryorlardı. Ancak, özveriyle coşkuyla çalışan

şoförler olduğu kadar onların arasına bazı kötü huylular da

sızmıştı.Gazete dağıtan kamyonların geçiş üstünlüğü olduğu

için durdurulmuyor, basın olduğu için polis ve jandarma

müdahale edemiyor.İşte kötü huylu bazı şoförler bunu fırsat

bilerek kaçak eşya ticaretine karışıp büyük paralar

vuruyorlardı. Bu jandarmadan bize intikal etmiş, bu şekilde

iddia ortaya atılmıştı.

Adana Büro Sorumlusu Kemal Kınacı bir gün beni

çağırdı, bu istihbaratı anlattıktan sonra da :

-190-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

-Erol, kurban olayım, gözünü seveyim, bu işi çözsen

çözsen sen çözebilirsin...

Kemal Kınacıya da o derece inancım ve güvenim vardı

ki, hiç düşünmeden kabullendim.Gençlik, cesaret,ataklık

hepsi bir arada olduğu, olaylara gözümü kırpmadan atladığım

için kahraman kamyon şoförlerinin anasına karışan kaçakçılık

şebekesini ortaya çıkacaktım.

Yaptığım kısa araştırmadan sonra kaçakçılık merkezinin

Gaziantep olduğunu saptayıp, gece oraya gittim.Kendimi

gazeteci değilde bir tüccar gibi tanıtarak temas kurdum.Büyük

bir parti yabancı sigaranın Adana üzerinden Ankara'ya

götürülmesi gerektiğini söyledim, nakliyatın nasıl olacağını

sorduğumda;

-Abi, sen hiç merak etme, elimizde özel ruhsatlı servisler

var.Yolcu otobüsleri sık sık kontrol edildiği için, bu şekilde

taşıtıyoruz.

-Nasıl olacak ?

-Abi, Gaziantep'ten malını ver, Ankara'da teslim

al...dediler.

Paranın temin edilemesi için Kemal Kınacı’yı aradım.

İlk önce Parayı ödemek istemedi sonra kabul etti teslim

ettiğimiz malı taşıyacak olan da basın kamuoyuydu. Olay

artık kötü boyutlara ulaştığı için suçüstü yaptırarak, şebekeyi

yakalamıştım

Bu şaibeli olayı çözdüğüm için Kemal Kınacı, beni

ayakta karşılayıp, tebrik ederek yanaklarımdan öperken;

- Hem gazeteyi, hem de beni büyük bir beladan kurtardı

Erol… dedi.

-191-

Abdulkadir KAÇAR

Hemen patronlara telefonla bilgi verdi rapolarıda

sonradan göndereceğini, bir nüshasını da bana vereciğini

söyledi. O günlerde sadece gazetecilik başarını düşünen

birisi olduğum için bu görevi yapmıştım. Başkası da yapmış

olsa fazla umrumda değildi. Ama , günlük yaşamımda içtiğim

suyumu bile paylaştığım, ailece görüştüğüm Kemal Kınacı

içinde en küçük bir endişe taşımıyordum.

Ancak, burada üzüntümü ortaya koymak, kamuoyuna

iletmek isterim ki;

İstanbul’a giden raporlardan birisini elime geçirdiğimde

bu olayın ortaya çıkartılmasının tamamen Kemal Kınacı’ya

ait şekilde düzenlendiğini öğrendim. Adımdan en küçük

biçimde söz edilmediği gibi, birazda yeriliyordum. Bu da

beni sonradan çok üzmüştü, ama o günlerde bu konuyu bir

daha hiç irdelememiştim…

-192-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

MİLLİYET ELİMDEN KURTULAMIYOR

KEÇİ NİHAT YİNE KÜSTÜ

Kristal Palas’taki Milliyet’le ortak kullandığımız katın

uzunca koridorunun sonundaki tuvelete sık sık giderken

Alaaddin Kutlu, muhabirleriyle 5-6 saat süren toplatılarında

gazeteye ertesi gün verecekleri haberlerin tartışmasını

yapardı. Seri olmadığından da haberlerin notları sürekli

ceketinin göğüs cebinde taşırdı. Bir gün yine kapılarının

önünden geçerken içeride çok ateşli bir tartışma yapılıyordu

hafifçe dinledim, Alaaddin Keçi Nihat’a soruyordu:

-Kardeşim, o haberi bu gün vermeyelim, geciktik.

İstanbul’a yarın göndersen; senden başka bilen var mı?

Keçi

-Yok efendim, yinede verelim, Erol Erk gelip duyar, yine

başımıza iş açar.

-Hayır hayır, bekletelim, hem nereden duyacak. Bir

kere sana kazık attı diye her zaman aynı şeyi yapmaz. O

salağın tekidir ve her şeyi duyacak kulak nerededir?

Her şeyi dinliyordum ama haberin ne olduğunu son

saniyelerde çözdüm. Adana’lı bir hamal, o günkü ülke

şartlarında raslanması mucize olacak 132 lira vergi ödemişti.

Habercilikte zaten birkaç satır bilgi yettiği için hemen

büroya koştum, Kemal Kınacı’ya anlattım. Haberi İstanbul

-193-

Abdulkadir KAÇAR

Hürriyet’e geçtik, ve Milliyet’çilerin beklettiği haber

ertesi gün bizden 8 sütuna manşetten çıktı.

TÜRKİYE’DE BİR HAMAL İKİ DEFA 132 LİRA VERGİ

ÖDEDİ…

Aynı katta bulunduğumuz komşumuz Milliyett’en

yükselen feryad, figanlar Hürriyet’e kadar geliyordu. Uzun

süre Alaaddin’in yüzüne bakamadım, ama bana da fırça attı.

Keçi Nihat’a gelince o da benimle küstü…

Zaten yıllarca en büyük keyfim, Milliyet’i atlattığım

haberlere sabah bakarak kahve içerek bu işin tadını

çıkartmaktı. O yıllarda gazetecilik ruhuma işlediği içinde

başka hiçbir şey düşünemiyordum. Olanak olsa Hürriyet’in

o dönem ki arşivleri açılıp taransa Adana Bürosu’nun

başarıları zevkle izlenirdi.

-194-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

ALAADDİN KUTLU’YU ÇILDIRTTIM

NİHAT GEVEN’İ ATLATTIM

Hürriyet Gazetesi’nin Küçüksaat’teki Kristal Palasta’ki

Bürosu’nun aynı katının yarısında da Milliyet Bürosu yer

alıyordu. Milliyet’in Adana Bürosu’na atanan Alaaddin Kutlu

da İstanbul’da yıllarca muhabirlik yaptığı için Adana

koşullarına fazla uyum sağlayamamıştı. Oysa bildiği en basit

haberi uzun süre tartışmadan geçiren tatbikata çok geç koyan

ama çok sevdiğim bir arkadaşım olduğu için onları haber-

lerimle sık sık atlatmaktan büyük mutluluk duyuyordum.

Adana’nın genç ve bekar olan ünlü doktoru ürolog

Eşref Göksel evlenmek istiyor, ama kulakları büyük olduğu

için ameliyatla küçültmesi gerekiyordu. Bu konuda da doktor

Göksel Keçi Nihat’la anlaşmış, ameliyatı yaptırırken ilk

haberin ona verecek, haber Milliyet Gazetesi’nde yayın-

lanacaktı. Tesadüf bu ya Büro’dan Kristal Palas’ın resep-

siyonunda sohbet ediyor.Gır gır geçiyordu, kısa bir sigara

molası vermiştim. Bu arada doktor Eşref Göksel merdiven-

lerden çıktı, bana yaklaştı:

-Milliyet Gazetesi’nin yeri nerede ?

Aklıma hemen bir cinlik geldi, hiç bozuntuya vermeden

-Burası beyefendi,

Siz. Dr. Eşref Göksel siniz…

-Evet Nihat beyi aramıştım,

-195-

Abdulkadir KAÇAR

-Biraz sonra kendileri gelecekler, oturmaz mısınız?

Birkaç dakika oturduk, ama içimde bir dürtü vardı,

Nihat’ın haber kaynağı olduğumu bildiğim içinde bir süre

sonra Hürriyet’in Bürosu’na götürdüm, kahveler, çaylar içildi,

Dr. Göksel;

Nihat Bey ile anlaştığımız bir konu vardı, ben yarın

sabah 10’da ameliyat olacağım bilgi verecektim.

- Doktor Bey, ben kendisine bilgi veririm, birazdan gelir

- Benim fazla zamanım yok, ona söyleyin operasyonun

izleyebilir, fotoğraf çekebilir. Saat 10’ da hastaneye gelsin.

- Peki efendim…

Ama, ben sürekli sıkıntı duyuyorum, biraz etrafa baksan,

gazete küpürlerini falan incelese orasının Milliyetle Değil

Hürriyet Gazetesi olduğunu anlayacaktı…

- Tamam Eşref Bey, en kısa zamanda, Nihat’la temasa

geçeceğim, durumu bildiririm, siz merak etmeyin…

Ertesi sabah saat 10.00’da ünlü foto muhabirim Necdet

İşler’le olay yerindeydik, Necdet’te sevinçliydi.

- Erol haydi yine kıyak bir işe düştün… diyordu.

Ameliyatı izledik, fotoğrafladık, doktorun kulakları

küçülmüştü. O dönem için Hürriyet’te yayınlanacak en büyük

magazin haberdi. Hemen İstanbul’a gönderdik, ertesi gün

haber hiç beklemeden 8 sütuna manşetten verilmiştir…

ADANADA BÜYÜK OLAY

DOKTOR AŞK UĞRUNA KULAKLARINI

KÜÇÜLTTÜRDÜ

Tabi, o gün Hürrüyet Gazetesi’ni eline alan Milliyetçi’leri

durumun feryat, figanını siz düşünün. Sonra bana küstü

uzun süre konuşmadı. Ama, uzun süre dedimse, bir süre en

fazla bir haftaydı. Keçi’yi daha sonra pavyon’a götürüp

barıştım.

-196-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

ECEVİT LİDER OLAMADI

Türkiye’nin anlam kargaşası yaşadığı yıllarda CHP

Genel Sekreteri olan Bülent Ecevit, partinin yapısını daha

da bozdu. Ancak, bunu bilinçli olarak yapmadı, kendisinin

de, kendisinin ne olduğunu bilemiyordu. Grevensky miydi?

Aşırı solcu muydu? Kominist miydi? Kimliğini hiçbir zaman

kendisi de belirleyemedi, ama bazı konuşmalarıyla halkı

sokağa dökmek istedi ve bu konuda da başarı oldu. Ama

Bülent Bey hiç bir zaman bilinçli particilik yapmadı.

Bunu anılarımla kanıtlamak istiyorum:

Türkiye’nin tüm aşırı sosyalistleri, koministleri Malatya

da bir araya geliyorlardı. M. Ali Aybar, Behice Boran, Çetin

Altan ve daha bir çokları. Bu olay basına kapalı bir toplantıydı.

Bende gazeteci olarak değilde, bir büyük ulusal gazetenin

temsilcisi olarak orada bulunuyorum. Malatya’lı dostlarımın

aşırı ısrarı nedeniyle bu toplantıyı izleme şansını yakaladım.

Oradaki konuşmaları ömrüm boyunca unutamadım. Aşırı

sosyalist ve koministler aynen şöyle diyorlardı :

-Bülent Ecevit bizim için bir araçtır, hedefimize ulaştıktan

sonra zaten otomatik olarak bitecektir. Şimdilik geniş halk

kitlelerini galeyana getiren bir coşkudur, bir liderdir.

Kulaklarıma inanamamıştım, çok şaşırtmıştım demek

ki, sosyalistler ve koministler Bülent Ecevit’i bile kendi

bünyelerine kabul etmiyorlardı. Ecevit’te ne gariptir ki, kimi

kabul ettiğini, kiminle birlikte yürüdüğünün farkında değildi.

Sadece tarihi iki konuşmasında bu gerçeğin altını çiziyordu.

-197-

Abdulkadir KAÇAR

ABD’nin Washington kentindeki Büyük Elçiliğimizde

ve Tarsus’ta şöyle demişti:

-Ben ne yaptımda bu adamları peşime taktın?

Ama, Bülent Ecevit’in bunları söylemekte geç kalmış

olduğunu herkes biliyordu. Koministler ve sosyalistler CHP’yi

çoktan ele geçirmişlerdi. Ecevit, Türkiye Cumhuriyeti

tarihinde Atatürk’ten sonra halktan gelen lider Menderes’te

sonra en büyük coşkuyu yaratmayı başaran karizmatik bir

kişidir. Demirel’de bu guruba dahildir. Ancak, dağın-taşın,

çayın-suyun Karaoğlan diye bağırdığı, tüm devlet kurumlarını

kayıtsız şartsız kendisini yanında ve desteği olduğu bir

dönemde maalesef lider olamadı.

Eğer, Bülent Ecevit, seçildikten sonra lider olmayı

başarabilseydi, Eşi Rahşan’ın etkisinde kalmayıp kişiliğini

korusaydı ya da bilgisini – becerisin bir tek noktada birleş-

tirebilseydi Türkiye bugün çok ileride, farklı ve gelişmesini

tamamlamış bir ülke olurdu.

Ben Ecevit’i büyük bir orkestrada bateri, saksafon, gitar

ve tüm aletleri çalan, ama tek başına hiç birisini çalamayan

yeteneksiz bir müzisyene benzetiyorum. Bu tarafı iktidar

olduktan sonra daha iyi anlaşıldı. Rahşan Hanımın etkisi ve

gölgesi altında sadece güzel hitap tarzının verdiği avantajla

kendisini bir yerlere kadar yükseltti. Türkiye’de CHP

boşalıyorsa, sağa-sola doğru parti parçalanıyorsa, eriyorsa

hepsinin altında yatan gerçek neden Rahşan Hanım

sıkıntısıdır. Ama Ecevit bugün olgunlaşarak devlet adamlığına

doğru geldi. Ama, Rahşan olduğu sürece maalesef başarısı

gölgelenmeye devam edecektir. Ben 45 yıllık gazetecilik

yaşamımda gözlerim tanığı olduğu olayları anlatıyorum.

Bunları ben yaşarken de şu anda ki genç nesil henüz annesini

karnında bile yoktu…

-198-

Tek Kişilik Gazeteci Okulu - Erol ERK

DEMİREL KENDİSİNİ

BASINA KABUL ETTİREMEDİ

Türkiye 27 Mayıs 1960 ihtilaline doğru hızla gelirken

kominizm ve sosyalizm sinsice ülkemize sızarak “DEVRİMCİ”

adı altınca CHP’ye motive oldu. Sosyalizm ve kominizm Türk

basınına da kök saldı. Bugün medyanın yüzde 10-20 hatta

daha fazlasında kominst ve sosyalistle örgütlenme vardır.

Bu örgütler zaman ve fırtısını kollayarak ya pusuya yatar ya

da öne fırlayarak gerekeni yaparlar. Sinema, Tiyatro, Basın

yoluyla aramıza giren ve yerleşen bu örgütleri Türkiye hiçbir

zaman tam olarak silemedi ve bilmenizde bu aşamadan

itibaren olanaksızdır. Ancak, azılılık, devrimci hamleler

taşıyan o nitelikte CHP’ye yerleşen faktörler gizli güçlerin

oluşumudur. Aslında CHP’nin kökeninde kominizm ve aşırı

sosyalizm yoktur. Sadece altı ok prensibi vardır. Atatürk’ün

devletçilik anlayışı da bugün bile hala geçerliliğini koru-

maktadır.

27 Mayıs’a doğru Türkiye hızla koşarken CHP kendisini

yeniliklere açık, yenilikleri savunan bir görünüm verdi.

Demokrat Parti ise gericilğin kendidi aşmamanın yapısı

konumundaydı. Çok sevdiğim Fuat Doğu isimli MİT’ çi bir

albay arkadaşın, sonradan da general olmuş, uzun uzun

sohbet ederek benim yanımda sansürsüz konuşurdu ve, şöyle

dert yandı:

-199-

Abdulkadir KAÇAR

- Erol, Türkiye bir kaosa doğru hızla akıp gidiyor,

Başbakan Menderes’i sürekli uyarıyoruz, fakat bir türlü

uyanmıyor, uyanma belirtileri bile göstermiyor. Ordudaki

hareketleri CHP için sızmaları sürekli bildiriyoruz. Fakat

herhangi bir önlem yok, kendilerinde tek taraflı, bir şartlanma

var. Bir Ordu olarak ihtilal istemiyoruz ama yapmak zorunda

kalsak bile aşırı kominstler ve sosyalistler Türkiye’ye

girecektir, bunun etkileride 15-20 hatta daha fazla yıl olumsuz

etkilerini yaşayacağız. Türkiye sırf bu nedenle büyük

sarsıntılar geçirecektir.

Haklısınız Fuat Albayım… demiştim.

Doğupaşa ile konuştuğumuzda 1960 ihtilaline ya altı

ay yada üç ay, belki daha az bir süre vardı. Söyledikleri teker

teker çıktı, ihtilal oldu, kominizm ve sosyalizm Türkiye’ye

Sinema ve Tiyatro kanalıyla, basın cephesinden hücum etti.

Tüm köşe yazarları aynı havaya girip, aynı idealist görüntü

içindeydi ve Türkiye ‘ye bu akımı kabullendirdiler. Akşam

gazetesinde ki, “TAŞ” isimli köşe yazarları yazılarıyla halkı

ihtilale doğru sürükleyen, hatta koşturan Çetin Altan bugün

kapitalisttir.

İşte tüm bu olumsuzluklar Adalet Partisi’nin doğmuş

sancılı biçimde ortaya çıkmasını hazırladı. Ancak Süleyman

Demirel gerek Adalet Partisini kurduktan bu yana, gerekse

Başbakan olduktan sonra hiçbir zaman Türk Basınına ve

Türk yazarlarına kendisini kabul ettiremeyeceği için büyük

sıkıntılara, hatta zaman zaman büyük bunalımlara girdi.

Türk Basını en aşağılayıcı deyimleri Demirel için kullandı

“ÇOBAN” , “GERİCİ” ve dediler…

-200-