Bu salgında ölenlerin arkasından ne kalır?
Kocaman bir gökyüzü,
Muhteşem bir güneş, gizemli bir ay,
Sonsuz ve gelecek günler-geceler kalır…
Adımladığı kentin ıssız sokakları,
Üzülen sayısız insanların gözyaşı kalır…
Günlük kullandığı eşyaları;
En beğendiği gömleği, ayakkabısı, yatak odası,
Eşi, çocukları, annesi-babası gözleri yaşlı kalır…
Sırlarını anlattığı-yazdığı bilgisayarı,
Varsa evi, otomobili, evininin her köşesinde
anıları,
Cep telefonuyla sevgilisine attığı mesajları kalır…
Söylediği türküsünün duygulu yankısı,
Ayrıldığı sevdiklerinin hüzünlü sonsuz gözyaşları
kalır…
Yüzüne karşı söylemedikleri övgüleri, güzel
dilekleri,
Sevdiklerinin yüreğinde hüzünlü şekilde kalır…
Sevgililerinin anılarında gülümseyen yüzü,
Sarıldığı insanların bedenlerinde sıcaklığı kalır…
Belki yaşamadığı gizli sevdası,
Açılamadığı sevgilisi,
Birkaç dostunun bildiği sırları kalır…
Altında kitap okuduğu okaliptüs,
Oturduğu çay içtiği masa-sandalye,
Yazdığı şiirler, öyküler, harfler, rakamlar kalır…
Kenti ikiye ayıran nehir,
Oradaki karabataklar, martılar kalır…
Kentin gün doğumları-gün batımları,
Hüzünlü akşamları kalır…
VE
O hiç doğmamış, yaşamamışçasına,
Kaderini kederini, hayallerini, umutlarını,
Yaşadıklarını, yaşamadıklarını,
Sevinçlerini, üzüntülerini, hayallerini,
Kalp kırıklıklarını, gizlediği küskünlüklerini,
Umutlarını umutsuzluklarını,
İnandıklarını-inanmadıklarını yanına alır,
İçinden çıkıp geldiği sonsuzluğa,
Belki de doğmadan önceki yere döner geri gider…
Bu serüvende bulamadıklarını oralarda bulması
temenni edilen yaşlı gözlerle uğurlanır sonsuzluğa…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder